“Inny wiarę w tym samym Duchu, inny dar uzdrawiania w tym samym Duchu”. 1 Koryntian 12,9. WM 195.1
Wiara także jest darem Bożym. Wiara jest wynikiem zrozumienia Słowa Bożego, które nastawia serce na służenie Bogu. A skąd miałoby się brać owo zrozumienie, jeśli nie od Boga? Skąd miałoby się brać takie nastawienie serca, jeśli nie od Boga? Wiara oznacza poświęcenie Bogu intelektu i energii, które otrzymaliśmy od Niego. Tak więc ci, którzy mają wiarę, nie poczytują to sobie za zasługę. Ci, którzy wierzą w Boga i ufają Mu bezgranicznie jako niebiańskiemu Ojcu, a przez wiarę sięgają ponad grobem do wiecznej rzeczywistości, szczerze wyznają Stwórcy: “Wszak od ciebie pochodzi to wszystko i daliśmy tylko to, co z twojej ręki mamy”. 1 Kronik 29,14. WM 195.2
Nikt nie ma prawa uważać, że należy sam do siebie. Nikt też nie dysponuje żadną dobrą rzeczą, którą mógłby uznać za swoją własność. Każdy człowiek i każda rzecz są własnością Pana. Wszystko, co człowiek otrzymuje z dobrodziejstw niebios, nadal pozostaje Pańskie. Od Pana pochodzi wiedza, która sprawia, że człowiek staje się umiejętnym pracownikiem w dziele Bożym. Wiedza ta powinna być udzielana bliźnim, aby i oni mogli stać się cennymi pracownikami. Ten, komu Pan powierzył wyjątkowe dary, powinien oddawać do skarbnicy Pańskiej z tego, co zostało mu powierzone, hojnie obsypując innych dobrodziejstwami płynącymi z otrzymanych błogosławieństw. W ten sposób Bóg będzie uczczony i uwielbiony. (...) WM 195.3
Zdolności, jakie otrzymaliśmy w darze od Pana, nie powinny służyć dogadzaniu swoim egoistycznym zachciankom. Każda cząstka energii i każda zdolność to talenty, które powinny się przyczyniać do uwielbienia Boga i być używane w Jego służbie. Jego dary powinny przynosić Mu odpowiedni zysk. Talenty uzdalniające człowieka do służby, zostały mu powierzone nie tylko w tym celu, by sam stał się dobrym pracownikiem, ale także by mógł uczyć innych, nie tak dobrze przygotowanych, jak on sam. — The Review and Herald, 1 grudzień 1904. WM 195.4