PREDIKANTSVROUWEN DIE WEZEN AANNEMEN

De vraag is gesteld of de vrouw van een predikant weeskinderen moet aannemen. Mijn antwoord luidt: Wanneer zij geen zin of geschiktheid heeft om mee te doen in het zendingswerk buiten haar huis en het als haar plicht ziet weeskinderen op te nemen en te ver-zorgen, kan zij een goed werk doen. Maar laat men de keuze der kinderen in de eerste plaats doen onder hen die door Sabbatvierende ouders als wezen zijn achtergelaten. God zal mannen en vrouwen zegenen wanneer ze met een gewillig hart bereid zijn die daklozen in huis op te nemen. Maar wanneer de predikantsvrouw ziet dat ze een taak kan vervullen in het onderrichten van anderen, dan moet ze als een Christelijke arbeidster haar krachten wijden aan God. Zij moet dan een trouwe hulp zijn voor haar man, hem bijstaan in zijn werk, haar verstand scherpen, en meehelpen de boodschap te verspreiden. De weg staat open voor nederige, toegewijde vrouwen, waardig gekeurd door de genade van Christus, om deze hulpbehoevenden te bezoeken en ontmoedigde zielen licht te schenken. Zij kunnen de onder lasten gebukt gaanden opheffen door met hen te bidden en hen op Christus te wijzen. Dezulken moeten dan niet hun tijd en kracht wijden aan een enkel hulpeloos wezentje, dat aanhoudend hun zorg en aandacht vraagt. Zij moeten op die manier niet vrijwillig hun handen binden.USG2 550.2