“Όλη την ημέρα τα πλήθη είχαν στριμωχθεί γύρω από το Χριστό και τους μαθητές Του ενώ Εκείνος δίδασκε στην ακρογιαλιά. Είχαν ακούσει τα γεμάτα χάρη λόγια Του, τόσο απλά και κατανοητά που απέβαιναν για τις ψυχές τους το βάλσαμο του Γιλεάδ. Το θεραπευτικό θεϊκό Του χέρι είχε αποδώσει την υγεία στους άρρωστους και επαναφέρει τη ζωή στους ετοιμοθάνατους. Η ημέρα τους φαίνονταν σαν ουρανός πάνω στη Γη και δεν είχαν συναίσθηση του χρόνου που κύλησε αφότου είχαν φάγει κάτι. ZY 22.1
Ο ήλιος έγερνε στη δύση του, αλλά οι άνθρωποι εξ-ακολουθούσαν να παραμένουν. Τελικά οι απόστολοι ήρθαν στο Χριστό προτείνοντας ότι για το καλό του πλήθους έπρεπε να τους ζητήσει να φύγουν. Πολλοί είχαν έρθει από μακριά και δεν είχαν φάγει τίποτε από το πρωί. Στις γειτονικές κώμες και στα χωριά θα μπορούσαν να προμηθευθούν μερικά τρόφιμα. Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Δότε εις αυτούς σεις να φάγωσιν.» (Ματθ. 14:16.) Και στρεφόμενος προς το Φίλιππο, ρώτησε: «Πόθεν θέλομεν αγοράσει άρτους δια να φάγωσιν ούτοι;» (Ιωάν. 6:5.) ZY 22.2
Ο Φίλιππος έριξεμια ματιά στα κεφάλια της ανθρωποθάλασσας εκείνης και σκέφθηκε πόσο αδύνατο ήταν να προμηθεύσουν τροφή σ’ ένα τέτοιο πελώριο πλήθος. Απήντησε ότι ούτε διακόσια δηνάρια ψωμί δεν θα έφτανε για να μοιράσουν από λίγο στον καθένα. ZY 22.3
Ο Ιησούς ρώτησε πόσα τρόφιμα μπορούσαν να βρεθούν ανάμεσα στα πλήθη. «Εδώ είναι εν παιδάριον,» είπε ο Ανδρέας, «το οποίον έχει πέντε άρτους κρίθινους και δύο οψάρια αλλά ταύτα τι είναι εις τοσούτους; » (Εδ.9.) Ο Ιησούς διέταξε να Του τα φέρουν. Κατόπιν ζήτησε από τους αποστόλους να βάλουν το λαό να καθίσει στο γρασίδι. Και όταν αυτό έγινε, πήρε τα τρόφιμα «και αναβλέψας εις τον ουρανόν ευλόγησε, και κόψας έδωκεν εις τους μαθητάς τους άρτους, οι δε μαθηταί εις τους όχλους. Και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και εσήκωσαν το περίσσευμα των κλασμάτων, δώδεκα κοφίνους πλήρεις.» (Ματθ. 14:19-20.) ZY 22.4
Ο Χριστός έθρεψε τα πλήθη με ένα θαύμα θεϊκής δύναμης. Μολαταύτα, πόσο απλή ήταν η τροφή που προμήθευσε! Ψάρια μόνο και κριθαρένιο ψωμί που αποτελούσε το καθημερινό φαγητό του ψαράδικου πληθυσμού της Γαλιλαίας. ZY 23.1
Ο Χριστός θα μπορούσε να παραθέσει ένα πλούσιο γεύμα στο λαό. Τροφή όμως παρατιθέμενη αποκλειστικά για την ικανοποίηση της όρεξης δεν θα τους δίδασκε κανένα ωφέλιμο μάθημα. Με το θαύμα αυτό ο Χριστός ήθελε να διδάξει ένα μάθημα απλότητας. Αν οι άνθρωποι σήμερα ακολουθούσαν απλές συνήθειες και ζούσαν σύμφωνα με τους νόμους της φύσης όπως ζούσαν αρχικά ο Αδάμ και η Εύα, θα υπήρχαν άφθονα εφόδια για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της ανθρώπινης φυλής. Η φιλαυτία όμως και η ικανοποίηση της όρεξης επέφεραν την αμαρτία και τη δυστυχία. Η πρώτη οφείλεται στην κατάχρηση, η δεύτερη στην ένδεια. ZY 23.2
Ο Ιησούς δεν επεδίωξε να ελκύσει τα πλήθη κοντά Του με το να ικανοποιήσει την επιθυμία του για πολυτέλεια. Για το μεγάλο εκείνο πλήθος, κουρασμένο και πεινασμένο όπως ήταν ύστερα από μια μεγάλη, γεμάτη γεγονότα ημέρα, το απλό φαγητό αποτελούσε τη διαβεβαίωση τόσο της δύναμης, όσο και της τρυφερής φροντίδας Του γι’ αυτούς σχετικά με τις συνηθισμένες ανάγκες της ζωής. Ο Σωτήρας δεν υποσχέθηκε στους ακολούθους Του τις πολυτέλειες του κόσμου. Μπορεί η μοίρα τους να είναι η φτώχεια. Ο λόγος Του όμως εγγυάται τον εφοδιασμό των αναγκών τους και ο ίδιος υπόσχεται εκείνο που είναι καλύτερο από τα επίγεια αγαθά: τη μόνιμη παρηγοριά της προσωπικής Του παρουσίας. ZY 23.3
Αφού χόρτασαν τα πλήθη, αρκετή τροφή είχε περισσέψει. Ο Ιησούς πρόσταξε τους μαθητές Του: «Συνά-ξατε τα περισσεύσαντα κλάσματα, δια να μη χαθή τίποτε.» (Ιωάν. 6:12.) Τα λόγια αυτά έχουν βαθύτερο νόημα από του να βάλουν τα περισσευούμενα τρόφιμα στα κοφίνια. Το μάθημα είχε διπλή σημασία. Τίποτε δεν πρέπει να πάει χαμένο. Δεν πρέπει να αφήνομε να μας ξεφεύγει καμία ευκαιρία. Δεν πρέπει να παραμελούμε τίποτε που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο σε μία ανθρώπινη ύπαρξη. Το κάθε τι που θα μπορούσε να ανακουφίσει τις ανάγκες των πεινασμένων της Γής, πρέπει να συγκεντρώνεται. Με την ίδια προσοχή πρέπει να αποθησαυρίζομε το ουράνιο ψωμί για να ικανοποιούμε τις ανάγκες της ψυχής. Πρέπει να ζούμε με κάθε λόγο του Θεού. Τίποτε από ότι είπε ο Θεός δεν πρόκειται να πάει χαμένο. Δεν πρέπει να παραμελούμε ούτε μία λέξη που αφορά την αιώνια σωτηρία μας. Ούτε μία λέξη δεν πρέπει να πέσει άχρηστη καταγής. ZY 24.1
Το θαύμα των ψωμιών διδάσκει την εξάρτηση από το Θεό. Όταν ο Χριστός έθρεψε τους πεντακισχιλίους, δεν είχε τροφή στη διάθεσή Του. Φαινομενικά δεν διέθετε τα μέσα. Βρέθηκε όμως εκεί, μέσα στην ερημιά, με πέντε χιλιάδες άνδρες, πέρα απ’τις γυναίκες και τα παιδιά. Δεν είχε Εκείνος προσκαλέσει τα πλήθη να Τον ακολουθήσουν. Πρόθυμοι να βρεθούν στην παρουσία Του, οι άνθρωποι είχαν έρθει χωρίς ιδιαίτερη πρόσκληση ή εντολή. Ήξερε όμως ότι μετά τη διδαχή Του για μία ολόκληρη μέρα, ήταν πια πεινασμένοι και εξαντλημένοι. Βρίσκονταν μακριά από τα σπίτια τους και κόντευε να νυχτώσει. Πολλοί από αυτούς δεν είχαν τα μέσα να προμηθευθούν τρόφιμα. Εκείνος που για χάρη τους είχε νηστέψει σαράντα μέρες στην ερημιά, δεν άντεχε να τους αφήσει να γυρίσουν στα σπίτια τους νηστικοί. ZY 24.2
Η Θεία Πρόνοια είχε φέρει τον Ιησού στη θέση όπου βρέθηκε και Αυτός εξαρτιόταν από τον ουράνιο Πατέρα Του για την εξεύρεση μέσων που θα ανακούφιζαν την παρούσα εκείνη ανάγκη. Όταν κι’ εμείς βρεθούμε σε στενόχωρες περιστάσεις, πρέπει να εξαρτόμαστε από το Θεό. Σε κάθε έκτακτη περίπτωση πρέπει να ζητούμε βοήθεια από Εκείνον ο οποίος έχει ανεξάντλητα αποθέματα στη διάθεσή Του. ZY 25.1
Για το θαύμα αυτό, ο Χριστός προμηθεύτηκε τα μέσα από τον Πατέρα. Τα μοίρασε στους μαθητές, οι μαθητές στο λαό, και ο λαός ο ένας στον άλλον. Έτσι και όλοι όσοι είναι ενωμένοι με το Χριστό θα λάβουν από Αυτόν το ψωμί της ζωής και θα το μοιρασθούν με τους άλλους. Οι μαθητές Του είναι τα προσδιορισμένα όργανα επικοινωνίας μεταξύ του Χριστού και του λαού Του. ZY 25.2
Όταν οι μαθητές άκουσαν την εντολή του Σωτήρα, «δότε εις αυτούς σεις να φάγωσιν,» σκέφθηκαν όλων των ειδών τις δυσκολίες. Διερωτήθηκαν: «Θέλομεν υπάγει εις τας κώμας να αγοράσωμεν τροφάς;» Αλλά τι είπε ο Χριστός; «Δότε εις αυτούς σεις να φάγωσιν.» Οι μαθητές έφεραν στον Ιησού όλα όσα είχαν. Δεν τους είπε όμως να καθίσουν για να φάνε. Τους πρόσταξε να υπηρετήσουν το λαό. Η τροφή πολλαπλασιάζονταν στα χέρια του Χριστού και τα χέρια των αποστόλων που στρέφονταν στο Χριστό δεν έμεναν ποτέ άδεια. Το μικρό πρατήριο επαρκούσε για όλους. Αφού τα πλήθη έφαγαν, τότε οι μαθητές έφαγαν και αυτοί μαζί με το Χριστό από την πολύτιμη ουρανόσταλτη τροφή. ZY 25.3
Βλέποντας τις ανάγκες των φτωχών, των αμαθών και των δυστυχισμένων, πόσες φορές αισθανόμαστε τον πόνο στην καρδιά. Και διερωτόμαστε: «Πως θα μπορούσε να οφελήσει η μικρή μας βοήθεια και οι περιορισμένοι πόροι μας στο να εφοδιασθούν οι τρομερές αυτές ανάγκες; Δεν θα κάναμε καλύτερα αν περιμέναμε κάποιον άλλον ικανότερον από εμάς να κατευθύνει το έργο αυτό ή κάποια οργάνωση να το αναλάβει; » Αλλά ο Χριστός λέγει: «Δότε σεις εις αυτούς να φάγωσιν.» Χρησιμοποιείστε τα μέσα, το χρόνο, την ικανότητα που έχετε. Φέρετε τα κριθαρένια ψωμιά σας στον Ιησού. ZY 25.4
Μπορεί οι πόροι σας να μην επαρκούν να θρέψετε χιλιάδες, αρκούν όμως για να θρέψετε έναν. Στα χέρια του Χριστού φθάνουν για να ταΐσουν πολλούς. “Οπως έκαναν οι μαθητές, δώστε και σεις αυτό που έχετε. Ο Χριστός θα πολλαπλασιάσει το δώρο σας. Θα αμείψει την ειλικρινή, απλή εξάρτηση από Αυτόν. Εκείνο που φαίνονταν πενιχρό μόνο εφόδιο μπορεί να αποβεί μία πλούσια ευωχία. ZY 26.1
«Ο σπείρων με φειδωλίαν και με φειδωλίαν θέλει θερίσει, και ο σπείρων με αφθονίαν και με αφθονίαν θέλει θερίσει. . . Δυνατός είναι ο Θεός να περισσεύση πάσαν χάριν εις εσάς, ώστε έχοντες πάντοτε εν παντί πάσαν αυτάρκειαν, να περισσεύητε εις παν έργον αγαθόν, καθώς είναι γεγραμμένον ZY 26.2
«Εσκόρπισεν, έδωκεν εις τους πένητας
Η δικαιοσύνη Αυτού μένει εις τον αιώνα.» ZY 26.3
«Ο δε χορηγών σπόρον εις τον σπείροντα και άρτον πρός τροφήν, είθε να χορηγήση και να πληθύνη τον σπόρον σας και να αυξήση τα γεννήματα της δικαιοσύνης σας• πλουτιζόμενοι κατά πάντα εις πάσαν ελευθεριότητα.» (Β’ Κορ. 9:6, 8-11.) ZY 26.4