1 Tedy się przeprawili za morze do krainy Gadareńczyków. PB — Marka 5:1
2 A gdy on wyszedł z łodzi, zaraz mu zabieżał z grobów człowiek mający ducha nieczystego; PB — Marka 5:2
3 Który miał mieszkanie w grobach, a nie mógł go nikt i łańcuchami związać, PB — Marka 5:3
4 Przeto że on często będąc pętami i łańcuchami związany, łańcuchy porwał, i pęta pokruszył; a nie mógł go nikt ukrócić. PB — Marka 5:4
5 A zawsze we dnie i w nocy na górach w grobach był, wołając i kamieniem się tłukąc. PB — Marka 5:5
6 Ujrzawszy tedy Jezusa z daleka, bieżał i pokłonił mu się; PB — Marka 5:6
7 A wołając głosem wielkim, rzekł: Cóż mam z tobą Jezusie, Synu Boga najwyższego? Poprzysięgam cię przez Boga, abyś mię nie trapił. PB — Marka 5:7
8 (Albowiem mu mówił: Wynijdź, duchu nieczysty! z tego człowieka.) PB — Marka 5:8
9 Tedy go pytał: Co masz za imię? A on odpowiadając, rzekł: Imię moje jest wojsko: albowiem nas jest wiele. PB — Marka 5:9
10 I prosił go bardzo, aby ich nie wyganiał z onej krainy. PB — Marka 5:10
11 A była tam przy górach wielka trzoda świni, która się pasła. PB — Marka 5:11
12 I prosili go oni wszyscy dyjabli, mówiąc: Puść nas w te świnie, abyśmy w nie weszli. PB — Marka 5:12
13 I pozwolił im zaraz Jezus. A wyszedłszy oni duchowie nieczyści, weszli w one świnie; i porwała się ona trzoda z przykra w morze (a było ich około dwóch tysięcy,)i potonęły w morzu. PB — Marka 5:13
14 A oni, którzy świnie paśli, uciekli, i oznajmili to w mieście i we wsiach; i wyszli, aby oglądali to, co się stało. PB — Marka 5:14
15 I przyszli do Jezusa, i ujrzeli onego, który był opętany, i siedział obleczony, będąc przy dobrem baczeniu; onego, mówię, w którym było wojsko dyjabłów; i bali się. PB — Marka 5:15
16 A ci, którzy to widzieli, opowiedzieli im, co się działo z onym opętanym, i o świniach. PB — Marka 5:16
17 Tedy go poczęli prosić, aby odszedł z granic ich. PB — Marka 5:17
18 A gdy wstąpił w łódź, prosił go on, co był opętanym, aby był przy nim. PB — Marka 5:18
19 Lecz mu Jezus nie dopuścił, ale mu rzekł: Idź do domu swego, do swoich, a oznajmij im, jakoć wielkie rzeczy Pan uczynił, a jako się nad tobą zmiłował. PB — Marka 5:19
20 Tedy odszedł, i począł opowiadać w dziesięciu miastach, jako mu wielkie rzeczy uczynił Jezus; i dziwowali się wszyscy. PB — Marka 5:20
21 A gdy się zasię Jezus przeprawił w łodzi na drugą stronę, zebrał się do niego wielki lud; a on był nad morzem. PB — Marka 5:21
22 A oto przyszedł jeden z przełożonych bóżnicy, imieniem Jairus, a ujrzawszy go, przypadł do nóg jego. PB — Marka 5:22
23 I prosił go wielce, mówiąc: Ponieważ córeczka moja kona, pójdźże, włóż na nię ręce, aby była uzdrowiona, i będzie żywa. I poszedł z nim. PB — Marka 5:23
24 I szedł za nim lud wielki, i cisnęli go. PB — Marka 5:24
25 Tedy niektóra niewiasta, która cierpiała płynienie krwi ode dwunastu lat. PB — Marka 5:25
26 I wiele ucierpiała od wielu lekarzy, i wynałożyła wszystko, co miała; a nic jej nie pomogło, owszem się jej tem więcej pogorszało: PB — Marka 5:26
27 Usłyszawszy o Jezusie, przyszła z tyłu między ludem, i dotknęła się szaty jego; PB — Marka 5:27
28 Bo mówiła: Jeźli się tylko dotknę szaty jego, będę uzdrowiona. PB — Marka 5:28
29 A zarazem wyschło źródło krwi jej, i poczuła na ciele, że uzdrowiona była od choroby swojej. PB — Marka 5:29
30 A wnet poznawszy Jezus sam w sobie, że z niego moc wyszła, obrócił się do ludu i rzekł: Kto się dotknął szat moich? PB — Marka 5:30
31 I rzekli mu uczniowie jego: Widzisz, że cię ten lud ciśnie, a mówisz: Kto się mnie dotknął? PB — Marka 5:31
32 I spojrzał w koło, aby ujrzał tę, która to uczyniła: PB — Marka 5:32
33 Ale niewiasta ona z bojaźnią i ze drżeniem, wiedząc, co się przy niej stało, przystąpiła i upadła przed nim, a powiedziała mu wszystkę prawdę. PB — Marka 5:33
34 Zatem jej on rzekł: Córko! wiara twoja ciebie uzdrowiła, idźże w pokoju, a bądź zdrowa od choroby twojej. PB — Marka 5:34
35 A gdy on jeszcze mówił, przyszli słudzy od przełożonego bóżnicy, mówiąc: Córka twoja umarła, czemuż jeszcze trudzisz nauczyciela? PB — Marka 5:35
36 Ale Jezus skoro usłyszał to, co oni mówili, rzekł do przełożonego bóżnicy: Nie bój się, tylko wierz! PB — Marka 5:36
37 I nie dopuścił nikomu iść za sobą, tylko Piotrowi, i Jakóbowi, i Janowi, bratu Jakóbowemu. PB — Marka 5:37
38 A przyszedł do domu przełożonego bóżnicy, i ujrzał tam zgiełk, i płaczące i bardzo narzekające. PB — Marka 5:38
39 Wszedłszy tedy, rzekł im: Przecz zgiełk czynicie i płaczecie? nie umarłać dzieweczka, ale śpi. PB — Marka 5:39
40 I naśmiewali się z niego. Ale on wygnawszy wszystkie, wziął z sobą ojca i matkę dzieweczki, i te, którzy przy nim byli, i wszedł tam, gdzie dzieweczka leżała. PB — Marka 5:40
41 A ująwszy za rękę onę dzieweczkę, rzekł do niej: Talita kumi! co się wykłada: Dzieweczko (tobie mówię) wstań! PB — Marka 5:41
42 A zaraz dzieweczka wstała, i chodziła; albowiem była w dwunastym roku. I zdumieli się zdumieniem wielkiem. PB — Marka 5:42
43 Tedy im przykazał wielce, aby tego nikt nie wiedział, i rozkazał, aby jej dano jeść. PB — Marka 5:43