Ο υλικός κόσμος βρίσκεται κάτω από τόν έλεγχο του Θεού. Η φύση σέβεται τούς φυσικούς νόμους. Τά πάντα μιλούν και κινούνται σύμφωνα μέ τό θέλημα του Θεού. Τά σύννεφα, τό ήλιακό φώς, η δροσιά και η βροχή, ο άνεμος και η θύελλα, όλα ύπάγονται στήν επίβλεψη του Θεού, και υποτάσσονται χωρίς περιστολή στό πρόσταγμά Του. Πειθήνιο στόν θεϊκό νόμο, τό βλαστάρι του σιταριού ξεμυτίζει απ’ τό χώμα αναδίδοντας “πρώτον χόρτον, έπειτα αστάχυον, επειτα πλήρη σίτον εν τώ ασταχύω.” (Μαρκ. 4:28). Τά στοιχεία αυτά ο Θεός τά αυξάνει, καθένα στόν καιρό του, επειδή δέν ανθίστανται στό εργο Του. Καί πώς είναι δυνατό ο άνθρωπος, ο πλασμένος κατά τήν εικόνα του Θεού, ο προικισμένος μέ τή λογική και μέ τό χάρισμα του λόγου, νά είναι ο μόνος πού δείχνεται αχάριστος γιά τά δώρα Του και ανυπάκουος στό θέλημά Του; Αρμόζει σέ λογικά όντα νά είναι τά μόνα πού επιφέρουν σύγχυση στόν κόσμο; ΠΧ 49.9