Júdas hafði dýrmæta eiginleika, en það voru nokkrir þættir í lyndiseinkunn hans sem varð að fjarlægja áður en hann gæti frelsast. Hann varð að endurfæðast, ekki af forgengilegu sæði, heldur óforgengilegu. Hans mikla tilhneiging til ills, sem hann hafði bæði erft og ræktað með sér, var ágirnd . . . RR 120.2
Þar sem Kristur vissi að Júdas var að spillast af ágirnd, gaf hann honum tækifæri til að hlýða á margar dýrmætar lexíur. Hann heyrði Krist setja fram þær meginreglur sem allir þeir sem inn í ríki hans vilja komast verða að fylgja. Honum voru gefin öll tækifæri til að taka á móti Kristi sem persónulegum frelsara sínum, en hann hafnaði þessum tækifærum. Hann vildi ekki leggja vegu sína og vilja undir Krist. Hann vandi sig ekki á það sem andstætt var hans eigin tilhneigingum; þess vegna var hin sterka ágirnd hans ekki leiðrétt. Meðan hann var áfram lærisveinn að ytra formi, og meðan hann var í líkamlegri návist Krists, dró hann til sjálfs sín efni sem tilheyrðu fjárhirslu Drottins . . . RR 120.3
Vegna eftirlátssemi leyfði hann þessu einkenni lyndiseinkunnar sinnar að vaxa og festa svo djúpar rætur að það útilokaði hið góða sæði sannleikans sem sáð hafði verið í hjarta hans. - R&H 5. okt. 1897. RR 120.4