Uwielbienie i podziękowanie

Wielbienie Boga całym i szczerym sercem jest takim samym obowiązkiem, jak modlitwa. Mamy całemu światu i wszystkim istotom niebieskim dowieść, że doceniamy wspaniałą miłość Boga do upadłej ludzkości oraz, że nadal oczekujemy na coraz to większe błogosławieństwa, płynące z głębi Jego nieskończonej miłości. (...) Po otrzymaniu szczególnego deszczu Ducha Świętego nasza radość w Panu i nasze zaangażowanie się w Jego służbę znacznie wzrosną, ponieważ wówczas zdamy sobie sprawę z Jego dobroci i cudownego działania na rzecz Jego dzieci. Takie stanowisko powstrzymuje i przezwycięża złą moc szatana. Wypędzi ducha niezadowolenia i narzekania, a pokusa utraci swój grunt. Rozwiną się natomiast te zalety charakteru, które uzdolnią mieszkańców ziemi do zamieszkania w niebieskich przybytkach. Takie świadectwo wywrze wpływ na innych. Jest najskuteczniejszym narzędziem w dziele zdobywania dusz dla Chrystusa. — Christ's Object Lessons 299.300; Przypowieści Chrystusa 193; 173 (wyd. II).PCh 177.2

Pan pragnie, byśmy rozmawiali o Jego dobroci i mocy. Jest uczczony wtedy, kiedy Go wielbimy i okazujemy Mu wdzięczność. Mówi: “Kto ofiaruje mi chwalę, uczci mnie”. Lud Izraelski, wędrujący po pustyni, wielbił Boga, śpiewając pieśni. Słowa Bożych przykazań i Jego obietnice były podłożone pod muzykę i śpiewane przez pielgrzymów w czasie wędrówki. A kiedy już w Kanaanie spotykali się podczas uroczystych świąt, przypominali sobie Boże cuda i wznosili hymny pochwalne Jego świętemu imieniu. Bóg chciał, by całe życie Jego ludu było życiem chwały. — Christ's Object Lessons 298.299; Przypowieści Chrystusa 192; 173 (wyd. II).PCh 177.3