Wieczne prawo Boże

Prawo Boże istniało przed stworzeniem człowieka. Według niego rządzeni byli aniołowie. Najwspanialszy z aniołów, Lucyfer, upadł, ponieważ przestąpił Boże zasady. Po stworzeniu Adama i Ewy Pan oznajmił im swoje prawo, które nie zostało spisane, lecz było ustnie podawane przez samego Boga.HZ 87.1

Święcenie dnia sobotniego, potwierdzone później w czwartym przykazaniu, zostało ustanowione w raju, po akcie stworzenia ziemi i człowieka. Sabat został uczyniony dla człowieka. Po grzechu Adama niczego nie usunięto z prawa Bożego. Zasady objawione w dziesięciu przykazaniach istniały przed upadkiem i odpowiadały warunkom, w jakich znajdowały się istoty wyższe i święte. Po upadku zasady te nie zostały zmienione, dodano tylko nowe przepisy z uwagi na grzeszny stan człowieka.HZ 87.2

Ustanowiono system, który nakazywał składanie ofiar ze zwierząt i ustawicznie przypominał człowiekowi to, w co Ewa — na skutek namowy węża — nie uwierzyła: że karą za nieposłuszeństwo jest śmierć. Przestąpienie prawa Bożego spowodowało konieczność śmierci Chrystusa jako ofiary, by w ten sposób umożliwić człowiekowi ujście przed karą, a jednocześnie zachować prawo Boże w stanie niezmiennym. Zadaniem systemu ofiarnego było nauczyć człowieka pokory w jego upadku i przyprowadzić go do pokuty; sprawić, aby polegał wyłącznie na Bogu przez obiecanego Odkupiciela, który miał wyjednać przebaczenie za poprzednio dokonane przestępstwo prawa. Gdyby prawo Boże nie zostało przestąpione, nie byłoby nigdy śmierci, nie zaistniałaby potrzeba ustanowienia dodatkowych przepisów, dostosowanych do możliwości upadłego człowieka.HZ 87.3

Adam uczył swych potomków prawa Bożego z pokolenia na pokolenie. Ustawiczne przestępowanie przykazań sprowadziło na ziemię potop. Noe i jego rodzina byli posłuszni prawu, dlatego Bóg zachował ich za sprawiedliwe postępowanie. Noe uczył swych potomków dziesięciu przykazań. Począwszy od Adama, Pan zachowywał tych, w czyich sercach było Jego prawo. O Abrahamie powiedział: “Strzegł tego, co mu poleciłem, przykazań moich, przepisów moich i praw moich”. 1 Mojżeszowa 26,5.HZ 87.4

Gdy Abraham liczył dziewięćdziesiąt lat, ukazał mu się Pan i rzekł do niego: “Jam jest Bóg Wszechmogący, trwaj w społeczności ze mną i bądź doskonały! Ustanowię bowiem przymierze między mną a tobą i dam ci bardzo liczne potomstwo. (...) I ustanowię przymierze moje między mną a tobą i potomkami twoimi po tobie według pokoleń ich jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim i potomstwa twego po tobie”. 1 Mojżeszowa 17,1-2.7.HZ 87.5

Potem zażądał Pan od Abrahama i jego potomków obrzezania na znak, że ich poświęcił i odłączył od wszystkich innych narodów jako swój wybrany lud. Przyjmując ten znak, Izraelici zobowiązali się uroczyście, że nie będą spokrewniać się z innymi narodami. Postępując inaczej, okazaliby brak ufności wobec Bogu i Jego świętego prawa i staliby się podobni okolicznym bałwochwalczym narodom.HZ 88.1

Aktem obrzezania uroczyście zgodzili się dotrzymać warunków przymierza, jakie Bóg zawarł z Abrahamem — obiecali, że będą się trzymali z daleka od wszystkich narodów i będą dążyli do doskonałości. Gdyby potomkowie Abrahama odłączyli się od innych narodów, nie zostaliby wciągnięci do służby bałwanom. Trzymając się z dala od pogańskich narodów, uniknęliby wielkiej pokusy brania udziału w grzesznych zwyczajach i buncie przeciw Bogu. Przez pokrewieństwo z okolicznymi narodami stracili w wielkiej mierze swój odrębny, święty charakter. By ich ukarać, Pan dopuścił w kraju głód, co zmusiło Izraelitów do wędrówki do Egiptu. Lecz Bóg, pamiętając o swoim przymierzu z Abrahamem, nie zapomniał o nich podczas ich pobytu w Egipcie. Dopuścił ucisk ze strony Egipcjan, aby w nieszczęściu nawrócili się do Niego i wybrali Jego sprawiedliwe i łaskawe panowanie, byli posłuszni Jego żądaniom.HZ 88.2

Do Egiptu weszło kilka rodzin. Tam Hebrajczycy rozmnożyli się i było ich mnóstwo. Niektórzy sumiennie uczyli swoje dzieci prawa Bożego, lecz inni, poddani bałwochwalczym kultom, mieli słabe pojęcie o Bożym prawie. Ci, którzy bali się Boga, w trwodze ducha wołali do Niego, by złamał jarzmo ciężkiej niewoli i wywiódł ich z tego kraju, by na wolności mogli Mu służyć. Bóg wysłuchał tych wołań i wzbudził Mojżesza, narzędzie oswobodzenia swego ludu. Izraelici opuścili Egipt i przeszli przez Morze Czerwone, którego wody rozstąpiły się przed nimi. Pan doświadczał lud i chciał się przekonać, czy widząc podczas wyprowadzania z niewoli Jego moc objawioną przez znaki, doświadczenia i cuda, będą Mu ufali. Izraelici tej próby nie wytrzymali. Trudności napotykane w drodze budziły ustawiczne szemranie i chęć powrotu do Egiptu.HZ 88.3