Wiara Paralityka

Odniosę się do paralityka, który nie używał swych kończyn przez wiele lat. Oto on. Kapłani, władcy i uczeni w piśmie zbadali jego przypadek i określili jako beznadziejny. Powiedzieli mu, że przez własny grzech doprowadził się do tego stanu i nie było dla niego żadnej nadziei. Lecz dotarło do niego słowo, że istniał człowiek imieniem Jezus, który dokonywał potężnych dzieł. Uzdrawiał chorych, a nawet wzbudził umarłego. “Ale jak mogę do Niego dotrzeć?” — powiedział.WU 75.2

“Zaniesiemy cię do Jezusa” — odpowiedzieli jego przyjaciele — “wprost przed Jego oblicze; słyszeliśmy, że przyszedł On tutaj.”WU 75.3

I tak wzięli nieuleczalnie chorego człowieka i zanieśli go tam, gdzie wiedzieli, że był Jezus. Lecz tłum otaczał budynek, gdzie był Jezus, tak ściśle, że nie mieli szansy na to, by dotrzeć do drzwi. Co mieli teraz zrobić? Paralityk zaproponował, aby otworzyli dach, zdjęli dachówki i opuścili go przez dach.WU 75.4

W ten sposób zamanifestował swą gorącą wiarę. Zrobili tak i został on przyniesiony wprost przed Jezusa, tam, gdzie Ten mógł na niego spojrzeć. A Jezus gdy spojrzał na niego, użalił się nad nim i powiedział: “Synu, odpuszczone są grzechy twoje”. Marka 2,5. Ach, cóż to była za radość! Jezus dokładnie wiedział, czego potrzebowała ta chora na grzech dusza. Wiedział, że był on dręczony z uwagi na swe własne sumienie, więc powiedział: “Odpuszczone są grzechy twoje.” Jakaż ulga wstąpiła do jego umysłu! Jakaż nadzieja wypełniła jego serce!WU 75.5

Wtedy w sercach faryzeuszy powstało pytanie: “Kto ma tę moc, aby odpuszczać grzechy? Jedynie Bóg ma tę moc.”WU 76.1

Wtedy powiedział im Jezus: “Abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma moc na ziemi odpuszczać grzechy, rzekł do sparaliżowanego: Powiadam ci: Wstań, podnieś łoże swoje i idź do domu swego”. Łukasza 5,24. Jak to, weź swoje łoże, swymi sparaliżowanymi rękoma!? Jak to, wstań na swe nogi, przy swych sparaliżowanych kończynach!? Co on zrobił? No cóż, zrobił dokładnie to, co mu kazano. Zrobił to, co Pan powiedział mu, by uczynił. Siła woli została skupiona na tym, aby poruszyć sparaliżowanymi kończynami i ramionami, a one zareagowały, mimo że nie reagowały przez długi czas. Ta manifestacja pokazała ludziom, że był wśród nich Ktoś, kto mógł nie tylko przebaczać grzechy, ale mógł uzdrowić chorego.WU 76.2

Lecz ten potężny dowód dany faryzeuszom nie nawrócił ich. Ludzie mogą tak zamknąć się w niewierze, wątpliwości i niewierności, że nawet wzbudzenie umarłego nie przekonałoby ich. Z powodu swej niewiary byliby w tym samym stanie, nieprzekonani, nienawróceni. Lecz wszyscy ci, którzy posiadają serca skłonne do przyjęcia prawdy i uszy skłonne do słuchania, uwielbią Boga. Zawołają: “Nigdy wcześniej nie widzieliśmy czegoś takiego!”WU 76.3