Gleba przydrożna

W przypowieści o siewcy mamy przede wszystkim ukazane oddziaływanie gleby na ziarno, które się na niej znalazło. Przez tę przypowieść powiedział Jezus słuchaczom: Źle jest z wami, że jako krytycy mego dzieła stoicie tutaj, bo nie odpowiada ono waszym ideom. Mam dla was ważne pytanie — jak przyjmiecie moje poselstwo?. Od jego przyjęcia lub nieprzyjęcia zależeć będzie wasz przyszły, wieczny los.PC 21.1

Objaśniając dzieje ziarna, które padło przy drodze, powiedział: “Do każdego, kto słucha słowa o Królestwie i nie rozumie, przychodzi Zły i porywa to, co zasiano w jego sercu; to jest ten, kto jest posiany na drogę”.PC 21.2

Ziarno rozsiane przy drodze przedstawia Słowo Boże, które padło na serce nieuważnego słuchacza. Serce, które stało się gościńcem w pogoni za zbytkiem, przyjemnościami i grzechem tego świata podobne jest do ścieżki, mocno udeptanej przez ludzi i zwierzęta. Dusza oddana jedynie egoistycznym dążeniom i grzesznym namiętnościom popada w zatwardziałość przez oszustwo grzechu. Hebrajczyków 3,13. Ludzie słyszą Słowo, ale nie rozumieją go, nie widzą, jak może być do nich zastosowane, gdyż zdolność rozsądzania stępiła się. Nie dostrzegają ani swych potrzeb, ani grożącego im niebezpieczeństwa. Nie odczuwają miłości Chrystusa i tak przechodzą obok Jego poselstwa łaski jak obok czegoś, co ich nie dotyczy.PC 21.3

Tak jak ptaki gotowe są pozbierać leżące przy drodze ziarno, tak szatan gotów jest wyrwać z duszy nasienie boskiej prawdy. Boi się, że Słowo Boże zdoła obudzić beztroskich i stanie się skuteczne dla zatwardziałego serca. Szatan i jego aniołowie są również i tam, gdzie głosi się Słowo Boże. Aniołowie z nieba starają się wpłynąć na serca ludzkie, ażeby Słowo Boże wywarło na nie swój wpływ, szatan zaś dba o to, by Słowo to nie dało żadnego pożytku. Z żarliwością równą jego złośliwości, stara się pokrzyżować działanie Ducha Bożego. Kiedy Chrystus swą miłością przyciąga duszę do siebie, szatan próbuje zająć czymś innym uwagę tego, kto zaczyna szukać Zbawiciela. Kieruje uczucia na sprawy ziemskie, pobudza do krytyki, zwodzi do niewiary i zwątpienia. Może się na przykład nie podobać wymowa mówcy, sposób, w jaki on występuje. Słuchacze pozwalają, by ich uwagę zajęły rzeczy błahe, więc dochodzi do tego, że prawda, jakiej potrzebują, jaką Bóg im łaskawie zesłał, nie wywiera żadnego głębszego wrażenia.PC 22.1

Szatan ma wielu pomocników i bywa, że ci, którzy twierdzą, że należą do Chrystusa, pomagają zwodzicielowi wyrwać z serc nasienie prawdy. Są tacy, którzy przysłuchują się pilnie kazaniu Słowa Bożego, ale w domu czynią z niego przedmiot swej krytyki. Osądzają kaznodzieję jakby wypowiadali zdanie o pospolitym mówcy. Poselstwo, które powinno być traktowane jako Słowo Boże kierowane do nas, omawia się z lekceważeniem, czyni się przy tym szydercze uwagi na jego temat. Charakter kaznodziei, jego pobudki działania, zachowanie się innych członków zboru, bywają często tematem dyskusji. Padają oszczerstwa i surowe sądy, plotkuje się, nawet w obecności nienawróconych. Często rodzice mówią o tych sprawach w obecności własnych dzieci. Tym sposobem pozbawia się szacunku posła Bożego i czci poselstwa, oraz uczy się pogardy dla Słowa Bożego.PC 22.2

W ten sposób w rodzinach przyznających się do Chrystusa rosną młodzi ludzie, którzy nie mają wiary; potem rodzice dziwią się, dlaczego młodzież tak mało interesuje się ewangelią, a nawet wątpi w prawdy biblijne. Dziwią się, że tak trudno jest uzyskać nad nią moralny i religijny wpływ.PC 22.3