Rozdział 69 — Odrzucenie

Wyolbrzymianie pozornych trudności — Wielu bardzo wyolbrzymia pozorne trudności, a następnie użala się nad sobą i poddaje zniechęceniu. Tacy ludzie muszą dokonać w sobie gruntownej zmiany. Muszą sami się ćwiczyć w zdobywaniu się na wysiłek i pokonywaniu dziecinnych uczuć. Powinni postanowić sobie, że nie będą marnować życia na zajmowanie się błahostkami. (...). Każdy powinien mieć cel, dążenie w życiu. Umysł powinien być zawsze okiełznany, a myśli ćwiczone trzymania się jednego punktu, jak igła magnetyczna trzyma się kierunku wskazującego biegun. Umysł należy zwracać we właściwym kierunku, zgodnie z ułożonymi wcześniej planami, a wtedy z każdym krokiem będziemy iść do przodu. (...). Powodzenie i upadek w tym życiu zależą w dużym stopniu od sposobu dyscyplinowania myśli. — The Review and Herald, 6 kwiecień 1886.UCO2 234.1

Nie ma powodu do rozpaczy — Nikt nie powinien poddawać się zniechęceniu ani rozpaczy. Szatan może podejść z okrutnymi podszeptami: “Twój stan jest beznadziejny. Nie będziesz zbawiony”. Ale w Chrystusie jest dla ciebie nadzieja. Bóg nie każe nam pokonywać grzechu o własnych siłach. Prosi, żebyśmy stanęli u Jego boku. We wszystkich trudnościach, z którymi się borykamy i które przygniatają ciało i duszę, czeka, aż pozwolimy Mu uczynić nas wolnymi. — The Ministry of Healing 249 (1905).UCO2 234.2

Strzec się użalania się nad sobą — Powinniśmy się wystrzegać roztkliwiania nad sobą. Nie dawaj nigdy upustu uczuciu, że nie jesteś tak ceniony, jak powinieneś być, że twoje wysiłki nie są doceniane albo że za wiele się od ciebie wymaga. Niech pamięć o tym, co Chrystus zniósł dla nas, uciszy każdą buntowniczą myśl. Jesteśmy traktowani lepiej niż nasz Pan. — Śladami Wielkiego Lekarza 352 (1905).UCO2 234.3

Użalanie się nad sobą psuje charakter ludzi pielęgnujących to i wywiera wpływ odbierający szczęście drugiemu człowiekowi. — Manuscript 27, 1902; Medyczna praca misyjna 173.UCO2 235.1

Zdolność znoszenia lekceważenia — Kto miłuje Boga, wznosi się ponad mgłę zwątpienia i zdobywa wspaniałe, rozległe, głębokie, żywe doświadczenie, stając się pokornym i podobnym do Chrystusa. Powierza duszę Bogu, skrywając ją z Chrystusem w Bogu. Potrafi wytrwać próbę w postaci lekceważenia, zniewag i pogardy, bo jego Zbawiciel wszystko to przeszedł. Pod naporem trudności nie będzie narzekał ani ulegał zniechęceniu, bo Jezus nie poddał się ani nie zniechęcił. Każdy prawdziwy chrześcijanin będzie silny nie własną siłą ani zasługami własnych dobrych uczynków, ale sprawiedliwością Chrystusa, która została mu przypisana przez wiarę. Wspaniałą rzeczą jest być cichym i pokornego serca, czystym i nieskalanym, tak jak Książę Niebios, gdy żył wśród ludzi. — The Review and Herald, 3 grudzień 1889; SDA Bible Commentary VII, 907.UCO2 235.2

Nie brać sobie do serca lekceważenia — To miłość własna burzy nasz spokój. Dopóki żyje nasze ja, będziemy gotowi ciągle strzec go przed upokorzeniem i znieważeniem. Kiedy jednak ego umiera i nasze życie ukryte jest z Chrystusem w Bogu, nie bierzemy sobie do serca lekceważenia ani zniewag. Stajemy się głusi na zarzuty, ślepi na wzgardę i obelgi. — Thoughts from the Mount of Blessing 16 (1896).UCO2 235.3

Zniechęcenie skutkiem nadmiaru wolnego czasu — Zniechęcenie często bywa spowodowane nadmiarem wolnego czasu. Ręce i umysł powinny być zajęte użyteczną pracą, służącą ulżeniu ciężarom innych. Ci, którzy tak spędzają czas, też na tym skorzystają. Lenistwo daje czas na rozmyślanie nad wyimaginowanymi smutkami i często wielu z tych, którzy nie mają prawdziwych trudności ani problemów, zaczyna martwić się na zapas. — The Signs of the Times, 23 październik 1884; Counsels on Health 629.UCO2 235.4

Pocieszenie dla odrzuconego sieroty — Ach, jakiż zimny i egoistyczny jest ten świat! Krewni, którzy powinni Cię pokochać i pomóc choćby ze względu na Twoich rodziców, jeśli już nie ze względu na Ciebie, zaskorupiali w swoim samolubstwie i nie interesują się Tobą. Bóg jednak będzie Ci bliższy i droższy bardziej niż którykolwiek z ziemskich krewnych. Będzie Twoim przyjacielem, który nigdy Cię nie opuści. Jest ojcem dla sierot. Jego przyjaźń napełni Cię błogim pokojem i pomoże znieść odważnie ogromną stratę, której doznałeś.UCO2 235.5

Pozwól Bogu być Twoim ojcem, a nigdy nie zabraknie Ci przyjaciela. Będziesz narażony na trudne doświadczenia, okaż jednak niezłomność i staraj się wzrastać w wierze. Będziesz potrzebował łaski do wytrwania, ale spoczywa na Tobie litościwe oko Boga. Módl się dużo i gorliwie, wierząc, że Bóg Ci pomoże. Strzeż się irytacji i fochów, nie dręcz się złudnymi nadziejami. Rozwijaj cnotę wytrwałości. Dąż do pobożności serca. Bądź konsekwentnym chrześcijaninem. Miłuj czystość i pokorną prostotę, wpleć je w swoje życie. — Testimonies for the Church II, 314 (1869).UCO2 236.1

Nigdy samotny — Nigdy nie musisz się czuć samotny, opuszczony, jeśli zechcesz przyjąć Jezusa jako swojego Towarzysza i Wiecznego Przyjaciela. — Letter 4, 1885.UCO2 236.2

Zaniedbanie obowiązków zatraca duszę — Dusza może iść na zatracenie nie tylko z powodu stawiania oporu, lecz również wskutek zaniedbania obowiązków. — The Desire of Ages 323 (1898).UCO2 236.3

Znoście jedni drugich — Musimy znosić jedni drugich, pamiętając nasze upadki. Dla jednych miejcie litość, dla drugich miejcie litość połączoną z obawą, wyrywając ich z ognia. Nie wszyscy potrafią zachować taką samą żelazną dyscyplinę. Nie wszystkim można wpoić jednakowe poczucie obowiązku. Należy uwzględnić różnice temperamentów i sposobów myślenia. Bóg wie, jak z nami postępować. Serce mnie boli, gdy widzę, jak niektórzy bracia zachowują się względem siebie, skłonni łapać za słówka i robić sobie z tego powodu wyrzuty. (...).UCO2 236.4

Czas, byśmy zamiast mierzyć ilość zła wyrządzonego przez innych, zabrali się wszyscy do badania własnych serc, wyznawania własnych win i pozostawiania braci osądowi Pana. Każdy odpowie tylko za własne czyny. Gdy ktoś w swoim ograniczeniu usiłuje wyrywać chwasty z ogródka swojego brata, paskudne zielsko zarośnie jego własny ogródek. Niech wszyscy starają się uchronić własną duszę i okazywać w domu zadowolenie, pogodę ducha i cierpliwość, a wtedy wszystko będzie dobrze. — Letter 12, 1863.UCO2 236.5

Nie wszyscy myślą podobnie — Kształtując umysły ludzkie, musimy to robić całym sercem. Nie zapominajmy o tym. Często kusi nas, by krytykować człowieka zajmującego wysokie, odpowiedzialne stanowisko, bo nie postępuje tak, jak byśmy tego oczekiwali. Tymczasem ktoś, kto dźwiga wielką odpowiedzialność, nie potrzebuje krytyki od współpracowników, tylko ich wsparcia, wytrwałości, cierpliwości i modlitwy. Potrzebuje stałej obecności Chrystusa, bo nie zawsze ma w pobliżu mądrych, przychylnych ludzi, których mógłby się poradzić.UCO2 236.6

Zakłopotany licznymi troskami i wezwaniami o pomoc, może popełnić błędy. Pośród dziesiątek spraw może się wydawać, że Twoja została zlekceważona. W takich chwilach pamiętaj o ciężkich brzemionach włożonych na barki tego, którego posądzasz o zaniedbanie obowiązków. Nie zapominaj, że spełnienie Twojej prośby może być dla niego niemożliwe, a niewykluczone, że byłoby nawet wielkim błędem. — Letter 169, 1904.UCO2 237.1

Pan stoi przy swoich posłańcach — Pan pragnie, by każdy, kto pełni służbę dla Niego, powstrzymał się od wszelkich surowych oskarżeń i krytyki. Pouczono nas, że mamy postępować mądrze wobec tych, którym tu i tam nie dostaje. Pozostawcie Bogu potępianie i osądzanie. Chrystus zachęca: “Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych”. Mateusza 11,28.UCO2 237.2

Każdy, kto przyjmie to zaproszenie, będzie szedł w jednym jarzmie z Chrystusem. Zawsze i wszędzie mamy okazywać Chrystusową cichość i pokorę. Wtedy Pan będzie stał przy swoich posłańcach i uczyni ich swoimi rzecznikami, a kto jest rzecznikiem Boga, nigdy nie włoży w usta ludzi słów, których by nie wypowiedział Władca niebios, wiodąc spór z diabłem. — Letter 38, 1894.UCO2 237.3

Nie zatrzymywać się nad uczuciami (rada dla osoby na kierowniczym stanowisku) — Nie zatrzymuj się nad uczuciami, których w takich chwilach zawsze doznajesz. Odsuń je na bok. Kiedy wkraczasz na drogę krytycyzmu i surowej mowy, stajesz się coraz bardziej szorstki i skory do krytykanctwa. Ugryź się w język, zanim coś takiego powiesz. Nie ustępuj wrogowi ani na piędź. — Letter 169, 1902.UCO2 237.4