Rozdział 30 — Wierni szafarze

Chrystus nas wykupił za cenę swojej drogocennej krwi. On zapłacił okup za nasze wykupienie a tego drogocennego daru nie możemy przypisywać sobie gdyż jest cudownym darem Bożym.S9 245.1

“Wieleś winien panu swemu?” Łukasza 16,5. Co możemy powiedzieć na ten temat. Wszystko co posiadamy mamy od Boga. On kładzie rękę na całej naszej własności i mówi: “Ja jestem prawomocnym właścicielem całego wszechświata, to wszystko jest moje, mówi Zbawiciel. Poświęć dla mnie dziesięciny i ofiary. Kiedy przyniesiesz te szczególne dary swej własności jako dowód swojej wierności i posłuszeństwa moim rządom, moje błogosławieństwa pomnożą twoje dobra i będziesz obfitował we wszystkim”.S9 245.2

Bóg doświadczy każdą duszę, która twierdzi że wierzy w Niego. On dał każdemu talenty. Pan dał też majątki i bogactwa ludziom aby nimi szafowali. Uczynił ich odpowiedzialnymi za to co posiadają. Dał im pieniądze, domy, pola. Na wszystkie te własności powinni spoglądać jako na własność Bożą aby używali tych dóbr do finansowania Jego dzieła i budowali Jego królestwo na tym świecie. Jeżeli mamy szafować bogactwami Bożymi, powinniśmy prosić naszego Pana o mądrość aby Jego szczególnych bogactw nie używać dla swej chluby lub na pobłażanie i zaspokajanie swoich zachcianek i egoistycznych pobudek. Miara zawierzonych majątków jest rzeczywiście różna lecz ci, którzy mają najmniejsze dary, nie powinni uważać że nie mogą tymi talentami i darami służyć komukolwiek dlatego że ich talent jest zbyt mały.S9 245.3

Kiedy chrześcijanin jest szafarzem Bożym, są mu powierzone dobra Boże. Pamiętajcie na słowa: “A tegoć szukają przy szafarzach by każdy znaleziony był wierny”. 1 Koryntian 4,2. Powinniśmy się zdecydować by nie okradać Boga ani krzty dlatego gdyż na tym bardzo zależy Bogu.S9 246.1

Wszystkie rzeczy należą do Boga. Ludzie nie zważają na Jego zadania. A kiedy im obficie dopisuje błogosławieństwo, Jego dary wykorzystują na egoistyczne zaspokajanie samych siebie. Ale każdy będzie musiał zdać rachunek ze swego szafarstwa.S9 246.2

Szafarza uważa się za jedno ze swoim mistrzem. Bierze na siebie odpowiedzialność za zarządzanie dobrami na miejscu pana swego. Działać powinien tak jak zarządzałby jego pan, jako by był sam odpowiedzialnym za wszystko. Interesy jego pana będą własnymi interesami. Stanowisko szafarza jest zaszczytne ponieważ jego pan ufa mu. Jeżeli w jakikolwiek sposób działa samolubnie i ciągnie własne korzyści z tego szafarstwa, taki nadużywa ufności, którą obdarzył go jego pan.S9 246.3