Rozdział 5 — Modlitwa Pańska

“A wy tak się módlcie” — Mateusza 6,9

Chrystus dwukrotnie wypowiedział modlitwę Pańską: pierwszy raz w Kazaniu na Górze, drugi — kilka miesięcy później, w obecności samych uczniów. Uczniowie, powróciwszy po krótkiej rozłące z Chrystusem, zastali Go pochłoniętego rozmową z Bogiem. Jezus, jakoby nieświadom ich obecności, kontynuował na głos swą modlitwę. Twarz Zbawiciela promieniowała niezwykłym blaskiem. Wydawał się znajdować w bliskiej obecności Niewidzialnego a z Jego słów, kierowanych jakby bezpośrednio do Boga, płynęła żywa moc.NNJ 92.1

Serca przysłuchujących się uczniów były głęboko poruszone. Już wcześniej zauważyli, że Jezus często przebywa sam na sam w łączności ze swym Ojcem. Dzień po dniu spędzał Chrystus na usługiwaniu otaczającym Go tłumom oraz na demaskowaniu zwodniczego fałszu i obłudy faryzeuszy. Często był tak wyczerpany, że matka i bracia martwili się, iż przypłaci to życiem. On zaś po ciężkim dniu udawał się na godziny modlitwy, a gdy powracał, na Jego twarzy malował się pokój, a postać emanowała świeżością. Zaś z porannych godzin, codziennie spędzanych z Bogiem, czerpał światło niebieskie, które potem niósł ludziom. Uczniowie skojarzyli te godziny modlitw z mocą płynącą ze słów i czynów Jezusa. Teraz, gdy słuchali błagalnej modlitwy Chrystusa, poczuli wielki respekt i pokorę. Kiedy skończył się modlić, kierowani gorącą potrzebą serca poprosili Go: “Panie, naucz nas modlić się [...]”. Łukasza 11,1.NNJ 92.2

Jezus nie nauczył uczniów nowej modlitwy, lecz powtórzył tę, której uczył ich wcześniej, jakby chciał powiedzieć: “Musicie zrozumieć modlitwę, którą wam już dałem, gdyż w niej jest głębia znaczenia, którego jeszcze nie pojęliście”.NNJ 93.1

Jednak Zbawiciel nie ogranicza nas do używania tych samych słów. Złączony z ludzkością Jezus przedstawia swój ideał modlitwy językiem prostym i zrozumiałym nawet dla dziecka, a jednocześnie tak pełnym treści, że najpotężniejsze umysły nigdy nie pojmą w pełni znaczenia jej słow. Chrystus uczy nas, byśmy przychodzili do Boga z dziękczynieniem, mówili Mu o swych potrzebach, wyznawali grzechy i prosili o miłosierdzie, które przyobiecał.NNJ 93.2