ΚΕΦΆΛΑΙΟ 19—ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΙ

(Βασίζεται στις Πράξεις 15:1 - 35.)ΠΑ 164.1

Φθάνοντας στην Αντιόχεια της Συρίας από όπου είχαν ξεκινήσει για το ιεραποστολικό τους ταξίδι, ο Παύλος και ο Βαρνάβας εκμεταλλεύθηκαν την ευκαιρία για να συγκεντρώσουν τους πιστούς και να διηγηθούν «όσα έκαμεν ο Θεός δι’ αυτών, και ότι ήνοιξεν εις τα έθνη θύραν πίστεως.» (Πράξ. 14:27.) Η Εκκλησία της Αντιόχειας ήταν μεγάλη και συνεχώς αύξανε. Έδρα ιεραποστολικής δραστηριότητας, αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα χριστιανικά κέντρα με μέλη κάθε κοινωνικής τάξης, προερχόμενα από εβραϊκές και από εθνικές οικογένειες.ΠΑ 164.2

Ενώ οι απόστολοι εργάζονταν με τους ιεροκήρυκες και τα λαϊκά μέλη της Αντιόχειας προσπαθώντας να κερδίσουν ψυχές στο Χριστό, ορισμένοι Ιουδαίοι Χριστιανοί που είχαν έρθει από την Ιουδαία, «εκ της αιρέσεως των Φαρισαίων», κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα ζήτημα το οποίο σύντομα κατέληξε σε μεγάλη διαμάχη μέσα στην Εκκλησία και καταθορύβησε τους Εθνικούς Χριστιανούς. Με μεγάλη πεποίθηση, οι Ιουδαΐζοντες αυτοί δάσκαλοι δήλωναν ότι προκειμένου να σωθεί κανείς έπρεπε να περιτομηθεί και να τηρήσει ολόκληρο τον τελετουργικό νόμο.ΠΑ 164.3

Ο Παύλος και ο Βαρνάβας αντιμετώπισαν μονομιάς την ψευδή αυτή διδασκαλία δεν επέτρεψαν ούτε καν να αναφερθεί το ζήτημα στους Εθνικούς. Από το άλλη πλευρά, πολλοί από τους πιστούς Εβραίους της Αντιόχειας ευνοούσαν τη στάση των νεοαφιχθέντων από την Ιουδαία αδελφών.ΠΑ 164.4

Γενικά οι Ιουδαίοι προσήλυτοι δεν ήταν πρόθυμοι να κινηθούν σύμφωνα με την ταχύτητα με την οποία η Θεία Πρόνοια άνοιγε το δρόμο. Κρίνοντας από τα αποτε λέσματα του έργου των αποστόλων μεταξύ των Εθνικών, ήταν φανερό ότι οι Εθνικοί προσήλυτοι θα ξεπερνούσαν σε αριθμό τους Εβραίους προσήλυτους. Οι Εβραίοι φοβόντουσαν ότι αν οι περιορισμοί και οι ιεροτελεστίες του νόμου τους δεν επιβάλλονταν στους Εθνικούς σαν όροι αποδοχής τους στην εκκλησία, ο ιδιόρρυθμος ιουδαϊκός εθνικισμός ο οποίος τους ξεχώριζε από όλους τους άλλους λαούς, τελικά θα είχε ως αποτέλεσμα την απομόνωση τους.ΠΑ 164.5

Οι Ιουδαίοι ήταν ανέκαθεν περήφανοι για το θεοσύστατο σύστημα της λατρείας τους. Πολλοί από αυτούς που είχαν ασπαστεί τη χριστιανική θρησκεία εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι αφού ο Θεός υπέδειξε μία φορά με σαφήνεια τον εβραϊκό τρόπο λατρείας, ήταν απίθανο ότι θα διέταζε ποτέ έστω και μερική μετάλλαξη του. Επέμεναν ότι οι εβραϊκοί νόμοι και οι τελετουργίες έπρεπε να ενσωματωθούν στην ιεροτελεστία της Χριστιανικής θρησκείας. Ήταν βραδυκίνητοι στο να διακρίνουν ότι όλες οι εξιλαστικές προσφορές δεν απέβλεπαν σε τίποτε άλλο παρά στην απεικόνιση του θανάτου του Υιού του Θεού.Τότε ο τύπος συνάντησε το αντίτυπο και οι τελετές της Μωσαϊκής οικονομίας δεν είχαν πια κανένα κύρος.ΠΑ 165.1

Πριν τη μεταστροφή του ο Παύλος θεωρούσε τον εαυτό του άμεμπτο «κατά την δικαιοσύνην την δια του νόμου.» (Φιλ. 3:6.) Μετά την αλλαγή της καρδιάς του όμως, απέκτησε σαφή αντίληψη της αποστολής του Σωτήρα σαν Λυτρωτή ολόκληρου του ανθρώπινου γένους, Ιουδαϊκού και Εθνικού. Τότε, έμαθε τη διαφορά που υφίσταται ανάμεσα στη ζωντανή πίστη και στο νεκρό τυπικισμό. Κάτω από το φώς του Ευαγγελίου, οι παλιές τελετές και εθιμοτυπίες που είχαν επιβληθεί στο λαό του Ισραήλ έπαιρναν καινούργια και βαθύτερη σημασία. Ότι σκια-γραφούσαν είχε τώρα εκπληρωθεί και όσοι ζούσαν την εποχή του ευαγγελικού συστήματος είχαν απαλλαγεί από την υποχρέωση της τήρησής τους. Τον δεκάλογο όμως, τον αναλλοίωτο νόμο του Θεού, ο Παύλος τον τηρούσε πάντοτε κατά πνεύμα και κατά γράμμα.ΠΑ 165.2

Στην Εκκλησία της Αντιόχειας το ζήτημα της περιτομής δημιουργούσε συνεχείς διενέξεις και φιλονικίες. Τελικά τα μέλη της εκκλησίας, υπό το φόβο μήπως οι ατελείωτες συζητήσεις προκαλέσουν διάσπαση μεταξύ τους, αποφάσισαν να στείλουν τον Παύλο, το Βαρνάβα και μερικά άλλα υπεύθυνα πρόσωπα της Εκκλησίας στα Ιεροσόλυμα για να εκθέσουν το ζήτημα στους αποστόλους και στους πρεσβυτέρους. Εκεί θα συναντούσαν εκπροσώπους από τις διάφορες Εκκλησίες, καθώς και εκείνους που είχαν πάει στα Ιεροσόλυμα για να παραβρεθούν στις γιορτές που πλησίαζαν. Στο μεταξύ κάθε συζήτηση έπρεπε να σταματήσει μέχρι να ληφθεί μία τελική απόφαση από τη γενική σύνοδο. Η απόφαση αυτή θα γίνονταν τότε παγκόσμια δεκτή από τις διάφορες Εκκλησίες οπουδήποτε και αν βρίσκονταν.ΠΑ 166.1

Στο δρόμο προς τα Ιεροσόλυμα, οι απόστολοι επισκέπτονταν τους πιστούς των πόλεων από τις οποίες περνούσαν. Τους ενθάρρυναν εξιστορώντας τους τις εμπειρίες τους στο έργο του Θεού και την επιστροφή των Εθνικών.ΠΑ 166.2

Στα Ιεροσόλυμα, οι απεσταλμένοι της Αντιόχειας συνάντησαν τους αδελφούς των διαφόρων Εκκλησιών οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί για τη γενική συνέλευση. Και σ’ αυτούς διηγήθηκαν την επιτυχία με την οποία είχε στεφθεί η διακονία τους μεταξύ των Εθνικών. Κατόπιν έδωσαν μία σαφή εικόνα της σύγχυσης που είχε προέλθει εξαιτίας ορισμένων Χριστιανών Φαρισαίων που είχαν πάει στην Αντιόχεια, δηλώνοντας ότι για να σωθούν οι Εθνικοί προσήλυτοι έπρεπε να περιτέμνονται και να τηρούν το Μωσαϊκό νόμο.ΠΑ 166.3

Το θέμα αυτό συζητήθηκε με ζωηρό ενδιαφέρον στη συνέλευση. Στενά συνδεδεμένα με το ζήτημα της περιτομής ήταν πολλά άλλα συναφή θέματα που απαιτούσαν προσεκτική μελέτη. Ένα από αυτά ήταν το πρόβλημα της στάσης που έπρεπε να τηρηθεί ως προς τη χρήση των κρεάτων που είχαν προηγουμένως προσφέροντανστα είδωλα. Πολλοί από τους Εθνικούς προσήλυτους ζούσαν ανάμεσα σε αμαθείς και δεισιδαιμονικούς λαούς οι οποίοι έκαναν συχνές θυσίες και προσφορές στα είδωλα. Οι ιερείς της ειδωλολατρικής συνήθειας εμπορεύονταν μεγάλες ποσότητες κρεάτων που τους πήγαιναν οι άνθρωποι. Και γι’ αυτό οι Ιουδαίοι φοβόνταν ότι οι Εθνικοί προσήλυτοι θα δυσφημούσαν τη Χριστιανική θρησκεία με το να αγοράζουν αυτά τα ειδωλόθυτα κρέατα, δίνοντας την εντύπωση ότι ενέκριναν μέχρι ένα ορισμένο σημείο τις ειδωλολατρικές συνήθειες.ΠΑ 166.4

Άλλο ένα πρόβλημα: οι Εθνικοί ήταν συνηθισμένοι να τρώνε το κρέας των ζώων που είχαν θανατωθεί με στραγγαλισμό, ενώ οι Ιουδαίοι είχαν διδαχθεί από το Θεό ότι όταν έσφαζαν ζώα για κατανάλωση, έπρεπε να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στο να αφήνουν προηγουμένως το αίμα να στραγγίσει από το σώμα. Διαφορετικά το κρέας κρίνονταν ακατάλληλο για βρώση. Ο Θεός είχε δώσει αυτές τις εντολές στους Ιουδαίους αποβλέποντας στη διατήρηση της υγείας τους. Οι Ιουδαίοι το θεωρούσαν αμαρτία να αποτελεί το αίμα μέρος της δίαιτάς τους. Παραδέχονταν ότι το αίμα ήταν η ζωή και ότι το χύσιμο του αίματος ήταν αποτέλεσμα της αμαρτίας.ΠΑ 167.1

Αντίθετα οι Εθνικοί μάζευαν το αίμα που χύνονταν από τα θύματα των θυσιών και το χρησιμοποιούσαν στη μαγειρική. Οι Ιουδαίοι δεν μπορούσαν να παραδεχθούν ότι έπρεπε να αλλάξουν τις συνήθειες τις οποίες είχαν υιοθετήσει ύστερα από ειδική καθοδήγηση του Θεού. Επομένως, έτσι όπως είχαν τα πράγματα, αν οι Εβραίοι και οι Εθνικοί κάθονταν να φάνε στο ίδιο τραπέζι, οι πρώτοι θα σκανδαλίζονταν και θα αναστατώνονταν από τη στάση των τελευταίων.ΠΑ 167.2

Οι Εθνικοί, και ιδίως οι Έλληνες, ήταν άνθρωποι ελευθέρων ηθών και υπήρχε κίνδυνος μερικοί των οποίων η καρδιά δεν είχε αναγεννηθεί, να έδειχναν μορφή ευσεβείας χωρίς να απαρνιούνται τις κακές τους συνήθειες. Οι Ιουδαίοι Χριστιανοί δεν μπορούσαν να ανεχθούν την ανηθικότητα την οποία οι Εθνικοί δεν θεωρούσανούτε καν θεωρούσαν κολάσιμη. Γι’ αυτό οι Ιουδαίοι υποστήριζαν ότι η περιτομή και η τήρηση του τελετουργικού νόμου επιβάλλονταν να τηρηθούν από τους Εθνικούς προσήλυτους για να αποδειχθεί η ειλικρίνεια και η αφοσίωσή τους. Πίστευαν ότι έτσι θα εμποδίζονταν η εισροή στην Εκκλησία τυπολατρώνπιστών χωρίς πραγματική αναγέννηση της καρδιάς τους. Με αυτό τον τρόπο θα έδιναν αργότερα αφορμή να διασυρθεί το έργο με την ανηθικότητα και με τις καταχρήσεις.ΠΑ 167.3

Τα διάφορα σημεία που σχετίζονταν με το κύριο θέμα φαίνονταν να παρουσιάζουν ανυπέρβλητα εμπόδια για τη σύνοδο. Το Άγιο Πνεύμα όμως είχεδιευθετήσει στην πραγματικότηταήδη την υπόθεση αυτή από τη λύση της οποίας φαίνονταν να εξαρτάται η ευημερία, αν όχι και αυτή η ύπαρξη της χριστιανικής εκκλησίας.ΠΑ 168.1

«Μετά δε πολλήν συζήτησιν, σηκωθείς ο Πέτρος, είπε πρός αυτούς, Άνδρες αδελφοί, σεις εξεύρετε ότι απ’ αρχής ο Θεός εξέλεξε μεταξύ ημών δια του στόματός μου να ακούσωσι τα έθνη τον λόγον του ευαγγελίου και να πιστεύσωσι.» Υποστήριξε ότι το Άγιο Πνεύμα είχε ρυθμίσει το υπό συζήτηση θέμα όταν κατέβηκε με ίση δύναμη επάνω στους απερίτμητους Εθνικούς, όπως και επάνω στους περιτετμημένους Ιουδαίους. Διηγήθηκε το όραμά του κατά το οποίο ο Θεός του παρουσίασε ένα σεντόνι γεμάτο με όλων των ειδών τα τετράποδα, προστάζοντάς τον να σφάξει και να φάει. Όταν εκείνος αρνήθηκε προβάλλοντας τη διαβεβαίωση ότι ποτέ δεν είχε βάλει στο στόμα του τίποτε κοινό ή ακάθαρτο, πήρε την απάντηση: «Όσα ο Θεός εκαθάρισε, συ μη λέγε βέβηλα.» (Πράξ. 10:15.)ΠΑ 168.2

Ο Πέτρος ανέφερε τη σαφή ερμηνεία των λόγων αυτών η οποία του δόθηκε σχεδόν αμέσως μετά την κλήση που έλαβε να πάει στον εκατόνταρχο και να τον διδάξει τη χριστιανική πίστη. Το μήνυμα εκείνο φανέρωνε ότι ο Θεός δεν προσωποληπτεί, αλλά δέχεται και αναγνωρίζει όλους όσους Τον φοβούνται. Ο Πέτρος είπε για την έκπληξη που ένοιωσε όταν ενώ μιλούσε στους συγκεντρωμένους στο σπίτι του Κορνηλίου τα λόγια της αλήθειας, διαπίστωσε ότι το Άγιο Πνεύμα είχε επιπέσει στους ακροατές του, εξίσου στους Εθνικούς και τους Ιουδαίους. Το ίδιο ένδοξο φώς έλαμπε πάνω στους περιτετμημένους Ιουδαίους έλαμπε επίσης και πάνω στους απερίτμητους Εθνικούς. Αυτή ήταν η προειδοποίηση του Θεού ότι ο Πέτρος δεν έπρεπε να θεωρεί άλλους ανώτερους και άλλους κατώτερους. Επειδή το αίμα του Χριστού ήταν ικανό να καθαριστεί από κάθε μόλυνση.ΠΑ 168.3

Άλλη μία φορά προηγουμένως ο Πέτρος είχε συζητήσει με τους αδελφούς του για τη μετάλλαξη του Κορνηλίου και των φίλων του καθώςκαι την επικοινωνία που είχε μαζί τους. Όταν στην περίπτωση εκείνη είχε αφηγηθεί πως το Άγιο Πνεύμα είχε επισκεφθεί τους Εθνικούς κατέληξε: «Εάν λοιπόν ο Θεός έδωκεν εις αυτούς την ίσην δωρεάν ως και εις ημάς, διότι επίστευσαν εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, εγώ τις ήμην ώστε να δυνηθώ να εμποδίσω τον Θεόν;» (Πράξ. 11:17.) Τώρα με τον ίδιο ζήλο και δυναμικότητα δήλωσε: «Ο καρδιογνώστης Θεός έδωκεν εις αυτούς μαρτυρίαν, χαρίσας εις αυτούς το Πνεύμα το Άγιον καθώς και εις ημάς. Και δεν έκαμεν ουδεμίαν διάκρισιν μεταξύ ημών και αυτών, καθαρίσας τας καρδίας αυτών δια της πίστεως. Τώρα λοιπόν διατί πειράζετε τον Θεόν επιβάλλοντες ζυγόν εις τον τράχηλον των μαθητών, τον οποίον ούτε οι πατέρες ημών ούτε ημείς δεν ηδυνήθημεν να βαστάσωμεν;» Ο ζυγός αυτός δεν ήταν ο δεκάλογος, όπως ισχυρίζονται εκείνοι που αντιτίθενται στην υποχρεωτική τήρηση του νόμου. Ο Πέτρος εδώ αναφέρεται στον τελετουργικό νόμο ο οποίος αχρηστεύθηκε και ακυρώθηκε με τη σταύρωση του Χριστού.ΠΑ 169.1

Η ομιλία του Πέτρου προδιέθεσε τα μέλη της συνέλευσης να ακούσουν με υπομονή τον Παύλο και το Βαρνάβα οι οποίοι διηγήθηκαν τις εμπειρίες που τους συνέβησαν ενώ εργάζονταν για τους Εθνικούς. «Εσιώπησε δε παν το πλήθος και ήκουον τον Βαρνάβαν και τον Παύλον εξιστορούντας όσα σημεία και τέρατα έκαμεν ο Θεός δι’ αυτών μεταξύ των εθνών.»ΠΑ 169.2

Και ο Ιάκωβος επίσης κατέθεσε με αποφασιστικότητα ότι ήταν σχέδιο του Θεού να χορηγήσει τα ίδια προνόμια και τις ευλογίες τις οποίες είχε χαρίσει τόσο στους Εθνικούς όσο και στους Ιουδαίους.ΠΑ 169.3

Το Άγιο Πνεύμα έκρινε σωστό να μη επιβληθεί ο τελετουργικός νόμος στους Εθνικούς προσήλυτους. Η κρίση των αποστόλων ως προς το ζήτημα αυτό συμφωνούσε με την κρίση του Πνεύματος του Θεού. Ο Ιάκωβος προέδρευε στο συνέδριο και η τελική του απόφαση ήταν: «Όθεν εγώ κρίνω να μη παρενοχλώμεν τους από των εθνών επιστρέφοντας εις τον Θεόν.»ΠΑ 169.4

Αυτό έθεσε τέρμα στη συζήτηση. Στην περίπτωση αυτή έχουμε μία ανατροπή της διδασκαλίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ότι ο Πέτρος ήταν η κεφαλή της εκκλησίας. Εκείνοι που ως πάπες ισχυρίζονται ότι είναι διάδοχοί του, δεν έχουν Γραφικές βάσεις για να στηρίξουν τους ισχυρισμούς τους. Τίποτε στη ζωή του Πέτρου δεν επικυρώνει τον ισχυρισμό ότι αυτός ήταν ανώτερος από τους αδελφούς του σαν αντιπρόσωπος του Υψίστου. Αν αυτοί που διατείνονται ότι είναι διάδοχοι του Πέτρου ακολουθούσαν το παράδειγμά του, θα αισθάνονταν πάντοτε ικανοποιημένοι με το να θεωρούνται ισάξιοι των αδελφών τους.ΠΑ 170.1

Φαίνεται ότι στο σημείο αυτό ο Ιάκωβος είχε εκλεγεί για να ανακοινώσει την απόφαση στην οποία κατέληξε το συμβούλιο. Η ετυμηγορία ότι ο τελετουργικός νόμοςκαι η εντολή της περιτομής ήταν δική του. Σύμφωνα με αυτή, δεν χρειάζονταν να επιβληθεί στους Εθνικούς, ούτε ακόμη και να τους συσταθεί. Ο Ιάκωβος προσπάθησε να εφιστήσει το ενδιαφέρον των αδελφών του στο γεγονός ότι, επιστρέφοντας οι Εθνικοί στο Θεό είχαν υποστεί μία μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους.Για αυτό χρειάζονταν μεγάλη προσοχή να μη τους ταράζουν με πολύπλοκα, αμφίβολα και χωρίς ιδιαίτερη σημασία ζητήματα, μη τυχόν και αποθαρρυνθούν στο να ακολουθήσουν το Χριστό.ΠΑ 170.2

Οι Εθνικοί Χριστιανοί όμως όφειλαν να εγκαταλείψουν τις συνήθειές τους που δεν συμφωνούσαν με τις χριστιανικές αρχές. Οι απόστολοι λοιπόν και οι πρεσβύτεροι αποφάσισαν να συμβουλέψουν τους Εθνικούς με μία επιστολή να απέχουν από τα είδωλα, την πορνεία, την κατανάλωση του αίματος και της σάρκας στραγγαλισμένων ζώων. Έπρεπε να είναι προσεκτικοί στο να τηρούν τις εντολές και να διάγουν όσιο βίο. Έπρεπε επίσης να είναι βέβαιοι ότι τα άτομα που τους είχαν δηλώσει πως η περιτομή ήταν απαραίτητη, δεν είχαν εξουσιοδοτηθεί από τους αποστόλους.ΠΑ 170.3

Ο Παύλος και ο Βαρνάβας πήγαιναν συστημένοι σ’ αυτούς σαν άνθρωποι που είχαν ριψοκινδυνέψει τη ζωή τους για τον Κύριο. Ο Ιούδας και ο Σίλας θα συνόδευαν τους δύο αυτούς αποστόλους για να δηλώσουν στους Εθνικούς και προφορικά την εξής απόφαση του Συμβουλίου: «Εφάνη εύλογον εις το Άγιον Πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, Να απέχητε από ειδωλοθύτων και αίματος και πνικτού και πορνείας από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς θέλετε πράξει καλώς.» Έτσι εξαπέστειλαν τους τέσσερες δούλους του Θεού στην Αντιόχεια με την επιστολή και το μήνυμα που θα έβαζε τέλος σε όλη αυτή τη λογομαχία. Επειδή αποτελούσε τη φωνή της ανώτερης εξουσίας πάνω στη Γή.ΠΑ 171.1

Η σύνοδος που αποφάνθηκε για την υπόθεση αυτή αποτελείτο από αποστόλους και δασκάλους οι οποίοι είχαν πρωτοστατήσει στην ίδρυσηιουδαϊκών και εθνικώνχριστιανικώνΕκκλησιών. Αντιπρόσωποι είχαν εκλεγεί από διάφορα μέρη. Πρεσβύτεροι των Ιεροσολύμων και αναπληρωτές της Αντιόχειας ήταν παρόντες,ενώ οι σημαντικότερες εκκλησίες είχαν εκπροσωπηθεί. Η σύνοδος ενήργησε σύμφωνα με τις υποδείξεις της φωτισμένης κρίσης και με την επισημότητα μιαςΕκκλησίας που είχε εγκαθιδρυθεί με το θέλημα του Θεού. Σαν αποτέλεσμα της προσεκτικής εξέτασης του ζητήματος, όλοι τους αντελήφθηκαν ότι ο ίδιος ο Θεός είχε δώσει τη λύση στο πρόβλημα αυτό με το να χορηγήσει στους Εθνικούς το Άγιο Πνεύμα. Και αναγνώρισαν ότι είχαν καθήκον να ακολουθήσουν τις υποδείξεις του Πνεύματος.ΠΑ 171.2

Η ολομέλεια των Χριστιανών δεν κλήθηκε να ψηφίσει για το ζήτημα αυτό. «Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι,» άνθρωποι με επιρροή και κρίση, σύνταξαν και εξέδωσαν το θέσπισμα το οποίο θα αποδέχονταν οι χριστιανικές εκκλησίες. Όμως όλοι δεν έμειναν ευχαριστημένοι με την απόφαση εκείνη. Υπήρχε ένα κόμμα από φιλόδοξους και αυτέμπιστους αδελφούς που διαφωνούσαν με αυτή. Οι άνθρωποι αυτοί αποφάσισαν να αναλάβουν το έργο υπ’ ευθύνη τους. Γόγγυζαν διαρκώς και ανακάλυπταν λάθη στους άλλους, προτείνοντας καινούργια σχέδια και προσπαθώντας να καταστρέψουν το έργο των ανθρώπων που είχαν ορισθεί από το Θεό για να κηρύξουν το άγγελμα του Ευαγγελίου. Από μιας αρχής η εκκλησία αντιμετώπισε τέτοιου είδους εμπόδια και θα τα αντιμετωπίζει συνεχώς μέχρι το τέλος.ΠΑ 171.3

Η Ιερουσαλήμ ήταν η μητρόπολη των Ιουδαίων και εκεί συναντιόνταν οι μεγαλύτερες εκκεντρικότητες και μισαλλοδοξίες. Οι Ιουδαίοι Χριστιανοί, αντικρίζοντας στην καθημερινή ζωή τους το ναό, επόμενο ήταν να αφήνουν τη σκέψη τους να παλινδρομεί στα ιδιόμορφα προνόμια των Εβραίων σαν έθνος. Όταν είδαν τη χριστιανική Εκκλησία να απομακρύνεται από τις ιεροτελεστίες και τις παραδόσεις του Ιουδαϊσμού, αντιλήφθησαν ότι η χαρακτηριστική οσιότητα την οποία ανέκαθεν απέδιδαν στις εβραϊκές συνήθειες έμελλε σε λίγο να εξαφανιστεί ενόψει της καινούργιας πίστης. Τότε, πολλοί αγανάκτησαν κατά του Παύλου που τον θεωρούσαν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για την αλλαγή αυτή. Ακόμη και οι μαθητές δεν ήταν όλοι προετοιμασμένοι να δεχθούν με προθυμία την απόφαση του συμβουλίου. Μερικοί ήταν ζηλωτές του τελετουργικού νόμου. Και έβλεπαν τον Παύλο με δυσμένεια, επειδή πίστευαν ότι είχε πολύ χαλαρές αρχές στο ζήτημα της τήρησης του ιουδαϊκού νόμου.ΠΑ 172.1

Οι πλατειές και μεγαλεπήβολες αποφάσεις της γενικής συνέλευσης μετέδωσαν την εμπιστοσύνη στις τάξεις των Εθνικών πιστών και το έργο του Κυρίου προόδευε. Στην Αντιόχεια η Εκκλησία είχε ευνοηθεί με την παρουσία του Ιούδα και του Σίλα, των ιδιαιτέρων διαμηνυτών που είχαν επιστρέψει με τους αποστόλους από τις συναθροίσεις των Ιεροσολύμων. «Ο Ιούδας και ο Σίλας, όντες και αυτοί προφήται, παρηγόρησαν τους αδελφούς δια λόγων πολλών και υπεστήριξαν αυτούς.» Οι ευσεβείς αυτοί άνθρωποι έμειναν ένα διάστημα στην Αντιόχεια. «Ο δε Παύλος και Βαρνάβας διέτριβον εν Αντιόχεια, διδάσκοντες και κηρύττοντες μετά και άλλων πολλών τον λόγον του Κυρίου.»ΠΑ 172.2

Όταν αργότερα ο Πέτρος επισκέφτηκε την Αντιόχεια, κέρδισε την εμπιστοσύνη πολλών με τη συνετή συμπεριφορά του προς τους Εθνικούς πιστούς. Για ένα διάστημα φέρονταν σύμφωνα με το ουρανόσταλτο φώς. Είχε μέχρι τότε υπερνικήσει τη φυσική του προκατάληψη να τρώει στο ίδιο τραπέζι με τους Εθνικούς. Όταν όμως μερικοί Εβραίοι, θιασώτες του τελετουργικού νόμου κατέφθασαν από τα Ιεροσόλυμα, αστόχαστα ο Πέτρος άλλαξε τη στάση του έναντι των προσήλυτων πρώην ειδωλολατρών. «Και μετ’ αυτού συνυπεκρίθησαν και οι λοιποί Ιουδαίοιώστε και ο Βαρνάβας συμπαρεσύρθη εις την υπόκρισιν αυτών.» (Γαλ. 2:13.) Αυτή η ένδειξη αδυναμίας εκείνων που υπήρξαν αξιοσέβαστοι και αγαπητοί αρχηγοί προξένησε μία πολύ οδυνηρή εντύπωση στο νου των Εθνικών πιστών. Η Εκκλησία κινδύνευε να διαμελισθεί. Ο Παύλος όμως διέκρινε την υπομονευτική επιρροή του κακού που γίνονταν στην Εκκλησία με την αρνητική επίδραση της διπρόσωπης στάσης του Πέτρου. Για αυτό το λόγο, τον επέπληξε φανερά για τη συγκάλυψη αυτή των πραγματικών αισθημάτων του. Παρουσία της Εκκλησίας, ο Παύλος ρώτησε τον Πέτρο: «Εάν συ, Ιουδαίος ών, ζής Εθνικώς και ουχί Ιουδαϊκώς, διατί αναγκάζεις τους Εθνικούς να ιουδαίζωσιν;» (Γαλ. 2:14.»)ΠΑ 172.3

Ο Πέτρος παραδέχθηκε το λάθος στο οποίο είχε πέσει και αμέσως βάλθηκε, να επανορθώσει το γινόμενο κακό, όσο μπορούσε καλύτερα. Ο Θεός που γνωρίζει το τέλος από την αρχή επέτρεψε στον Πέτρο να ξεσκεπάσει την αδυναμία του για να δει ο δοκιμαζόμενος απόστολος ότι δεν υπήρχε τίποτε μέσα του για το οποίο να μπορεί να καυχηθεί. Και οι καλύτεροι ακόμη άνθρωποι σφάλλουν στην κρίση τους αν αφεθούν μόνοι τους. Ο Θεός γνώριζε επίσης ότι σε μελλοντικούς καιρούς μερικοί θα παραπλανούνταν σε τέτοιο σημείο, ώστε να διατείνονται ότι ο Πέτρος και οι διάδοχοί του είναι κάτοχοι εξαιρετικών προνομίων τα οποία αποκλειστικά ανήκουν στο Θεό. Και αυτή η καταχώρηση της αδυναμίας του αποστόλου θα παρέμενε σαν μία απόδειξη της επίπτωσής του σε λάθη, καθώς και του γεγονότος ότι δεν έστεκε με κανένα τρόπο σε επίπεδο ανώτερο από τους λοιπούς αποστόλους.ΠΑ 173.1

Η ιστορία της παρέκκλισης αυτής από τις υγιείς αρχές στέκει σαν μία σοβαρή προειδοποίηση για τους ανθρώπους που κατέχουν υπεύθυνες θέσεις στο έργο του Κυρίου,προκειμένου να μη χάσουν την ακεραιότητά τους και να μένουν σταθεροί στις αρχές τους. Όσο μεγαλύτερες ευθύνες επωμίζεται ο ανθρώπινος παράγοντας και όσο μεγαλύτερες ευκαιρίες του παρουσιάζονται για να υπαγορεύει και να ελέγχει τους άλλους, τόσο μεγαλύτερη βλάβη μπορεί να προκαλέσει εάν δεν ακολουθεί προσεκτικά την οδό του Κυρίου και δεν εργάζεται σύμφωνα με τις αποφάσεις στις οποίες καταλήγει η ολομέλεια των πιστών σε ενωμένη σύγκλητο.ΠΑ 174.1

Ύστερα από όλες τις αποτυχίες του Πέτρου, ύστερα από την πτώση του και την παλιννόστηση του, τη μακρόχρονη υπηρεσία του, την οικειότητά του με το Χριστό, τη γνώση του για την πιστή εφαρμογή των υγιών αρχών από το Σωτήρα, ύστερα από όλη τη διαπαιδαγώγηση που είχε λάβει, από όλα τα χαρίσματα που είχε δεχτεί και τη γνώση και την επιρροή που είχε αποκτήσει με τη διδαχή και με το κήρυγμα του λόγου, δεν είναι περίεργο ότι υποκρίθηκε και παρέκαμψε τις αρχές του Ευαγγελίου από φόβο των ανθρώπων ή για να υψώσει το γόητρό του; Δεν είναι περίεργο ότι αμφιταλαντεύθηκε από την προσήλωσή του στο ορθό; Μακάρι ο Θεός να κατευθύνει κάθε άνθρωπο να αναγνωρίσει την αναξιότητά του, την ανικα-νότητά του στο να οδηγεί ο ίδιος το σκάφος της ζωής του σώο και αβλαβές στο ασφαλές λιμάνι.ΠΑ 174.2

Στη διακονία του ο Παύλος συχνά βρέθηκε αναγ-κασμένος να σταθεί ολομόναχος. Είχε ιδιαίτερα διδαχθεί από το Θεό και δεν τολμούσε να κάνει παραχωρήσεις όταν επρόκειτο για ζητήματα αρχών. Πολλές φορές το βάρος ήταν δυσβάστακτο, αλλά ο Παύλος έμενε σταθερός σ’ αυτό που ήταν το σωστό. Αναγνώριζε ότι η Εκκλησία δεν πρέπει ποτέ να τεθεί κάτω από τον έλεγχο της ανθρώπινης δύναμης. Οι παραδόσεις και τα αποφθέγματα των ανθρώπων δεν πρέπει να αντικαταστήσουν την αποκαλυπτόμενη αλήθεια. Η πρόοδος της ευαγγελικής αγγελίας δεν επιτρέπεται να εμποδιστεί από τις προτιμήσεις και τις προλήψεις των ανθρώπων, άσχετα ποιά θέση αυτοί κατέχουν μέσα στην Εκκλησία.ΠΑ 174.3

Ο Παύλος είχε αφιερώσει τον εαυτό του και όλες του τις δυνάμεις στην υπηρεσία του Θεού. Είχε δεχτεί τις αρχές του Ευαγγελίου κατευθείαν από τον ουρανό και καθ’όλο το διάστημα της διακονίας του διατήρησε μία ζώσα επαφή με τους ουράνιους παράγοντες. Είχε διδαχτεί από το Θεό για τη δέσμευση που ασκούσαν τα ανωφελή βάρη επάνω στους Εθνικούς Χριστιανούς. Για αυτό όταν οι ιουδαίζοντες πιστοί παρουσίασαν στην Εκκλησία της Αντιόχειας το θέμα της περιτομής, ο Παύλος, ξέροντας την άποψη του Πνεύματος του Θεού, τήρησε σταθερή και άκαμπτη στάση η οποία απελευθέρωσε τις Εκκλησίες από τα ιουδαϊκά έθιμα και τις ιεροτελεστίες.ΠΑ 175.1

Παρά το γεγονός ότι ο Παύλος ήταν θεοδίδακτος, δεν είχε όμως καμία εσφαλμένη αντίληψη όσοναφορά την προσωπική του υπευθυνότητα. Αν και προσέβλεπε στο Θεό για άμεση καθοδήγηση, ήταν πάντοτε πρόθυμος να αναγνωρίσει την εξουσία που χορηγείται στο σώμα των πιστών και τους οποίους ενώνει η εκκλησιαστική κοινωνία. Αναγνώριζε την ανάγκη της συμβουλής. Και όταν αναφύονταν σημαντικά ζητήματα, ήταν πρόθυμος να τα παρουσιάσει στην εκκλησία και να αναζητήσει από κοινού με τους αδελφούς του τη θεϊκή σοφία για τη λήψη ορθών αποφάσεων. «Και τα πνεύματα των προφητών, » δήλωνε, «υποτάσσονται εις τους προφήτας διότι ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας αλλ’ ειρήνης, καθώς εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων.» (Α’ Κορ. 14:32 - 33.) Μαζί με τον Πέτρο δίδασκε ότι όλοι μαζί ενωμένοι μέσα στην εκκλησία, πρέπει να ζουν «υποτασσόμενοι εις αλλήλους.» (Α ', Πέτ. 5:5.)ΠΑ 175.2