“I cóż powiem jeszcze? Zabrakłoby mi przecież czasu, gdybym miał opowiadać o Gedeonie, Baraku, Samsonie, Jeftem, Dawidzie i Samuelu, i o prorokach, którzy przez wiarę podbili królestwa, zaprowadzili sprawiedliwość, otrzymali obietnice, zamknęli paszcze lwom, zgasili moc ognia, uniknęli ostrza miecza, podźwignęli się z niemocy, stali się mężni na wojnie, zmusili do ucieczki obce wojska”. Hebrajczyków 11,32-34. WM 196.1
Wierzyć, znaczy ufać Bogu — ufać, że On kocha nas i najlepiej wie, co służy naszemu dobru. Taka wiara skłania do wybrania Jego drogi zamiast naszej własnej. W miejsce naszej nieświadomości przyjmujemy Jego mądrość. Jego moc w miejsce naszej słabości, Jego sprawiedliwość w miejsce naszych grzechów. Nasze życie i wszystko, czym jesteśmy, należy już do Niego, to wiara uznaje Jego prawo własności i przyjmuje Jego błogosławieństwa. Prawość, szczerość i czystość. Oto tajemnica powodzenia. Wiara doprowadza nas do wykazywania tych cech. WM 196.2
Każda dobra skłonność w nas lub szlachetne dążenie jest darem Bożym. Wiara przyjmuje od Boga życie, którego owocem jest prawdziwy wzrost i skuteczność. WM 196.3
Trzeba jasno wytłumaczyć, w jaki sposób należy się ćwiczyć w wierze. Każda obietnica Pańska jest uwarunkowana. Jeżeli gotowi jesteśmy czynić wolę Boga, Jego moc jest do naszej dyspozycji. Jakikolwiek dar obiecuje, on już istnieje w samej obietnicy. WM 196.4
“Ziarnem jest Słowo Boże”. Łukasza 8,11. Jak pewne jest to, że w żołędziu mieści się dąb, tak pewny jest dar Boga, zawarty w Jego obietnicy Z chwilą, kiedy przyjęliśmy obietnicę, już otrzymaliśmy dar w niej obiecany. WM 196.5
Wiara, która czyni człowieka zdolnym przyjąć dar Boga, sama w sobie jest darem i każdej istocie ludzkiej jest on w pewnym stopniu udzielony Wiara wzrasta, kiedy ćwiczymy się w przyswajaniu sobie Słowa Bożego. Aby ją wzmocnić, musimy mieć styczność ze Słowem Bożym. WM 196.6
Przy studiowaniu Biblii należy wskazać uczniom drogę do poznania mocy Słowa Bożego. Przy stworzeniu On “rzekł — i stało się, On rozkazał — i stanęło”. Psalmów 33,9. On “czego nie ma, powołuje do bytu”. Rzymian 4,17. — Wychowanie 178. WM 196.7