“Ale on nie runął, gdyż był zbudowany na opoce” — Mateusza 7,25

Słowa Jezusa głęboko poruszyły lud. Pociągało ich boskie piękno zasad prawdy, a uroczyste ostrzeżenia odbierali jako głos Boga przenikającego ludzkie serca. Słowa Chrystusa uderzyły w sam fundament dotychczasowych poglądów i wierzeń słuchaczy. Posłuszeństwo nauce Chrystusa wymagałoby od nich całkowitej zmiany przyzwyczajeń, sposobu myślenia i postępowania. To doprowadziłoby do konfliktu wiernych z nauczycielami, ponieważ obaliłoby cały system, jaki przez wieki budowały pokolenia rabinów. Dlatego, choć serca słuchaczy chłonęły słowa Jezusa, niewielu było gotowych przyjąć je jako drogowskazy życia.NNJ 130.3

Jezus zakończył Kazanie na Górze ilustracją, która w niezwykle jaskrawy sposób zobrazowała, jak ważne jest wprowadzenie w życie tego, o czym mówił. W tłumie otaczającym Jezusa znajdowało się wielu ludzi, którzy swoje życie wiedli nad Morzem Galilejskim. Gdy siedzieli na zboczu wzgórza, słuchając słów Chrystusa, przed ich oczyma malowały się widoki dolin i wąwozów, którymi górskie potoki spieszyły do morza. Latem strumienie często znikały, zostawiając za sobą suche koryto. Lecz zimą, gdy nad wzgórzami szalały burze, potoki zamieniały się w rwące i burzliwe rzeki, a bywało, że wody występowały z brzegów, zalewając doliny i pustosząc wszystko, co napotkały na swej drodze. Nierzadko wody porywały chałupy postawione przez wieśniaków w dolinach w przekonaniu, że tam nie dosięgnie ich niebezpieczeństwo. A wysoko, na wzgórzach stały domy zbudowane na skale. Bywały też domy, które były w całości zbudowane w skale i wiele z nich już od tysiąca lat stawiało czoła nawałnicom. Zbudowanie takich domów wymagało ogromnego trudu i wysiłku. Nie łatwo było do nich dotrzeć, a samo ich położenie nie było tak atrakcyjne, jak tych, które stały na porośniętych soczystą trawą równinach. Jednak domy stojące na skale miały trwały fundament i na próżno wiatr, powódź i burze trudziły się, by je naruszyć.NNJ 131.1

Jezus powiedział, że człowiek, który przyjmuje Jego słowa oraz czyni je fundamentem swojego charakteru i życia, jest jak budowniczy domu na skale. Już setki lat wcześniej prorok Izajasz napisał: “[...] słowo Boga naszego trwa na wieki” (Izajasza 40,8), a apostoł Piotr do słów Izajasza, które cytował wiele lat po Kazaniu na Górze, dodał: “A jest to Słowo, które wam zostało zwiastowane”. 1 Piotra 1,25b. Słowo Boże jest jedyną niezniszczalną rzeczą, jaką zna świat. Jest pewnym fundamentem. Jezus powiedział: “Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą”. Mateusza 24,35.NNJ 132.1

Słowa Jezusa w Kazaniu na Górze odzwierciedlały wspaniałe zasady prawa — charakteru Bożego. Kto na nich buduje, ten buduje na Chrystusie, Opoce Wiecznej. Przyjmując słowa Jezusa, przyjmujemy Jego samego, a kto w ten sposób przyjmuje Jego słowa, ten buduje na Chrystusie. “Albowiem fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony, a którym jest Jezus Chrystus”. 1 Koryntian 3,11. “I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni”. Dzieje Apostolskie 4,12. Chrystus — Słowo, objawienie Bożego prawa, miłości i charakteru — jest jedynym fundamentem, na którym możemy trwale zbudować swój charakter.NNJ 132.2

Na Chrystusie budujemy przestrzegając Jego słów. Sprawiedliwym nie jest ten, komu sprawiedliwość się podoba, lecz ten, kto sprawiedliwie postępuje. Świętość nie polega na emocjonalnym uniesieniu, lecz jest skutkiem całkowitego poddania się Bogu i postępowaniem zgodnie z wolą Ojca niebieskiego. Izraelitom obozującym na granicy ziemi obiecanej nie wystarczyła sama znajomość kraju i śpiewanie jego pieśni, ponieważ w ten sposób winnice i gaje oliwne tej cudnej ziemi nigdy nie stałyby się ich własnością. Dopiero zajęcie tej krainy, spełnienie postawionych warunków, zachowanie żywej wiary w Boga, uchwycenie się Bożych obietnic oraz posłuszeństwo Jego poleceniom sprawiły, że ją posiedli.NNJ 132.3

Religia polega na życiu zgodnie ze słowami Chrystusa i to nie dlatego, że chcemy sobie zaskarbić Bożą przychylność, ale dlatego, że otrzymaliśmy dar Jego miłości, mimo że na niego nie zasługujemy. Chrystus nie uzależnia naszego zbawienia od wyznań i deklaracji, lecz od wiary, która objawia się w uczynkach sprawiedliwości. Od naśladowców Chrystusa oczekuje czynów, a nie samych słów. Charakter rozwija się w działaniu. “Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi”. Rzymian 8,14. Nie ci są dziećmi Bożymi, których serca porusza Duch Święty, lub którzy od czasu do czasu poddają się Jego mocy, ale ci, których ten Duch prowadzi.NNJ 133.1

Czy pragniesz się stać naśladowcą Chrystusa, lecz nie wiesz, jak rozpocząć? Czy tkwisz w ciemnościach, nie wiedząc jak odnaleźć światło? Idź za światłem, które masz. Przestrzegaj Słowa Bożego na tyle, na ile je znasz. W tym słowie kryje się Boża moc i charakter. Przyjmując je z wiarą, otrzymasz siłę do posłuszeństwa. Jeśli poważnie traktujesz światło, które posiadasz, otrzymasz go jeszcze więcej. Jeśli budujesz na Słowie Bożym, twój charakter zostanie ukształtowany na podobieństwo charakteru Chrystusa.NNJ 133.2

Chrystus, prawdziwa Opoka, jest kamieniem żywym; wpływa na każdego, kto na nim zbudował. “I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy [...]”. 1 Piotra 2,5. “[...] cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu”. Efezjan 2,21. Kamienie łączą się z fundamentem, tętni w nich bowiem jedno życie. Takiej budowli nie jest w stanie zburzyć żadna wichura.NNJ 133.3

Każda budowla wzniesiona na fundamencie innym niż Słowo Boże, upadnie. Kto, podobnie jak Żydzi za czasów Jezusa, nie buduje na Jego łasce, lecz na fundamencie ludzkich nauk, poglądów, wymyślonych przez człowieka obrzędów i zwyczajów oraz na własnych uczynkach, ten swój duchowy dom stawia na ruchomym piasku. Rozszalałe burze pokus porwą piaszczysty grunt, rozrzucając szczątki zniszczonej budowli.NNJ 134.1

“Dlatego tak mówi Wszechmocny, Pan: [...] uczynię prawo miarą, a sprawiedliwość wagą. Lecz schronienie kłamstwa zmiecie grad, a kryjówkę zaleją wody”. Izajasza 28,16-17.NNJ 134.2

Dziś jeszcze miłosierdzie apeluje do grzesznika: “Jakom żyw — mówi Wszechmocny Pan — nie mam upodobania w śmierci bezbożnego, a raczej, by się bezbożny odwrócił od swojej drogi, a żył. Zawróćcie, zawróćcie ze swoich złych dróg! Dlaczego macic umrzeć, domu izraelski?”. Ezechiela 33,11. Głos apelującego do zatwardziałych serc jest głosem Tego, który patrząc na swoje ukochane miasto, z bólem serca wykrzyknął: “Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani, ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto wasz dom pusty wam zostanie. Powiadam wam: Nie ujrzycie mnie, aż nastanie czas, kiedy powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pańskim”. Łukasza 13,34-35. W Jerozolimie Jezus widział symbol świata, który wzgardził Jego łaską, który ją odrzucił. Nad naszymi zatwardziałymi sercami zapłakał wówczas Chrystus. Jeszcze wtedy, gdy wylewał łzy nad Jerozolimą, miasto mogło się opamiętać i uniknąć swojego losu. Jeszcze przez krótki czas Dar nieba czekał, by Go przyjęto. Duszo, Chrystus wciąż zwraca się do Ciebie z miłością: “Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeśli ktoś usłyszy głos mój i otworzy drzwi, wstąpię do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną”. Objawienie 3,20. “[...] oto teraz czas łaski, oto teraz dzień zbawienia”. 2 Koryntian 6,2.NNJ 134.3

Jeśli pokładasz nadzieję w sobie — budujesz na ruchomych piaskach. Lecz jeszcze nie jest za późno, by uniknąć nieuchronnie zbliżającej się katastrofy. Uciekaj na pewny grunt, zanim rozpęta się burza. “[...] tak mówi Wszechmocny, Pan: Oto Ja kładę na Syjonie kamień, kamień wypróbowany, kosztowny kamień węgielny, mocno ugruntowany: Kto wierzy, ten się nie zachwieje”. “Do mnie się zwróćcie, wszystkie krańce ziemi, abyście były zbawione, bo Ja jestem Bogiem i nie ma innego”. “Nie bój się, bom Ja z tobą, nie lękaj się, bom Ja Bogiem twoim! Wzmocnię cię, a dam ci pomoc, podeprę cię prawicą sprawiedliwości swojej”. “[...] nie będziecie zawstydzeni ani nie doznacie hańby na wieki wieków”. Izajasza 28,16; 45,22; 41,10; 45,17.NNJ 135.1