Rozdział 66 — Potrzeby emocjonalne^{*Zobacz część 5 i część 11.}

Powód istnienia — Prawo Boże jest prawem miłości. Bóg, otaczając was pięknem, chciał was pouczyć, że nie zostaliście umieszczeni na ziemi tylko po to, by kopać i budować, mozolić się i krzątać dla własnego dobra, lecz także po to, by za sprawą miłości Chrystusa wprowadzać pogodę ducha, radość i piękno do życia innych. By podobnie jak kwiaty, cieszyć inne istoty służbą miłości. — Thoughts from the Mount of Blessing 97 (1896).UCO2 214.1

Miłość zaspokaja wewnętrzną potrzebę — Miłość musi być zasadą działania. Miłość to podstawowa zasada rządów Bożych w niebie i na ziemi, i musi stać się podstawą charakteru chrześcijanina. Tylko ona jedna może go uczynić mocnym i stałym. Tylko ona może uzdolnić chrześcijanina do przezwyciężenia pokus i doświadczeń. — Przypowieści Chrystusa 25 (1900).UCO2 214.2

Pielęgnuj miłość — Miłość do Boga i bliźnich trzeba pielęgnować, bo jest na wagę złota. Naszym obowiązkiem jest uczynić wszystko, by jak najlepiej reprezentować charakter czystej, nieskażonej pobożności, która zarówno w swej naturze, jak wymaganiach jest przeciwieństwem egoizmu. Miłość podobna do tej, której przykład dał Chrystus, jest niezrównana, cenniejsza niż złoto, srebro i drogie kamienie. Powinniśmy się modlić i prosić o miłość, którą okazał na ziemi Chrystus. Chrześcijanin, który ją posiada, odznacza się charakterem, który wznosi się ponad wszelkie ludzkie ułomności. — Letter 335, 1905.UCO2 214.3

Wszyscy potrzebują miłości — Na świecie jest tak wielu ludzi o kamiennych sercach, bo prawdziwe uczucie uważa się za przejaw słabości, krytykuje i tłumi. Lepsza strona natury osób tego pokroju została w dzieciństwie wypaczona i zdławiona, więc jeśli promienie niebiańskiego światła nie ogrzeją ich zimnego, twardego, egoistycznego serca, nigdy nie odzyskają szczęścia. Jeżeli chcemy mieć takie czułe serce jak Jezus, kiedy chodził po ziemi, oraz takie święte współczucie, jakie aniołowie żywią dla grzesznych śmiertelników, musimy pielęgnować prostą, dziecięcą życzliwość. — Testimonies for the Church III, 539 (1875).UCO2 214.4

Serce źródłem miłości — Ani brat, ani siostra K. nie mają doświadczenia w poświęceniu dla prawdy, bogaceniu się w dobre uczynki ani gromadzeniu sobie skarbu w niebie. Ich współczucia, troski ani cierpliwości nie wyćwiczyły zależne od nich, miłujące dzieci. Tacy ludzie kierują się egoistyczną wygodą. Ich serca nie stały się źródłem żywych strumieni czułości i miłości. Gdyby nieśli błogosławieństwo bliźnim uprzejmymi słowami pełnymi miłości oraz uczynkami wyrażającymi miłosierdzie i dobroczynność, sami też otrzymaliby błogosławieństwo. Za bardzo ograniczyli zakres swojej użyteczności. — Testimonies for the Church II, 649-650 (1871).UCO2 215.1

Miłość własna burzy spokój — To miłość własna burzy nasz spokój. Dopóki żyje nasze ja, będziemy gotowi ciągle strzec go przed upokorzeniem i znieważeniem. Kiedy jednak ego umiera i nasze życie ukryte jest z Chrystusem w Bogu, nie bierzemy sobie do serca lekceważenia ani zniewag. Stajemy się głusi na zarzuty, ślepi na wzgardę i obelgi. “Miłość jest cierpliwa, miłość jest dobrotliwa, nie zazdrości, miłość nie jest chełpliwa, nie nadyma się, nie postępuje nieprzystojnie, nie szuka swego, nie unosi się, nie myśli nic złego, nie raduje się z niesprawiedliwości, ale się raduje z prawdy; wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko znosi. Miłość nigdy nie ustaje”. 1 Koryntian 13,4-8. — Thoughts from the Mount of Blessing 16 (1896).UCO2 215.2

Bezpieczeństwem czyste myśli — Musimy stale mieć świadomość uszlachetniającej mocy nieskalanych myśli. Jedynym bezpieczeństwem dla każdej duszy są czyste myśli, człowiek bowiem jest taki, jakim jest w “myśli swej”. Przypowieści 23,7 (BG). Siła panowania nad sobą rośnie przez ćwiczenie. To, co z początku wydaje się trudne, dzięki stałemu powtarzaniu stanie się łatwe, aż czyste myśli i czyny wchodzą w krew. Jeśli chcemy, możemy odwrócić się od wszystkiego, co małowartościowe i poślednie, i wznieść się na wyższy poziom. Możemy być szanowani przez ludzi i miłowani przez Boga. — The Ministry of Healing 491 (1905).UCO2 215.3

Brak miłości deprawuje — Pan pokazał Izraelowi skutki kontaktowania się ze złymi duchami na przykładzie ohydnych czynów Kanaanejczyków, którzy byli pozbawionymi naturalnych uczuć bałwochwalcami, cudzołożnikami i mordercami. Pielęgnowali plugawe myśli i plugawie postępowali. — Patriarchs and Prophets 688 (1890).UCO2 216.1

Owocem złych zamiarów śmierć^{*Zobacz rozdział 57.} — Nienawiść i zemsta pochodzą od szatana i to one przywiodły go do zabicia Syna Bożego. Kto żywi złe zamiary lub jest nieżyczliwy, ten kieruje się tym samym duchem, który prowadzi do śmierci. Już w mściwych myślach kryje się występek, tak samo jak w nasieniu kryje się roślina. “Każdy, kto nienawidzi brata swego, jest zabójcą, a wiecie, że żaden zabójca nie ma w sobie żywota wiecznego”. 1 Jana 3,15. — Thoughts from the Mount of Blessing 56 (1896).UCO2 216.2

Potrzeba towarzystwa — Wiele ludzi mogłoby uniknąć grzesznych wpływów, gdyby przebywało w dobrym towarzystwie i słyszało pod swoim adresem uprzejme słowa pełne miłości. — Testimonies for the Church IV, 364 (1879).UCO2 216.3

Szukanie towarzystwa normalną rzeczą — Szukanie towarzystwa innych ludzi to normalna rzecz. Każdy znajduje towarzystwo i zawiera znajomości. Proporcjonalny do siły przyjaźni jest wpływ, który znajomi wywierają na siebie nawzajem ku dobremu albo ku złemu. Wszyscy mają znajomych, na których wpływają i pod których wpływem się znajdują.UCO2 216.4

Serca ludzi łączy tajemnicza więź, która sprawia, że uczucia, upodobania i zasady dwóch osób stają się tak bliskie. Jeden przejmuje ducha drugiego i naśladuje jego postępowanie. Jak wosk przyjmuje kształt pieczęci, która została w nim odciśnięta, tak umysł przyjmuje wpływ wywierany na niego przez przyjaciół i znajomych. Wpływ ten może być nieuświadomiony, ale nie jest przez to słabszy. — Testimonies for the Church IV, 587 (1881).UCO2 216.5

Człowiek stworzony do wspólnoty — Pan stworzył człowieka jako istotę towarzyską i pragnie, byśmy przepełnieni byli uprzejmą, miłującą naturą Chrystusa oraz byśmy dzięki przebywaniu ze sobą byli mocno ze sobą związani jako dzieci Boga, wykonujące Jego dzieło dla celów doczesnych i wiecznych. — Letter 26a, 1889; Medical Ministry 48.UCO2 216.6

Pycha niszczy wspólnotę — Widzieli [wrogowie Jezusa], że majestat, czystość i piękno prawdy, a także jej głęboki, delikatny wpływ oddziałują silnie na wiele umysłów. (...). Chrystus burzył odgradzający ich od świata mur, którego istnienie przyjemnie łechtało ich dumę i ekskluzywizm, toteż bali się, że jeśli nic nie zrobią, całkowicie odciągnie od nich lud. Dlatego też pełni wrogości, śledzili Go zawzięcie, spodziewając się, że u chodzących za Nim tłumów znajdą sposób wzbudzenia nieprzychylności względem Jego osoby i w ten sposób zapewnią Sanhedrynowi podstawę do skazania Go na śmierć. — Thoughts from the Mount of Blessing 47 (1896).UCO2 217.1

Towarzysze a charakter — Słusznie mówi się: “Pokaż mi swoich towarzyszy, a powiem ci, jaki masz charakter”. Młodzi ludzie nie zdają sobie sprawy, jak na ich charakter i reputację wpływają znajomi, których sobie wybierają. Każdy szuka towarzystwa tych, których upodobania, nawyki i praktyki są takie same jak jego własne.UCO2 217.2

Przedkładanie towarzystwa ignorantów i nikczemników nad towarzystwo osób mądrych i dobrych świadczy o słabym charakterze. Upodobania i nawyki takiego człowieka mogą się wydawać niepodobne do upodobań i nawyków tych, których towarzystwa szuka, ale gdy zaczyna przestawać z ludźmi tego pokroju, jego myśli i uczucia się zmieniają. Wyrzeka się prawych zasad i niepostrzeżenie, choć nieuchronnie zniża do poziomu swoich towarzyszy. Jak strumień zawsze nabiera właściwości gruntu, przez który płynie, tak zasady i nawyki młodzieży nieuchronnie upodabniają się do charakteru towarzystwa, w którym się ona obraca. — Counsels to Parents, Teachers, and Students 221 (1913).UCO2 217.3

Więź, którą wszyscy powinni pielęgnować — Bóg połączył nas ze sobą jako należących do jednej rodziny i wszyscy powinni pielęgnować tę więź. Istnieją posługi, które jesteśmy winni bliźniemu i których nie możemy zlekceważyć, nie łamiąc przy tym Bożych przykazań. Życie, myślenie i działanie wyłącznie dla siebie czyni człowieka nieużytecznym w służbie Bożej. Imponujące tytuły i wielkie talenty nie są konieczne do bycia dobrym obywatelem i przykładnym chrześcijaninem. — Testimonies for the Church IV, 339-340 (1879).UCO2 217.4

Najczulsza więź — Najczulszą więzią na ziemi jest ta, która łączy matkę z dzieckiem. Dziecko znajduje się pod większym wpływem sposobu życia i przykładu matki niż ojca, bo z matką łączą je silniejsze i czulsze więzi. Na matkach spoczywa wielka odpowiedzialność. Byłabym szczęśliwa, gdybym potrafiła im uświadomić, jak ważne jest ich dzieło kształtowania umysłów dzieci. — Testimonies for the Church II, 536 (1870).UCO2 218.1

Chrystus największym Przyjacielem — Nasze więzi z bliźnimi mają wielkie znaczenie. Wiele z nich może być źródłem radości i wsparcia, ale żadna więź nie jest tak cenna jak ta, która łączy skończonego człowieka z nieskończonym Bogiem. Gdy w niej trwamy, trwają w nas słowa Chrystusa. (...). Skutkiem będzie oczyszczone serce, roztropne życie i wolny od wad charakter. Ale podobni do Niego, jedynego Doskonałego Wzorca, stajemy się wyłącznie dzięki poznaniu Chrystusa i obcowaniu z Nim. — The Signs of the Times, 10 wrzesień 1885; My Life Today 190.UCO2 218.2

Ukojenie nerwów i wewnętrzny spokój — Lekarz, który okaże się godnym objęcia kierowniczego stanowiska w sanatorium, wykona wspaniałe dzieło. Jednak jego praca w sferze duchowej powinna zawsze koncentrować się na przedstawianiu pacjentom Bożego antidotum na obciążone grzechem dusze. Wszyscy lekarze muszą rozumieć, że ten rodzaj pracy ma być wykonywany delikatnie i z rozwagą. W naszych instytucjach, gdzie na leczenie przysyłane są osoby z problemami psychicznymi, dodające otuchy słowa wypowiadane do cierpiących będą często sposobem ukojenia nerwów i przywrócenia wewnętrznego spokoju. — Letter 20, 1902; Medyczna praca misyjna 183.UCO2 218.3

Dar Boży — Każda nasza szlachetna pobudka lub dążenie jest darem Bożym. Wiarą przyjmujemy od Boga życie, które jako jedyne może dać prawdziwy wzrost i skuteczność. — Education 253 (1903).UCO2 218.4

Wewnętrzne zadowolenie z prawego postępowania — Szatan nienawidzi głównej zasady rządzącej w królestwie Bożym: bezinteresowności, której istnieniu zaprzecza. Od początku wielkiego boju stara się udowodnić, że Bóg działa samolubnie. On sam, szatan, postępuje według tej zasady z wszystkimi Bożymi sługami. Zaprzeczeniem twierdzenia szatana jest dzieło Chrystusa i tych wszystkich, którzy nazywają się chrześcijanami.UCO2 218.5

Przychodząc na świat w postaci człowieka, Jezus swym życiem dał przykład bezinteresowności. Wszyscy, którzy uznają tę zasadę, muszą z Nim współdziałać, okazując ją w praktyce. Wybierać prawość, bo jest prawością, trwać przy prawdzie za cenę poświęceń i cierpienia — “takie jest dziedzictwo sług Pana i ich sprawiedliwość ode mnie pochodzi — mówi Pan”. Izajasza 54,17. — Education 154-155 (1903).UCO2 219.1

Zaufanie i współpracę świat zawdzięcza prawu Bożemu — Wszystko, co umożliwia zaufanie i współpracę między ludźmi, świat zawdzięcza prawu Bożemu, które Pan dał w swoim Słowie i które wciąż jeszcze, choć często przyćmione i prawie wygasłe, jest zapisane w ludzkim sercu. — Education 137 (1903).UCO2 219.2

Sukces życiowy a pieniądze — Gdy wchodzimy we właściwy związek z Bogiem, będziemy mieli powodzenie wszędzie, gdziekolwiek pójdziemy, i jest to powodzenie, którego pragniemy, nie w postaci pieniędzy, ale prawdziwe powodzenie. Bóg da je nam, ponieważ wie wszystko o naszym samozaparciu. On zna każdą ofiarę, jaką ponosimy. Możecie myśleć, że wasze samozaparcie nie stanowi żadnej różnicy, że powinniście mieć więcej uznania i tak dalej. Jednak u Pana stanowi to wielką różnicę. Wielokrotnie pokazywano mi, że gdy ludzie zaczynają sięgać po coraz wyższe zarobki, w ich doświadczenie wkracza coś, co powoduje, że nie stoją już dłużej na właściwym gruncie. Gdy jednak biorą zarobek, który wymaga somowyrzeczenia, Pan widzi ich samozaparcie i da im powodzenie i zwycięstwo. Było mi to przedstawiane wielokrotnie. Pan, który widzi w ukryciu, otwarcie wynagrodzi każdą ofiarę, jaką jego wypróbowani słudzy byli gotowi ponieść. — Manuscript 12, 1913; Wybrane poselstwa II, 166-167.UCO2 219.3

Bogactwo nie daje bezpieczeństwa — Wielu sądzi, że znajdzie poczucie bezpieczeństwa w ziemskich dobrach. Chrystus jednak stara się takim ludziom zdjąć bielmo z oczu, aby przejrzeli i zobaczyli daleko większą wartość, wieczną chwałę. Ludzie ci biorą złudzenia za rzeczywistość i tracą z oczu chwałę życia wiecznego. Chrystus wzywa ich, by patrzyli wyżej, ponad teraźniejszość, ku wieczności. — Letter 264, 1903; Sons and Daughters of God 247.UCO2 219.4

Ufanie Bogu daje prawdziwe bezpieczeństwo — Szatan dobrze wie, że nawet najsłabszy człowiek, o ile pozostaje w Chrystusie, może skutecznie walczyć z zastępami ciemności. Wie, że gdyby nawet sam stanął przed nim otwarcie, zostałby odparty. Stara się więc wywabić żołnierzy krzyża z ich twierdzy, aby mógł przyczaić się ze swoją armią i zniszczyć wszystkich, którzy wstąpią na jego teren. Jedynie pokornie ufając Bogu i przestrzegając wszystkich Jego przykazań, możemy mieć stałą ochronę. — Wielki bój 283 (1888).UCO2 219.5

Bóg daje bezpieczeństwo — Bóg chce, byśmy wybrali to, co niebiańskie, zamiast tego, co ziemskie. Daje nam możliwość gromadzenia skarbów w niebie. Zachęca do zdobywania najwyższego celu i zapewnia bezpieczeństwo naszemu największemu skarbowi. Oświadcza: “Męża droższym uczynię nad szczere złoto, a człowieka nad złoto z Ofir”. Izajasza 13,12 (BG). Kiedy przepadną bogactwa, które mól i rdza niszczą, naśladowcy Chrystusa będą się mogli cieszyć niezniszczalnymi skarbami nieba. — Christ's Object Lessons 374 (1900).UCO2 220.1

Uświęcający wpływ prawdy — Jedynym bezpieczeństwem dla każdej duszy są czyste myśli. Mamy wykorzystać wszystkie środki, jakie Bóg oddał do naszej dyspozycji, byśmy kierowali naszymi myślami i rozwijali je. Mamy zharmonizować nasze myślenie z Bożym. Jego prawda będzie uświęcać nasze ciało, duszę i ducha, tak że zostaniemy uzdolnieni do wzniesienia się ponad pokusę. Słowa, które będziemy wypowiadać, będą wyrażać mądrość. — Letter 123, 1904.UCO2 220.2

Przyjęcie prawdy poprawia zdrowie — Kiedy ludzie uwikłani w złe nawyki i grzeszne praktyki poddają się mocy niebiańskiej prawdy, jej przyjęcie do serca ożywia moralne siły, które wcześniej wydawały się sparaliżowane. Kto przyjmuje prawdę, ma lepsze, jaśniejsze zrozumienie niż to, które miał, zanim przylgnął duszą do Skały Wiecznej. Nawet jego fizyczne zdrowie się poprawia, gdy uświadamia on sobie, że w Chrystusie jest bezpieczny. Szczególne Boże błogosławieństwo spoczywające na nim jest samo w sobie zdrowiem i siłą. — Christian Temperance and Bible Hygiene 13 (1890); Temperance 108.UCO2 220.3

Uwolnienie od winy — Paralityk znalazł w Chrystusie uleczenie zarówno duszy, jak ciała. Zanim mógł docenić zdrowie ciała, potrzebował uzdrowienia duszy. Przed uzdrowieniem z fizycznej choroby Chrystus musi wpierw przynieść ulgę umysłowi i oczyścić z grzechu duszę. Nie można zapominać tej nauki. Tysiące cierpią dziś na schorzenia fizyczne i jak ów paralityk, wyczekują wieści: “Odpuszczone są grzechy twoje”. Przyczyną ich chorób jest ciężar grzechu oraz towarzyszące mu niepokój i niezaspokojone pragnienia. Tacy ludzie nie zaznają ulgi, póki nie przyjdą do Lekarza Dusz. Pokój, którego jedynie On może udzielić, przywróci umysłowi energię, a ciału zdrowie. — The Ministry of Healing 77 (1905).UCO2 220.4

Siła na kolejny dzień — Aniołowie, którzy są w stanie dokonać dla ciebie tego, czego sam nie potrafisz, oczekują na współpracę z twojej strony. Czekają, byś odpowiedział na wezwanie Chrystusa. Przybliż się do Boga i bliźnich. Pragnieniem, cichą modlitwą, odpieraniem szatańskich wpływów stawiaj swą wolę po stronie woli Bożej. Gdy twoim jedynym pragnieniem jest oprzeć się diabłu i gdy modlisz się gorliwie do Boga: “Nie wódź mnie na pokuszenie”, będziesz mieć siłę na kolejny dzień.UCO2 221.1

Dziełem aniołów niebieskich jest przybliżanie się do doświadczanych, kuszonych i cierpiących ludzi. Aniołowie cierpliwie i niestrudzenie działają dla ratunku tych, za których Chrystus oddał życie. — The Review and Herald, 4 lipiec 1899; Sons and Daughters of God 36.UCO2 221.2