Rozdział 10 — Ujmująca mowa

Dar mowy — Ze wszystkich darów danych przez Boga ludziom żaden nie jest cenniejszy niż dar mowy. Uświęcona przez Ducha Świętego mowa jest mocą ku dobremu. Dzięki mowie przekonujemy innych, modlimy się i wielbimy Boga oraz wyrażamy cenne myśli o miłości Odkupiciela. Przez właściwe używanie daru mowy kolporter może zasiać cenne ziarna prawdy w sercach wielu ludzi. — Testimonies for the Church VI, 337 (1900).SK 80.1

Należy zwracać większą uwagę na kulturę mowy. Możemy posiadać wiedzę, ale jeśli nie wiemy, jak poprawnie używać słów, nasze dzieło okaże się porażką. Jeśli nie potrafimy ubierać naszych myśli w odpowiednie słowa, to jaki pożytek z naszego wykształcenia? Wiedza na niewiele się zda, jeśli nie będziemy rozwijać zdolności przemawiania. Natomiast wiedza, połączona z umiejętnością mądrego i użytecznego opowiadania w sposób przyciągający uwagę słuchaczy, staje się wspaniałą mocą. — Testimonies for the Church VI, 380 (1900).SK 80.2

Młodzi mężczyźni i kobiety, czy Bóg napełnił wasze serca pragnieniem służenia Mu? Jeśli tak, to ze wszystkich sił starajcie się rozwijać mowę do granic swoich możliwości, abyście potrafili wyjaśniać innym cenną prawdę. — Testimonies for the Church VI, 383 (1900).SK 80.3

Mówcie wyraźnie i z dobrą dykcją — Gdy mówicie, niech każde słowo będzie wyraźne i dobrze zaakcentowane, a każde zdanie przejrzyste i zrozumiałe do końca. Wielu, kończąc zdanie, obniża ton głosu, mówiąc przy tym tak bezbarwnie i monotonnie, że myśl zawarta w zdaniu z trudem dociera do słuchacza. Słowa warte wypowiedzenia zasługują na to, by je wypowiadać wyraźnie, dobitnie, z odpowiednim zaakcentowaniem. Jednak nigdy nie usiłujcie dobierać słów tak, by popisać się swoją erudycją. Im większa prostota i bezpośredniość wypowiedzi, tym bardziej zrozumiała będzie wasza mowa. — Testimonies for the Church VI, 383 (1900).SK 81.1

Niezbędna cecha — Kolporter, który potrafi mówić wyraźnie i dobitnie o walorach polecanych książek, przekona się, że jest to wielką zaletą w pozyskiwaniu zainteresowanych. Nieraz będzie miał okazję przeczytać obszerniejsze fragmenty czy nawet całe rozdziały, a przez brzmienie swojego głosu i właściwe akcentowanie słów może sprawić, że sceny opisane w treści publikacji zostaną tak wyraziście namalowane w umysłach słuchaczy, jakby rzeczywiście je oglądali.SK 81.2

Zdolność mówienia wyraźnie i dobitnie oraz właściwym i pełnym tonem jest bezcenna w każdej dziedzinie pracy dla Pana. Ta cecha jest niezbędna dla tych, którzy pragną zostać kaznodziejami, ewangelistami, pracownikami biblijnymi czy kolporterami. Ci, którzy planują wstąpić do którejś z tych służb, powinni uczyć się używania głosu w taki sposób, aby mówiąc ludziom o prawdzie, wywierali zdecydowany wpływ ku dobremu. Prawda nie może być zacierana przez wypowiadanie jej w niewłaściwy sposób. — Manual for Canvassers 23-24 (1902).SK 81.3

Mów w sposób prosty — Ludzie błądzą w mgle błędu. Pragną poznać prawdę. Mów do nich, posługując się nie górnolotnymi zwrotami i niezrozumiałymi terminami, ale z prostotą dziecka Bożego. — Manual for Canvassers 39-40 (1902).SK 81.4

Dobrze dobrane słowa — Nie pozwalaj sobie na niedbałość w słowach, gdy znajdujesz się wśród niewierzących, gdyż oni będą się starali przystosować do twojego poziomu. Studiuj w tym względzie pouczenie dane Nadabowi i Abihu, synom Aarona. Oni to “ofiarowali przed Panem inny ogień, którego im nie nakazał”. 3 Mojżeszowa 10,1. Wzięli ogień ze zwyczajnego ogniska i włożyli go do swoich kadzielnic. “Wtedy wyszedł ogień od Pana i spalił ich, tak że zmarli przed Panem. I rzekł Mojżesz do Aarona: Oto, co Pan rzekł: Na bliskich moich okazuje się świętość moja, a wobec całego ludu chwała moja”. 3 Mojżeszowa 10,2-3. Kolporterzy powinni pamiętać, że współpracują z Panem w ratowaniu ludzi i nie mogą wnosić żadnej powszedniości czy bylejakości w Jego świętą służbę. Niech umysł będzie napełniony czystymi, świętymi myślami, a słowa starannie dobierane. Nie hamuj powodzenia swojej pracy przez wypowiadanie lekkomyślnych, niedbałych słów. — Manual for Canvassers 24 (1902).SK 82.1

Ujmujące słowa i łagodne, grzeczne zachowanie — Ci, którzy pracują dla Chrystusa, mają być prawi i wiarygodni, niezachwiani w zasadach jak skała, a jednocześnie uprzejmi i grzeczni. Uprzejmość jest jednym z darów Ducha. Praca nad umysłami ludzi jest jednym z największych dzieł powierzonych ludziom, a ten, kto chce znaleźć dostęp do serca, musi zważać na zalecenie: “Bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, braterscy, miłosierni, pokorni”. 1 Piotra 3,8. Miłość uczyni to, czego nie osiągnie się przy pomocy dyskusji i sporów. Jedna chwila rozdrażnienia, jedna nieuprzejma odpowiedź, brak chrześcijańskiej ogłady w jakiejś drobnej sprawie mogą doprowadzić do utraty przyjaciół i wpływu.SK 82.2

Chrześcijański pracownik ewangelii ma się starać, by być podobnym do Chrystusa, gdy był na ziemi. On jest naszym wzorem nie tylko w nieskazitelnej czystości, ale także w cierpliwości, łagodności i miłym sposobie bycia. Jego życie jest przykładem prawdziwej uprzejmości. Dla potrzebujących i uciśnionych miał zawsze łaskawe spojrzenie i słowo pocieszenia. Jego obecność sprawiała, że w domu panowała czystsza atmosfera. Jego życie było jak niebiański zakwas działający w społeczeństwie. Jako czysty i nieskalany chodził wśród bezmyślnych, grubiańskich i niegrzecznych, wśród niesprawiedliwych celników, występnych Samarytan, pogańskich żołnierzy, nieokrzesanych rolników i innych im podobnych ludzi. (...)SK 83.1

Religia Jezusa zmiękcza wszystko, co jest twarde i złe w usposobieniu, oraz łagodzi to, co jest grubiańskie i szorstkie w sposobie bycia. Czyni słowa łagodnymi, a zachowanie miłym. Uczmy się od Chrystusa, jak łączyć głębokie poczucie czystości i uczciwości z pogodnym usposobieniem. Uprzejmy, grzeczny chrześcijanin jest najmocniejszym argumentem na rzecz chrześcijaństwa.SK 83.2

Uprzejme słowa są jak rosa i łagodny deszcz dla duszy. W Piśmie Świętym czytamy, że wielka życzliwość płynęła z ust Chrystusa, tak, że mógł “spracowanemu odpowiedzieć miłym słowem”. Izajasza 50,4. Pan wzywa więc nas: “Mowa wasza niech będzie zawsze uprzejma” (Kolosan 4,6), aby przyniosła błogosławieństwo tym, którzy jej słuchają.SK 83.3

Niektórzy ludzie, z którymi się stykacie, mogą być grubiańscy i niegrzeczni, ale z tego powodu nie pozwalajcie sobie na nieuprzejmość wobec nich. Ten, kto pragnie zachować szacunek do samego siebie, musi być ostrożny, by nie urażać innych. Ta zasada powinna być stanowczo przestrzegana nawet w stosunku do najbardziej ograniczonych umysłowo i nietaktownych. — Słudzy ewangelii 83-84 (1915).SK 83.4

Głos Zbawiciela — Głos Zbawiciela był jak muzyka dla uszu tych, którzy przywykli do monotonnych, bezdusznych kazań uczonych w Piśmie i faryzeuszów. On mówił powoli i dobitnie, akcentując słowa, na które pragnął zwrócić szczególną uwagę swoich słuchaczy. (...) Moc mowy ma wielką wartość, a głos należy ćwiczyć dla błogosławieństwa tych, z którymi się spotykamy. — Counsels to Parents, Teachers, and Students 240 (1913).SK 84.1

Jego słowa pociągały serca — Powinniśmy ludziom nie znającym jeszcze Jezusa mówić o Nim. Powinniśmy działać tak, jak pracował Chrystus. Gdziekolwiek był — w synagodze, na wiejskiej drodze, w łodzi odepchniętej nieznacznie od brzegu, na uczcie u faryzeusza, przy stole celnika — wszędzie mówił o sprawach lepszego życia. Dzieła przyrody i zdarzenia z codziennego życia wiązał ze słowami prawdy. Serca słuchaczy lgnęły do Niego. Leczył chorych, strapionych pocieszał, a dzieci brał w ramiona. Gdy otwierał usta, każde Jego słowo było wonnością życia ku życiu.SK 84.2

Tak ma być i z nami. Gdziekolwiek się znajdziemy, powinniśmy czekać na okazję mówienia innym o Zbawicielu. Jeżeli pójdziemy za przykładem, jaki nam w czynieniu dobra pozostawił Jezus, otworzą się i przed nami serca, tak jak otwierały się dla Niego. Nie szorstko, gwałtownie i odpychająco, lecz z miłości zrodzonym taktem możemy opowiadać o Wybranym “wśród dziesięciu tysięcy”, o tym, który jest “miły”. Pieśń nad pieśniami 5,10.16. Dla tego najwspanialszego dzieła mamy wykorzystać powierzony nam dar wymowy. Dany jest nam po to, byśmy mówili o Chrystusie, jako o przebaczającym grzechy Zbawicielu. — Przypowieści Chrystusa 217-218 (1900).SK 84.3