Pierwsza pokusa

Szatan przedstawił Chrystusowi takie rozumowanie: Jeśli słowa wypowiedziane po Jego chrzcie były rzeczywiście słowami Boga, iż jest On Synem Bożym, to nie musi On znosić głodu. Mógłby dowieść swojej boskości, okazując swoją moc zmienienia kamieni pustynnych w chleb. — Redemption or the First Advent of Christ With His Life and Ministry 48.PA 125.1

Szatan powiedział Chrystusowi, że wystarczy Jego gotowość pójścia krwawą ścieżką, ale w rzeczywistości nie musi On nią iść. Podobnie jak Abraham został On poddany próbie, by okazać swoje doskonałe posłuszeństwo. Szatan stwierdził, że to on był aniołem, który powstrzymał Abrahama, gdy ten wzniósł nóż, by zabić Izaaka, a teraz przybył, by uratować Jego [Chrystusa] życie. Zapewnił, iż nie jest konieczne, by Jezus cierpiał głód i poniósł śmierć głodową. Zaoferował, iż pomoże Mu wykonać część pracy niezbędnej do wykonania w planie zbawienia. — The Review and Herald, 4 sierpień 1874.PA 125.2

Szatan zwrócił następnie uwagę Chrystusa na swój wspaniały wygląd, świetlistą szatę i wielką moc. Stwierdził, że jest posłańcem wprost od tronu w niebie, i zapewnił, że ma prawo zażądać od Chrystusa dowodu, iż jest On Synem Bożym. — The Review and Herald, 4 sierpień 1874.PA 125.3

To po słowach szatana, a nie po jego wyglądzie, Zbawiciel rozpoznał nieprzyjaciela. — The Review and Herald, 22 lipiec 1909.PA 125.4

Przyjąwszy ludzką naturę, Chrystus nie dorównywał wyglądem niebiańskim aniołom, ale było to jedno z koniecznych upokorzeń, które dobrowolnie zaakceptował, gdy stał się Odkupicielem człowieka. Szatan nalegał, że jeśli naprawdę jest On Synem Bożym, to powinien dać mu jakiś dowód swojej wysokiej pozycji. Zasugerował, iż Bóg nie pozwoliłby, aby Jego Syn znalazł się w tak opłakanej sytuacji. Oświadczył, że jeden z niebiańskich aniołów został wygnany na ziemię, a wygląd Jezusa świadczy, że nie jest On Królem Nieba, a raczej tym upadłym aniołem. Zwrócił uwagę na swój piękny wygląd, świetlistą szatę i siłę, szyderczo porównując nikczemny wygląd Chrystusa z własną chwałą. — The Spirit of Prophecy II, 91.PA 125.5