“I nadciągnęli Amalekici, aby walczyć z Izraelem w Refidim. Wtedy rzekł Mojżesz do Jozuego: Wybierz nam mężów i wyrusz do boju z Amalekitami. Jutro ja z laską Bożą w ręku stanę na szczycie wzgórza. Jozue uczynił tak, jak mu rozkazał Mojżesz, i wyruszył do boju z Amalekitami, a Mojżesz, Aaron i Chur weszli na szczyt wzgórza. Dopóki Mojżesz trzymał swoje ręce podniesione do góry, miał przewagę Izrael, a gdy opuszczał ręce, mieli przewagę Amalekici. Lecz ręce Mojżesza zdrętwiały. Wzięli więc kamień i podłożyli pod niego, i usiadł na nim; Aaron zaś i Chur podpierali jego ręce, jeden z tej, drugi z tamtej strony. I tak ręce jego były stale podniesione aż do zachodu słońca”. 2 Mojżeszowa 17,8-12. HZ 80.1
Mojżesz wznosił ręce ku niebu, w prawej trzymając laskę Bożą, i błagał Boga o pomoc. Wtedy Izrael zwyciężał i odpędzał nieprzyjaciół. Gdy Mojżesz opuszczał ręce, Izrael tracił wszystko, co zdobył, i ulegał nieprzyjaciołom. Mojżesz ponownie wznosił ręce do nieba i Izrael zwyciężał. W końcu wrogowie zostali zmuszeni do odwrotu. HZ 80.2
Wznoszenie przez Mojżesza rąk ku niebu miało nauczyć Izraelitów, że gdy będą polegać na Bogu i ufać Jego mocy, On sam będzie za nich walczył i pobije nieprzyjaciół. Lecz gdy wypuszczą z rąk Jego siłę i będą polegać na własnej, zostaną zwyciężeni przez wrogów, którzy nie znają Boga. “Tak pobił Jozue Amalekitów i ich lud ostrzem miecza”. 2 Mojżeszowa 17,13. HZ 80.3
“Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Zapisz to dla pamięci w księdze i wbij to w głowę Jozuego, że całkowicie wymażę pamięć o Amalekitach pod niebem. Potem zbudował Mojżesz ołtarz i nazwał go: Pan sztandarem moim! I rzekł: Przyłóż rękę do sztandaru Pana; wojna jest między Panem a Amalekitami z pokolenia w pokolenie!” 2 Mojżeszowa 17,14-16. Gdyby Izraelici nie szemrali przeciwko Panu, Bóg nie dopuściłby do napaści nieprzyjaciół. HZ 80.4