ΚΕΦΆΛΑΙΟ 54—ΕΝΑΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΙΣΤΟΣ

(Βασίζεται στις Επιστολές του Ιωάννη.)ΠΑ 483.1

Μετά την ανάληψη του Χριστού, ο Ιωάννης παρου-σιάζεται σαν ένας πιστός, σταθερός, εργάτης του Κυρίου. Μαζί με τους άλλους μαθητές απόλαυσε την έκχυση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής. Με ανανεωμένο ζήλο και δύναμη εξακολουθούσε να μιλάει στους ανθρώπους τα λόγια της ζωής, προσπαθώντας να καθοδηγήσει τις σκέψεις τους προς τον Αόρατο. Ήταν ένας δυναμικός ομιλητής, ζηλωτής και βαθιά προσηλωμένος. Με όμορφο λεκτικό και με μελίρρυτη φωνή μιλούσε για τα λόγια και τα έργα του Χριστού με τρόπο που έκανε εντύπωση στις καρδιές των ακροατών του. Η απλότητα των λόγων του, η υπέροχη δυναμικότητα των αληθειών που πρόφερε και η θέρμη που χαρακτήριζε τη διδαχή του, τον βοηθούσαν να πλησιάζει όλες τις τάξεις.ΠΑ 483.2

Η ζωή του αποστόλου ήταν εναρμονισμένη με τη διδαχή του. Η αγάπη του Χριστού φώλιαζε στην καρδιά του και τον έκανε να καταβάλει ειλικρινείς, ακούραστες προσπάθειες για τους συνανθρώπους του, ιδιαίτερα για τους αδελφούς της χριστιανικής Εκκλησίας.ΠΑ 483.3

Ο Χριστός είχε ζητήσει από τους πρώτους μαθητές να αγαπούν ο ένας τον άλλον όπως Εκείνος τους αγάπησε. Έτσι θα φανέρωναν στον κόσμο ότι ο Χριστός, η ελπίδα της δόξας, είχε μορφωθεί μέσα τους. «Εντολήν καινήν σας δίδω,» τους είπε, «να αγαπάτε αλλήλους, καθώς Εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους.» (Ιωάν. 13:34.) Τον καιρό που τα λόγια αυτά ειπώθηκαν, οι μαθητές δεν μπορούσαν να τα καταλάβουν. Αφού όμως παρακολούθησαν τα πάθη του Χριστού μετά τη σταύρωση, την ανάσταση και την ανάληψή Του στον Ουρανό και αφότουτο Άγιο Πνεύμα τους επισκέφθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής, απέκτησαν σαφέστερη αντίληψη της αγάπης του Θεού καθώς και την φύση της αγάπης εκείνης που έπρεπε να έχουν μεταξύ τους. Τότε ο Ιωάννης μπορούσε να πει στους συμμαθητές του: «Εκ τούτου γνωρίζομεν την αγάπην, ότι Εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν Αυτού έβαλε και ημείς χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών να βάλλωμεν τας ψυχάς ημών.»ΠΑ 483.4

Μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, όταν οι μαθητές εξήλθαν για να κηρύξουν ένα ζώντα Σωτήρα, η μοναδική επιθυμία τους ήταν η σωτηρία των ψυχών. Χαίρονταν με τη γλυκιά επικοινωνία των αγίων. Ήταν τρυφεροί, στοχαστικοί, ανιδιοτελείς, πρόθυμοι να υποστούν οποιαδήποτε θυσία για χάρη της αλήθειας. Στην καθημερινή επικοινωνία μεταξύ τους, φανέρωναν την αγάπη εκείνη που τους είχε συστήσει ο Χριστός. Με αφίλαυτες πράξεις και λόγια, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν την αγάπη αυτή και σε άλλες καρδιές.ΠΑ 484.1

Μία τέτοια αγάπη όφειλαν να υποθάλπουν πάντοτε οι πιστοί. Έπρεπε να βγουν στον κόσμο ασκώντας θεληματική υπακοή στην καινούργια εντολή. Έπρεπε να βρίσκονται τόσο στενά συνδεμένοι με το Χριστό ώστε να είναι σε θέση να εκτελούν όλες Του τις απαιτήσεις. Με τη ζωή τους έπρεπε να μεγαλώσουν τη δύναμη ενός Σωτήρα ο οποίος μπορούσε να τους δικαιώσει με τη δικαιοσύνη Του.ΠΑ 484.2

Βαθμηδόν όμως επήλθε μία αλλαγή. Οι πιστοί άρχισαν να επιδίδονται στην ανακάλυψηελαττωμάτων στους άλλους. Δίνοντας σημασία σε λάθη και με τηνανοχήδυσμενών σχόλιων, έχασαν από μπροστά τους το Χριστό και την αγάπη Του. Παρουσιάζονταν περισσότερο ακριβολόγοι στις εξωτερικές εθιμοτυπίες, περισσότερο λεπτολόγοι για τη θεωρία παρά για την πρακτική εξάσκηση της πίστης. Με το ζήλο που είχαν να καταδικάζουν τους άλλους, παρέβλεπαν τα δικά τους σφάλματα. Έχασαν την αδελφική αγάπη που είχε συστήσει ο Χριστός καιτο λυπηρότερο από όλα, δεν αισθάνονταν ότι την έχασαν. Δεν έβλεπαν ότι η ευτυχία και η χαρά απομακρύνονταν από τη ζωή τους και ότι έχοντας αποκλείσει την αγάπη του Θεού από τις καρδιές τους, σε λίγο θα βάδιζαν στο σκότος.ΠΑ 484.3

Ο Ιωάννης, αναγνωρίζοντας ότι η αδελφική αγάπη έσβηνε από την εκκλησία, τόνιζε στους πιστούς τη συνεχή ανάγκη της αγάπης αυτής. Οι επιστολές του πρός την Εκκλησία είναι γεμάτες από τη σκέψη αυτή. «Αγαπητοί, ας αγαπώμεν αλλήλους,» έγραφε, «διότι η αγάπη είναι εκ του Θεού, και πας όστις αγαπά εκ του Θεού εγεννήθη και γνωρίζει τον Θεόν. Όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη. Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού πρός ημάς, ότι τον Υιόν Αυτού τον μονογενή απέστειλεν ο Θεός εις τον κόσμον δια να ζήσωμεν δι’ Αυτού. Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ Αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν Αυτού ιλασμόν περί την αμαρτίαν ημών. Αγαπητοί, επειδή ούτως ηγάπησεν ημάς ο Θεός, και ημείς χρεωστούμεν να αγαπώμεν αλλήλους.»ΠΑ 485.1

Για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο η αγάπη αυτή έπρεπε να εκδηλώνεται από τους πιστούς, ο απόστολος έγραφε: «Εντολήν νέαν σας γράφω, το οποίον είναι αληθές εις Αυτόν και εις εσάς, διότι το σκότος παρέρχεται και το φώς το αληθινόν ήδη φέγγει. Όστις λέγει ότι είναι εν τω φωτί και μισεί τον αδελφόν αυτού, εν τω σκότει είναι έως τώρα. Όστις αγαπά τον αδελφόν αυτού εν τω φωτί μένει, και σκάνδαλον εν αυτώ δεν είναιόστις όμως μισεί τον αδελφόν αυτού εν τω σκότει είναι και εν τω σκότει περιπατεί και δεν εξεύρει που υπάγει, διότι το σκότος ετύφλωσε τους οφθαλμούς αυτού.» «Αύτη είναι η παραγγελία την οποίαν ηκούσατε απ’ αρχής, να αγαπώμεν αλλήλους.» «Όστις δεν αγαπά τον αδελφόν μένει εν τω θανάτω. Πας όστις μισεί τον αδελφόν αυτού είναι ανθρωποκτόνοςκαι εξεύρετε ότι πας ανθρωποκτόνος δεν έχει ζωήν αιώνιον μένουσαν εν εαυτώ. Εκ τούτου γνωρίζομεν την αγάπην, ότι Εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν Αυτού έβαλεκαι ημείς χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών ημών να βάλλωμεν τας ψυχάς ημών.»ΠΑ 485.2

Δεν είναι η αντίδραση του κόσμου που αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για την Εκκλησία του Χριστού. Το κακό που υποθάλπεται στις καρδιές των πιστών είναι εκείνο που φέρνει τη μεγαλύτερη καταστροφή και σίγουρα αναστέλλει την πρόοδο του έργου του Θεού. Δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος για την εξασθένηση της πνευματικότητας από την υπόθαλψη της ζήλειας, της καχυποψίας, της φιλοκατηγορίας και της εικασίας για κάτι κακό. Από την άλλη, η πειστικότερη απόδειξη ότι ο Θεός έστειλε τον Υιό του στον κόσμο είναι η ύπαρξη αρμονίας και ενότητας μεταξύ ανθρώπων με διαφορετική ψυχοσύνθεση οι οποίοι αποτελούν την Εκκλησία Του. Αυτή τη μαρτυρία έχουν το προνόμιο να φέρουν οι οπαδοί του Χριστού. Για να το κατορθώσουν όμως αυτό πρέπει να τεθούν κάτω από τις οδηγίες του Χριστού. Ο χαρακτήρας τους πρέπει να προσαρμοσθεί με το χαρακτήρα Του και το θέλημά τους με το θέλημά Του.ΠΑ 485.3

«Εντολήν καινήν σας δίδω,» είπε ο Χριστός, «Να αγαπάτε αλλήλους, καθώς Εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους.» (Ιωάν. 13:34.) Τι θαυμάσια δήλωση! Αλλά πόσο λίγο εφαρμόζεται! Στη σημερινή Εκκλησία του Θεού η αδελφική αγάπη παρουσιάζει θλιβερή έλλειψη. Πολλοί που διατείνονται ότι αγαπούν το Θεό, δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον. Οι άπιστοι παρακολουθούν να δουν εάν η πίστη των τιτλοφορούμενων Χριστιανών ασκεί εξαγιαστική επιρροή στη ζωή τους. Και δεν αργούν να ανακαλύψουν τα ελαττώματα του χαρακτήρα και τις ασυνέπειες των πράξεων τους. Ας μη δίνουν οι Χριστιανοί το δικαίωμα στον εχθρό να τους δαχτυλοδείχνει λέγοντας: » Κοιτάξτε πως αλληλομισούνται οι άνθρωποι αυτοί που στέκονται κάτω από τη σημαία του Χριστού. Οι Χριστια-νοί είναι όλοι τους μέλη μιας οικογένειας, όλοι τους παιδιά του ίδιου ουράνιου Πατέρα και έχουν την ίδια ευλογημένη ελπίδα της αθανασίας. Πρέπει να συνδέονται μεταξύ τους μ’ ένα στενότατο και τρυφερότατο δεσμό.ΠΑ 486.1

Οι συγκινητικότερες εκκλήσεις της θεϊκής αγάπης στην καρδιά γίνονται όταν καλούμαστε να εκδηλώσουμε την ίδια τρυφερή ευσπλαχνία που εκδήλωσε ο Χριστός. Μόνο ο άνθρωπος που έχει ανιδιοτελή αγάπη για τον αδελφό του έχει πραγματική αγάπη για το Θεό. Ο πραγματικός Χριστιανός δεν θα αφήσει επίτηδες τις ψυχές που βρίσκονται σε ανάγκη και σε κίνδυνο χωρίς να τις προειδοποιήσει και να δείξει ενδιαφέρον για αυτές. Δεν θα κρατήσει σε απόσταση αυτούς που σφάλλουν, αφήνοντάς τους να βουτηχτούν ακόμη περισσότερο στη δυστυχία και στην απόγνωση ή να πέσουν στο πεδίο της μάχης του Σατανά.ΠΑ 486.2

Αυτοί που ποτέ δεν έχουν νοιώσει την τρυφερή, ελκυστική αγάπη του Χριστού, δεν μπορούν να οδηγήσουν άλλους στην πηγή της ζωής. Η αγάπη του Χριστού στην καρδιά είναι μία ωστική δύναμη που ωθεί τους ανθρώπους να Τον φανερώνουν με τη συζήτησή τους, με το τρυφερό, συμπονετικό τους πνεύμα και με την προσπάθεια να εξυψώσουν τη ζωή εκείνων με τους οποίους συναναστρέφον-ται. Οι Χριστιανοί εργάτες για να σημειώσουν επιτυχία στις προσπάθειές τους, πρέπει να γνωρίζουν το Χριστό. Για να Τον γνωρίσουν, πρέπει να γνωρίσουν την αγάπη Του. Στον ουρανό η καταλληλότητά τους ως εργατών υπολογίζεται από την ικανότητά τους να αγαπούν, όπως ο Χριστός αγάπησε και να εργάζονται όπως Αυτός εργάσθηκε.ΠΑ 487.1

«Μη αγαπώμεν με λόγον,» γράφει ο απόστολος, «αλλά με έργον και αλήθειαν.» Η τελειότητα του χριστιανικού χαρακτήρα πραγματοποιείται όταν η παρόρμηση για την παροχή βοήθειας και καλοσύνης στους άλλους ξεπηδάει διαρκώς από μέσα μας. Η ατμόσφαιρα αυτής της αγάπης που περιβάλλει την ψυχή του πιστού είναι εκείνη που τον καθιστά οσμή ζωής για ζωή και επιτρέπει στο Θεό να ευλογεί το έργο του.ΠΑ 487.2

Υπέρτατη αγάπη για το Θεό και ανιδιοτελή αγάπη του ενός για τον άλλο, αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να χορηγήσει ο ουράνιος Πατέρας μας. Η αγάπη αυτή δεν είναι μία αυθόρμητη ενέργεια, αλλά μία θεϊκή αρχή. μία σταθερή δύναμη. Η ακαθιέρωτη καρδιά δεν μπορεί ούτε να την διανοηθεί, ούτε να την παράγει. Βρίσκεται μόνο στην καρδιά όπου βασιλεύει ο Χριστός. «Ημείς αγαπώμεν Αυτόν, διότι Αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς.» Για την καρδιά που έχει ανανεωθεί με τη χάρη του Θεού, η αγάπη είναι η κυριαρχούσα αρχή της δράσης. Μεταβάλλει το χαρακτήρα, συγκρατεί τις ορμές, κυριαρχεί στα πάθη και εξευγενίζει τα αισθήματα. Η αγάπη αυτή φυλαγμένη στην ψυχή, γλυκαίνει τη ζωή και σκορπίζει μία εξευγενίζουσα επιρροή σε όλους γύρω της.ΠΑ 487.3

Ο Ιωάννης πάσχιζε να κάνει τους πιστούς να κατανοήσουν τα εξέχοντα προνόμια που θα μπορούσαν να αποκτήσουν εξασκώντας το πνεύμα της αγάπης. Αυτή η απολυτρωτική δύναμη, γεμίζοντας την καρδιά, θα μπορούσε να ελέγχει κάθε άλλο κίνητρο και να εξυψώνει τον κάτοχό της πάνω από τη διαφθείρουσα επιρροή του κόσμου. Αν στην αγάπη αυτή παραχωρείτο πλήρης ανεξαρτησία ώστε να καταστεί η κινητήριος δύναμη της ζωής, τότε η πεποίθηση και η εμπιστοσύνη τους στο Θεό και η δική Του συμπεριφορά πρός αυτούς θα ήταν τέλειες. Θα μπορούσαν να προσέλθουν στο Θεό με ακλόνητη πίστη και εμπιστοσύνη, γνωρίζοντας ότι από Αυτόν θα μπορούσαν να λάβουν κάθε τι που χρειάζονται, τόσο για το πρόσκαιρο όσοκαι για το αιώνιο καλό τους. «Εν τούτω είναι τετελειωμένη η αγάπη μεθ’ ημών,» έγραφε, «δια να έχωμεν παρρησίαν εν τη ημέρα της κρίσεως, διότι καθώς Εκείνος είναι, ούτω και ημείς είμεθα εν τω κόσμω τούτω. Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον.» «Και αύτη είναι η παρρησία την οποίαν έχομεν πρός Αυτόν, ότι εάν ζητώμεν τι κατά το θέλημα Αυτού ακούει ημάς. Και εάν εξεύρωμεν ότι ακούει ημάς, . . . εξεύρομεν ότι λαμβάνομεν τα ζητήματα τα οποία εζητήσαμεν παρ’ Αυτού.»ΠΑ 488.1

«Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον πρός τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον και Αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων αλλά και περί όλου του κόσμου. ', «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.» Οι όροι βάση των οποίων αποκτάται η ευσπλαχνία του Θεού είναι απλοί και λογικοί. Ο Θεός δεν απαιτεί από εμάς να υποστούμε καμία οδυνηρή δοκιμασία προκειμένου να αποκτήσουμε τη συγχώρεση. Δεν χρειάζεται να κάνουμε μακρινά και ταλαίπωρα ταξίδια σε τόπους προσκυνήματος ή να υποβληθούμε σε επώδυνες τιμωρίες για να συστήσουμε τις ψυχές μας στο Θεό του Ουρανού ή για να εξιλεωθούμε από τις παραβάσεις μας. «Ο εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς» [τας αμαρτίας του] «αυτός θέλει ελεηθή.» (Παρ. 28:13.)ΠΑ 488.2

Στις επουράνιες αυλές ο Χριστός παρακαλεί για την εκκλησία Του - παρακαλεί για την απολύτρωση εκείνωνπου με το αίμα Του έχει εξαγοράσει. Ούτε το πέρασμα των χρόνων, ούτε των αιώνων μπορεί ποτέ να ελαττώσει την αποτελεσματικότατα της εξιλαστικής Του θυσίας. Ούτε ζωή ούτε θάνατος, ούτε ύψος ούτε βάθος μπορούν να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού που υπάρχει στον Ιησού Χριστό. Αυτό συμβαίνειόχι επειδή εμείς Τον κρατούμε τόσο σταθερά, αλλά επειδή Εκείνος μας κρατάει τόσο σφιχτά. Αν η σωτηρία μας εξαρτιόταν από τις δικές μας προσπάθειες, δεν θα μπορούσαμε να σωθούμε. Εξαρτάται όμως από Κάποιον ο οποίος βρίσκεται πίσω από όλες τις υποσχέσεις. Το δράξιμο μας από Αυτόν μπορεί να φαίνεται αδύνατο, αλλά η δική Του αγάπη είναι αγάπη ενός μεγαλύτερου αδελφού. Ενόσω διατηρούμε την ένωσή μας με Αυτόν, κανείς δεν μπορεί να μας αποσπάσει από το χέρι Του.ΠΑ 489.1

Καθώς περνούσαν τα χρόνια και ο αριθμός των πιστών αύξανε, ο Ιωάννης εργάζονταν με μεγαλύτερη πιστότητα και προθυμία για τους αδελφούς του. Οι καιροί ήταν πολύ επικίνδυνοι για την εκκλησία. Σατανικές πλάνες κυριαρχούσαν παντού. Με ψευτιές και διαστρεβλώσεις τα όργανα του Σατανά προσπαθούσαν να ξεσηκώσουν αντίδραση εναντίον των διδαχών του Χριστού. Σαν αποτέλεσμααυτού, διχογνωμίες και αιρέσεις απειλούσαν την εκκλησία. Μερικοί που ομολογούσαν πίστη στο Χριστό, ισχυρίζονταν ότι η αγάπη Του τους απομάκρυνε από την υπακοή στο νόμο του Θεού. Από την άλλη, πολλοί δίδασκαν ότι η τήρηση των ιουδαϊκών συνηθειών και τελετουργιών ήταν απαραίτητη, ότι η απλή τήρηση του νόμου χωρίς την πίστη στο αίμα του Χριστού ήταν αρκετή για τη σωτηρία. Μερικοί πίστευαν ότι ο Χριστός υπήρξε ένας καλός άνθρωπος αλλά αρνούνταν τη θεότητά Του. Άλλοι πάλι προφασίζονταν ότι ήταν πιστοί στο έργο του Θεού ενώ ήταν άπιστοι. Με τη ζωή τους αρνούνταν το Χριστό και το Ευαγγέλιό Του. Ζώντας οι ίδιοι μέσα στην παράβαση, έφερναν τις αιρέσεις μέσα στην Εκκλησία. Έτσι πολλοί κατέληγαν σ’ ένα λαβύρινθο σκεπτικισμού και πλάνης.ΠΑ 489.2

Ο Ιωάννης ένοιωθε μεγάλη λύπη όταν έβλεπε τις δηλητηριασμένες πλάνες να εισχωρούν μέσα στην Εκκλησία. Έβλεπε τους κινδύνους στους οποίους η Εκκλησία ήταν εκτεθειμένη και αντιμετώπισε την κρίσιμη αυτή κατάσταση με αποφασιστικότητα, χωρίς χρονοτριβή. Οι επιστολές του Ιωάννη ξεχειλίζουν από το πνεύμα της αγάπης. Φαίνονται σαν να τις έγραψε με πέννα βουτηγμένη στην αγάπη. Όταν έρχονταν σε επαφή με τους παραβάτες του νόμου του Θεού που ισχυρίζονταν ακόμη ότι ζούσαν αναμάρτητη ζωή, δεν δίσταζε να τους προειδοποιεί για την τρομερή τους πλάνη.ΠΑ 490.1

Γράφοντας σε μία ευυπόληπτη βοηθό του Ευαγγελίου με μεγάλη επιρροή, έλεγε: «Πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οίτινες δεν ομολογούσιν ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί ο τοιούτος είναι ο πλάνος και ο αντίχριστος. Προσέχετε εις εαυτούς, δια να μη χάσωμεν εκείνα τα οποία ειργάσθημεν, αλλά να απολάβωμεν πλήρη τον μισθόν. Πας όστις παραβαίνει και δεν μένει εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν δεν έχειο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος έχει και τον Πατέρα και τον Υιόν. Εάν τις έρχηται πρός εσάς και δεν φέρη την διδαχήν ταύτην, μη δέχεσθε αυτόν εις οικίαν και μη λέγετε εις αυτόν το χαίρειν διότι ο λέγων εις αυτόν το χαίρειν γίνεται κοινωνός εις τα πονηρά αυτού έργα.»ΠΑ 490.2

Όπως ο αγαπητός μαθητής κατατασσόμαστε και εμείς στην ίδια μοίρα με αυτούς που διατείνονται ότι είναι πιστοίτου Χριστού, ενώ ζουν παραβαίνοντας το νόμο του Θεού. Στις έσχατες ημέρες παρουσιάζονται αμαρτίες όμοιες με εκείνες που απειλούσαν την ευημερία της αρχέγονης Εκκλησίας. Οι διδαχές του αποστόλου Ιωάννη ως πρός τα σημεία αυτά πρέπει να τύχουν ιδιαίτερης προσοχής. « Πρέπει να έχετε αγάπη» ακούγεται από παντού και κυρίως από αυτούς που ισχυρίζονται ότι έχουν υποστεί τον αγιασμό. Η πραγματι-κή αγάπη όμως είναι τόσο αγνή που δεν μπορεί να καλύψει την ανεξομολόγητη αμαρτία. Ενώ έχουμε καθήκον να αγαπούμε τις ψυχές για τις οποίες πέθανε ο Χριστός, δεν πρέπει όμως να έρθουμε σε κανένα συμβιβασμό με το κακό. Δεν πρέπει να γίνουμε ένα με τους ανυπότακτους και να το λέμε αγάπη. Ο Θεός απαιτεί από το λαό Του να λάβει την ίδια αποφασιστική στάση για το σωστό όπως ο Ιωάννης, αντιστεκόμενοι στις ψυχοφθόρες πλάνες.ΠΑ 490.3

Ο απόστολος διδάσκει ότι οφείλουμε να δείχνουμε χριστιανική ευγένεια, να μεταχειριζόμαστε σαφή γλώσσα όταν πρόκειται για την αμαρτία, τους αμαρτωλούς και οτιδήποτε αντιβαίνει στην έννοια της πραγματικής αγάπης. «Πας όστις πράττει την αμαρτίαν, » γράφει, «πράττει και την ανομίαν, διότι η αμαρτία είναι η ανομία. Και εξεύρετε ότι Εκείνος εφανερώθη δια να σηκώση τας αμαρτίας ημών, και αμαρτία εν Αυτώ δεν υπάρχει. Πας όστις μένει εν Αυτώ δεν αμαρτάνει πας ο αμαρτάνων δεν είδεν Αυτόν ουδέ εγνώρισεν Αυτόν.»ΠΑ 491.1

Σαν μάρτυρας του Χριστού, ο Ιωάννης δεν εμπλέκονταν σε διαμάχες, ούτε σε εξαντλητικές διενέξεις. Γνωστοποιούσε αυτά που ήξερε, αυτά που είχε δει και ακούσει. Είχε συνδεθεί στενά με το Χριστό, είχε ακούσει τις διδαχές Του, είχε παραστεί μάρτυρας των μεγάλων Του θαυμάτων. Ελάχιστοι μπόρεσαν να διακρίνουν την ομορφιά του χαρακτήρα του Χριστού όπως τη διέκρινε ο Ιωάννης. Για αυτόν το σκότος είχε περάσει. Επάνω του έλαμπε το αληθινό φώς. Η σχετική μαρτυρία του για τη ζωή και το θάνατο του Σωτήρα ήταν σαφής και κατηγορηματική. Μιλούσε με λόγια που προέρχονταν από το περίσσευμα μιας καρδιάς ξέχειλης από αγάπη για το Σωτήρα.ΠΑ 491.2

«Εκείνο το οποίον ήτο αρχής,» δήλωνε, «το οποίον ηκούσαμεν το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της ζωής . . . εκείνο το οποίον είδομεν και ηκούσαμεν, απαγγέλλομεν πρός εσάς, δια να έχητε και σεις κοινωνίαν μεθ’ ημών και η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού Αυτού Ιησού Χριστού.»ΠΑ 491.3

Μακάρι ο κάθε ειλικρινής πιστός να είναι σε θέση μέσω της προσωπικής του πείρας να αποδείξει ότι «επεσφράγισεν ότι ο Θεός είναι αληθής.» (Ιωάν. 3:33.) Να μπορεί να μαρτυρεί ότι είδε, άκουσε και ένοιωσε από τη δύναμη του Χριστού.ΠΑ 492.1