Գլուխ 54. - Բարի սամարիացին
- Գլուխ 1. - «Աստված մեզ հետ»
- Գլուխ 2. - Ընտրյալ ժողովուրդը
- Գլուխ 3. - «Ժամանակի լրումը”
- Գլուխ 4. - Փրկիչ’ ձեզ համար
- Գլուխ 5. - Նվիրաբերում
- Գլուխ 6. - «Մենք տեսանք Նրա աստղը”
- Գլուխ 7. - Մանկությունը
- Գլուխ 8. - Սյցելություն Զատկի տոնակատարությանը
- Գլուխ 9. - Պայքարի օրերը
- Գլուխ 10. - Անապատում կանչողի ձայնը
- Գլուխ 11. - Մկրտությունը
- Գլուխ 12. - Փորձությունը
- Գլուխ 13. - Հաղթանակ
- Գլուխ 14. - «Մեսիային գտել ենք»
- Գլուխ 15. - Հարսանյաց խնջույքում
- Գլուխ 16. - Իր տաճարում
- Գլուխ 17. - Նիկոդեմոս
- Գլուխ 18. - «Նրան պետք է աճել”
- Գլուխ 19. - Հակոբի ջրհորի մոտ
- Գլուխ 20. - «Եթե նշաններ և հրաշքներ չտեսնեք”
- Գլուխ 21. - Բեթհեզդա և ատյան
- Գլուխ 22. - Հովհաննեսիբանտարկությունը և մահը
- Գլուխ 23. - «Աստծո թագավորությունը մոտեցել է»
- Գլուխ 24. - «Չէ՞որ սա Հովսեփի որդին է”
- Գլուխ 25. - Կոչ ծովափին
- Գլուխ 26. - Կափառնայումում
- Գլուխ 27. - «Կարող ես ինձ սրբել”
- Գլուխ 28. - Ղևի Մատթեոս
- Գլուխ 29. - Շաբաթը
- Գլուխ 30. - «Ընտրեց նրանցից տասներկուսին»
- Գլուխ 31. - Լեռան քարոզը
- Գլուխ 32. - Հարյուրապետը
- Գլուխ 33. - «Ովքե՞ր են իմ եղբայրները»
- Գլուխ 34. - Հրավերը
- Գլուխ 35. - «Լռի ր, պապանձվի ր»
- Գլուխ 36. - Հավատի հպումը
- Գլուխ 37. - Առաջին ավետարանիչները
- Գլուխ 38. - Եկե ք և մի քիչ հանգիստ առեք
- Գլուխ 39. - «Դո’լք տվեք նրանց ուտել”
- Գլուխ 40. - Մի գիշեր լճի վրա
- Գլուխ 41. - Ճգնաժամ Գալիլեայում
- Գլուխ 42. - Ավանդություն
- Գլուխ 43. - Պատնեշի փլուզումը
- Գլուխ 44. - Ճշմարիտ նշանը
- Գլուխ 45. - Խաչի ստվերի ներքո
- Գլուխ 46. - «Նա կերպարանափոխվեց”
- Գլուխ 47. - Ծառայություն
- Գլուխ 48. - Ո՞վ է ամենամեծը
- Գլուխ 49. - Տաղավարահարաց տոնին
- Գլուխ 50. - Որոգայթների մեջ
- Գլուխ 51. - «Կյանքի լույսը»
- Գլուխ 52. - Աստվածային հովիվը
- Գլուխ 53. - Վերջին ճամփորդությունը Գալիլեայից
- Գլուխ 54. - Բարի սամարիացին
- Գլուխ 55. - Դրսի նշանով չի գա
- Գլուխ 56. - Երեխաների օրհնությունը
- Գլուխ 57. - «Մեկ բան պակաս է քեզ»
- Գլուխ 58. - «Ղազարո ս, դո ւրս եկ»
- Գլուխ 59. - Քահանայական դավեր
- Գլուխ 60. - Նոր թագավորության օրենքը
- Գլուխ 61. - Զաքեոսը
- Գլուխ 62. - Խնջույք Սիմոնի տանը
- Գլուխ 63. - «Քո Թագավորը գալիս է»
- Գլուխ 64. - Դատապարտված ժողովուրդը
- Գլուխ 65. - Նորից սրբված տաճարը
- Գլուխ 66. - Հակամարտություն
- Գլուխ 67. - Վայ փարիսեցիներին
- Գլուխ 68. - Արտաքին գավիթում
- Գլուխ 69. - Ձիթենյաց սարում
- Գլուխ 70. - «Իմ այս փոքր եղբայրներից մեկին»
- Գլուխ 71. - Ծառաների ծառան
- Գլուխ 72. - «Իմ հիշատակի համար»
- Գլուխ 73. - «Ձեր սրտերը թող չխռովվեն»
- Գլուխ 74. - Գեթսեման
- Գլուխ 75. - Աննայի և Կայիափայի ատյանի առջև
- Գլուխ 76. - Հուդան
- Գլուխ 77. - Պիղատոսի դատարանում
- Գլուխ 78. - Գողգոթա
- Գլուխ 79. - «Կատարված է”
- Գլուխ 80. - Հովսեփի գերեզմանում
- Գլուխ 81. - «Տերը հարություն է առել”
- Գլուխ 82. - «Ինչո՞ւ ես լաց լինում”
- Գլուխ 83. - Էմմաուսի ճանապարհին
- Գլուխ 84. - «Խաղաղություն ձեզ”
- Գլուխ 85. - Դարձյալ ծովափին
- Գլուխ 86. - «Գնացե’ք և աշակերտեցէք բոլոր ազգերը»
- Գլուխ 87. - «Իմ Հոր մոտ և ձեր Հոր մոտ”
Search Results
- Results
- Related
- Featured
- Weighted Relevancy
- Content Sequence
- Relevancy
- Earliest First
- Latest First
- Exact Match First, Root Words Second
- Exact word match
- Root word match
- EGW Collections
- All collections
- Lifetime Works (1845-1917)
- Compilations (1918-present)
- Adventist Pioneer Library
- My Bible
- Dictionary
- Reference
- Short
- Long
- Paragraph
No results.
EGW Extras
Directory
Գլուխ 54. - Բարի սամարիացին
ԲԱՐԻ սամարիացու օրինակով Քրիստոսը լուսաբանում է ճշմարիտ կրոնի էությունը: Նա ցույց է տալիս, որ կրոնի իմաստը ոչ թե դավանության, ծեսերի և արարողությունների, այլ գթության գործերի, ուրիշների բարօրությանը ծառայելու և անկեղծ բարության մեջ է:ԴՓ 608.1
Երբ Քրիստոսը սովորեցնում էր ժողովրդին, «...մի օրինական վեր կացավ և փորձելով նրան’ ասաց. «Վարդապե՜տ, ի՞նչ գործեմ, որ հավիտենական կյանքը ժառանգեմ»“: Շունչը պահած’ մեծ բազմությունը սպասում էր պատասխանի: Հուսալով ծուղակը գցել Քրիստոսին’քա- հանաներն ու վարդապետները դրդել էին օրենսգետին տալու այս հարցը: Բայց Փրկիչը չսկսեց նրանց հետ վիճաբանել: Նա պատասխանը պահանջեց հենց հարցատուից: «Օրենքում ի՞նչ է գրված,- ասաց Նա,- ինչպե՞ս ես կարդում»: Հրեաները դեռևս մեղադրում էին Հիսուսին Սի- նայից տրված օրենքն անտեսելու մեջ, բայց Նա փրկության հարցը ուղղակիորեն կապեց Աստծո պատվիրանները պահելու հետ:ԴՓ 608.2
Օրենսգետն ասաց. «Սիրի՜ր քո Տեր Աստծուն ամբողջ սրտով, ամբողջ հոգով, ամբողջ զորությամբ և ամբողջ մտքով. և քո ընկերոջը’ քո անձի պես»: Հիսուսն էլ ասաց. «Ճիշտ պատասխանեցիր, այդպես արա և կապրես”: [498]ԴՓ 608.3
Օրենսգետին չէին գոհացնում փարիսեցիների ուսմունքն ու գործերը: Նա Գրքերն ուսումնասիրում էր’ դրանց իսկական նշանակությունն իմանալու փափագով: Նրան, իրոք, խիստ հետաքրքրում էր դա, և նա անկեղծորեն հարցրեց. «Ի՞նչ գործեմ»: Օրենքի պահանջներին վերաբերող իր պատասխանում նա շրջանցեց ծիսական ու արարողական կանոնների ողջ շարքը: Ոչ մի նշանակություն չտալով այդ ամենին’ նա ներկայացրեց այն երկու մեծ սկզբունքները, որոնց վրա հիմնված էին ամբողջ օրենքն ու մարգարեները: Եվ Քրիստոսի հավանությանն արժանացած այդ պատասխանը Փրկչին առավելություն տվեց վարդապետների նկատմամբ: Նրանք չկարողացան մեղադրել Նրան’ հաստատելու համար այն, ինչ ասվել էր օրենքի մեկնաբանի կողմից:ԴՓ 608.4
«Այդպես արա և կապրես»,- ասաց Հիսուսը: Նա օրենքը ներկայացրեց որպես աստվածային միասնություն և դրանով իսկ սովորեցրեց, որ անհնար է պահել մեկ պատվիրանը, իսկ մյուսը’ խախտել, քանի որ բոլոր պատվիրանների հիմքում ընկած է միևնույն սկզբունքը: Մարդու ճակատագիրը վճռվելու է նրա հնազանդությամբ ամբողջ օրենքին: Գերագույն սերն առ Աստված և անաչառ սերը մարդու հանդեպ այն սկզբունքներն են, որ պիտի իրագործվեն կյանքում:ԴՓ 609.1
Օրենսգետը հասկացավ, որ ինքն օրինազանց է: Քրիստոսի խորաթափանց խոսքերը մերկացրին նրան: Կարծելով, թե հասկանում է օրենքի արդարությունը’ նա իրականում այն չէր իրագործում: Նա սեր չէր տածում իր դրացիների հանդեպ: Անհրաժեշտ էր ապաշխարել, բայց դրա փոխարեն նա փորձեց արդարացնել իրեն: Ճշմարտությունն ընդունելու փոխարեն’ նա ձգտեց ցույց տալ, թե որքան դժվար է պահել պատվիրանները: Այդպես նա հուսով էր մի կողմից հանգստացնել խիղճը, մյուս կողմից’ արդարացնել իրեն մարդկանց առջև: Փրկչի խոսքերը ցույց տվեցին, որ նրա հարցն անտեղի էր, քանի որ նա գիտեր դրա պատասխանը: Սակայն նա ուրիշ հարց տվեց’ ասելով. «Ո՞վ է իմ ընկերը”:ԴՓ 609.2
Այս հարցը հրեաների մեջ անվերջանալի վիճաբանութ- յուններ էր հարուցում: Ինչ վերաբերում էր հեթանոսներին ու սամարիացիներին, նրանք չէին կասկածում. Դրանք օտարականներ ու թշնամիներ էին: Բայց ինչպե՞ս տարբերել իրենց իսկ ազգի ներկայացուցիչներին, հասարակության տարբեր խավերին: Ո՞ւմ պետք է ընկեր համարի քահանան, վարդապետն ու ծերը: Նրանք իրենց կյանքն անց էին կացնում անվերջանալի ծիսակատարությունների մեջ, որպեսզի մաքրվեն: Շփումը տգետ ու անհոգ բազմության հետ, ինչպես սովորեցնում էին նրանք, պղծում է այնպես, որ մաքրվելու համար անասելի ջանքեր են հար- կավոր: Մի՞թե պետք է այդ «անմաքուրներին» նրանք ընկեր համարեին:ԴՓ 609.3
Հիսուսը կրկին հրաժարվեց վեճի մեջ մտնելուց: Նա չմեր- կացրեց նրանց մոլեռանդությունը, ովքեր ուզում էին մեղադրել Իրեն: Բայց պատմելով մի սովորական դեպք’ Նա Իր ունկնդիրներին նկարագրեց երկնածին սիրո դրսևորման մի այնպիսի պատկեր, որը հուզեց բոլոր ներկաներին և օրենսգետին ստիպեց խոստովանել ճշմարտությունը:ԴՓ 610.1
Խավարը ցրելու համար պետք է ընդունել լույսը: Մոլորությունը հերքելու ամենաճիշտ ձևն է’ ներկայացնել ճշմարտությունը: Աստծո սիրո հայտնությունն է, որ բացահայտում է եսասեր սրտի այլանդակությունն ու մեղքը: [499]ԴՓ 610.2
«Մի մարդ,- ասաց Հիսուսը,- Երուսաղեմից իջնում էր Երիքով և ավազակների ձեռքն ընկավ: Նրանք էլ, մերկացնելով ու խոցոտելով նրան, կիսամեռ թողեցին, հեռացան: Եվ դիպվածով մի քահանա իջնում էր նույն ճանապարհով և նրան տեսավ ու անցավ: Նույնպես էլ մի ղևտացի, հասնելով այն տեղը, տեսավ, անցավ” (Ղուկաս 10.30-32): Այս պատմությունը հորինված չէր, այն իրականում տեղի էր ունեցել և հայտնի էր բոլորին ճիշտ այնպես, ինչպես Հիսուսը ներկայացրեց: Քահանան և ղևտացին, ովքեր անցել էին վիրավորի կողքով, գտնվում էին Քրիստոսի ունկնդիրների մեջ:ԴՓ 610.3
Երուսաղեմից Երիքով գնալիս’ ճամփորդը ստիպված էր անցնել Հրեաստանի անապատով: Ճանապարհն անցնում էր ավազակներով լցված ժայռոտ ու վայրի կիրճերով, որտեղ հաճախ բռնություններ էին կատարվում: Հենց այստեղ էր, որ հարձակվելով ճամփորդի վրա’ նրանից հափշտակել էին այն ամենը, ինչ արժեքավոր էր, վիրավորել և խոցոտել էին նրան’ կիսամեռ թողնելով ճամփեզրին: Մինչ նա այսպես ընկած էր, քահանան անցավ այդ ճամ- փով’ հազիվ նայելով վիրավորի կողմը: Հետո հայտնվեց ղևտացին: Ցանկանալով իմանալ, թե ինչ է պատահել’ նա կանգ առավ և նայեց տուժածին: Նա հասկացավ, թե ինչ է պահանջվում իրենից, սակայն դա անցանկալի պարտականություն էր: Նա ափսոսաց, որ եկել է այդ ճանապարհով և հանդիպել վիրավորին: Նա իրեն հավատացրեց, որ այդ գործն իրեն չի վերաբերում:ԴՓ 610.4
Այս երկու մարդիկ էլ սրբազան ծառայության մեջ էին և իրենց Սուրբ Գրոց մեկնաբաններ էին համարում: Նրանք այն մարդկանց դասին էին պատկանում, ովքեր հատուկ ընտրված էին’ լինելու Աստծո ներկայացուցիչները ժողովրդի մեջ: Նրանք պարտավոր էին «կարեկից լինել տգետներին ու մոլորվածներին” (Եբրայեցիս 5.2), որպեսզի նրանց օգնեին հասկանալու Աստծո մեծ սերը մարդկության հանդեպ: Նրանք կոչված էին կատարելու այն նույն աշխատանքը, որ Հիսուսը նկարագրեց որպես Իրենը’ ասելով. «Տիրոջ Հոգին ինձ վրա է, որի համար էլ օծեց ինձ: Նա ինձ ուղարկել է աղքատներին ավետարանելու, սրտով կոտրվածներին բժշկելու, գերիներին թողություն քարոզելու և կույրերին’ տեսություն, խոցվածներին ար- ձակելու’ ազատելով» (Ղուկաս 4.18): [500]ԴՓ 611.1
Երկնային հրեշտակները, տեսնելով Աստծո զավակների տառապանքը երկրում, պատրաստ են համագործակցելու մարդկանց հետ’ ճնշվածների և դըժբախտների բեռը թեթևացնելու գործում: Աստծո նախախնամությամբ էին քահանան ու ղևտացին անցել այն ճանապարհով, որտեղ ընկած էր վիրավորը, որպեսզի գթային և օգնություն ցույց տային նրան: Ամբողջ երկինքը հետևում էր’ տեսնելու, թե մարդկային դժբախտությունը կարեկցանք կարթնացնի՞ արդյոք այդ երկուսի սրտերում: Հենց Ինքը’ Փրկիչն է, որ առաջնորդել էր հրեաներին անապատում: Ամպի և կրակի սյան միջից Նա սովորեցրել էր բոլորովին էլ ոչ այն, ինչ ժողովուրդը հիմա սովորում էր իր քահանաներից և ուսուցիչներից: Օրենքի գթառատ դրույթները վերաբերում էին նույնիսկ ամենախղճուկ կենդանիներին, որոնք խոսքերով չեն կարող արտահայտել իրենց կարիքն ու ցավը: Այդ հարցով Մովսեսը հատուկ ցուցումներ էր ստացել Իսրայելի որդիների համար. «Եթե քո թշնամու մոլորված եզին կամ էշին հանդիպելու լինես, անպատճառ հետ բեր նրան իր տիրոջը: Եթե տեսնես քեզ ատողի էշն իր բեռան տակ ընկած և չկամենաս նրան ազատել, անպատճառ նրա հետ էշն ազատես» (Ելից 23.4,5): Սակայն ավազակների կողմից վիրավորված մարդուն Հիսուսը ներկայացրեց որպես եղբայր’դժբախ- տության մեջ: Ուրեմն որքա՜ն ավելի շատ նրանք պիտի խղճային այդ մարդուն, քան բեռնակիր անասունին: Մովսեսի միջոցով նրանց պատգամ էր տրված, որ իրենց Տերն «այն մեծ, հզոր և ահեղ Աստվածն է... որ որբին և որբևայրիին իրավունք է անում և պանդուխտին սիրում է”: Դրա համար էլ պատվիրում է. «Ուրեմն պանդուխտին սիրեցեք»: «Քո անձի պես սիրես նրան» (Երկրորդ Օրինաց 10.17-19, Ղևտացոց 19.34):ԴՓ 611.2
Հոբն ասել է. «Պանդուխտը դրսում չէր օթևանում, դռներս բացում էի ճանապարհորդին”: Ու երբ երկու հրեշտակները մարդկային կերպարանքով եկան Սոդոմ, Ղովտը խոնարհվեց մինչև գետին և ասաց. «Ի’մ տերեր, եկե’ք ձեր ծառայի տունը և գիշերը կացեք” (Հոբ 31.32, Ծննդոց 19.2): Այս բոլոր դասերը ծանոթ էին քահանային ու ղևտացուն, բայց նրանք չէին կիրառում դրանք առօրյա կյանքում: Դաստիարակված ազգային մոլեռանդության դպրոցում’ նրանք դարձել էին եսասեր, սահմանափակ և անմատչելի: Նայելով վիրավոր մարդուն’ նրանք չկարո- ղացան որոշել’ իրենց ազգակի՞ցն է նա, թե՞ ոչ: Մտածելով, որ նա, հավանաբար, սամարիացի է, նրանք թողեցին ու հեռացան: [501]ԴՓ 612.1
Նրանց վարքի մեջ, ինչպես նկարագրել էր Քրիստոսը, հակասող ոչինչ չկար այն բանին, ինչ իրենց սովորեցրել էին օրենքի պահանջների վերաբերյալ: Բայց ահա ներկայացվեց մի ուրիշ դրվագ:ԴՓ 613.1
Մի սամարիացի ճամփորդելով եկավ այն տեղը, որտեղ տուժածն էր, և տեսնելով նրան’ խղճաց: Նա չփորձեց էլ իմանալ’ ով է անծանոթը’ հրեա՞, թե՞ հեթանոս: Եթե հրեա է, սամարիացին լավ գիտեր, որ եթե իրենց դերերը փոխվեին, այդ մարդը կթքեր իր երեսին և արհամարհանքով կթողներ ու կհեռանար: Բայց նա չտատանվեց, թե ինչպես վարվի: Նա չէր էլ մտածում, որ ինքն էլ կարող է բռնության զոհ դառնալ’ հապաղելով այդտեղ: Չէ՞ որ նրա առջև մի մարդ էր’ կարեկցանքի և օգնության կարոտ: Նա իր հանդերձը հանեց, որպեսզի ծածկի վիրավորին: Իր ճամփորդության համար վերցրած ձեթն ու գինին ածեց խոցերի վրա ու փաթաթեց դրանք: Հետո դնելով տուժածին իր անասունի վրա’ դանդաղ, որպեսզի ավելորդ ցավ չպատճառի նրան, շարժվեց առաջ: Նա բերեց նրան մի իջևանատուն, արթուն մնալով ամբողջ գիշեր’ ջերմորեն հոգ տարավ նրա մասին: Առավոտյան, երբ հիվանդն արդեն ուշքի էր եկել, սամարիացին հանձնեց նրան իջևանատիրոջ խնամքին և դրա համար կանխավճար թողեց: Եվ չբավարարվելով նույնիսկ այդքանով’ հետագա ծախսերի համար դիմեց տանտիրոջը’ ասելով. «Խնամի’ր դրան, և ինչ որ ավելի ծախս անես, մյուս անգամ հետ դառնալիս կվճարեմ քեզ»:ԴՓ 613.2
Պատմությունն ավարտվեց, Հիսուսը մի զննող հայացք նետեց օրենսգետի վրա և ասես կարդալով նրա սիրտը’ ասաց. «Հիմա այն երեքից ո՞ր մեկն էր, քո կարծիքով, ավազակների ձեռքն ընկած մարդու ընկերը» (Ղուկաս 10.36):ԴՓ 613.3
Նույնիսկ հիմա էլ, չկամենալով օգտագործել «սամա- րիացի” բառը, օրենսգետը պատասխանեց. «Նա, որ ողոր- մություն արեց նրան»: Հիսուսն էլ ասաց. «Գնա’ և դու էլ այդպես արա»:ԴՓ 614.1
«Ո՞վ է իմ ընկերը» հարցի պատասխանը, այսպիսով, տրվեց բոլոր ժամանակների համար: Քրիստոսը ցույց տվեց, որ մեր ընկերը միայն նա չէ, ով պատկանում է մեր եկեղեցուն կամ հավատին: Ռասայական, ազգային կամ դասակարգային տարբերությունը ոչ մի նշանակություն չունի: Մեր ընկերը նա է, ով մեր օգնության կարիքն է զգում: Յուրաքանչյուր մարդ, ով վիրավորված և խոցված է սատանայից, մեր ընկերն է: Մեր ընկերները բոլորն են, որովհետև նրանք ամենքն էլ Աստծո սեփականությունն են: [504]ԴՓ 614.2
Բարի սամարիացու օրինակով Հիսուսը նկարագրեց Իրեն և Իր առաքելությունը: Մարդկային ցեղը խաբվել, խոցվել, կողոպտվել ու խոշտանգվել էր սատանայի կողմից և հանձնվել բախտի քմահաճույքին, բայց Փրկիչը խղճահարվեց’ տեսնելով մեր անօգնական վիճակը: Թողնելով Իր փառքը’ Նա եկավ մեզ փրկելու: Նա մեզ գտավ մահվան մահճում և հանձն առավ մեր փրկության գործը: Նա կապեց մեր վերքերը: Նա ծածկեց մեզ Իր արդարության հանդերձով: Նա մեզ համար ապահով ապաստան գտավ և Իր վրա վերցրեց մեր բոլոր ծախսերը: Նա մեռավ, որպեսզի փրկագնի մեզ: Ցույց տալով Իր անձնական օրինակը’ Նա ասաց Իր հետևորդներին. «Սա եմ պատվիրում ձեզ, որ իրար սիրեք”: «Ինչպես ես ձեզ սիրեցի, դուք էլ իրար սիրեք” (Հովհաննես 15.17,13.34):ԴՓ 614.3
Օրենսգետը հարցրել էր Հիսուսին. «Ի՞նչ գործեմ”: Հի- սուսն էլ, հաստատելով, որ արդարության էությունը հենց սերն է առ Աստված և մարդու հանդեպ, ասաց. «Այդպես արա, և կապրես”: Սամարիացին ենթարկվել էր բարի և սիրող սրտի թելադրանքին և դրանով իրեն դրսևորել որպես օրինակատար: Հիսուսն ասաց օրենսգետին. «Գնա’, և դու էլ այդպես արա”: Աստծո զավակներից ոչ միայն խոսքեր, այլ նաև գործեր են ակնկալվում: «Ով որ ասում է’ նրանում եմ բնակվում, պետք է, ինչպես որ նա գնաց, ինքն էլ այնպես գնա” ( Ա Հովհաննես 2.6):ԴՓ 614.4
Այս դասն այսօր ոչ պակաս անհրաժեշտ է աշխարհին, քան այն ժամանակ, երբ հնչեց Հիսուսի շուրթերից: Եսասիրությունն ու անշունչ ձևականությունը գրեթե մարել են սիրո կրակը և ցրել այն շնորհները, որոնք անուշահոտ են դարձնում բնավորությունը: Փրկչի անունը դավանողնե- րից շատերն անտեսում են այն փաստը, որ քրիստոնյաները պետք է ներկայացնեն Քրիստոսին: Մինչև ընտանիքում, ընկերության մեջ, եկեղեցում և ցանկացած այլ տեղ գործնական անձնազոհություն չդրսևորենք մյուսների բարօրության համար, մենք քրիստոնյաներ չենք, ինչպի- սին էլ լինի մեր դավանությունը:ԴՓ 615.1
Քրիստոսն Իր կյանքը կապեց մարդկության շահերի հետ և մեզ խնդրում է մեկ դառնալ Իր հետ’ մարդկությանը փրկելու համար: «Ձրի առել եք,- ասում է Նա,- ձրի էլ տվեք» (Մատթեոս 10.8): Մեղքը բոլոր չարիքներից մեծագույնն է, և մեր պարտքն է’ խղճալ ու օգնել մեղավորին: Շատերը, ովքեր մոլորված են, հաճախ գիտակցում են իրենց ամոթն ու հիմարությունը: Նրանք կարոտ են մխիթարության խոսքերի: Նրանք նայում են իրենց սխալներին ու մոլորությանն այնքան ժամանակ, մինչև որ ընկնում են հուսահատության մեջ: Այս հոգիներին մենք չպետք է անտեսենք: Եթե մենք քրիստոնյաներ ենք, ապա անտարբեր չենք անցնի նրանց կողքով, ովքեր մեր կարիքն ամենից շատ են զգում: Տեսնելով մարդկանց վհատության մեջ’ վշտի կամ մեղքի պատճառով’ երբեք չպետք է ասենք. «Սա ինձ չի վերաբերում”: [505]ԴՓ 615.2
«Դուք, որ հոգևոր եք, այդպիսիներին հաստատե՜ք հեզության հոգով” (Գաղատացիս 6.1): Հավատով ու աղոթքով հե՜տ մղեք թշնամու զորությունը: Հավատի և հուսո խոսքե՜ր ասեք, որոնք սպեղանու պես կլինեն խոցված ու վիրավոր մարդու համար: Շատ շատերը թուլացել և հուսահատվել են կյանքի մեծ պայքարում, սակայն ջերմ սիրո միակ խոսքն անգամ կարող է ուժ տալ նրանց հաղթելու: Մենք երբեք չպետք է անտարբեր անցնենք վշտաբեկ հոգու կողքով’ առանց փորձելու մխիթարել նրան այնպես, ինչպես Աստված է մեզ մխիթարում:ԴՓ 615.3
Այս ամենը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ օրենքի սկզբունքի կատարում, սկզբունք, որ լուսաբանված է ողորմած սամա- րիացու պատմության մեջ և դրսևորվեց Հիսուսի կյանքում: Նրա բնավորությունը բացահայտում է օրենքի իսկական իմաստը և ցույց տալիս, թե ինչ է նշանակում «սիրի’ր քո ընկերոջը քո անձի պես”: Ու երբ Աստծո զավակները գթասիրտ, բարի ու սիրառատ են լինում բոլոր մարդկանց հանդեպ, նրանք նաև վկայում են, որ իրենց բնավորությունը համապատասխանում է երկնային չափանիշներին: Նրանք գործով են ապացուցում այն փաստը, որ «Տիրոջ օրենքը անարատ է, վերափոխում է հոգին” (Սաղմոս 19.7): Եվ ով էլ որ թերանում է սիրո հարցում, խախտում է այն օրենքը, որն, իր կարծիքով, պահում է: Որովհետև մեր վերաբերմունքը մեր եղբայրների նկատմամբ ցույց է տալիս, թե ինչպիսին են մեր հարաբերություններն Աստծո հետ: Աստծո սերը սրտի մեջ. ահա ընկերոջ նկատմամբ սիրո միակ աղբյուրը: «Եթե մեկն ասի, թե սիրում եմ Աստծուն, և իր եղբորն ատի, նա ստախոս է, որովհետև նա, որ իր տեսած եղբորը չի սիրում, Աստծուն, որ չի տեսել, ինչպե՞ս կարող է սիրել»: «Սիրելինե՜ր, եթե իրար սիրենք, Աստված մեզանում է բնակվում, և նրա սերը կատարյալ է մեզանում» (Ա Հովհաննես 4.20,12): [506]ԴՓ 616.1