Syndarinn þarfnast Krists

Í upphafi var maðurinn gæddur háleitum hæfileik-um og heilbrigðri sál. Hann var fullkominn og í samræmi við vilja Guðs. Hugarfar hans var hreint, markmið hans heilagt. En fyrir óhlýðni slævðist mátt-ur hans, og eigingirnin steypti kærleika hans af stóli. Eðli hans veiklaðist svo við afbrotin, að honum varð ókleift að standast mátt hins illa af eigin ramleik. Hann varð ánauðugur Satan og hefði orðið að verða á valdi hans um alla eilífð, ef Guð hefði ekki skorizt í leikinn. Fyrir freistaranum vakti að eyðileggja hinn guðlega tilgang sköpunarinnar og fylla veröldina eymd og eyðingu. Að svo búnu hefði hann getað bent á allt þetta böl sem afleiðingu þess, að Guð skóp manninn.VK 22.1

Í sakleysi sínu var maðurinn í hamingjusamlegu samfélagi við hann, sem “allir fjársjóðir spekinnar og þekkingarinnar” eru fólgnir í. En eftir syndafallið gat hann ekki lengur fundið gleði í heilagleikanum og leitaðist við að felast fyrir augliti Guðs. Þannig er því ennþá farið um þá, sem ekki hafa snúizt til aftur-hvarfs. Þeir eru ekki í samhljóman við Guð og finna ekki fögnuð í samfélaginu við hann. Syndari gæti ekki fundið hamingju í návist Guðs. Hann mundi hörfa frá félagsskap allra heilagra.. Á himnum fengi hann engr-ar gleði notið, þótt honum yrði heimilað að koma þangað. Andi hins óeigingjarna kæiieika, sem þar rík-ir, — þar sem hvert hjarta endurómar hinn óendan lega kærleika,— mundi engan streng snerta í sál hans. Hugrenningar hans, áhugamál og hvatir, mundu verða allar aðrar en þær, sem hinir syndlausu íbúar þar láta hrærast af. Hann yrði sem hjáróma tónn í hinni himnesku hljómkviðu. Himinninn yrði honum kvalastaður. Hann mundi þrá að dyljast þar, sem er ljós himinsins og uppspretta fagnaðar hans. Það er ekki gerræðisfullt bann af hálfu Guðs, sem útilokar hina óguðlegu frá himnaríki. Þeir dæma sig sjálfa úr leik, því að þeim hæfir betur annað samneyti. Fyrir þá yrði dýrð Guðs eyðandi eldur. Þeir mundu þrá eyði-leggingu, svo að þeir mættu dyljast fyrir augliti hans, sem dó til þess að endurleysa þá.VK 22.2

Af eigin ramleik er okkur ókleift að brjótast upp úr því syndafeni, sem við erum sokkin í. Hjörtu okkar eru spillt.og við megnum ekki að breyta þeim. “Hvern-ig ætti hreinn að koma af óhreinum. Ekki einn.” “Því að hyggja holdsins er fjandskapur gegn Guði, með því að hún lýtur ekki lögmáli Guðs, enda getur hún það ekki.” Menntun, siðfágun, viljastyrkur, mannleg viðleitni, allt eru þetta góðir eiginleikar, svo langt sem þeir ná, en hér megnar slíkt ekkert. Það getur komið til leiðar ytri háttvísi, en megnar ekki að breyta innrætinu, fær ekki hreinsað uppsprettur lífsins. Til þarf að koma kraftur að innan, nýtt líf að ofan, áður en maðurinn getur horfið frá synd til heilagleika. Þessi kraftur er Kristur. Náð hans fær ein lífgað hina dauðu eiginleika sálarinnar og laðað hana að Guði og heilagleikanum. Frelsarinn sagði: “Enginn getur séð guðsríki nema hann endurfæðist (Eða: nema hann sé getinn að ofan)” Þ. e. nema því aðeins, að hann öðlist nýtt hjarta, nýjar þrár, mark og mið, sem leiða til nýs lífernis. Það er banvæn blekk-ing, að ekki þurfi annað en þroska hið góða, sem manninum er gefið í vöggugjöf. “En náttúrlegur mað-ur veitir ekki viðtöku því, sem Guðs anda er, því að honum er það heimska, og hann getur ekki skilið það, af þvi að það dæmist ar.dlega.” “Undrast þú ekki, að ég sagði þér: Yður ber að endurfæðast.” Um Krist er skrifað: “í því var líf, og lífið var ljós mannanna..” “Og ekki er hjálpræðið í neinum öðrum, því að eigi er heldur annað nafn undir himninum, er menn kunna að nefna, er oss sé ætlað fyrir hólpnum að verða.”VK 23.1

Ekki er nóg að skynja ástargæði Guðs, sjá velvilja hans og föðurlega umhyggju. Það er ekki nóg að greina vizku og réttlæti lögmála hans og sjá, að þau eru reist á hinum óforgengilegu undirstöðum kær-leikans. Allt var þetta Páli postula ljóst, er hann hrópaði: “Þá samsinnti ég lögmálinu, að það sé gott.” “Þannig er þá lögmálið heilagt og boðorðið heilagt og réttlátt og gott.” En hann bætti við, fullur beiskju og örvæntingar í sálarkvölum sínum: “En ég er hold-legur, seldur undir syndina.” Hann þráði ákaft hrein-leikann og réttlætið, sem hann megnaði ekki að öðl-ast af sjálfsdáðum, og hann hrópaði: “Ég aumur mað-ur. Hver mun frelsa mig frá þessum dauðans líkama?” Þvílíkt neyðaróp hefur stigið upp frá krömdum hjört-um allra landa og allra tíma. Fyrir alla gildir eitt svar: “Sjá guðslambið, er ber synd heimsins.”VK 24.1

Andi Guðs hefur með margs konar líkingum leit-azt við að útskýra þessi sannindi fyrir þeim sálum, sem þráð hafa lausn undan syndabyrðinni. Þegar Jakob flúði úr föðurhúsum eftir að hafa syndgað gegn Esaú og blekkt hann, þjakaði sektarkenndin hann. Þegar hann var þannig einmana og útskúfaður, svift-ur öllu, sem honum hafði verið hjartfólgið, grúfði ein hugsun öðrum fremur þungt yfir honum, — óttinn við, að syndin hefði skilið hann frá Guði, að hann væri fordæmdur. Harmþrunginn lagðist hann til hvíldar á bera jörðina; umhverfis harm voru naktar auðnir, yfir honum hvelfdist stjörnubjartur himinn-inn. I svefninum birtist honum furðulegt ljós. Og sjá: Á sléttunni, sem hann hvíldi, virtist honum standa geysistór stigi, sem sýndist ná alla leið til himnaríkis, og englar Guðs gengu upp og ofan stigann, en rödd Guðs barst úr hinni himnesku dýrð og flutti boðskap huggunar og vonar. Þannig var Jakobi birt það, sem sál hans þarfnaðist og þráði — frelsari. Með hrifningu og fögnuð í hjarta sá hann sér opinberaða leið, sem honum, syndaranum, gat opnazt til þess að komast á ný í samfélagið við Guð. Stiginn leyndardómsfulli í draumi hans táknaði Jesúm, eina meðalgöngumann Guðs og manna.VK 25.1

Við þennan atburð átti Kristur í samtali sínu við Natanael, þegar hann sagði: “Þér munuð sjá himin-inn opinn og engla Guðs stíga upp og stíga niður yfir manns-soninn.” Við syndafallið gerðist mannkynið Guði fráhverft, jörðin var skilin frá himnunum, og það djúp, sem þá var staðfest þar á milli, fyrirbyggði allt samband. En fyrir milligöngu Krists tengdist jörð-in himnunum á ný. Kristur hefur fyrir sína eigin verð-leika brúað djúpið, sem syndin hafði skapað, svo að þjónustuenglarnir geta haft samneyti við mennina. Kristur tengir fallna menn, sem veikir eru og van-máttugir, við uppsprettu almættisins.VK 26.1

En fánýtir eru allir draumar mannanna um fram-farir, og árangurslausar verða allar tilraunir þeirra til að göfga mannkynið, ef þeir forsmá einu upp-sprettu vonar og hjálpræðis, sem hinu fallna mann-kyni stendur til boða. “Sérhver góð gjöf og sérhver fullkomin gáfa” er frá Guði. Enginn, sem ekki er tengdur honum, getur haft trútt og gott hugarfar. Kristur er eini vegurinn til Guðs. Hann segir: “Ég er vegurinn og sannleikurinn og lífið; enginn kemur til föðurins nema fyrir mig.”VK 26.2

Guð berí brjósti sínu ást til barna sinna, sem er máttugri en dauðinn. Þegar hann gaf okkur son sinn, fylgdi himinninn þeirri gjöf. Líf og dauði frelsarans og meðalganga hans, þjónusta englanna, fyrirbænir heilags anda, faðirinn, sem er í öllu og yfir öllu, þrot-laus áhugi himneskra vera, — öll vinna þessi öfl að endurlausn mannanna.VK 26.3

Leiðum hugann að hinni stórkostlegu fórn, sem fyrir okkur hefur verið færð. Reynum að meta það erfiði og þá orku, sem himnarnir hafa lagt fram til að endurheimta hina glötuðu og leiða þá aftur til föðurhúsanna. Óhugsandi hefði verið, að til hefðu getað komið öflugri hvatir eða styrkari máttarvöld. Hin miklu laun réttlætisins, fögnuður himnanna, sam-félag englanna, samneyti og ást Guðs og sonar hans, upphafning og efling allrar okkar orku, — er þetta ekki ærin hvöt fyrir okkur til þess að þjóna skapara okkar og endurlausnara og elska hann með óskiptu hjarta.VK 27.1

Til varnaðar gegn þjónustunni við hið illa opin-berast okkur á hinn bóginn dómur Guðs yfir syndinni, hin óumflýjanlega refsing, spilling hugarfarsins og endanleg glötun.VK 27.2

Eigum við að daufheyrast við náð Guðs? Hvað gat hann gert frekara? Við skulum kosta kapps um að komast í rétt samband við hann, sem hefur elskað okkur af óviðjafnanlegum kærleika. Við skulum not-færa okkur leiðir þær, sem okkur eru opnar, svo að við megum umskapast eftir hans mynd og komast á ný í samfélag þjónustuenglanna og í samræmi og samfélag við föðurinn og soninn.VK 27.3