ΚΕΦΆΛΑΙΟ 32—ΜΙΑ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Στην πρώτη επιστολή που απηύθυνε στην εκκλησία της Κορίνθου, ο Παύλος καθοδηγούσε τους πιστούς σχετικά με τις επικρατούσες αρχές για τη συντήρηση του επιγείου έργου του Θεού. Αναφερόμενος στις προσπάθειες που κατέβαλε για χάρη τους σαν απόστολος, υπέβαλε τις ερωτήσεις: «Τις ποτέ εκστρατεύει με ίδια αυτού έξοδα; Τις φυτεύει αμπελώνα και δεν τρώγει εκ του καρπού αυτού; ή τις ποιμαίνει ποίμνιον και δεν τρώγει εκ του γάλακτος του ποιμνίου; Μήπως κατά άνθρωπον λαλώ ταύτα; ή δεν λέγει ταύτα και ο νόμος; Διότι εν τω νόμω του Μωϋσέως είναι γεγραμμένον Δεν θέλεις φράξει το στόμα βοός αλωνίζοντος. Μήπως μέλει τον Θεόν περί των βοών; Ή δι’ ημάς βεβαίως λέγει τούτο; Διότι δι’ ημάς εγράφη, ότι ο αροτριών με ελπίδα πρέπει να αροτριά, και ο αλωνίζων με ελπίδα να μετέχη της ελπίδος αυτού.»ΠΑ 294.1

«Εάν ημείς εσπείραμεν εις εσάς τα πνευματικά, μέγα είναι εάν ημείς θερίσωμεν τα σαρκικά σας; Εάν άλλοι μετέχωσι της εφ’ υμάς εξουσίας, δεν πρέπει μάλλον ημείς; Αλλά δεν μετεχειρίσθημεν την εξουσίαν ταύτην, αλλ’ υποφέρομεν πάντα, δια να μη προξενήσωμεν εμπόδιον τι εις το ευαγγέλιον του Χριστού. Δεν εξεύρετε ότι οι εργαζόμενοι τα ιερά εκ του ιερού τρώγουσιν, οι ενασχολούμενοι εις το θυσιαστήριον μετά του θυσιαστηρίου λαμβάνουσι μερίδιον; Ούτω και ο Κύριος διέταξεν, οι κηρύττοντες το ευαγγέλιον να ζώσιν εκ του ευαγγελίου.» (Α ', Κορ. 9:7 - 14.)ΠΑ 294.2

Ο απόστολος εδώ ανέφερε το σχέδιο του Θεού για τη συντήρηση των ιερέων που υπηρετούσαν το ιερό. Αυτοί που είχαν ξεχωριστεί για το ιερό αυτό λειτούργημα συντηρούντο από τους αδελφούς τους των οποίων τις πνευματικές ανάγκες εξυπηρετούσαν. «Όσοι εκ των υιών του Αευί λαμβάνουσι την ιερατείαν, έχουσιν εντολήν να αποδεκατώνωσι τον λαόν κατά τον νόμον.» (Εβρ. 7:5.) Η φυλή του Λευί είχε εκλεγεί από το Θεό για τα ιερά καθήκοντα που αφορούσαν το ιερό και την ιερατεία. Για τον ιερέα είχε λεχθεί: «Αυτόν εξέλεξε Κύριος ο Θεός σου . . . δια να παρίσταται να λειτουργή εις το όνομα του Κυρίου.» (Δευτ. 18:5.) Το δέκατο του κάθε εισοδήματος ο Θεός το απαιτούσε για δικό Του και η κατακράτηση του δεκάτου θεωρείτο από Αυτόν κλοπή.ΠΑ 294.3

Σ’ αυτό το σχέδιο της συντήρησης του ευαγγελιστικού έργου αναφέρονταν ο Παύλος όταν έλεγε: «Ούτω και ο Κύριος διέταξεν, οι κηρύττοντες το ευαγγέλιον να ζώσιν εκ του ευαγγελίου.» Και αργότερα, γράφοντας στον Τιμόθεο, ο απόστολος έλεγε: «Άξιος είναι ο εργάτης του μισθού αυτού.» (Α', Τιμ. 5:18.)ΠΑ 295.1

Η πληρωμή του δεκάτου αποτελούσε μέρος μόνο του σχεδίου του Θεού για τη συντήρηση της υπηρεσίας Του. Διάφορες άλλες δωρεές και προσφορές είχαν επίσης προσδιορισθεί από το Θεό. Σύμφωνα με το ιουδαϊκό σύστημα, ο λαός διδάσκετο να υποθάλπει γενναιόδωρο πνεύμα τόσο για τη συντήρηση του έργου του Θεού, όσο και για την αντιμετώπιση των αναγκών των φτωχών. Για ειδικές περιπτώσεις υπήρχαν οι εθελοντικές προσφορές. Στον τρύγο και στο θέρο, η πρωτοκαρπία του αγρού - σιτάρι, λάδι και κρασί - αφιερώνονταν σαν προσφορά στον Κύριο. Το σταχυολόγημα και οι ακροχωραφιές προορίζονταν για τους φτωχούς. Όταν κούρευαν τα πρόβατα, οι πρώτες ποσότητες μαλλιού, όπως και τα πρώτα δημητριακά του αλωνιού, έμπαιναν κατά μέρος για το Θεό. Το ίδιο και τα πρωτότοκα ζώα, ενώ για τα πρωτότοκα αρσενικά παιδιά καταβάλλονταν μία εξαγοραστική τιμή. Οι πρωτοκαρπίες φέρονταν ενώπιον του Κυρίου στο αγιαστήριο και αφιερώνονταν μετά για τη χρήση των ιερέων.ΠΑ 295.2

Με το ευεργετικό αυτό σύστημα ο Κύριος επεδίωκε να διδάξει τους Ισραηλίτες ότι έπρεπε να θεωρείται πάντοτε πρώτος. Έτσι τους υπενθυμίζετο ότι ο ιδιοκτήτης των αγρών, των κοπαδιών και των αγελών τους ήταν ο Θεός και ότι Εκείνος ήταν που τους έστελνε τον ήλιο και τη βροχή που αβγάτιζε και μέστωνε την σοδειά τους. Το κάθε τι στην κατοχή τους ήταν δικό Του. Αυτοί ήταν μόνο οι διαχειριστές των αγαθών Του.ΠΑ 295.3

Δεν είναι η πρόθεση του Θεού οιΧριστιανοί να προσφέρουν λιγότερα από ότι οι Ιουδαίοι, ενώ τα προνόμια τους υπερέχουν κατά πολύ από τα προνόμια του ιουδαϊκού έθνους. «Εις πάντα εις τον οποίον εδόθη πολύ,» είπε ο Σωτήρας, «πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού.» (Λουκ. 12:48.) Η γενναιοδωρία που απαιτείτο από τους Εβραίους προορίζετο κυρίως για το καλό του έθνους τους. Το σημερινό έργο του Κυρίου επεκτείνεται σ’ ολόκληρη τη Γή. Στα χέρια των οπαδών Του ο Χριστός έχει εναποθέσει τους θησαυρούς του Ευαγγελίου και έχει επιφορτίσει αυτούς με την ευθύνη να μεταδώσουν τις αγαθές εξαγγελίες της σωτηρίας στον κόσμο. Ασφαλώς οι υποχρεώσεις μας είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από ότι ήταν οι υποχρεώσεις του αρχαίου Ισραήλ.ΠΑ 296.1

Καθώς επεκτείνεται το έργο του Θεού, οι εκκλήσεις για βοήθεια γίνονται συχνότερες. Για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις εκκλήσεις αυτές, οι Χριστιανοί οφείλουν να προσέξουν την εντολή, «Φέρετε πάντα τα δέκατα εις την αποθήκην Μου δια να ήναι τροφή εις τον οίκον Μου.» (Μαλ. 3:10). Αν οι θεωρούμενοι Χριστιανοί έφερναν πιστά στο Θεό τα δέκατα και τις προσφορές τους, το ταμείο Του θα ήταν γεμάτο. Τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη να καταφεύγουν σε αγορές και λοταρίες ή ψυχαγωγικές συγκεντρώσεις για να εξασφαλίσουν τα μέσα της συντήρησης του Ευαγγελίου.ΠΑ 296.2

Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον πειρασμό να χρησιμοποιούν τα υλικά τους μέσα για να ευχαριστήσουν τον εαυτό τους, να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους, να στολιστούν οι ίδιοι ή να εξωραΐσουν τα σπίτια τους. Για αυτά τα πράγματα πολλά μέλη της εκκλησίας δεν διστάζουν να ξοδεύουν με γενναιοδωρία, ακόμη και με σπατάλη. Όταν όμως τους ζητούν να προσφέρουν για το θησαυροφυλάκιο του Κυρίου, για να συνεχιστεί το έργο Του επάνω στη Γή, διστάζουν. Αισθανόμενοι ίσως ότι δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, προσφέρουν σαν ελεημοσύνη ποσά πολύ μικρότερα από εκείνα που ξοδεύουν για τις άχρηστες απολαύσεις. Δεν φανερώνουν καμία ειλικρινή αγάπη για την υπηρεσία του Χριστού, κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για τη σωτηρία των ψυχών. Είναι μετά να απορεί κανείς ότι η χριστιανική ζωή των ατόμων αυτών δεν είναι παρά μία κατσιασμένη, καχεκτική ύπαρξη;ΠΑ 296.3

Εκείνος του οποίου η καρδιά φλέγεται από την αγάπη του Χριστού θεωρεί όχι μόνο καθήκον, αλλά και ευχαρίστηση να βοηθάει την προώθηση του ανωτέρου, του αγιοτέρου έργου που ανατέθηκε ποτέ στον άνθρωπο: να παρουσιάσει στον κόσμοτο έργο του, τα πλούτη της καλοσύνης, της ευσπλαχνίας και της αλήθειας.ΠΑ 297.1

Το πνεύμα της πλεονεξίας είναι εκείνο, που κάνει τους ανθρώπους να κατακρατούν το μερίδιοπου κανονικά ανήκει στο Θεό.Το πνεύμα Του είναι εξίσου μισητό σήμερα όπως και στην εποχή που επέπληξε δριμύτατα το λαό Του μέσω του προφήτη Του, λέγοντας: «Μήπως θέλει κλέπτει ο άνθρωπος τον Θεόν; Σείς όμως με εκλέπτετε και λέγετε, Εις τι Σε εκλέψαμεν; Εις τα δέκατα και εις τας προσφοράς. Σείς είσθε κατηραμένοι με κατάραν διότι σεις Με εκλέψατε, ναί, σεις, όλον το έθνος.» (Μαλ. 3:8 - 9.)ΠΑ 297.2

Το πνεύμα της γενναιοδωρίας είναι το πνεύμα του Ουρανού. Το πνεύμα αυτό βρίσκει την πληρέστερη εκδήλωσή του στη θυσία του Χριστού επάνω στο σταυρό. Για χάρη μας ο Θεός πρόσφερε το μονογενή Του Υιό. Και ο Χριστός, αφού πρόσφερε όλα όσα είχε, στο τέλος πρόσφερε και τον Εαυτό Του για να κάνει εφικτή τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο σταυρός του Γολγοθά πρέπει να βρίσκει απήχηση στα αγαθά αισθήματα κάθε οπαδού του Σωτήρα. Η αρχή που απεικονίζεται στο σταυρό του Γολγοθά είναι η αρχή να δίνει κανείς, να δίνει διαρκώς: «Όστις λέγει ότι μένει εν Αυτώ χρεωστεί, καθώς Εκείνος περιεπάτησε και αυτός ούτω να περιπατή.» (Α ', Ιωάν. 2:6.)ΠΑ 297.3

Αντίθετα, το πνεύμα της φιλαυτίας είναι το πνεύμα του Σατανά. Η αρχή που απεικονίζεται με τη ζωή των κοσμικών είναι η αρχή του να παίρνει κανείς, διαρκώς να παίρνει. Με τον τρόπο αυτό ελπίζουν να εξασφαλίσουν την ευτυχία και την ευμάρεια, αλλά οι καρποί των σπόρων που σπέρνουν είναι η δυστυχία και ο θάνατος.ΠΑ 297.4

Μόνο αν ο Θεός σταματήσει να ευλογεί τα τέκνα Του, απαλλάσσονται απ’ την υποχρέωση να Του αποδώσουν το μερίδιο που απαιτεί για δικό Του. Όχι μόνο θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο το μερίδιο που Του ανήκει, αλλά να φέρουν επίσης στο θησαυροφυλάκιό Του αυτοπροαίρετο φόρο τιμής σαν έκφραση ευγνωμοσύνης. Με χαρούμενη καρδιά θα έπρεπε να αφιερώνουν στο Δημιουργό την πρωτοκαρπία των πλουσίων δώρων που τους χορηγεί, τα εκλεκτότερα υπάρχοντά τους, την πολυτιμότερη και αγιότερη υπηρεσία τους. Έτσι θα αποκτούν πλούσιες ευλογίες. Αυτός ο Θεός θα καταστήσει τις ψυχές τους ένα κήπο ποτιστικό από όπου ποτέ δεν λείπει το νερό. Και όταν συναχτεί ο τελευταίος μεγάλος θερισμός, τα δεμάτια που θα είναι τότε σε θέση να φέρουν στον Κύριό τους θα είναι η αμοιβή της αφίλαυτης χρήσης των ταλέντων που τους είχε δανείσει.ΠΑ 298.1

Οι εκλεκτοί απεσταλμένοι του Θεού οι οποίοι επιδίδονται με δραστηριότητα στο έργο Του, δεν πρέπει ποτέ να βρεθούν υποχρεωμένοι να αναλάβουν τον αγώνα με δικά τους έξοδα, χωρίς τη συμπαθητική και εγκάρδια συμπαράσταση των αδελφών τους. Τα μέλη της Εκκλησίας έχουν το χρέος να δείχνουν γενναιόδωρα εκείνους που εγκαταλείπουν τα κοσμικά τους επαγγέλματα για να μπορέσουν να αφιερωθούν ολοκληρωτικά στη διακονία του Ευαγγελίου. Όταν οι λειτουργοί του Θεού ενθαρρύνονται στις προσπάθειές τους, το έργο προοδεύει σημαντικά. Αλλά όταν η φιλαυτία των ανθρώπων τους στερεί από την οφειλόμενη προς αυτούς υποστήριξη, τα χέρια τους εξασθενούν και συχνά η χρησιμότητά τους χωλαίνει αισθητά.ΠΑ 298.2

Η δυσαρέσκεια του Θεού εξάπτεται εναντίον εκείνων που ενώ ισχυρίζονται ότι είναι οπαδοί Του, ανέχονται να βλέπουν καθιερωμένους εργάτες να υποφέρουν στερούμενοι από τα απαραίτητα ενώ ασχολούνται με ενεργή υπηρεσία. Οι φίλαυτοι αυτοί άνθρωποι θα κληθούν να δώσουν λόγο, όχι μόνο για την κακή χρήση των χρημάτων του Κυρίου, αλλά και για τη θλίψη και τον ψυχικό πόνο που η στάση τους προξένησε στους πιστούς υπηρέτες Του. Όσοι καλούνται στο έργο του Ευαγγελίου, δέχονται την κλήση του καθήκοντος και εγκαταλείπουν τα πάντα για να υπηρετήσουν το Θεό, πρέπει να λαμβάνουν για τις προσπάθειες της αυτοθυσίας τους αμοιβή ικανή για τη συντήρηση του εαυτού τους και της οικογένειας τους.ΠΑ 298.3

Στον κόσμο, στους διάφορους τομείς εργασίας, πνευματικής και χειρονακτικής, οι εργατικοί άνθρωποι αμείβονται ικανοποιητικά. Δεν είναι μήπως το έργο της διάδοσης της αλήθειας και της καθοδήγησης των ψυχών στο Χριστό σπουδαιότερο από οποιοδήποτε άλλο κοινό επάγγελμα; Και δεν αξίζουν εκείνοι που πιστά ασχολούνται με το έργο αυτό να λάβουν αρκετή αμοιβή; Με τον τρόπο με τον οποίο υπολογίζουμε κατά προσέγγιση τον κόπο που καταβάλλεται για το ηθικό και φυσικό καλό του κόσμου, δείχνουμε πόσο εκτιμούμε τα επουράνια πράγματα σε αντίθεση με τα γήινα.ΠΑ 299.1

Προκειμένου να υπάρχουν χρήματα διαθέσιμα στο ταμείο για τη συντήρηση της υπηρεσίας του Ευαγγελίου και για να έχουν την δυνατότητα οι άνθρωποι να ανταποκριθούν στις εκκλήσεις για βοήθεια των ιεραποστολικών αποστολών, είναι απαραίτητο να προσφέρει ο λαός του Θεού με χαρά και με γενναιοδωρία. Οι ιεροκήρυκες βαρύνονται με τη σοβαρή ευθύνη να εκθέτουν στις Εκκλησίες τις ανάγκες του έργου του Θεού και να διδάσκουν τα μέλη να είναι γενναιόδωρα. Όταν το καθήκον αυτό παραμελείται και οι Εκκλησίες δεν συνεισ-φέρουν για τις ανάγκες των άλλων, τότε όχι μόνο το έργο του Κυρίου υποφέρει, αλλά και η ευλογία που θα λάβαιναν οι πιστοί κατακρατείται.ΠΑ 299.2

Και οι πιο φτωχοί ακόμη οφείλουν να φέρουν τις προσφορές τους στο Θεό. Οφείλουν να συμμεριστούν τη χάρη του Χριστού με την αυταπάρνησή τους προκειμένου να βοηθήσουν εκείνους των οποίων οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες από τις δικές τους. Η δωρεά του φτωχού, ο καρπός της αυταπάρνησης, ανεβαίνει στο Θεό σαν ευωδιαστό λιβάνι. Η κάθε πράξη αυτοθυσίας τονώνει το πνεύμα της αγαθοεργίας στην καρδιά του δωρητή και τον φέρνει πλησιέστερα προς Εκείνον ο οποίος ενώ ήταν πλούσιος, φτώχυνε για χάρη μας ώστε να πλουτίσουμε εμείς με τη φτώχεια Εκείνου.ΠΑ 299.3

Η χειρονομία της χήρας που πρόσφερε το δίλεπτο - όλα όσα είχε εκείνη τη στιγμήστο θησαυροφυλάκιο, έχει καταχωρηθεί με σκοπό να ενθαρρυνθούν εκείνοι που ενώ παλεύουν με τη φτώχεια, επιθυμούν ς να ενισχύσουν με τα δώρα τους το έργο του Θεού. Ο Χριστός επέστησε την προσοχή των μαθητών Του στη γυναίκα αυτή η οποία είχε προσφέρει «όλην την περιουσίαν αυτής.» (Μάρκ. 12:44.) Ο Χριστός τίμησε το δώρο της πολύ περισσότερο από τις μεγάλες προσφορές εκείνων των οποίων η ελεημοσύνη δεν απαιτούσε αυτοθυσία. Εκείνοι προσέφεραν ένα μικρό μέρος από το πλεόνασμά τους. Αλλά για να φέρει την προσφορά της, η χήρα είχε στερηθεί και τα απαραίτητα ακόμη της ζωής, πιστεύοντας ότι ο Θεός θα εφοδίαζε τις ανάγκες της επόμενης ημέρας. «Αληθώς σας λέγω,» είπε ο Χριστός, «ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων όσοι έβαλον εις το γαζοφυλάκιον.» (εδ. 43). Με αυτό δίδαξε ότι η δωρεά δεν υπολογίζεται από την ποσότητα, αλλά από την αναλογία με την οποία προσφέρεται και από τα κίνητρα από τα οποία παρακινείται ο δωρητής.ΠΑ 300.1

Στην εκκλησιαστική διακονία του ο απόστολος Παύλος κατέβαλε ακούραστες προσπάθειες για να δημιουργήσει στην καρδιά των νέων προσήλυτων την επιθυμία να κάνουν μεγάλα πράγματα για το έργο του Θεού. Επανειλημμένα τους παρότρυνε να φέρονται με γενναιοδωρία. Μιλώντας στους πρεσβύτερους της Εκκλησίας της Εφέσου για τους προηγούμενους μόχθους του όταν βρίσκονταν ανάμεσά τους, είπε: «Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι Αυτός είπε Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» «Ο σπείρων με φειδωλίαν,» έγραφε στους Κορινθίους, «και με φειδωλίαν θέλει θερίσει, και ο σπείρων με αφθονίαν και με αφθονίαν θέλει θερίσει. Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην ή εξ ανάγκης διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» (Πράξ. 20:35, Β’ Κορ. 9:6 - 7.)ΠΑ 300.2

Σχεδόν όλοι οι Μακεδόνες πιστοί ήταν φτωχοί σε αγαθά, αλλά οι καρδιές τους ξεχείλιζαν από αγάπη για το Θεό και για την αλήθεια Του. Έτσι, με χαρά προσέφεραν για την ενίσχυση του Ευαγγελίου. Όταν έκαναν γενικούς εράνους στις Εκκλησίες των εθνικών Χριστιανών για την ανακούφιση των Ιουδαίων πιστών, η γενναιοδωρία των Μακεδόνων προσήλυτων χρησιμοποιείτο σαν παράδειγμα για τις υπόλοιπες εκκλησίες. Γράφοντας στους Κορινθίους πιστούς, ο απόστολος επέστησε την προσοχή τους στην «χάριν του Θεού την δεδομένην εις τας εκκλησίας της Μακεδονίας, ότι η περισσεία της χαράς αυτών, ενώ εδοκίμαζον μεγάλην θλίψιν, και η βαθεία πτωχεία αυτών ανέδειξαν εκ περισσού τον πλούτον της ελευθερότητος αυτών διότι υπήρξαν κατά δύναμιν . . . και υπέρ δύναμιν αυτοπροαίρετοι, παρακαλούντες ημάς μετά πολλής παρακλήσεως να δεχθώμεν την χάριν και την κοινωνίαν της διακονίας της εις τους αγίους.» (Β ', Κορ. 8:1 - 4.)ΠΑ 301.1

Η προθυμία της αυτοθυσίας από μέρους των Μακεδόνων πιστών ήταν το αποτέλεσμα της ολόψυχης καθιέρωσής τους. Παρακινούμενοι από το Πνεύμα του Θεού, «εαυτούς έδωκαν πρώτον εις τον Κύριον » ( Β’ Κορ. 8:5.) Και κατόπιν ήταν πρόθυμοι να προσφέρουν γενναιόδωρα από τα υλικά μέσα που διέθεταν για τη συντήρηση του Ευαγγελίου. Δεν ήταν ανάγκη να τους παρακαλέσει κανείς να δώσουν. Μάλλον αισθάνονταν ευχαρίστηση για το προνόμιο που είχαν να στερηθούν από τα απαραίτητα της ζωής προκειμένου να εφοδιάσουν τις ανάγκες των άλλων. Όταν ο απόστολος προσπάθησε να τους συγκρατήσει, εκείνοι με επιμονή τον παρακάλεσαν να δεχθεί τις προσφορές τους. Με την απλότητα, την ακεραιότητά και με την αγάπη για τους αδελφούς τους, απαρνούνταν ευχαρίστως τον εαυτό τους, πλουτίζοντας έτσι στους καρπούς της φιλανθρωπίας.ΠΑ 301.2

Όταν ο Παύλος έστειλε τον Τίτο στην Κόρινθο για να ενισχύσει τους εκεί πιστούς, του έδωσε οδηγίες να οικοδομήσει την εκκλησία εκείνη πάνω στο χάρισμα της γενναιοδωρίας. Και με μία προσωπική επιστολή του στους πιστούς πρόσθεσε: «Καθώς περισσεύετε εν παντί, εν πίστει και λόγω και γνώσει και πάση σπουδή και τη πρός ημάς αγάπη σας,» τους εκλιπαρούσε, «ούτω σπουδάσατε να περισσεύσητε και εν ταύτη τη χάριτι.» «Τώρα δε τελειώσατε και το να κάμητε, ώστε καθώς υπήρξεν η προθυμία του θέλειν, ούτω να υπάρχει και το τελειώσαι αφ’ όσα έχετε. Διότι εάν προϋπάρχη η προθυμία, είναι τις ευπρόσδεκτος καθ’ όσα έχει, ουχί καθ’ όσα δεν έχει.» «Δυνατός είναι ο Θεός να περισσεύση πάσαν χάριν εις εσάς, ώστε έχοντες πάντοτε εν παντί πάσαν αυταρέσκειαν, να περισσεύητε εις πάν έργον αγαθόν . . . πλουτιζόμενοι κατά πάντα εις πάσαν ελευθεριότητα, ήτις εργάζεται δι’ ημών ευχαριστίαν εις τον Θεόν.» (Β ', Κορ. 8:7, 11 - 12, 9:8, 11.)ΠΑ 301.3

Η αφίλαυτη γενναιοδωρία έκανε την πρώτη Εκκλησία να πλέει σε πελάγη ευδαιμονίας, επειδή οι πιστοί ήξεραν ότι οι προσπάθειές τους συντελούσαν στο να σταλεί το μήνυμα του Ευαγγελίου σ’ αυτούς που βρίσκονταν στο σκότος. Η φιλανθρωπία τους μαρτυρούσε ότι δεν είχαν μάταια δεχτεί τη χάρη του Θεού. Τι μπορούσε να δημιουργήσει μία τέτοια γενναιοδωρία εκτός από τον αγιασμό του Πνεύματος; Στα μάτια πιστών και απίστων αυτό ήταν ένα θαύμα της χάρης του Θεού.ΠΑ 302.1

Η πνευματική ευημερία βρίσκεται στενά συνυφασμένη με τη χριστιανική γενναιοδωρία. Οι ακόλουθοι του Χριστού οφείλουν να χαίρονται για το προνόμιο που έχουν να φανερώνουν τη ζωή τους και την καλοαγαθοσύνη του Λυτρωτή τους. Όταν προσφέρουν κάτι στον Κύριο, έχουν τη διαβεβαίωση ότι ο θησαυρός τους προάγεται από αυτούς στις ουράνιες μονές. Θέλουν οι άνθρωποι να εξασφαλίσουν την περιουσία τους; Τότε ας την εναποθέσουν εκείνα τα χέρια που φέρουν τα σημάδια του σταυρού. Θέλουν να απολαύσουν τα πλούτη τους; Ας τα διαθέσουν για να ανακουφίσουν τους ενδεείς και πάσχοντες. Θέλουν να αυγατίσουν τα υπάρχοντά τους; Ας δώσουν προσοχή στη θεϊκή προτροπή: «Τίμα τον Κύριον από των υπαρχόντων σου και από των απαρχών πάντων των γεννημάτων σου και θέλουσιν εμπλησθή αι σιταποθήκαι σου από αφθονίας και οι ληνοί σου θέλουσιν εκχειλίζει από νέου οίνου.» (Παρ. 3:9 - 10.) Αν κρατήσουν τα υπάρχοντά τους για εγωιστικούς σκοπούς, αυτό θα αποβεί μόνο για την αιώνια απώλεια τους. Ας προσφέρουν όμως το θησαυρό τους στο Θεό,τη στιγμή εκείνη ο θησαυρός τους σφραγίζεται με την επιγραφή Του. Σφραγίζεται με την αμεταβλησία Του.ΠΑ 302.2

Ο Θεός δηλώνει: «Μακάριοι σεις οι σπείροντες πλησίον παντός ύδατος.» (Ησ. 32:20.) Ο συνεχής διαμοιρασμός των θεϊκών δώρων οπουδήποτε το έργο του Θεού ή οι ανάγκες της ανθρωπότητας απαιτούν τη βοήθειά μας, δεν οδηγεί στη φτώχεια. «Οι μεν σκορπίζουσι και όμως περισσεύονταιοι δε παρά το δέον φείδονται και όμως έρχονται εις ένδειαν.» (Παρ. 11:24.) Ο σπορέας πολλαπλασιάζει το σπόρο του με την διασπορά του. Το ίδιο συμβαίνει με αυτούς που πιστά κατανέμουν τα δώρα του Θεού. Με το να τα μοιράζονται αυξάνουν τις ευλογίες τους. «Δίδετε και θέλει δοθή εις εσάς,» υπόσχεται ο Θεός, «μέτρον καλόν, πεπιεσμένον και συγκεκαθισμένον και υπερεκχυνόμενον θέλουσι δώσει εις τον κόλπον σας.» (Λουκ. 6:38.)ΠΑ 303.1