“Μή δώσητε τό άγιον εις τούς κύνας”—ματθ. 7:6

Εδώ ό Χριστός άναφέρεται σέ μιά τάξη άνθρώπων πού δέν έχουν τήν επιθυμία νά άπελευθερωθούν άπό τή σκλαβιά τής άμαρτίας. Μέ τό νά έντρυφούν στή διαφθορά καί στή χυδαιότητα, έχουν άξαχρειωθεΐ σέ τέτοιο βαθμό πού προσκολλούνται στό κακό, χωρίς νά θέλουν νά άποχωρισθούν άπ’ αύτό. Όσοι ύπηρετούν τόν Χριστό δέν πρέπει νά επιτρέψουν νά εμποδίζονται άπ’ αύτούς πού δέν βλέπουν τό εύαγγέλιο παρά μόνο σάν στόχο γιά διαφωνίες καί χλευασμούς.OO 146.1

Αντίθετα ό Σωτήρας δέν παρέβλεψε ποτέ, ούτε μιά ψυχή, όσο βαθειά κι’ άν ήταν βουτυγμένη στήν άμαρτία, φθάνει νά είχε τήν επιθυμία νά δεχθεί τίς πολύτιμες πνευματικές άλήθειες. Γιά τούς τελώνες καί γιά τίς πόρνες τά λόγια Του σήμαιναν τήν άρχή μιας καινούργιας ζωής. Η Μαρία ή Μαγδαληνή, άπό τήν όποία ό Χριστός είχε βγάλει έπτά δαιμόνια, ήταν ή τελευταία πού άπομακρύνθηκε άπό τόν τάφο τού Σωτήρα καί ή πρώτη πού χαιρετίσθηκε άπ’ Αυτόν τήν αύγή τής ανάστασης. Καί ήταν ό Σαύλος τής Ταρσού, ένας άπό τούς πιό αδυσώπητους εχθρούς τού εύαγγελίου, πού εγινε ό Παύλος, ό άφοσιωμένος ύπηρέτης του Χριστού. Κάτω άπό τή μάσκα του μίσους καί τής χυδαιότητας, άκόμη καί κάτω άπό τό έγκλημα καί τήν έξαχρείωση, μπορεΐ νά κρύβεται μιά ψυχή πού τελικά θά σωθεί μέ τή χάρη του Χριστού γιά νά λάμψει σάν κόσμημα στό διάδημα του Λυτρωτή.OO 146.2