Świadkowie

Jesteśmy świadkami Chrystusa i nie możemy pozwolić, by świeckie sprawy, plany i interesy zajęły nasz czas i pochłonęły naszą uwagę. — Testimonies for the Church IX, 53.54 [Świadectwa dla zboru IX, 54].PCh 17.5

“Wyście świadkowie moi... Ja oznajmuję i wyswobadzam”. Izajasza 43,10a.12; 42,6.7. — The Acts of the Apostles 10; Działalność apostołów 10; 7 (wyd. III).PCh 17.6

Ludzie w tym świecie służą fałszywym bogom. Należy ich odwieść od tej fałszywej służby — nie można tego jednak dokonywać drogą oskarżania i krytyki ich błędów, lecz przez ukazanie im czegoś lepszego. Ludzie winni poznać Bożą dobroć. “Wy jesteście moimi świadkami, że Ja jestem Bogiem, mówi Pan”. — Christ's Object Lessons 299; Przypowieści Chrystusa 192; 171 (wyd. II).PCh 17.7

Wszyscy, którzy wejdą do miasta Bożego, muszą swoim postępowaniem w czasie ziemskiego życia objawić Chrystusa. To właśnie czyni z nich posłańców Chrystusa, Jego świadków. Mają wydawać jasne, zdecydowane świadectwo przeciwko złym praktykom i wskazywać grzesznikom Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata. — Testimonies for the Church IX, 23 [Świadectwa dla zboru IX, 23].PCh 17.8

Uczniowie mieli wyjść i jako świadkowie Chrystusa ogłosić światu to, co widzieli i słyszeli od Niego. Ich zadanie było najważniejsze spośród wszystkich, jakie kiedykolwiek zostały zlecone istotom ludzkim. Ustępowało w swojej ważności tylko służbie samego Chrystusa. Mieli współpracować z Bogiem w dziele zbawienia ludzi. — The Acts of the Apostles 19; Działalność apostołów 14; 13 (wyd. III).PCh 17.9

Boski Nauczyciel mówi: “Jedynie Mój Duch jest kompetentny do nauczania i przekonywania o grzechu. Środki zewnętrzne pozostawiają w umyśle tylko chwilowe wrażenie. Wprowadzę Prawdę do sumienia i ludzie staną się Moimi świadkami. Na całym świecie staną w obronie Moich praw do ludzkiego czasu, pieniędzy i zdolności”. — Testimonies for the Church VII, 159 [Świadectwa dla zboru VII, 159].PCh 18.1

Nasze wyznanie Jemu wierności jest wybranym przez niebo sposobem objawienia Chrystusa temu światu. Mamy potwierdzić Jego łaskę, o której pisali w przeszłości święci ludzie. Jednak najbardziej skuteczne jest świadectwo, wypływające z naszego własnego doświadczenia. Świadkami Bożymi jesteśmy wówczas, gdy działanie Bożej mocy objawia się w naszym własnym życiu. Życie każdego z nas różni się od życia innych ludzi — to samo odnosi się do naszych doświadczeń. Bóg pragnie, by nasza wdzięczność i uwielbienie kierowane do Niego były nacechowane naszą indywidualnością. Takie świadectwo Jego chwały, poparte życiem wzorowanym na Chrystusie, posiada niezrównaną moc w dziele zbawienia dusz. — The Desire of Ages 347; Życie Jezusa 246; 263 (wyd. IV).PCh 18.2

Bóg nie może objawić swojej woli i cudów swej łaski niewierzącym, jeśli najpierw nie rozproszy swych świadków po obliczu całej ziemi. Zgodnie z Jego planem, uczestnicy wielkiego zbawienia, dokonanego przez Chrystusa, winni być misjonarzami, światłością dla całego świata, stać się znakami dla ludzkości, żywymi listami, znanymi i czytanymi przez wszystkich ludzi, a ich wiara i czyny powinny świadczyć o bliskości powrotu Zbawiciela. Powinni wykazać, że nie na darmo przyjęli łaskę Bożą. Ludzkość winna być ostrzeżona, by mogła przygotować się na nadchodzący sąd. — Testimonies for the Church II, 631.632 [Świadectwa dla zboru II, 631].PCh 18.3

Gdy apostołowie rozważali Jego święte, czyste życie, odczuli i zrozumieli, że żaden trud nie byłby zbyt duży, żadna ofiara zbyt wielka, gdyby tylko swoim życiem mogli zaświadczyć o wspaniałości charakteru Chrystusa.PCh 18.4

O, gdyby mogli jeszcze raz przeżyć te ostatnie trzy lata, myśleli, jakże inaczej wykorzystaliby ten czas! Gdyby chociaż mogli jeszcze zobaczyć swojego Mistrza, jak gorliwie staraliby się udowodnić Mu swoją miłość; jakżeż szczerze żałowali, że zasmucali Go słowami i czynami, nacechowanymi niewiarą! Pocieszeniem było dla nich to, że winy zostały im przebaczone. Postanowili, że tak dalece, jak to tylko możliwe, poprzez odważne wyznanie Go przed światem, zrekompensują swoją wcześniejszą niewiarę. — The Acts of the Apostles 36; Działalność apostołów 22; 24 (wyd. III).PCh 18.5

Pierwszymi misjonarzami, których Chrystus wysłał, aby głosili Ewangelię w okręgu Dekapolis, byli dwaj uzdrowieni opętani. Mężowie ci tylko przez małą chwilę mieli przywilej słuchania nauk Chrystusa. Do ich uszu nigdy nie dotarło nawet jedno spośród Jego kazań. Nie mogli oni, tak jak uczniowie, którzy codziennie przebywali z Chrystusem, pouczać ludzi. Byli jednak żywym świadectwem, że Jezus jest Mesjaszem. Mogli mówić jedynie to, co wiedzieli, co sami widzieli, słyszeli, o tym, jak doświadczyli mocy Chrystusa. To samo może uczynić każdy, czyje serce doznało działania łaski Bożej. Jan, umiłowany uczeń, pisał: “Co było od początku, co słyszeliśmy, co oczyma naszymi widzieliśmy, na co patrzyliśmy i czego ręce nasze dotykały, o Słowie żywota... Co widzieliśmy i słyszeliśmy, to i wam zwiastujemy”. Jako świadkowie Chrystusa mamy mówić to, co wiemy, cośmy sami widzieli, słyszeli, czego doznaliśmy. Jeśli krok po kroku będziemy naśladować Jezusa, będziemy mieli coś do powiedzenia innym o drodze, którą nas prowadzi. Możemy opowiedzieć, w jaki sposób doświadczyliśmy prawdziwości Jego obietnic. Możemy świadczyć o tym, co poznaliśmy dzięki lasce Chrystusa. To jest świadectwo, do którego wydania nawołuje nas Pan, a z braku którego świat ginie. — The Desire of Ages 340; Życie Jezusa 242; 258 (wyd. IV).PCh 18.6