ΚΕΦΆΛΑΙΟ 53—Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Ο Ιωάννης διακρίνεται από τους άλλους αποστόλους ως «ο μαθητής τον οποίον ηγάπα ο Ιησούς.» (Ιωάν. 21:20.) Φαίνεται ότι είχε απολαύσει σε μεγάλο βαθμό τη φιλία του Χριστού, και είχε δεχτεί πολλά δείγματα της εμπιστοσύνης και της αγάπης του Σωτήρα. Ήταν από τους τρείς στους οποίους επιτράπηκε να δουν τη δόξα του Χριστού επάνω στο όρος της μεταμόρφωσης και την αγωνία Του στον κήπο της Γεθσημανή. Ήταν επίσης εκείνοςπου εμπιστεύθηκε την φροντίδα της μητέρας Του, τις τελευταίες εκείνες στιγμές αγωνίας επάνω στο σταυρό.ΠΑ 476.1

Η στοργή του Σωτήρα για τον αγαπητό μαθητή, του ανταποδόθηκε με όλη τη δύναμη της θερμής αφοσίωσης. Ο Ιωάννης προσκολλήθηκε στο Χριστό σαν τη περικοκλάδα που προσκολλάται σε καλαίσθητο στυλοβάτη. Για χατίρι του Κυρίου του παραβρέθηκε στη δίκη αψηφώντας τους κινδύνους και παρέμεινε κοντά Του στο σταυρό. Μόλις άκουσε για την ανάσταση του Χριστού, έσπευσε στον τάφο, ξεπερνώντας στο τρέξιμο ακόμη και τον πάντα βιαστικό Πέτρο.ΠΑ 476.2

Η ανυπόκριτη αγάπη και ανιδιοτελής αφοσίωση που εκδήλωνε με τη ζωή και το χαρακτήρα του ο Ιωάννης παρέχουν μαθήματα ανυπολόγιστης αξίας για τη Χριστιανική Εκκλησία. Ο Ιωάννης δεν έφερνε από φυσικού του την ομορφιά του χαρακτήρα που φανέρωσε η μετέπειτα ζωή του. Είχε σοβαρά φυσικά ελαττώματα. Δεν ήταν μόνο περήφανος, επιτακτικός και φιλόδοξος για τιμές, αλλά επίσης αυτός είχαν ονομασθεί «υιοί βροντής.» Ευέξαπτη ιδιοσυγκρασία, πόθος για εκδίκηση, επικριτικό πνεύμα, όλα φώλιαζαν στον αγαπητό μαθητή. Κάτω όμως από όλα αυτά ο θεϊκός Δάσκαλος διέκρινε τη φλογερή, ειλικρινή, γεμάτη αγάπη καρδιά. Ο Ιησούς επέκρινε την ιδιοτέλειά του, απογοήτευσε τις φιλοδοξίες του και δοκίμασε την πίστη του. Του αποκάλυψε όμως εκείνο που λαχταρούσε η ψυχή του: την ομορφιά της αγιοσύνης, τη μεταπλαστική δύναμη της αγάπης.ΠΑ 476.3

Τα χαρακτηριστικά ελαττώματα του Ιωάννη παρουσιάστηκαν σε όλη τους την ένταση κατά διάφορες περιπτώσεις στο διάστημα της προσωπικής του επαφής με το Σωτήρα. Σε μία τέτοια περίπτωση ο Χριστός είχε νωρίτερα στείλει απεσταλμένους σ’ ένα χωριό των Σαμαρειτών ζητώντας από τους κατοίκους να ετοιμάσουν κάτι δροσιστικό γι’ Αυτόν και για τους μαθητές Του. Όταν όμως ο Σωτήρας πλησίασε στην κώμη, έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε να την προσπεράσει, κατευθυνόμενος πρός τα Ιεροσόλυμα. Αυτό προκάλεσε τη ζήλεια των Σαμαρειτών που αντί να Του ζητήσουν να παραμείνει μαζί τους, αρνήθηκαν να δείξουν την αβροφροσύνη που κανονικά θα έδειχναν σ’ ένα κοινό οδοιπόρο. Ο Χριστός ποτέ δεν επιβάλλει την παρουσία Του σε κανένα και οι Σαμαρείτες έχασαν την ευλογία που θα είχαν κερδίσει, αν είχαν προσφερθεί να Τον φιλοξενήσουν.ΠΑ 477.1

Οι μαθητές ήξεραν ότι ο Χριστός είχε σκοπό να ευλογήσει τους Σαμαρείτες με την παρουσία Του. Η ψυχρότητα, ο φθόνος και η ασέβεια που εκείνοι έδειξαν στον Κύριό, τους γέμισε με απορία και αγανάκτηση. Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης είχαν θιγεί ιδιαίτερα. Το γεγονόςότι Εκείνος που τόσο βαθειά σέβονταν είχε δεχτεί μία τέτοια συμπεριφορά, τους φαίνονταν πολύ μεγάλη αδικία ώστε να αγνοηθεί και να μην τιμωρηθεί. Μέσα στο ζήλο τους ρώτησαν: «Κύριε, θέλεις να είπωμεν να καταβή πύρ από του ουρανού και να αφανίση αυτούς, καθώς και ο Ηλίας έκαμε;» - εννοώντας την καταστροφή των Σαμαρειτών στρατιωτικών και του συγκροτήματος τους που είχαν σταλεί να συλλάβουν τον Ηλία. Απόρησαν όταν είδαν ότι τα λόγια τους προξένησαν λύπη στο Χριστό και έμειναν κατάπληκτοι όταν άκουσαν την επιτίμησή Του: «Δεν εξεύρετε ποίου πνεύματος είσθε σεις. Διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να απολέση ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώση.» (Λουκ 9:54 - 56.)ΠΑ 477.2

Ο εξαναγκασμός των ανθρώπων να Τον δεχθούν είναι εντελώς ξένος πρός την αποστολή του Χριστού. Μόνο ο Σατανάς και οι άνθρωποι που εκπορεύονται από το πνεύμα του προσπαθούν να εξαναγκάσουν τη συνείδηση. Προφασιζόμενοι ζήλο για τη δικαιοσύνη, άνθρωποι που συνασπίζονται με πονηρούς αγγέλους συχνά δημιουργούν δεινοπαθήματα στους συνανθρώπους τους με σκοπό να τους μεταπείσουν σύμφωνα με τις δικές τους θρησκευτικές αντιλήψεις. Ο Χριστός πάντοτε δείχνει ευσπλαχνία, πάντοτε προσπαθεί να κερδίσει με την εκδήλωση της αγάπης Του. Δεν μπορεί όμως να ανεχτεί κανέναν αντίζηλο στην ψυχή, ούτε να δεχθεί ανιδιοτελή υπηρεσία.Ο Χριστός επιθυμεί μόνο εθελοντική υπηρεσία και θεληματική παραχώρηση της καρδιάς κάτω από τον εξαναγκασμό που ασκεί η αγάπη.ΠΑ 478.1

Σε μία άλλη περίπτωση, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης υπέβαλαν μέσω της μητέρας τους μία αίτηση ζητώντας να τους επιτραπεί να καταλάβουν τις ανώτερες τιμητικές θέσεις στη βασιλεία του Χριστού. Παρότι με τη διδασκαλία Του ο Χριστός επανειλημμένα απεκάλυψε τη φύση της βασιλείας Του, οι νεαροί αυτοί μαθητές εξακολουθούσαν ακόμη να τρέφουν την ελπίδα ενός Μεσσία που θα αναλάμβανε το θρόνο και τη βασιλική Του εξουσία σύμφωνα με τις επιθυμίες των ανθρώπων. Η μητέρα, που ποθούσε εξίσου και αυτή την τιμητική θέση στη βασιλεία για τους δύο γιούς της, ζήτησε: «Ειπέ να καθήσωσιν ούτοι οι δύο υιοί μου είς εκ δεξιών Σου και είς εξ αριστερών εν τη βασιλεία Σου.»ΠΑ 478.2

Αλλά ο Σωτήρας αποκρίθηκε: «Δεν εξεύρετε τι ζητείτε. Δύνασθε να πίητε το ποτήριον, το οποίον Εγώ μέλλω να πίω, και να βαπτισθήτε το βάπτισμα το οποίον Εγώ βαπτίζομαι;» Θυμήθηκαν τα μυστηριακά λόγια Του που απέβλεπαν στη δίκη και στα πάθη Του, αλλά παρόλα αυτά απάντησαν με εμπιστοσύνη: «Δυνάμεθα.» Θεωρούσαν μεγάλη τους τιμή να δείξουν την αφοσίωσή τους συμμετέχοντας σε όλα όσα έπρεπε να περάσει ο Κύριός τους.ΠΑ 478.3

«Το μεν ποτήριόν Μου θέλετε πίει, και το βάπτισμα το οποίον Εγώ βαπτίζομαι θέλετε βαπτισθή,» δήλωσε ο Χριστός που αντί για το θρόνο Τον περίμενε ο σταυρός, ενώ δύο κακοποιοί θα ήταν οι σύντροφοί Του στα δεξιά και στα αριστερά Του. Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης θα συμμερίζονταν τα παθήματα του Κυρίου τους, ο ένας προορίζονταν να πεθάνει με πρόωρο θάνατο από μαχαίρι και ο άλλος να ακολουθήσει για το μακρύτερο -από όλους τους άλλους μαθητές - χρονικό διάστημα τον Κύριό Του με μόχθους, με μομφή και με διωγμό. «Το να καθήσητε όμως εκ δεξιών Μου και εξ αριστερών Μου,» συνέχισε, «δεν είναι Εμού να δώσω, ειμή εις όσους είναι ητοιμασμένον υπό του Πατρός Μου.» (Ματθ. 20:21 - 23.)ΠΑ 478.4

Ο Ιησούς κατάλαβε τα κίνητρα που προκάλεσαν το αίτημα αυτό και τίμησε την υπερηφάνεια και τη φιλοδοξία των δύο μαθητών με τα ακόλουθα λόγια: «Οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά. Ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν, αλλ’ όστις θέλει να γίνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών, και όστις θέλει να ήναι πρώτος εν υμίν, ας ήναι δούλος υμών καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπητετηθή, αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν Αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:25 - 28.)ΠΑ 479.1

Η θέση στη βασιλεία του Θεού δεν εξασφαλίζεται με μεροληψία. Δεν κερδίζεται, ούτε αποκτάται με καμία αυθαίρετη απονομή, αλλά είναι το επακόλουθο του χαρακτήρα. Το διάδημα και ο θρόνος είναι τα σύμβολα μιας κατάστασης στην οποία έχει φθάσει κανείς, είναι σύμβολα της αυτοκυριαρχίας μέσω της χάρης του Κυρίου Ιησού Χριστού.ΠΑ 479.2

Πολύ αργότερα, όταν ο Ιωάννης έγινε σύμφωνος με τα παθήματά ΤουΧριστού, ο Κύριος Ιησούς του απεκάλυψε ποιοί είναι οι όροι βάση των οποίων προσεγγίζει κανείς στη βασιλεία Του. «Όστις νικά,» είπε ο Χριστός, «θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ’ Εμού εν τω θρόνω Μου, καθώς και Εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός Μου εν τω θρόνω Αυτού.» (Αποκ. 3:21.) Αυτός που θα βρίσκεται πλησιέστερα στο Χριστό θα είναι εκείνος που θα έχει εμποτισθεί περισσότε-ρο με το πνεύμα της αφίλαυτης αγάπης Του - της αγάπης εκείνης η οποία «δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, . . . δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν,» (Α ', Κορ. 13:4 - 5,) - αγάπης η οποία παρακινεί το μαθητή, όπως παρακινούσε τον Κύριό μας, να παραχωρήσει τα πάντα, να ζήσει, να εργαστεί, και να θυσιαστεί μέχρι θανάτου για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.ΠΑ 479.3

Άλλη μία φορά στις αρχές των ευαγγελιστικών προσπαθειών τους, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης συνάντησαν κάποιον που χωρίς να είναι αναγνωρισμένος οπαδός του Χριστού, έβγαζε στο όνομά Του τα δαιμόνια. Οι μαθητές σταμάτησαν τον άνθρωπο από το έργο του και νόμισαν ότι σ’ αυτό έπραξαν σωστά. Όταν όμως ανέφεραν την υπόθεση στο Χριστό, Εκείνος τους επέπληξε λέγοντας: «Μη εμποδίζετε αυτόν διότι δεν είναι ουδείς όστις θέλει κάμει θαύμα εις το όνομά Μου και θέλει δυνηθή ευθύς να Με ακολουθήση.» (Μάρκ. 9:39.) Κανείς που έδειχνε φιλικά αισθήματα για το Χριστό δεν έπρεπε να απωθηθεί. Οι μαθητές δεν έπρεπε να υποθάλπουν μία στενότητα, μία αποκλειστικότητα πνεύματος. Έπρεπε να εκδηλώνουν την ίδια απεριόριστη συμπάθεια που έβλεπαν να εκδηλώνει ο Κύριός τους. Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης νόμισαν ότι ελέγχοντας τον άνθρωπο αυτόν, ενδιαφέρονταν για την υπόληψη του Κυρίου. Στην πραγματικότητα όμως, άρχισαν όμως να βλέπουν ότι ζηλοφθονούσαν μάλλον για τη δική τους υπόληψη. Αναγνώρισαν το λάθος τους και δέχθηκαν την παρατήρηση.ΠΑ 480.1

Τα μαθήματα του Χριστού που πρότασσαν την πραότητα, την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη σαν στοιχεία απαραίτητα για πρόοδο στη χάρη και στην καταλληλότητα του έργου Του. Τα μαθήματααυτά αποδείχθηκαν πολυτιμότατα για τον Ιωάννη. Φύλαγε το κάθε μάθημα σαν θησαυρό και προσπαθούσε διαρκώς να εναρμονίσει τη ζωή του σύμφωνα με το θεϊκό πρωτότυπο. Ο Ιωάννης είχε αρχίσει να διακρίνει τη δόξα του Χριστού, - όχι την κοσμική μεγαλοπρέπεια και δύναμη όπως είχε διδαχθεί να περιμένει, αλλά την «δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρη χάριτος και αλήθειας.» (Ιωάν. 1:14.)ΠΑ 480.2

Η βαθιά και θερμή αγάπη του Ιωάννη για τον Κύριό του δεν προκάλεσαν την αγάπη του Χριστού γι’ αυτόν, αλλά ήταν το αποτέλεσμα της αγάπης εκείνης. Ο Ιωάννης ποθούσε να γίνει όπως ο Ιησούς και με μεταπλαστική επιρροή της αγάπης του Χριστού έγινε πράος και ταπεινός. Το εγώ κρύφθηκε στον Ιησού. Περισσότερο ανεπιφύλακτα από όλους τους άλλους συντρόφους του, ο Ιωάννης παρεχώρησε τον εαυτό του στη δύναμη της θαυμαστής εκείνης ζωής. Λέει: «Η ζωή εφανερώθη και είδομεν [αυτήν].» «Και πάντες ημείς ελάβομεν εκ του πληρώματος Αυτού και χάριν αντί χάριτος.» (Α', Ιωάν. 1:2, Ιωάν. 1:16.) Ο Ιωάννης είχε έμπρακτη επίγνωση του Σωτήρα. Τα μαθήματα του Κυρίου είχαν χαραχθεί μέσα στην ψυχή του. Όταν μιλούσε για τη χάρη του Σωτήρα, το απλό του λεξιλόγιο γίνονταν εύγλωττο με την αγάπη που διαπερνούσε ολόκληρη την ύπαρξή του.ΠΑ 480.3

Η βαθειά αγάπη του Ιωάννη για το Χριστό τον έκανε να λαχταράει να βρίσκεται πάντοτε στο πλάι Του. Ο Σωτήρας αγαπούσε και τους δώδεκα, αλλά ο Ιωάννης είχε το πιο επιδεκτικό πνεύμα. Ήταν νεώτερος από τους άλλους και με παιδιάστικη σχεδόν εκμυστήρευση και εμπιστοσύνη άνοιγε την καρδιά του στον Ιησού. Έτσι συμπάθησε περισσότερο τον Ιησού και μέσω αυτού μεταδόθηκε στον κόσμο η βαθύτερη πνευματική διδαχή του Σωτήρα.ΠΑ 481.1

Ο Ιησούς αγαπάει αυτούς που παρουσιάζουν τον Πατέρα. Ο Ιωάννης μπορούσε να μιλάει για την αγάπη του Πατέρα όπως κανένας από τους άλλους μαθητές. Φανέρωσε στους συνανθρώπους του εκείνο που αισθάνονταν στην ψυχή του, παριστάνοντας στο χαρακτήρα του τις ιδιότητες του Θεού. Η δόξα του Θεού εκφράζονταν στο πρόσωπό του. Η ομορφιά της αγιοσύνης που τον είχε μεταβάλει, έλαμπε με μία χριστόμορφη ακτινοβολία πάνω στο παρουσιαστικό του. Με λατρεία και με αγάπη παρατηρούσε το Σωτήρα μέχρι που η ομοιότητα με το Χριστό και η επικοινωνία με Αυτόν έγιναν η μοναδική του επιθυμία. Ο χαρακτήρας του αντανακλούσε το χαρακτήρα του Κυρίου του.ΠΑ 481.2

«Τδετε,» έλεγε, «οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού . . . Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαν εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με Αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι.» (Α ', Ιωάν. 3:1, 2.)ΠΑ 481.3