Drugie zmartwychwstanie

Potem Jezus i cały orszak świętych aniołów oraz wszyscy zbawieni święci opuścili miasto. Aniołowie otoczyli swego Dowódcę i towarzyszyli Mu przez całą drogę, a za Nim podążał orszak zbawionych świętych. Wtedy Jezus z wielkim majestatem i potężnym głosem wywołał zmarłych bezbożnych, a oni wstali w tych samych słabych, chorowitych ciałach, w których złożono ich do grobu. Cóż to był za widok! Cóż za sceneria! Przy pierwszym zmartwychwstaniu wszyscy wyszli w nieśmiertelnym zdrowiu; zaś przy drugim, u wszystkich były widoczne oznaki przekleństwa. Królowie i władcy tej ziemi, ubodzy i pospólstwo, uczeni i niewykształceni — wstali razem i wszyscy ujrzeli Syna Człowieczego, a ci, którzy Nim gardzili i wyśmiewali się z Niego, którzy włożyli na Jego świętą głowę cierniową koronę, którzy Go chłostali rózgami, teraz widzą Go w całym Jego królewskim majestacie. Ci, którzy podczas przesłuchania sądowego pluli mu w twarz, teraz odwracają się od Jego przenikliwego wzroku i chwały Jego oblicza. Ci, którzy wbijali gwoździe w Jego ręce i nogi, teraz widzą blizny ukrzyżowania. Ci, którzy włócznią przebili Mu bok, teraz widzą ślady swego okrucieństwa na Jego ciele. Widzą, że jest to Ten, którego ukrzyżowali, z którego się naśmiewali w Jego końcowych męczarniach. Wtedy podnieśli przerażający lament i aby się ukryć, zaczęli uciekać z przed oblicza Króla wszystkich królów i Pana wszystkich panów.DW 216.1

Wszyscy usiłują ukryć się w skałach, aby zasłonić się przed straszną chwałą Tego, którym niegdyś tak pogardzali. Przytłoczeni i obolali od Jego majestatu i nadzwyczajnej chwały, nagle zgodnym głosem i ze straszną wyrazistością wykrzykują: “Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pańskim!”DW 216.2

Wtedy Jezus i święci aniołowie, w towarzystwie wszystkich świętych powracają do miasta, a przejmujące lamenty i narzekania skazanych bezbożnych przepełniają atmosferę. Następnie zobaczyłam, że szatan na nowo rozpoczął swe dzieło. Chodził wśród swoich poddanych, krzepił słabych i ułomnych, wmawiając im, że on siadają wielką moc. Wskazywał przy tym na niezliczone miliony tych, którzy powstali z grobów. Między nimi znajdowali się potężni wojownicy i królowie o wielkich zaletach bojowych, którzy kiedyś podbijali różne królestwa. Znajdowali się wśród nich olbrzymi i odważni mężowie, którzy nigdy nie przegrali żadnej bitwy. Był wśród nich dumny i wielki Napoleon, którego przybliżanie się przyprawiało królestwa o drżenie. Byli tam mężowie wyniosłej postawy i o wielkim dostojeństwie, którzy walcząc w bitwach o zwycięstwo, stracili swe życie. Gdy powstali ze swych grobów, myśli ich ponownie poszły w tym samym kierunku, który kiedyś przerwała im śmierć. Mają jedyne pragnienie — zwyciężać, bo ono panowało w nich, zanim polegli. Szatan najpierw naradza się ze swymi aniołami, a potem z królami, zwycięzcami i możnymi panami. Następnie patrzy na ową przeogromną armię i mówi im, że gromada w mieście jest nieliczna i słaba, że mogą podejść i zdobyć to miasto, wyrzucić jego mieszkańców i posiąść dla siebie jego bogactwa i chwałę.DW 216.3

Namowy szatana dały pomyślne wyniki i wszyscy bezzwłocznie przygotowują się do walki. W tej ogromnej armii szatana było wielu zdolnych mężów, którzy wykonali potrzebny sprzęt wojenny. Następnie pod dowództwem szatana tłum wyrusza naprzód. Królowie i wojownicy idą tuż za szatanem, a za nimi tłum podzielony na kompanie. Każda kompania ma swego dowódcę i w tak uformowanym szyku maszerują po spękanej ziemi do Świętego Miasta. Jezus zamyka bramy miasta, a owa ogromna armia natychmiast otacza miasto i staje w szyku bojowym, oczekując ciężkiej walki. Jezus i wszystkie zastępy niebiańskie, wraz ze wszystkimi świętymi, z błyszczącymi koronami na głowach, weszli na mury miasta. W Swoim majestacie przemówił Jezus: “Popatrzcie grzesznicy! Oto nagroda sprawiedliwych! I spójrzcie Moi zbawieni! Oto zapłata bezbożnych.” Niezliczone tłumy bezbożnych widzą wspaniałą gromadę świętych na murach miasta. Gdy widzą wspaniałość błyszczących koron i oblicza, jaśniejące chwałą i odbijające podobieństwo Jezusa, a potem gdy popatrzyli na niezrównaną chwałę i majestat Króla królów i Pana panów, opuściła ich odwaga. Budzi się w nich zrozumienie utraty skarbu i chwały niebios, i uświadamiają sobie, że zapłatą za grzech jest śmierć. Widzą, że święta i szczęśliwa gromada, którą kiedyś pogardzali, teraz odziana jest chwałą, czcią, nieśmiertelnością i wiecznym życiem, podczas gdy oni muszą być poza miastem, skazani na przebywanie ze wszystkim, co wstrętne i ohydne.DW 217.1