Σε κάθε τι που αποβλέπει στη συντήρηση του ανθρώπου παρατηρείται μιά στενή σύμπραξη θεϊκών και ανθρωπίνων προσπαθειών. Θερισμός δέν μπορεί νά ύπάρξει άν τό άνθρώπινο χέρι δέ συμμετέχει στό σπάρσιμο του σπόρου. Αλλά και χωρίς τούς θεϊκούς παράγοντες τής λιακάδας, τής βροχής, τής δροσιάς και τών νεφών δέν μπορεί νά παρατηρηθεί καμιά αύξηση. Τό ίδιο συμβαίνει σέ κάθε επαγγελματική επίδοση, στόν κάθε τομέα τής σπουδής και τής επιστήμης. Τό ίδιο επίσης παρατηρείται στόν πνευματικό τομέα, στή διάπλαση του χαρακτήρα και σέ κάθε φάση τής χριστιανικής δράσης. Εμείς έχομε τό μέρος μας νά κάνομε, αλλά μάς χρειάζεται η σύμπραξη τής θεϊκής δύναμης, χωρίς τήν οποία όλες μας οι προσπάθειες θά μείνουν ατελεσφόρητες. ΠΧ 49.10
Κάθε φορά πού ο άνθρωπος κατορθώνει κάτι, είτε σέ ύλικά εϊτε σέ πνευματικά πλαίσια, πρέπει νά εχει κατά νοϋ ότι τήν επιτυχία του τήν οφείλει στή συνεργασία μέ τόν Δημιουργό του. Έχει γιά μάς μεγίστη σημασία νά άναγνωρίσομε τήν εξάρτησή μας από τόν Θεό. Πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη άποδίδεται στόν άνθρωπο, πολύ μεγάλη σημασία στίς άνθρώπινες εφευρέσεις, ένώ ελάχιστη εμπιστοσύνη στηρίζεται στή δύναμη πού ο Θεός είναι πάντα πρόθυμος νά χορηγήσει. “Του Θεού είμεθα συνεργοί.” (Α’ Κορ. 3:9). Ανυπολόγιστα κατώτερος είναι ο ρόλος πού διαδραματίζει ο άνθρώπινος παράγοντας. Ενωμένος όμως αυτός μέ τή θεϊκή ιδιότητα του Χριστού, μπορεί νά κατορθώσει τά πάντα μέ τή δύναμη πού Εκείνος χορηγεί. ΠΧ 50.1