Κεφάλαιο 17: Προαγγελοι τησ χαραυγησ

Μία από τις πιο εντυπωσιακές και περίλαμπρες αλήθειες της Αγίας Γραφής αποτελεί το γεγονός της δευτέρας παρουσίας του Χριστού με την οποία ολοκληρώνεται το μεγάλο έργο της απολύτρωσης. Στον οδοιπορούντα λαό του Θεού, τον επί τόσους αιώνες “περιπατούντα εν κοιλάδι σκιάς θανάτου,” δίνεται η πολύτιμη, χαρμόσυνη ελπίδα που δημιουργεί η υπόσχεση της παρουσίας Εκείνου ο οποίος είναι “η ανάσταση και η ζωή” για “να επαναφέρει τον εξόριστον Αυτού” (λαό). Η διδασκαλία της δευτέρας παρουσίας αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό των Αγίων Γραφών. Από την ημέρα που το προπατορικό ζευγάρι αργόσερνε πένθιμα τα βήματά του απομακρυνόμενο από τον κήπο της Εδέμ, οι πιστοί όλων των αιώνων περίμεναν τον ερχομό Εκείνου τον οποίο τους είχε υποσχεθεί ο Θεός για να καταλύσει τη δύναμη του εξολοθρευτή και να τους επαναφέρει στο χαμένο Παράδεισο. Οι άγιοι άνθρωποι των περασμένων εποχών απέβλεπαν στην ένδοξη παρουσία του Μεσσία σαν την ολοκλήρωση της πίστης τους. Ο Ενώχ, έβδομος μόλις σε γενεαλογική σειρά από τους πρώτους κατοίκους της Εδέμ, ο άνθρωπος που περπάτησε για τρεις ολόκληρους αιώνες μαζί με το Θεό είχε το προνόμιο να οραματιστεί τη μακρινή εκείνη ημέρα του ερχομού του Λυτρωτή και διακήρυξε: “Ήλθεν ο Κύριος με μυριάδας αγίων Αυτού δια να κάμη κρίσιν κατά πάντων.” (Ιουδ. 14-15.) Ο πατριάρχης Ιώβ, μέσα στο ζοφερό σκότος της οδυνηρής δοκιμασίας του, αναφώνησε με πεποίθηση ασάλευτη: “Εξεύρω ότι ζή ο Λυτρωτής μου και θέλει εγερθεί εν τοις εσχάτοις καιροίς επί της γής ... Με την σάρκα μου θέλω ιδεί τον Θεόν τον οποίον αυτός εγώ θέλω ιδεί και θέλουσι θεωρήσει οι οφθαλμοί μου και ουχί άλλος.” (Ιώβ 19:25-27.)ΜΔ1 321.1

Η παρουσία του Χριστού η οποία εγκαινιάζει τη βασιλεία της δικαιοσύνης είναι εκείνη που ενέπνευσε τους αγίους συγγραφείς με τις μεγαλοπρεπέστερες και συγκλονιστικότερες εκφράσεις. Ποιητές και προφήτες της Βίβλου αναφέρονται στο γεγονός αυτό με λόγια που φλογίζονται από τη δόξα του ουρανού. Ο Ψαλμωδός ύμνησε τη δύναμη και τη μεγαλοπρέπεια του Βασιλιά του Ισραήλ με τα ακόλουθα λόγια: “Εκ της Σιών ήτις είναι η εντέλεια της ωραιότητος, έλαμψεν ο Θεός. Θέλει ελθεί ο Θεός ημών και δεν θέλει σιωπήσει ... Θέλει προσκαλέσει τους ουρανούς άνωθεν και την γήν δια να κρίνη τον λαόν Αυτού.” (Ψαλμ. 50:2-4.) “Ας ευφραίνωνται οι ουρανοί και ας αγάλλεται η γή ... ενώπιον του Κυρίου· διότι έρχεται, διότι έρχεται δια να κρίνη την γήν. Θέλει κρίνει την οικουμένην εν δικαιοσύνη και τους λαούς εν τη αληθεία Αυτού.” (Ψαλμ. 96:11-13.)ΜΔ1 321.2

Ο προφήτης Ησαΐας λέγει: “Εξεγέρθητε και ψάλλετε σείς οι κατοικούντες εν τω χώματι· διότι η δρόσος σου είναι ως η δρόσος των χόρτων και η γή θέλει εκρίψει τους νεκρούς.” “Οι νεκροί σου θέλουσι ζήσει, μετά του νεκρού σώματος μου θέλουσιν αναστηθή.” “Θέλει καταπιεί τον θάνατον εν νίκη· και Κύριος ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων· και θέλει εξαλείψει το όνειδος του λαού Αυτού από πάσης της γής· διότι ο Κύριος ελάλησε. Και εν εκείνη τη ημέρα θέλουσιν ειπεί, Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών, περιεμείναμεν Αυτόν και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Κύριος· περιεμείναμεν Αυτόν. Θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία Αυτού.” (Ησ. 26:19, 25:8-9.)ΜΔ1 322.1

Και ο Αββακούμ μεταρσιωμένος από το θεϊκό όραμα, ατένισε την παρουσία του Κυρίου: “Ο Θεός ήλθεν από Θαμμάν και ο Άγιος του όρους Φαράν. Εκάλυψεν ουρανούς η δόξα Αυτού και της αινέσεως Αυτού ήτο πλήρης η γή. Και η λάμψις Αυτού ήτο ως το φώς.” “Εστάθη και διεμέτρησε την γήν· επέβλεψε και διέλυσε τα έθνη. Και τα έθνη τα αιώνια συνετρίβησαν· οι αιώνιοι βουνοί εταπεινώθησαν· αι οδοί Αυτού είναι αιώνιοι.” “Επέβης επί τους ίππους Σου και επί τας αμάξας Σου προς σωτηρίαν.” “Σε είδον τα όρη και ετρόμαξαν ... Η άβυσσος ανέπεμψε την φωνήν αυτής, ανύψωσε τας χείρας αυτής. Ο ήλιος και η σελήνη εστάθησαν εν τω κατοικητηρίω αυτών· και εν τω φωτί των βελών Σου περιεπάτουν, εν τη λάμψει της αστραπτούσης λόγχης Σου.” “Εξήλθες εις σωτηρίαν του λαού Σου, εις σωτηρίαν του Χριστού Σου· επάταξας τον αρχηγόν του οίκου των ασεβών, απεκάλυψας τα θεμέλια έως βάθους.” (Αββακ. 3:3, 4, 6, 8, 10, 11, 13.)ΜΔ1 322.2

Τον καιρό που πλησίαζε να αποχωριστεί από τους μαθητές Του, ο Σωτήρας τους παρηγόρησε μέσα στη λύπη τους με τη διαβεβαίωση ότι θα ξανάρχονταν: “Ας μή ταράττηται η καρδία σας ... εν τω οίκω του Πατρός Μου είναι πολλά οικήματα ... Υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον. Και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς Εμαυτόν, δια να ήσθε και σείς όπου είμαι Εγώ.” (Ιωάν. 14:1-3.) “Όταν έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη Αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ Αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης Αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν Αυτού πάντα τα έθνη.” (Ματθ. 25:31-32.)ΜΔ1 322.3

Οι άγγελοι που περιφέρονταν για λίγο πάνω από το όρος των Ελαιών μετά την ανάληψη του Χριστού, επανέλαβαν στους μαθητές την υπόσχεση της επιστροφής Του: “Ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω, καθ’ όν τρόπον είδετε Αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.” (Πράξ. 1:11.) Επίσης ο Παύλος πιστοποιεί με λόγια παρακινούμενα από τη Θεία Έμπνευση: “Επειδή Αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού.” (Α’ Θεσ. 4:16.) Και αυτός ο οραματιστής της Πάτμου αναφέρει: “Ιδού, έρχεται μετά των νεφελών. Και θέλει ιδεί Αυτόν πάς ο οφθαλμός.” (Αποκ. 1:7.)ΜΔ1 323.1

Γύρω από το θέμα της παρουσίας Του συγκεντρώνεται η δόξα “της αποκαταστάσεως πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων Αυτού προφητών.” (Πράξ. 3:21.) Τότε θα συντριβεί η μακροχρόνια κυριαρχία του κακού. Όταν “αι βασιλείαι του κόσμου” θα γίνουν “του Κυρίου ημών και του Χριστού Αυτού και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.” (Αποκ. 11:15.) “Η δόξα του Κυρίου θέλει φανερωθή, και πάσα σάρξ ομού θέλει ιδεί.” “Ο Κύριος θέλει κάμει την δικαιοσύνην και την αίνεσιν να βλαστήσωσιν ενώπιον πάντων των εθνών.” Αυτός “θέλει είσθαι στέφανος δόξης και διάδημα ωραιότητος εις το υπόλοιπον του λαού Αυτού.” (Ησ. 40:5, 61:11, 28:5.)ΜΔ1 323.2

Τότε η ειρηνική και πολυπόθητη βασιλεία του Μεσσία θα εγκαθιδρυθεί κάτω από ολόκληρο τον ουράνιο θόλο. “Ο Κύριος λοιπόν θέλει παρηγορήσει την Σιών. Αυτός θέλει παρηγορήσει πάντας τους ηρημωμένους τόπους αυτής· και θέλει κάμει την έρημον αυτής ως την Εδέμ, και την ερημίαν αυτής ως παράδεισον του Κυρίου.” “Η δόξα του Λιβάνου θέλει δοθεί εις αυτήν, η τιμή του Καρμήλου και Σαρών.” “Δεν θέλεις πλέον ονομασθεί. Ηρημωμένη· αλλά θέλεις ονομασθή, Η Ευδοκία Μου εν αυτή- και η γη σου, Η Νενυμφευμένη·” Καθώς ο νέος νυμφεύεται με παρθένον, ... ούτως ο Θεός σου θέλει ευφρανθεί εις σε.” (Ησ. 51:3, 35:2, 62:4,5.)ΜΔ1 323.3

Η έλευση του Κυρίου απετέλεσε την ακράδαντη ελπίδα όλων των πιστών οπαδών Του όλων των αιώνων. Τα παρήγορα αποχαιρετιστήρια λόγια του Χριστού πάνω στο Όρος των Ελαιών για τη μελλοντική επιστροφή Του, λάμπρυναν το μέλλον των μαθητών Του, και πλημμύρισαν με τέτοια χαρά και ελπίδα τις καρδιές τους, που καμιά θλίψη δεν μπορούσε να σβήσει ή δοκιμασία να εξασθενήσει. Ανάμεσα στους διωγμούς και στις ταλαιπωρίες, η “παρουσία του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού” αποτελούσε την “μακαρίαν ελπίδα.” Όταν οι Θεσσαλονικείς πιστοί λυπόταν κατάκαρδα ενώ ενταφίαζαν τους προσφιλείς νεκρούς τους που έλπιζαν ότι θα ζούσαν για να δουν την παρουσία του Κυρίου, ο Παύλος, ο καθοδηγητής τους, έστρεφε την προσοχή τους στην ανάσταση η οποία θα μεσολαβούσε με την επιστροφή του Σωτήρα. Τότε, όσοι είχαν πεθάνει με την πίστη του Χριστού, θα ανασταίνονταν και, μαζί με τους ζωντανούς πιστούς, θα αρπάζονταν στον αέρα όπου θα συναντούσαν τον Κύριό τους. “Και ούτω,” καταλήγει ο απόστολος, “θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. Αοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους.” (Α΄ Θεσ. 4:16-18.)ΜΔ1 324.1

Πάνω από τα γυμνά βράχια της Πάτμου, άκουσε ο μαθητής της αγάπης να βροντοφωνεί η υπόσχεση: “Ναι έρχομαι ταχέως.” Και η πρόθυμη απάντησή του διερμήνευε τη λαχτάρα και την προσευχή της εκκλησίας καθόλο το διάστημα της μακροχρόνιας οδοιπορίας της: “Ναί έρχου, Κύριε Ιησού.” (Απ. 22:20.)ΜΔ1 324.2

Από τις φυλακές, από τα ικριώματα της φωτιάς, από τους μαρτυρικούς βωμούς όπου οι άγιοι και οι μάρτυρες κατέθεσαν τη ζωή τους χάρη της αλήθειας, αντηχούν τα ίδια πάντα λόγια παρηγοριάς και ελπίδας στο διάβα των αιώνων. “Επειδή είχαν τη διαβεβαίωση της προσωπικής Του ανάστασης που εξασφαλίζει και τη δική τους με τον ερχομό Του, γι’ αυτόν το λόγο, περιφρονούσαν το θάνατο και θριάμβευαν κατ’ αυτού,” διηγείται ένας από τους Χριστιανούς εκείνους. (Daniel Τ. Taylor, “The Reign of Christ on Earth, or, The Voice of the Church in All Ages,” σελ. 33.) Πρόθυμοι κατέβαιναν στον τάφο απ’ όπου θα “ανασταίνονταν ελεύθεροι” μια μέρα. (Ίδιο μέρος, σελ. 54.) Απέβλεπαν στον Κύριο “ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά της δόξης του Πατρός Αυτού” κομίζοντας “την βασιλείαν την ητοιμασμένην δια τους αγίους Αυτού.” Αυτή την πίστη είχαν οι Βαλδένσιοι. (Ίδιο μέρος σελ. 129-132.) Ο Ουΐκλιφ επίσης απέβλεπε στην παρουσία του Λυτρωτή σαν την ελπίδα της εκκλησίας, (σελ. 132-134.)ΜΔ1 324.3

Ο Λούθηρος δήλωνε: “Είμαι πραγματικά της γνώμης ότι η ημέρα της κρίσης δεν θα βραδύνει περισσότερο από τριακόσια χρόνια. Ο Θεός δεν θα υποφέρει, δεν μπορεί να υποφέρει περισσότερο τον αμαρτωλό αυτόν κόσμο.” “Πλησιάζει η μέρα όπου η βασιλεία των βδελυγμάτων θα ανατραπεί.” (σελ. 158, 134.)ΜΔ1 325.1

“Ο γερασμένος αυτός κόσμος εγγίζει προς το τέρμα του,” αποφάνθηκε ο Μελάχθων. Ο Καλβίνος παρότρυνε τους Χριστιανούς “να μη διστάζουν να εύχονται με όλη τους την καρδιά για την ημέρα της παρουσίας του Χριστού, σαν το πιο ελπιδοφόρο απ’ όλα γεγονός” και τονίζει ότι ολόκληρη η οικογένεια των πιστών έχει τα βλέμματα στραμμένα πρός την ημέρα εκείνη.” “Πρέπει να νοιώθομε πνευματική πείνα για το Χριστό, να Τον αποζητούμε, να Τον σκεπτόμαστε,” έλεγε, “μέχρι που να ανατείλει η μεγάλη εκείνη ημέρα όταν ο Κύριός μας θα αποκαλύψει καθολοκληρία τη δόξα της βασιλείας Του.” (Ίδιο μέρος σελ. 158, 134.)ΜΔ1 325.2

“Δεν μετέφερε ο Κύριός μας Ιησούς τη σάρκα μας στον ουρανό;” έλεγε ο Ιωάννης Νώξ, ο Σκωτσέζος Μεταρρυθμιστής. “Μπορεί λοιπόν να μη επιστρέψει; Ξέρομε ότι θα επιστρέψει και μάλιστα σύντομα.” Και ο Ράϋντλη και ο Λάτιμερ, που είχαν θυσιάσει τη ζωή τους για την αλήθεια, ατένιζαν με πίστη στην ημέρα του ερχομού του Κυρίου. Έγραφε ο Ράϋντλη: “Ο κόσμος χωρίς καμιά αμφιβολία—το πιστεύω ακράδαντα γι’ αυτό και το λέω—πλησιάζει προς το τέλος του. Ώστε μαζί με τον Ιωάννη, το δούλο του Θεού, ας επαναλάβομε και εμείς με όλη μας την καρδιά στον Σωτήρα μας Χριστό, Έρχου, Κύριε Ιησού, ναι έρχου.” (σελ. 151, 145.)ΜΔ1 325.3

“Για μένα η πιο γλυκιά και χαρούμενη σκέψη είναι η σκέψη της παρουσίας του Κυρίου,” αποφαίνονταν ο Μπάξτερ. (Richard Baxter, “Works,” Τόμ. 17, σελ. 555.) “Είναι το έργο της πίστης και το χαρακτηριστικό των αγίων Του να αγαπούν την παρουσία Του και να περιμένουν την εκπλήρωση της μακαρίας εκείνης ελπίδας.” “Ενόσο ο θάνατος είναι ο έσχατος εχθρός που θα καταστραφεί με την ανάσταση, μπορούμε να σκεφτούμε με πόση προθυμία και λαχτάρα οι Χριστιανοί πρέπει να προσεύχονται για τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, που θα σημάνει τη μεγάλη και τελειωτική αυτή νίκη.” (Ίδιο μέρος, Τόμ. 17, σελ. 500.) “Γι’ αυτή τη μέρα πρέπει να λαχταρούν και να ελπίζουν και να προσμένουν οι πιστοί σαν την πραγματοποίηση του όλου έργου της απολύτρωσής τους και το επιστέγασμα όλων των επιθυμιών και προσπαθειών τους.” “Επίσπευσε, Κύριε, την ευλογημένη αυτή μέρα!” (Ίδιο μέρος Τόμ. 17, σελ. 182-183.) Αυτή ήταν η ελπίδα της αποστολικής εκκλησίας, η ελπίδα της “εκκλησίας εν τη ερήμω” και η ελπίδα των Μεταρρυθμιστών.ΜΔ1 325.4

Η προφητεία όχι μόνο προλέγει τον τρόπο και τον αντικειμενικό σκοπό της παρουσίας του Χριστού, αλλά μας παρουσιάζει και σημεία που προειδοποιούν τους ανθρώπους για την εγγύτητά της. Ο Ιησούς δήλωσε: “Θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω, τη σελήνη και τοις άστροις.” (Λουκ. 21:25.) “Ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής και οι αστέρες του ουρανού θέλουσι πίπτει και αι δυνάμεις αι εν τοις ουρανοίς θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλαις μετά δυνάμεως πολλής και δόξης.” (Μάρκ. 13:24-26.) Ο Ιωάννης ο Αποκαλυπτής περιγράφει το πρώτο από τα σημεία αυτά που προηγούνται της δευτέρας παρουσίας με τα ακόλουθα λόγια: “Ιδού, έγεινε σεισμός μέγας και ο ήλιος έγεινε μέλας ως σάκκος τρίχινος και η σελήνη έγεινε ως αίμα.” (Αποκ. 6:12.)ΜΔ1 326.1

Τα σημεία αυτά εμφανίσθηκαν πριν από το δέκατο ένατο αιώνα. Σαν εκπλήρωση της προφητείας, το 1755 έγινε ο τρομερότερος σεισμός που έχει καταχωρηθεί στα παγκόσμια χρονικά. Αν και γνωστός με τον τίτλο “σεισμός της Λισσαβώνας,” είχε όμως επεκταθεί στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρωπαϊκής, της Αφρικανικής και της Αμερικανικής Ηπείρου. Έγινε αισθητός μέχρι τη Γροιλανδία, τις Δυτικές Ινδίες, το νησί της Μαδέϊρας, τη Νορβηγία και Σουηδία, τη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία. Κάλυψε μια έκταση πάνω από τέσσερα εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια. Στην Αφρική η δόνηση έγινε σχεδόν τόσο αισθητή όσο και στην Ευρώπη. Ένα μεγάλο μέρος στο Αλγέρι καταστράφηκε. Ένα χωριό, με γύρω στις οκτώ ή δέκα χιλιάδες κατοίκους στα πρόθυρα του Μαρόκου, καταποντίσθηκε ολόκληρο. Ένα πελώριο θαλάσσιο κύμα όρμησε με μανία πάνω στις Ισπανικές και Αφρικανικές ακτές καταποντίζοντας πόλεις ολόκληρες και προκαλώντας τεράστιες καταστροφές.ΜΔ1 326.2

Αλλά τη σφοδρότερη δόνηση την αισθάνθηκαν η Ισπανία και η Πορτογαλία. Λέγεται ότι το κύμα που εισώρμησε στο Καδίζ έφθασε τα δέκα οκτώ μέτρα. “Μερικά από τα μεγαλύτερα βουνά της Πορτογαλίας σείστηκαν από θεμέλια με τέτοια παραφορά, που ορισμένα σχίστηκαν στην κορυφή απ’ όπου άρχισαν να πετούν κατά θεαματικότατο τρόπο πελώριες μάζες από τα σπλάχνα τους, τινάζοντάς τες στις γειτονικές κοιλάδες. Διηγούνται ότι και φλόγες ακόμη ξεπετάχθηκαν από τα βουνά αυτά.” (Sir Charles Lyell, “Principles of Geology,” σελ. 495.)ΜΔ1 327.1

Στη Λισσαβώνα “ακούσθηκε πρώτα μια υπόκωφη βοή από τα έγκατα της γης που, τη διαδέχθηκε αμέσως μια σφοδρή δόνηση καταστρέφοντας το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Μέσα σε έξη περίπου λεπτά της ώρας εξήντα χιλιάδες άνθρωποι εξολοθρεύθηκαν. Η θάλασσα πρώτα αποτραβήχθηκε αφήνοντας την ακτή στεγνή. Κατόπιν επέστρεψε με τέτοια ορμή που τα κύματά της σηκώθηκαν σε ύψος δεκαπέντε περίπου μέτρων πάνω από την κανονική της επιφάνεια. “Ανάμεσα στα καταπληκτικά γεγονότα που αναφέρονται σχετικά με την καταστροφή της Λισσαβώνας, είναι η καθίζηση μιας καινούργιας και πολυδάπανης μαρμάρινης προκυμαίας. Ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων είχε καταφύγει σ’ αυτή για ασφάλεια πιστεύοντας ότι δεν θα τους έφθαναν μέχρι εκεί τα χαλάσματα των γκρεμισμένων σπιτιών. Έξαφνα όμως ολόκληρη η προκυμαία καταποντίσθηκε, παρασύροντας μαζί της ολόκληρη εκείνη την ανθρώπινη μάζα, χωρίς ποτέ ούτε ένα πτώμα να φανεί πλέοντας στην επιφάνεια.” (Ίδιο μέρος, σελ. 495.)ΜΔ1 327.2

“Τη σεισμική δόνηση επακολούθησε το στιγμιαίο γκρέμισμα όλων των εκκλησιών, όλων των μοναστηριών, σχεδόν όλων των δημοσίων κτιρίων και πάνω από το ένα τέταρτο των ιδιωτικών σπιτιών. Δύο περίπου ώρες μετά την αρχική δόνηση, πυρκαγιές είχαν εκραγεί σε διάφορες συνοικίες της πόλης. Τόσο σφοδρή ήταν η ένταση της πυρκαγιάς για τρεις ολόκληρες μέρες, ώστε η πόλη καταστράφηκε τελείως. Έτυχε ο σεισμός να γίνει σε μια χρονιάρα μέρα όταν οι εκκλησίες και τα μοναστήρια ήταν κατάμεστα από κόσμο, ελάχιστοι από τους οποίους γλύτωσαν. (“Encyclopedia Americana,” Έκδοση 1831, Άρθρο “Λισσαβώνα,” σημείωση.) “Ο πανικός του πληθυσμού ήταν απερίγραπτος. Κανείς δεν έκλαιγε. Από τη σαστιμάρα δεν μπορούσαν να κλάψουν. Οι άνθρωποι έτρεχαν εδώ κι εκεί, έξαλλοι από το φόβο και την απόγνωση, χτυπώντας τα πρόσωπά τους και τα στήθη τους και φωνάζοντας: “Έλεος! Ήρθε το τέλος του κόσμου!” Μητέρες, λησμονώντας τα παιδιά τους, έτρεχαν στους δρόμους φορτωμένες με εικόνες και σταυρούς. Για κακή τους τύχη, πολλοί κατέφυγαν στις εκκλησίες να σωθούν. Αλλά μάταια η θέα του θείου μυστηρίου. Μάταια οι δυστυχισμένες υπάρξεις πιάνονταν από την Αγία Τράπεζα. Εικόνες, κλήρος και λαός καταποντίσθηκαν μέσα σ’ ένα πελώριο κοινοτάφιο.” Υπολογίζεται ότι ενενήντα χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους την ολέθρια εκείνη μέρα.ΜΔ1 327.3

Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα εκπληρώθηκε το επόμενο σημείο που αναφέρεται στην προφητεία: η συσκότιση του ηλίου και της σελήνης. Το γεγονός έχει εξαιρετικά ιδιάζουσα σημασία επειδή ο ακριβής καιρός της εκπλήρωσής του είχε προαναφερθεί με λεπτομέρεια. Στη συνομιλία με τους μαθητές Του πάνω στο Όρος Των Ελαιών, ο Σωτήρας περιέγραψε τη μακρόχρονη περίοδο των δοκιμασιών της εκκλησίας Του—τα 1260 χρόνια της παπικής καταδυνάστευσης που θα συντέμνονταν χάρη των πιστών.—Και αναφέρθηκε κατόπιν σε ορισμένα συμβάντα που θα μεσολαβούσαν πριν από την παρουσία Του, τονίζοντας συγκεκριμένα τον ακριβή καιρό όταν το πρώτο απ’ αυτά θα παρουσιάζονταν: “Εν εκείναις ταις πμέραις, μετά την θλίψιν εκείνην, ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής.” (Μάρκ. 13:24.) Οι 1260 μέρες τερματίσθηκαν το 1798. Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, οι διωγμοί σταμάτησαν σχεδόν καθολοκληρία. Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, μετά τη λήξη των διωγμών, ο ήλιος επρόκειτο να σκοτισθεί. Στις 19 Μαΐου του 1780 η προφητεία εκπληρώθηκε.ΜΔ1 328.1

“Μοναδικό σχεδόν, αν όχι το αποκλειστικό στο είδος του μυστηριακό και ανεξήγητο φαινόμενο, ... παραμένει το περιστατικό γνωστό σαν “σκοτεινή ημέρα της 19 Μαΐου, 1780,” το εντελώς δηλαδή ακατανόητο σκοτείνιασμα ολόκληρης της ορατής επιφάνειας του ουράνιου θόλου και της ατμόσφαιρας στις Πολιτείες της Νέας Αγγλίας.” (R. Μ. Devens, “Our First Century,” σελ. 89.)ΜΔ1 328.2

Ένας αυτόπτης μάρτυρας, κάτοικος της Πολιτείας της Μασσαχουσέττης, δίνει την ακόλουθη περιγραφή του γεγονότος: “Το πρωί ο ήλιος ανέτειλε λαμπρός, αλλά σε λίγο άρχισε να σκοτεινιάζει. Πυκνά σύννεφα συγκεντρώνονταν ολοένα πιο μαύρα και απειλητικά, αστραπές έσχιζαν τη μαυρίλα του ουρανού, βροντές αντηχούσαν και ψιλόβρεχε. Κατά τις εννέα η ώρα, τα σύννεφα αραίωσαν, παίρνοντας μια παράξενη όψη σαν να ήταν από χαλκό ή μπρούντζο. Αντανακλώντας το παράξενο αυτό φως πάνω στη γη, στα βράχια, στα δένδρα, στα κτίρια, στα νερά και στους ανθρώπους πρόσδιδε στα πάντα μια περίεργη αφύσικη όψη. Μερικά λεπτά αργότερα, ολόκληρος ο ουρανός, εκτός από μια μικρή σχισμή στον ορίζοντα, σκεπάστηκε από ένα πυκνό, κατάμαυρο σύννεφο και τα πάντα σκοτείνιασαν σαν να ήταν εννέα η ώρα μιας καλοκαιρινής νυχτιάς ...ΜΔ1 328.3

“Φόβος αγωνία και δέος κατέλαβαν τις ψυχές των ανθρώπων. Οι γυναίκες παρακολουθούσαν από το κατώφλι του σπιτιού τους τη σκοτεινιασμένη φύση ολόγυρα. Οι άντρες επέστρεφαν από τα χωράφια τους. Οι μαραγκοί παρατούσαν τα εργαλεία τους, οι σιδεράδες τα καμίνια τους, οι έμποροι τους μπάγκους τους. Τα σχολεία έκλεισαν και τα παιδιά γύριζαν στα σπίτια τους κατατρομαγμένα. Οι ταξιδιώτες ξεπέζευαν στα κοντινότερα αγροτόσπιτα. Και ο καθένας διερωτώταν: “Τι να σημαίνει αυτό;” Φαίνονταν ότι ένας τυφώνας θα ξεσπούσε από στιγμή σε στιγμή για να σαρώσει ολόκληρη τη χώρα, ή ότι είχε φθάσει η συντέλεια του κόσμου.ΜΔ1 329.1

“Κεριά άναψαν στα σπίτια, και στα τζάκια φεγγοβολούσαν οι φωτιές όπως σε μια αφέγγαρη φθινοπωρινή βραδιά ... Οι κότες κούρνιαζαν στα κοτέτσια τους να κοιμηθούν, τα ζώα μαζεύονταν από τα λιβάδια στους φράχτες κι όλο μούγκριζαν, οι βάτραχοι κρόαζαν, τα πουλιά του δάσους έψαλλαν τους νυχτερινούς ύμνους τους και οι νυχτερίδες άρχιζαν να φτερουγίζουν ολόγυρα. Οι άνθρωποι όμως ήξεραν ότι δεν είχε νυχτώσει ...ΜΔ1 329.2

“Ο Δόκτορας Ναθαναήλ Χουήτακερ, ο ποιμένας μιας εκκλησίας του Σέηλεμ, κάλεσε μια έκτακτη θρησκευτική συνάθροιση και στο κήρυγμα υποστήριξε ότι το σκότος αυτό ήταν ένα αποκλειστικά υπερφυσικό φαινόμενο. Παρόμοιες εκκλησιαστικές συναθροίσεις έγιναν σε διάφορα άλλα μέρη. Τα εδάφια που χρησιμοποιούνταν στα έκτακτα αυτά κηρύγματα ήταν πάντοτε εκείνα που απέδειχναν ότι η εμφάνιση του σκότους συμφωνούσε με την προφητεία ... Το σκότος έφθασε στο πυκνότερο σημείο λίγο μετά τις ένδεκα η ώρα.” (The Essex Antiquarian, Απρίλιος 1899, Τόμ. 3, Αρ. 4, σελ. 53-54.) Στα περισσότερα μέρη της χώρας τόσο πυκνό ήταν το σκότος της ημέρας που οι άνθρωποι ούτε μπορούσαν να καταλάβουν από τα ωρολόγια τι ώρα είναι, ούτε να κανονίσουν για φαγητό, ούτε να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού χωρίς το φως των κεριών ...ΜΔ1 329.3

“Το σκότος έλαβε καταπληκτικές διαστάσεις. Ανατολικά έφθανε μέχρι το Φάλμουθ. Δυτικά επεκτείνονταν μέχρι τα μακρύτερα μέρη της Πολιτείας της Κοννεκτικούτης και της Αλβανίας της Νέας Υόρκης. Στο νότο έγινε αισθητό μέχρι τις θαλάσσιες ακτές, και. στο βορρά μέχρι τα πιο απόμακρα όρια των Αμερικανικών κτήσεων.” (William Gordon, “History of the Rise, Progress and Establishment of the Independence of the U. S. A.,” Τόμ. 3, σελ. 57.)ΜΔ1 330.1

Μια ή δύο ώρες πριν πέσει η νύχτα, το έντονο σκοτάδι της ημέρας το διαδέχθηκε ένας μερικά καθάριος ουρανός και τότε φάνηκε ο ήλιος, αν και σκεπασμένος ακόμη από μια σκοτεινή πυκνή ομίχλη. “Μετά τη δύση του ηλίου, τα σύννεφα συγκεντρώθηκαν πάλι και τότε σκοτείνιασε με καταπληκτική ταχύτητα. Η νυχτερινή αυτή συσκότιση δεν ήταν λιγότερο παράξενη και τρομακτική από την ημερήσια. Παρ’ όλο ότι το φεγγάρι ήταν σχεδόν ολόγιομο, κανένα αντικείμενο δεν μπορούσε να διακριθεί χωρίς τη βοήθεια τεχνητού φωτός. Παρατηρούμενο από τα κοντινά σπίτια ή από μακρυνότερα μέρη, το φως έδινε την εντύπωση μιας Αραβικής νύχτας, αδιαπέραστης σχεδόν από τις φωτεινές ακτίνες.” (Isaiah Thomas, “Massachusetts Spy” ή “American Oracle of Liberty,” Τόμ. 10, Ap. 472, 25 Μαΐου 1780.) Ένας αυτόπτης μάρτυρας διηγείται: “Εκείνη την ώρα δεν μπορούσα παρά να σκέπτομαι ότι αν όλα τα φωτεινά σώματα του σύμπαντος είχαν σαβανωθεί με αδιαπέραστες σκιές, ή αν ξαφνικά έπαυαν να υπάρχουν, τελειότερο σκοτάδι απ’ αυτό δε θα μπορούσε να δημιουργηθεί.” Επιστολή Dr. Samuel Tenney από το Exeter του New Hampshire, Δεκέμβριος 1785 (“Massachusetts Historical Society Collections,” 1792. Σειρά Πρώτη, Τόμ. 1, σελ. 97.) Αν και στις εννιά το βράδυ παρουσιάστηκε πανσέληνος, “δεν είχε όμως την παραμικρή δύναμη να διαλύσει το σκότος που έμοιαζε σαν του θανάτου,” Μετά τα μεσάνυχτα το σκότος εξαφανίσθηκε και το φεγγάρι, όταν πρωτοφάνηκε, έμοιαζε σαν να ήταν από αίμα.ΜΔ1 330.2

Η 19 Μαΐου του 1780 αναφέρεται στην ιστορία σαν “Σκοτεινή Ημέρα.” Τέτοια μια σκοτεινή περίοδος με την ίδια πυκνότητα, εδαφική επέκταση και χρονική διάρκεια δεν έχει ποτέ καταχωρηθεί στην ιστορία του κόσμου από την εποχή του Μωϋσή και των Αιγυπτιακών πληγών. Η περιγραφή του φαινομένου, όπως την αποδίδουν εκείνοι που την έζησαν, δεν είναι παρά μια πιστή ηχώ των λόγων του Κυρίου, καταχωρημένη από τον προφήτη Ιωήλ, δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πριν συμβεί: “Ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος και η σελήνη εις αίμα, πρίν έλθη η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής.” (Ιωήλ 2:31.)ΜΔ1 331.1

Ο Χριστός παρότρυνε το λαό Του να αγρυπνούν περιμένοντας τα σημεία της παρουσίας Του και να χαίρονται όταν θα αναγνώριζαν τα προαγγέλματα του ερχόμενου Βασιλιά τους. “Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνονται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.” Δείχνοντας στους μαθητές Του τα ανοιξιάτικα μπουμπουκιασμένα δένδρα, τους είπε: “Όταν ήδη ανοίξωσι, βλέποντες γνωρίζετε αφ’ εαυτών ότι ήδη το θέρος είναι πλησίον. Ούτω και σείς, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εφεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού.” (Λουκ. 21:28, 30-31.)ΜΔ1 331.2

Καθώς όμως το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης και της καθιέρωσης που επικρατούσε στην εκκλησία υποχώρησε σιγά-σιγά μπροστά στην υπερηφάνεια και στην τυπολατρεία, η αγάπη για το Χριστό και η πίστη στον ερχομό Του κρύωσαν. Απορροφημένος από το πνεύμα του κόσμου και την αναζήτηση της τρυφηλότητας, ο αυτοκαλούμενος λαός του Θεού μυώπαζε ως προς τις οδηγίες του Σωτήρα τις σχετιζόμενες με τα σημεία της επιστροφής Του. Η διδαχή της δεύτερας παρουσίας είχε παραμεληθεί. Οι Γραφικές περικοπές οι αναφερόμενες σ’ αυτήν είχαν παρερμηνευτεί σε τέτοιο σημείο που ή τις αγνοούσε ο κόσμος κατά το μεγαλύτερο μέρος, ή τις είχε λησμονήσει. Αυτό ιδιαίτερα αλήθευσε για τις εκκλησίες της Αμερικής. Η ελευθερία και η άνεση που απολάβαιναν όλες οι κοινωνικές τάξεις, η φιλόδοξη επιθυμία για το κέρδος πλούτου και πολυτέλειας, η απορρόφηση που δημιουργεί η φιλοχρηματία, η αεικίνητη δραστηριότητα για την απόκτηση δύναμης και δημοφιλίας, έκαναν τους ανθρώπους να συγκεντρώνουν όλο τους το ενδιαφέρον και τις ελπίδες τους στα γήινα και πρόσκαιρα, αποθώντας κάπου μακριά στο απώτερο μέλλον, τη σημαντική εκείνη μέρα κατά την οποία τα πράγματα του κόσμου θα απολεσθούν για πάντα.ΜΔ1 331.3

Αναφέροντας ο Σωτήρας στους οπαδούς Του τα σημεία της επιστροφής Του, προφήτευσε και τη γενική χλιαρότητα και αποστασία που θα παρατηρείτο πριν από τη δεύτερα παρουσία Του. Θα παρουσιάζονταν όπως και στην εποχή του Νώε, η ίδια μεγάλη διάθεση και δραστηριότητα για τις κοσμικές επιχειρήσεις και το κυνηγητό των απολαύσεων: οι άνθρωποι θα πουλούσαν, θα αγόραζαν, θα φύτευαν, θα έκτιζαν, θα παντρεύονταν και θα πάντρευαν τα παιδιά τους, λησμονώντας το Θεό και τη μελλοντική ζωή. Για όσους ζουν σ’ αυτή την εποχή, ο Χριστός δίνει την ακόλουθη προειδοποίηση: “Προσέχετε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών και επέλθει εφνίδιος εφ’ ημάς η ημέρα εκείνη.” “Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, δια να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι, και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.” (Λουκ. 21:34-36.)ΜΔ1 332.1

Στην Αποκάλυψη, η κατάσταση της εκκλησίας της εποχής αυτής περιγράφεται με τα ίδια τα λόγια του Σωτήρα: “Όνομα έχεις ότι ζής και είσαι νεκρός.” Και σ’ αυτούς που αρνούνται να ξυπνήσουν από το λήθαργο της αδιαφορίας τους, δίνεται η επίσημη προειδοποίηση: “Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω ελθεί επί σε ως κλέπτης και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώρα θέλω ελθεί επί σε.” (Αποκ. 3:1,3.)ΜΔ1 332.2

Όχι μόνο είναι απαραίτητο να ξυπνήσουν οι άνθρωποι μπροστά στον κίνδυνο που τους απειλεί, αλλά και να προετοιμαστούν για τα σοβαρά γεγονότα που συμπίπτουν με τη χρονολογική αυτή περίοδο της χάρης. Ο προφήτης του Θεού αναγγέλλει: “Η ημέρα του Κυρίου είναι μεγάλη και τρομερά σφόδρα και τις δύναται να υποφέρη αυτήν;” Ποιος μπορεί να σταθεί στην παρουσία Εκείνου του Οποίου “οι οφθαλμοί είναι καθαρώτεροι” παρ’ ώστε να βλέπει πονηρά, και δεν δύναται “να επιβλέπη εις την ανομίαν;” (Ιωήλ 2:11, Αββ. 1:13.) Γι’ αυτούς οι οποίοι κράζουν: “Θεέ μου Σε γνωρίζομεν,” αλλά παραβαίνουν τη διαθήκη Του, οι οποίοι τρέχουν “κατόπιν άλλων θεών,” υποθάλποντας την ανομία στην καρδιά τους και αγαπώντας τα μονοπάτια της αδικίας, γι’ αυτούς “θέλει είσθαι σκότος η ημέρα του Κυρίου και ουχί φώς, μάλιστα ζόφος και φέγγος μη έχουσα.” (Ωσηέ 8:2,1, Ψαλμ. 16:4. Αμώς 5:20.) “Εν τω καιρώ εκείνω,” λέγει ο Κύριος, “θέλω εξερευνήσει την Ιερουσαλήμ με λύχνους και εκδικηθή προς άνδρας τους αναπαυόμενους επί την τρυγίαν αυτών, τους λέγοντας εν τη καρδία αυτών, ο Κύριος δεν θέλει αγαθοποιήσει ουδέ θέλει κακοποιήσει.” (Σοφ. 1:12.) “Θέλω παιδεύσει τον κόσμον δια την κακίαν αυτού και τους ασεβείς δια την ανομίαν αυτών· και θέλω παύσει την μεγαλαυχίαν των υπερηφάνων και ταπεινώσει την υψηλοφροσύνην των φοβερών.” (Ησ. 13:11.) “Ουδέ το αργύριον αυτών, ουδέ το χρυσίον αυτών θέλει δυνηθή να λυτρώση αυτούς.” “Τα αγαθά αυτών θέλουσιν είσθαι εις διαρπαγήν και οι οίκοι αυτών εις αφανισμόν.” (Σοφ. 1:18,13.)ΜΔ1 332.3

Ο προφήτης Ιερεμίας, οραματιζόμενος το φοβερό αυτό καιρό, αναφώνησε: “Τα εντόσθιά μου, τα εντόσθιά μου· πονώ εις τα βάθη της καρδίας μου· η καρδία μου θορυβείται εν εμοί· δεν δύναμαι να σιωπήσω, διότι ήκουσας, ψυχή μου, ήχον σάλπιγγος, αλαλαγμόν πολέμου. Συντριμμός επί συντριμμόν διακηρύττεται.” (Ιερ. 4:19,20.)ΜΔ1 333.1

“Ημέρα οργής η ημέρα εκείνη, ημέρα θλίψεως και στενοχωρίας, ημέρα ερημώσεως και αφανισμού, ημέρα σκότους και γνόφου, ημέρα νεφέλης και ομίχλης, ημέρα σάλπιγγος και αλαλαγμού.” (Σοφ. 1:15-16.) “Ιδού, η ημέρα του Κυρίου έρχεται δια να καταστήση την γήν έρημον· και θέλει εξαλείψει απ’ αυτής τους αμαρτωλούς αυτής.” (Ησ. 13:9.)ΜΔ1 333.2

Ενόψη της μεγάλης εκείνης ημέρας, ο λόγος του Θεού καλεί, με τα πιο σπουδαία και εντυπωσιακά λόγια, όλο το λαό Του να ξυπνήσουν από τον πνευματικό τους λήθαργο και να εκζητήσουν το πρόσωπό Του με μετάνοια και ταπείνωση: Σαλπίσατε σάλπιγγα εν Σιών, και αλαλάξατε εν τω όρει τω αγίω Μου· ας τρομάξωσι πάντες οι κατοικούντες την γήν· διότι έρχεται ημέρα του Κυρίου, διότι είναι εγγύς.” “Αγιάσατε νηστείαν, κηρύξατε σύναξιν επίσημον. Συναθροίσατε τον λαόν, αγιάσατε την σύναξιν, συνάξατε τους πρεσβυτέρους, συναθροίσατε τα νήπια ... ας εξέλθη ο νυμφίος εκ του κοιτώνος αυτού και η νύμφη εκ του θαλάμου αυτής. Ας κλαύσωσιν οι ιερείς, οι λειτουργοί του Κυρίου, μεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου.” “Επιστρέψατε πρός Εμέ εξ όλης της καρδίας υμών και εν νηστεία και εν κλαυθμώ και εν πένθει. Και διαρρήξατε την καρδίαν σας και μη τα ιμάτιά σας και επιστρέψατε προς Κύριον τον Θεόν σας· διότι είναι ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος.” (Ιωήλ 2:1. 15-17, 12-13.)ΜΔ1 333.3

Προκειμένου να ετοιμαστεί ένας λαός για να σταθεί κατά την ημέρα του Κυρίου, χρειάζονταν ένα ιδιαίτερο μεταρρυθμιστικό έργο. Ο Θεός έβλεπε ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών που ισχυρίζονταν ότι είναι λαός Του δεν ενδιαφέρονταν ειλικρινά για την αιωνιότητα, και μέσα στη μεγάλη Του ευσπλαχνία, θα τους έστελνε σε λίγο ένα προειδοποιητικό μήνυμα για να τους ξυπνήσει από τη νάρκη τους και να τους προετοιμάσει για την παρουσία του Κυρίου.ΜΔ1 334.1

Το μήνυμα αυτό απαντάται στο 14 κεφάλαιο της Αποκάλυψης. Εδώ αναφέρεται μια τριπλή αγγελία, όπως την εξαγγέλλουν οι ουράνιοι απεσταλμένοι, και ακολουθείται αμέσως μετά από την παρουσία του Υιού του ανθρώπου ο οποίος έρχεται για να θερίσει “τον θερισμόν της γης.” Η πρώτη από τις προειδοποιήσεις αυτές αγγέλλει την επικειμένη κρίση. Ο προφήτης παρατήρησε έναν άγγελο “πετώμενον εις το μεσουράνημα, όστις είχεν ευαγγέλιον αιώνιον, δια να κηρύξη εις τους κατοικούντας επί της γής και εις πάν έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν. Και έλεγε μετά φωνής μεγάλης: Φοβήθητε τον Θεόν και δότε δόξαν εις Αυτόν διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως Αυτού· και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γήν και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.” (Αποκ. 14:6-7.)ΜΔ1 334.2

Η αγγελία αυτή αναφέρεται ότι αποτελεί μέρος από το “ευαγγέλιον το αιώνιον.” Και ξέρομε ότι το κήρυγμα του ευαγγελίου δεν έχει ανατεθεί σε αγγέλους, αλλά στους ανθρώπους. Άγιοι άγγελοι ασχολούνται με την καθοδήγηση του έργου αυτού, ευθύνονται για τα σοβαρά μέτρα που ενδείκνυνται για τη σωτηρία των ανθρώπων. Το καθαυτό όμως έργο της διακήρυξης του ευαγγελίου επιτελείται από τους δούλους του Χριστού πάνω στη γή.ΜΔ1 334.3

Άτομα πιστά, υπάκουα στις παροτρύνσεις του Πνεύματος του Θεού και στις διδασκαλίες του λόγου Του, επρόκειτο να γνωστοποιήσουν στον κόσμο την αγγελία αυτή. Ήταν τα άτομα εκείνα που είχαν δώσει προσοχή στον “βεβαιότερον ... προφητικόν λόγον ... ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φώσφορος ανατείλη.” (Β’ Πέτ. 1:19.) Είχαν εκζητήσει τη γνώση του Θεού περισσότερο από όλους τους κρυμμένους θησαυρούς, επειδή τη θεωρούσαν καλύτερη “παρά το εμπόριον του αργυρίου και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν.” (Παρ. 3:14.) Και σ’ αυτούς τους· ανθρώπους ο Θεός αποκάλυψε σπουδαία πράγματα εν σχέση με τη βασιλεία Του. “Το απόρρητον του Κυρίου είναι μετά των φοβουμένων Αυτόν και την διαθήκην Αυτού θέλει φανερώσει εις αυτούς.” (Ψαλμ. 25:14.)ΜΔ1 334.4

Δεν ήταν οι διακεκριμένοι θεολόγοι εκείνοι που κατανόησαν τη σοβαρή αυτή αλήθεια και ανέλαβαν να τη διακηρύξουν. Αν αυτοί ήταν πιστοί φρουροί και ερευνούσαν τις Γραφές με προσοχή και προσευχή, θα αναγνώριζαν την ώρα του σκότους. Οι προφητείες θα τους αποκάλυπταν τα γεγονότα που έμελλαν σε λίγο να διαδραματιστούν. Αλλά δεν βρίσκονταν στο πόστο τους και η αγγελία ανατέθηκε σε ταπεινότερους ανθρώπους. Ο Χριστός είπε: “Περιπατείτε ενόσω έχετε το φως, δια να μη σας καταφθάση το σκότος.” (Ιωάν. 12:35.) Όσοι στρέφονται μακριά από το φως που χορηγεί ο Θεός ή αδιαφορούν να το εκζητήσουν όσο έχουν ακόμη την ευκαιρία, εγκαταλείπονται στο σκότος. Αλλ’ ο Σωτήρας μας δηλώνει: “Όστις ακολουθεί Εμέ, δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής.” (Ιωάν. 8:12.) Όποιος ειλικρινά αναζητεί να κάνει το θέλημα του Θεού και προσαρμόζεται με τις υποδείξεις του φωτός που του δόθηκε ήδη, πρόκειται να λάβει περισσότερο φως. Σε μια τέτοια ψυχή κάποιο φωτεινό αστέρι θα στείλει ο ουρανός για να την καθοδηγήσει σε όλη την αλήθεια.ΜΔ1 335.1

Την εποχή της πρώτης παρουσίας του Χριστού, οι γραμματείς και οι ιερείς της Αγίας Πόλης στους οποίους είχαν χορηγηθεί οι χρησμοί του Θεού, θα μπορούσαν να έχουν διακρίνει τα σημεία των καιρών και να έχουν εξαγγείλει την παρουσία του αναμενόμενου Μεσσία. Η προφητεία του Μιχαία προσδιορίζει με σαφήνεια τον τόπο της γέννησής Του, και ο Δανιήλ αναφέρει με λεπτομέρεια τον καιρό του ερχομού Του. (Μιχ. 5:2, Δαν. 9:25.) Ο Θεός είχε καταστήσει τους ηγέτες του Ισραήλ υπεύθυνους για τις προφητείες αυτές. Ήταν αδικαιολόγητοι για την άγνοια και την αμέλειά τους να γνωστοποιήσουν στο λαό ότι ο ερχομός του Μεσσία πλησίαζε. Η άγνοιά τους ήταν το αποτέλεσμα μιας ψυχρής αδιαφορίας. Οι Ιουδαίοι οικοδομούσαν μνημεία για τους μάρτυρες προφήτες του Θεού, αλλά με το να συμμορφώνονται με τους μεγάλους της γης, απέδιδαν τιμή στους υπηρέτες του Σατανά. Απορροφημένοι από τη φιλόδοξη άμιλλα μεταξύ τους για δύναμη και για θέσεις, έχασαν τον οραματισμό των υψηλών τιμών που τους προσφέρονταν από το Βασιλιά του ουρανού.ΜΔ1 335.2

Οι ηγήτορες του Ισραήλ όφειλαν να μελετούν με βαθύ. ευλαβικό ενδιαφέρον για τον τόπο, το χρόνο και τις συνθήκες που σχετίζονταν με το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας του κόσμου, τον ερχομό του Υιού του Θεού για την επίτευξη της απολύτρωσης του ανθρώπου. Όλος ο λαός έπρεπε να αγρυπνάει και να περιμένει για να είναι από τους πρώτους που θα υποδέχονταν τον Σωτήρα του κόσμου. Αλλά να! ξαφνικά δύο ταλαιπωρημένοι ταξιδιώτες, οδοιπορώντας από τα ορεινά μέρη της Ναζαρέτ, διασχίζουν τον κεντρικό στενόδρομο της Βηθλεέμ από τη μια άκρη ως την άλλη, φθάνοντας μέχρι τα ανατολικά άκρα της πόλης, ζητώντας άδικα να βρουν ένα μέρος για να ξεκουραστούν και να προφυλαχθούν τη νύχτα. Καμιά πόρτα δεν ανοίγεται γι’ αυτούς. Τελικά ζήτησαν άσυλο σ’ ένα πανάθλιο χαμοκάλυβο που στέγαζε τα ζώα, κι εκεί μέσα γεννήθηκε του κόσμου ο Λυτρωτής.ΜΔ1 336.1

Οι άγγελοι του ουρανού, γνωρίζοντας την ισότιμη με του Πατέρα δόξα που απολάμβανε ο Υιός του Θεού από καταβολής κόσμου, παρακολουθούσαν με ζωηρό ενδιαφέρον τον ερχομό Του σ’ αυτή τη γη σαν το πιο χαρμόσυνο γεγονός για ολόκληρο τον κόσμο. Στους αγγέλους είχε ανατεθεί να κομίσουν το χαρμόσυνο μήνυμα σ’αυτούς που ήταν έτοιμοι να το δεχθούν και που πρόθυμα θα το γνωστοποιούσαν μετά στον υπόλοιπο κόσμο. Ο Χριστός είχε ταπεινωθεί και περιβλήθηκε τη φύση του ανθρώπου. Θα πρόσφερε την ψυχή Του λύτρο για την αμαρτία σηκώνοντας το τεράστιο βάρος της ανθρώπινης συμφοράς. Αλλά και μέσα στην ταπείνωσή Του οι άγγελοι επιθυμούσαν να δουν τον Υιό του Υψίστου Θεού να παρουσιαστεί στους ανθρώπους με την αξιοπρέπεια και τη δόξα που ταιριάζουν στο χαρακτήρα Του. Θα είχαν άραγε οι μεγάλοι της γης συγκεντρωθεί στην Ισραηλινή πρωτεύουσα για να Τον υποδεχθούν; Θα είχαν οι αγγελικές λεγεώνες το προνόμιο να Τον παρουσιάσουν στα πρόθυμα πλήθη;ΜΔ1 336.2

Ένας άγγελος περιτρέχει τη γη να διαπιστώσει ποιοι είναι έτοιμοι να δεχθούν τον Ιησού. Δεν διακρίνει όμως τίποτε που να προδίδει προσμονή. Δεν ακούει καμιά φωνή δοξολογίας και Θριάμβου που να προμηνύει ότι έφθασε η ώρα του ερχομού του Μεσσία. Ο άγγελος αιωρείται για ένα διάστημα πάνω από την εκλεκτή την πόλη, πάνω από το ιερό όπου η θεϊκή παρουσία καθημερινά εμφανίζονταν για ολόκληρους αιώνες. Αλλά και εδώ συναντάει την ίδια αδιαφορία. Με επιδεικτικότητα και υπερηφάνεια οι ιερείς προσφέρουν μυσαρές θυσίες στο βωμό του ιερού. Φωνασκώντας απευθύνονται οι Φαρισαίοι στο λαό, ή προσεύχονται με στόμφο στις γωνιές του δρόμου. Ούτε στα βασιλικά ανάκτορα, ούτε στις φιλοσοφικές συνελεύσεις ούτε στα ραββινικά σχολεία φαίνεται να νοιάζεται κανείς για το καταπληκτικό γεγονός που πλημμύρισε τον ουρανό με χαρά και υμνωδίες γιατί ο Λυτρωτής του κόσμου έρχεται να γεννηθεί στη γη.ΜΔ1 336.3

Τίποτε δεν δείχνει ότι αναμένεται ο Χριστός. Καμιά προετοιμασία για τον Αρχηγό της ζωής. Έκπληκτος ο θεϊκός απεσταλμένος ετοιμάζεται να επιστρέψει στον ουρανό με την επαίσχυντη είδηση, όταν ξαφνικά ανακαλύπτει μια συντροφιά βοσκών που φυλάγουν τα κοπάδια τους στο ύπαιθρο τη νύχτα. Ατενίζοντας στον ξάστερο ουρανό, φέρνουν στη θύμησή τους την προφητεία για το Μεσσία που αναμένονταν στη γη και λαχταρούν να δουν τον ερχομό του Λυτρωτή του κόσμου. Να επί τέλους μια ομάδα έτοιμη να δεχθεί το ουράνιο μήνυμα. Ο άγγελος τους παρουσιάζεται ξαφνικά και τους γνωστοποιεί τα καλά νέα που φέρνουν τη μεγάλη χαρά. Μια ουράνια δόξα πλημμυρίζει ολόκληρη την πεδιάδα. Ένα αμέτρητο πλήθος αγγέλων παρουσιάζεται τότε και σα να μη έφθανε η φωνή ενός μόνο αγγέλου για να μεταδώσει μια τόσο μεγάλη χαρά, άπειρες ταυτόχρονα φωνές ξεσπούν σε μια υμνωδία που θα την ψάλλουν ομόφωνα μια μέρα όλα μαζί τα έθνη των λυτρωμένων: “Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.” (Λουκ. 2:14.)ΜΔ1 337.1

Ω, τι μάθημα διδάσκει αυτή η θαυμάσια ιστορία της Βηθλεέμ! Πώς μας ψέγει για την απιστία μας, την υπερηφάνειά μας και την αυτοεξάρτησή μας! Πως μας προειδοποιεί να είμαστε προσεκτικοί, μη τυχόν με τη μοιραία αδιαφορία μας δεν κατορθώσουμε ούτε εμείς να διακρίνομε τα σημεία των καιρών και καταλήξουμε να αγνοήσομε μαζί μ’ αυτούς την “ημέρα της επισκέψεώς” μας.ΜΔ1 337.2

Δεν ήταν μόνο πάνω στους λόφους της Ιουδαίας και ούτε μόνο ανάμεσα στους ταπεινούς βοσκούς που οι άγγελοι συνάντησαν ψυχές να περιμένουν τον ερχομό του Μεσσία. Σε μια χώρα εθνικών υπήρχαν επίσης μερικοί που Τον περίμεναν. Ήταν άνθρωποι συνετοί, πλούσιοι και ευγενικής καταγωγής, οι φιλόσοφοι της Ανατολής. Μελετώντας τη φύση, οι Μάγοι εκείνοι διέκριναν το Θεό μέσα στα έργα της δημιουργίας Του. Από τις Εβραϊκές Γραφές είχαν ανακαλύψει για το Άστρο εκείνο που θα ανέτειλε από τη γενεολογία του Ιακώβ και με βαθιά λαχτάρα πρόσμεναν τον ερχομό Εκείνου που θα γίνονταν όχι μόνο η “παρηγοριά του Ισραήλ,” αλλά και το “φως εις φωτισμόν των εθνών” και “προς σωτηρίαν έως εσχάτου της γης.” (Λουκ. 2:25,32, Πραξ. 13:47.) Ερευνούσαν για φως· και το φως του θρόνου του Θεού έλαμψε στο δρόμο τους. Όταν οι ιερείς και οι ραββίνοι της Ιερουσαλήμ, οι διορισμένοι θεματοφύλακες και ερμηνευτές της αλήθειας, βρίσκονταν βυθισμένοι στο σκότος, εκείνους τους ξένους Εθνικούς οδήγησε το αστέρι του ουρανού μέχρι τον τόπο του νεογέννητου Βασιλιά του Ισραήλ.ΜΔ1 337.3

“Εις τους προσμένοντας Αυτόν προς σωτηρίαν,” ο Χριστός “θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας.” (Εβρ. 9:28.) Όπως η αγγελία της γέννησης του Σωτήρα, έτσι και το μήνυμα της δευτέρας παρουσίας Του δεν ανατέθηκε στους θρησκευτικούς αρχηγούς του λαού. Αυτοί είχαν αποτύχει να διατηρήσουν την επικοινωνία τους με τον Θεό και είχαν αρνηθεί το φως του ουρανού. Επομένως δεν συγκαταλέγονταν μεταξύ εκείνων τους οποίους περιγράφει ο απόστολος Παύλος: “Αλλά σείς, αδελφοί, δεν είσθε εν σκότει, ώστε η ημέρα να σας καταφθάση ως κλέπτης. Πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας· δεν είμεθα νυκτός, ουδέ σκότους.” (Α΄ Θεσ. 5:4-5.)ΜΔ1 338.1

Οι φρουροί πάνω στα τείχη της Σιών θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι να πάρουν είδηση για τον ερχομό του Σωτήρα· οι πρώτοι να υψώσουν τη φωνή τους ότι Αυτός πλησίαζε να έρθει· οι πρώτοι να προειδοποιήσουν το λαό να ετοιμαστεί για την παρουσία Του. Αλλ’ αυτοί επαναπαύονταν ονειροπολώντας την ειρήνη και την ασφάλεια, ενώ ο λαός κοιμόταν μέσα στην αμαρτία. Ο Χριστός είδε την εκκλησία Του σαν την άκαρπη συκιά, κατάφορτη από θεωρητικά φύλλα, αλλ’ απογυμνωμένη από τον πολύτιμο καρπό. Παρατηρείτο μια καυχησιακή προσκόλληση στους τύπους της θρησκείας, ενώ το πνεύμα της πραγματικής ταπεινοφροσύνης, της μετάνοιας και της πίστης—που μόνο αυτές καθιστούν τη λατρεία ευπρόσδεκτη στο Θεό—εξέλειπε εντελώς. Αντί να εκδηλώνουν τα χαρίσματα του Πνεύματος, έδειχναν υπερηφάνεια, στεγνή τυπολατρεία, ματαιοδοξία, εγωισμό και καταδυνάστευση. Μια πεσμένη στα παλιά λάθη εκκλησία που έκλεινε τα μάτια στα σημεία των καιρών. Δεν ήταν ο Θεός Εκείνος που την εγκατέλειψε ή που δεν φέρθηκε πιστά απέναντι της. Αλλ’ εκείνη μόνη της αποξενώθηκε απ’ Αυτόν και αποχωρίστηκε από την αγάπη Του. Και αφού εκείνη αρνήθηκε να τηρήσει τις υποχρεώσεις της, οι πρός αυτήν υποσχέσεις του Θεού δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν.ΜΔ1 338.2

Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αδιαφορίας του να εκτιμήσει κανείς και να αναδείξει το φως και τα προνόμια τα οποία παραχωρεί ο Θεός. Όταν η εκκλησία δεν βαδίζει στον υποδεικνυόμενο από τη Θεία Πρόνοια δρόμο για να αποδέχεται κάθε ακτίνα φωτός και να εκτελεί κάθε προσδιορισμένο καθήκον, αναπόφευκτα η θρησκεία εκφυλίζεται, περιορισμένη στην τυπολατρεία, ενώ το πνεύμα της ζωτικής ευσέβειας εξαφανίζεται. Η αλήθεια αυτή έχει επανειλημμένα απεικονιστεί στην ιστορία της εκκλησίας. Ο Θεός απαιτεί από το λαό Του έργα πίστης και υπακοής, που να ανταποκρίνονται στις χορηγούμενες ευλογίες και τα προνόμια. Η υπακοή προϋποθέτει αυτοθυσία και συνεπάγεται σταυρό. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που τόσοι φαινομενικά οπαδοί του Χριστού αρνήθηκαν να δεχθούν το φως του ουρανού και, όπως οι Ιουδαίοι του παλιού καιρού, δεν γνώρισαν κι αυτοί τον καιρό της επίσκεψής τους. (Λουκ. 19:44.) Εξ αιτίας της υπερηφάνειας και της απιστίας τους, ο Θεός τους προσπέρασε για να αποκαλύψει την αλήθειά Του σ’ εκείνους οι οποίοι, σαν τους Βηθλεμίτες βοσκούς και τους Ανατολίτες Μάγους, έδωσαν όλη τους την προσοχή στο φως που τους αποκαλύφθηκε.ΜΔ1 339.1