Κεφάλαιο 17 - Προάγγελοι της Χαραυγής

Μία από τις πιό εντυπωσιακές και περίλαμπρες αλήθειες της Αγίας Γραφής αποτελεί το γεγονός της δευτέρας παρουσίας του Χριστού με την οποία ολοκληρώνεται το μεγάλο έργο της απολύτρωσης. Στον οδοιπορούντα λαό του Θεού, τον επί τόσους αιώνες «περιπατούντα εν κοιλάδι σκιάς θανάτου,» δίνεται η πολύτιμη, χαρμόσυνη ελπίδα που δημιουργεί η υπόσχεση της παρουσίας Εκείνου ο οποίος είναι «η ανάσταση και η ζωή” γιά «να επαναφέρει τον εξόριστον Αυτού” (λαό). Η διδασκαλία της δευτέρας παρουσίας αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό των Αγίων Γραφών. Από την ημέρα που το προπατορικό ζευγάρι αργόσερνε πένθιμα τα βήματά του απομακρυνόμενο από τον κήπο της Εδέμ, οι πιστοί όλων των αιώνων περίμεναν τον ερχομό Εκείνου τον οποίο τους είχε υποσχεθεί ο Θεός γιά να καταλύσει τη δύναμη του εξολοθρευτή και να τους επαναφέρει στο χαμένο Παράδεισο. Οι άγιοι άνθρωποι των περασμένων εποχών απέβλεπαν στην ένδοξη παρουσία του Μεσσία σαν την ολοκλήρωση της πίστης τους. Ο Ενώχ, έβδομος μόλις σε γενεαλογική σειρά από τους πρώτους κατοίκους της Εδέμ, ο άνθρωπος που περπάτησε τρείς ολόκληρους αιώνες μαζί με το Θεό είχε το προνόμιο να οραματισθεί τη μακρυνή εκείνη ημέρα του ερχομού του Λυτρωτή και διακήρυξε: «Ήλθεν ο Κύριος με μυριάδας αγίων Αυτού δια να κάμη κρίσιν κατά πάντων.» (Ιουδ. 14-15.) O πατριάρχης Ιώβ, μέσα στο ζοφερό σκότος της οδυνηρής δοκιμασίας του, αναφώνησε με πεποίθηση ασάλευτη: « Εξεύρω ότι ζή ο Λυτρωτής μου και θέλει εγερθή εν τοις εσχάτοις καιροίς επί της γής ... Με την σάρκα μου θέλω ιδεί τον Θεόν • τον οποίον αυτός εγώ θέλω ιδεί και θέλουσι θεωρήσει οι οφθαλμοί μου και ουχί άλλος.» (Ιώβ 19:25-27.)TΠ88 356.1

Η παρουσία του Χριστού η οποία εγκαινιάζει τη βασιλεία της δικαιοσύνης είναι εκείνη που ενέπνευσε τους άγιους συγγραφείς με τις μεγαλοπρεπέστερες και συγκλονιστικότερες εκφράσεις. Ποιητές και προφήτες της Βίβλου αναφέρονται στο γεγονός αυτό με λόγια που φλογίζονται από τη δόξα του ουρανού. Ο ψαλμωδός ύμνησε τη δύναμη και τη μεγαλοπρέπεια του Βασιλιά του Ισραήλ με τα ακόλουθα λόγια: «Εκ της Σιών ήτις είναι η εντέλεια της ωραιότητος, έλαμψεν ο Θεός. Θέλει ελθεί ο Θεός ημών και δεν θέλει σιωπήσει ... Θέλει προσκαλέσει τους ουρανούς άνωθεν και την γήν διά να κρίνη τον λαόν Αυτού.» (Ψαλμοί 50:2-4.) «Ας ευφραίνωνται οι ουρανοί και ας αγάλλεται η γή ... ενώπιον του Κυρίου• διότι έρχεται, διότι έρχεται διά να κρίνη την γήν. Θέλει κρίνει την οικουμένην εν δικαιοσύνη και τους λαούς εν τη αληθεία Αυτού.» (Ψαλμοί 96:11-13.)TΠ88 357.1

Ο προφήτης Ησαΐας λέγει: «Εξεγέρθητε και ψάλλετε σείς οι κατοικούντες εν τω χώματι διότι η δρόσος σου είναι ως η δρόσος των χόρτων και η γή θέλει εκρίψει τους νεκρούς.» « Οι νεκροί σου θέλουσι ζήσει, μετά του νεκρού σώματος μου θέλουσιν αναστηθή.» « Θέλει καταπίει τον θάνατον εν νίκη και Κύριος ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων • και θέλει εξαλείψει το όνειδος του λαού Αυτού από πάσης της γής διότι ο Κύριος ελάλησε. Και εν εκείνη τη ημέρα θέλουσιν ειπεί, Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών, περιεμείναμεν Αυτόν και θέλει σώσει ημάς ούτος είναι ο Κύριος περιεμείναμεν Αυτόν. Θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία Αυτού.» (Ησαΐας 26:19, 25:8-9.)TΠ88 357.2

Και ο Αββακούμ, μεταρσιωμένος από το θεϊκό όραμα, ατένισε την παρουσία του Κυρίου: «Ο Θεός ήλθεν από Θαμμάν και ο Άγιος από του όρους Φαράν. Εκάλυψεν ουρανούς η δόξα Αυτού και της αινέσεως Αυτού ήτο πλήρης η γή. Και η λάμψις Αυτού ήτο ως το φώς.» « Εστάθη και διεμέτρησε την γήν επέβλεψε και διέλυσε τα έθνη. Και τα έθνη τα αιώνια συνετρίβησαν οι αιώνιοι βουνοί εταπεινώθησαν αι οδοί Αυτού είναι αιώνιοι.» « Επέβης επί τους ίππους Σου και επί τας αμάξας Σου προς σωτηρίαν.» «Σε είδον τα όρη και ετρόμαξαν ... Η άβυσσος ανέπεμψε την φωνήν αυτής, ανύψωσε τας χείρας αυτής. Ο ήλιος και η σελήνη εστάθησαν εν τω κατοικητηρίω αυτών και εν τω φωτί των βελών Σου περιεπάτουν, εν τη λάμψει της αστραπτούσης λόγχης Σου.» «Εξήλθες εις σωτηρίαν του λαού Σου, εις σωτηρίαν του Χριστού Σου • επάταξας τον αρχηγόν του οίκου των ασεβών, απεκάλυψας τα θεμέλια έως βάθους.» (Αββακούμ 3:3, 4, 6, 8, 10, 11, 13.)TΠ88 357.3

Τον καιρό που πλησίαζε να αποχωρισθεί από τους μαθητές Του, ο Σωτήρας τους παρηγόρησε μέσα στη λύπη τους με τη διαβεβαίωση ότι θα επανέρχονταν: «Ας μή ταράττηται η καρδία σας ... εν τω οίκω του Πατρός Μου είναι πολλά οικήματα ... Υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον. Και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς Εμαυτόν, δια να ήσθε και σείς όπου είμαι Εγώ.» (Ιωάννη 14:1 — 3.) «Όταν έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη Αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ Αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης Αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν Αυτού πάντα τα έθνη.» (Ματθαίου 25:31 -32.)TΠ88 358.1

Οι άγγελοι, χρονοτριβώντας γιά λίγο πάνω από το όρος των Ελαιων μετά την ανάληψη του Χριστού, επανέλαβαν στους μαθητές την υπόσχεση της επιστροφής Του: « Ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω, καθ’ όν τρόπον είδετε Αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.» (Πράξεις 1:11.) Επίσης ο Παύλος πιστοποιεί με λόγια παρακινούμενα από τη θεϊκή έμπνευση: «Επειδή Αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού.» (Α’ Θεσσαλονικείς 4:16.) Και αυτός ο οραματιστής της Πάτμου αναφέρει: « Ιδού, έρχεται μετά των νεφελών, και θέλει ιδεί Αυτόν πάς οφθαλμός.» (Αποκάλυψη 1:7.)TΠ88 358.2

Γύρω από το θέμα της παρουσίας Του συγκεντρώνεται η δόξα «της αποκαταστάσεως πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων Αυτού προφητών.» (Πράξεις 3:21.) Τότε θα συντριβεί η μακροχρόνια κυριαρχία του κακού, όταν «αι βασιλείαι του κόσμου» θα γίνουν «του Κυρίου ημών και του Χριστού Αυτού και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκάλυψη 11:15.) «Η δόξα του Κυρίου θέλει φανερωθή, και πάσα σάρξ ομού θέλει ιδεί .» «Ο Κύριος θέλει κάμει την δικαιοσύνην και την αίνεσιν να βλαστήσωσιν ενώπιον πάντων των εθνών.» Αυτός «θέλει είσθαι στέφανος δόξης και διάδημα ωραιότητος εις το υπόλοιπον του λαού Αυτού.» (Ησαΐας 40:5, 61:11, 28:5.)TΠ88 358.3

Τότε η ειρηνική και πολυπόθητη βασιλεία του Μεσσία θα εγκαθιδρυθεί κάτω από ολόκληρο τον ουράνιο θόλο. « Ο Κύριος λοιπόν θέλει παρηγορήσει την Σιών. Αυτός θέλει παρηγορήσει πάντας τους ηρημωμένους τόπους αυτής και θέλει κάμει την έρημον αυτής ως την Εδέμ, και την ερημίαν αυτής ως παράδεισον του Κυρίου.» «Η δόξα του Λιβάνου θέλει δοθή εις αυτήν, η τιμή του Καρμήλου και Σαρών.» «Δεν θέλεις πλέον oνομασθή, Ηρημωμένη αλλά θέλεις oνομασθή, Η Ευδοκία Μου εν αυτή και η γή σου, Η Νενυμφευμένη » Καθώς ο νέος νυμφεύεται με παρθένον, ... ούτως ο Θεός σου θέλει ευφρανθή εις σε.» (Ησαΐας 51:3, 35:2, 62:4, 5.)TΠ88 359.1

Η έλευση του Κυρίου απετέλεσε την ακράδαντη ελπίδα όλων των πιστών οπαδών Του όλων των αιώνων. Τα παρήγορα αποχαιρετιστήρια λόγια του Χριστού πάνω στο Όρος των Ελαιών γιά τη μελλοντική επιστροφή Του, λάμπρυναν το μέλλον των μαθητών Του, και πλημμύρισαν με τέτοια χαρά και ελπίδα τις καρδιές τους, που καμία θλίψη δεν μπορούσε να σβύσει ή δοκιμασία να εξασθενήσει. Ανάμεσα στους διωγμoύς και στις ταλαιπωρίες, η «παρουσία του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού” αποτελούσε την «μακαρίαν ελπίδα.» Όταν οι Θεσσαλονικείς πιστοί λυπώταν κατάκαρδα ενώ ενταφίαζαν τους προσφιλείς νεκρούς τους που έλπιζαν ότι θα ζούσαν γιά να ιδούν την παρουσία του Κυρίου, ο Παύλος, ο καθοδηγητής τους, έστρεφε την προσοχή τους στην ανάσταση η οποία θα μεσολαβούσε με την επιστροφή του Σωτήρα. Τότε, όσοι είχαν πεθάνει με την πίστη του Χριστού, θα ανασταίνονταν και, μαζύ με τους ζωντανούς πιστούς, θα αρπάζονταν στον αέρα γιά να συναντήσουν τον Κύριό τους. «Και ούτω,” καταλήγει ο απόστολος, «θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους.» (Α’ Θεσσαλονικείς 4:16-18.)TΠ88 359.2

Πάνω από τα γυμνά βράχια της Πάτμου, άκουσε ο μαθητής της αγάπης να βροντοφωνεί η υπόσχεση: «Ναι έρχομαι ταχέως.» Και η πρόθυμη απάντησή του διερμήνευε τη λαχτάρα και την προσευχή της εκκλησίας καθόλο το διάστημα της μακρόχρονης οδοιπορίας της: «Ναί έρχου, Κύριε Ιησού.» (Αποκάλυψη 22:20.)TΠ88 360.1

Από τις φυλακές, από τα ικριώματα της φωτιάς, από τους μαρτυρικούς βωμούς όπου οι άγιοι και οι μάρτυρες κατέθεσαν τη ζωή τους χάρη της αλήθειας, αντηχούν τα ίδια πάντα λόγια παρηγοριάς και ελπίδας στο διάβα των αιώνων. «Επειδή είχαν τη διαβεβαίωση της προσωπικής Του ανάστασης που εξασφαλίζει και τη δική τους με τον ερχομό Του, γι’ αυτό το λόγο, περιφρονούσαν το θάνατο και θριάμβευαν κατ’ αυτού,» διηγείται ένας από τους Χριστιανούς εκείνους. (Daniel Τ. Taylor, The Reign of Christ on Earth, or, The Voice of the Church in All Ages, σελ. 33.) Πρόθυμοι κατέβαιναν στον τάφο από όπου θα «ανασταίνονταν ελεύθεροι” μιά μέρα. (Ίδιο μέρος, σελ. 54.) Απέβλεπαν στον Κύριο «ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά της δόξης του Πατρός Αυτού” προσκομίζοντας «την βασιλείαν την ητοιμασμένην δια τους αγίους Αυτού.» Αυτή την πίστη είχαν οι Βαλδένσιοι. (Ίδιο μέρος σελ. 129-132.) Ο Ουḯκλιφ επίσης απέβλεπε στην παρουσία του Αυτρωτή σαν την ελπίδα της εκκλησίας. (σελ. 132-134.)TΠ88 360.2

Ο Λούθηρος δήλωνε: «Είμαι πραγματικά της γνώμης ότι η ημέρα της κρίσης δεν θα βραδύνει περισσότερο από τριακόσια χρόνια. Ο Θεός δεν θα υποφέρει, δεν μπορεί να υποφέρει, περισσότερο αυτόν τον αμαρτωλό κόσμο.» «Πλησιάζει η ημέρα όπου η βασιλεία των βδελυγμάτων θα ανατραπεί.» (σελ. 158, 134.)TΠ88 360.3

«Ο γερασμένος αυτός κόσμος εγγίζει προς το τέρμα του,» αποφάνθηκε ο Μελάχθων. Ο Καλβίνος παρότρυνε τους Χριστιανούς «να μη διστάζουν να εύχονται με όλη τους την καρδιά γιά την ημέρα της παρουσίας του Χριστού, σαν το πιό ελπιδοφόρο απ’ όλα γεγονός » και τονίζει ότι ολόκληρη η οικογένεια των πιστών έχει τα βλέμματα στραμμένα πρός την ημέρα εκείνη.» «Πρέπει να νοιώθομε πνευματική πείνα γιά το Χριστό, να Τον αποζητούμε, να Τον σκεπτόμαστε,» έλεγε, «μέχρι που να ανατείλει η μεγάλη εκείνη ημέρα όταν ο Κύριός μας θα αποκαλύψει καθολοκληρία τη δόξα της βασιλείας Τoυ.» (Ίδιο μέρος σελ. 158, 134.)TΠ88 360.4

« Δεν μετέφερε ο Κύριός μας Ιησούς τη σάρκα μας στον ουρανό;” έλεγε ο Ιωάννης Νώξ, ο Σκωτσέζος Μεταρρυθμιστής. « Μπορεί λοιπόν να μη επιστρέψει; Ξέρομε ότι θα επιστρέψει και μάλιστα σύντομα.» Και ο Ράϋντλη και ο Λάτιμερ, που είχαν θυσιάσει τη ζωή τους γιά την αλήθεια, ατένιζαν με πίστη στην ημέρα του ερχομού του Κυρίου. Έγραφε ο Ράϋντλη: «Ο κόσμος χωρίς καμία αμφιβολία—το πιστεύω ακράδαντα γι’ αυτό και το λέω—πλησιάζει προς το τέλος του. ‘Ωστε μαζύ με τον Ιωάννη, το δούλο του Θεού, ας επαναλάβομε και εμείς με όλη μας την καρδιά στο Σωτήρα μας Χριστό, Έρχου, Κύριε Ιησού, ναι έρχου.» (σελ. 151, 145.)TΠ88 361.1

«Γιά μένα η πιό γλυκειά και χαρούμενη σκέψη είναι η σκέψη της παρουσίας του Κυρίου,” αποφαίνονταν ο Μπάξτερ. (Richard Baxter, Works, Τόμ. 17, σελ. 555.) «Είναι το έργο της πίστης και το χαρακτηριστικό των αγίων Του να αγαπούν την παρουσία Του και να περιμένουν την εκπλήρωση της μακαρίας εκείνης ελπίδας.» «Ενόσο ο θάνατος είναι ο έσχατος εχθρός που θα καταστραφεί με την ανάσταση, μπορούμε να σκεφθoύμε με πόση προθυμία και λαχτάρα οι Χριστιανοί πρέπει να προσεύχονται γιά τη οευτέρα παρουσία του Χριστού, που θα σημάνει τη μεγάλη και τελειωτική αυτή νίκη.» (Ίδιο μέρος, Τόμ. 17, σελ. 500.) «Γι’ αυτή τη μέρα πρέπει να λαχταρούν και να ελπίζουν και να προσμένουν οι πιστοί σαν την πραγματοποίηση του όλου έργου της απολύτρωσής τους και το επιστέγασμα όλων των επιθυμιών και προσπαθειών τους.» «Επίσπευσε, Κύριε, την ευλογημένη αυτή ημέρα!» (Ίδιο μέρος Τόμ. 17, σελ. 182183.) Αυτή ήταν η ελπίδα της αποστολικής εκκλησίας, η ελπίδα της «εκκλησίας εν τη ερήμω » και η ελπίδα των Μεταρρυθμιστών.TΠ88 361.2

Η προφητεία όχι μόνο προλέγει τον τρόπο και τον αντικειμενικό σκοπό της παρουσίας του Χριστού, αλλά μας παρουσιάζει και σημεία που προειδοποιούν τους ανθρώπους γιά την εγγύτητά της. Ο Ιησούς δήλωσε: «Θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω, τη σελήνη και τοις άστροις.» (Λουκά 21:25.) « Ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής και οι αστέρες του ουρανού θέλουσι πίπτει και αι δυνάμεις αι εν τοις ουρανοίς θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλαις μετά δυνάμεως πολλής και δόξης.» (Μάρκου 13:24-26.) Ο Ιωάννης ο Αποκαλυπτής περιγράφει το πρώτο από τα σημεία αυτά που προηγούνται της δευτέρας παρουσίας με τα ακόλουθα λόγια: «Ιδού, έγεινε σεισμός μέγας και ο ήλιος έγεινε μέλας ως σάκκος τρίχινος και η σελήνη έγεινε ως αίμα.» (Αποκάλυψη 6:12.)TΠ88 361.3

Τα σημεία αυτά εμφανίσθηκαν πρίν από το δέκατο έννατο αιώνα. Σαν εκπλήρωση της προφητείας, το 1755 έγινε ο τρομερότερος σεισμός που έχει καταχωρηθεί στα παγκόσμια χρονικά. Αν και γνωστός με τον τίτλο « σεισμός της Λισσαβώνας,” είχε όμως επεκταθεί στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρωπαϊκής, της Αφρικανικής και της Αμερικανικής Ηπείρου. Έγινε αισθητός μέχρι τη Γροιλανδία, τις Δυτικές Ινδίες, το νησί της Μαδέϊρας, τη Νορβηγία και Σουηδία, τη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία. Κάλυψε μία έκταση πάνω από τέσσερα εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια. Στην Αφρική η δόνηση έγινε σχεδόν τόσο αισθητή όσο και στην Ευρώπη. Ένα μεγάλο μέρος στο Αλγέρι καταστράφηκε. Ένα χωριό, με γύρω στις οκτώ ή δέκα χιλιάδες κατοίκους στα πρόθυρα του Μαρόκου, καταποντίσθηκε ολόκληρο. Ένα πελώριο θαλάσσιο κύμα όρμησε με μανία πάνω στις Ισπανικές και Αφρικανικές ακτές καταποντίζοντας πόλεις ολόκληρες και προκαλώντας τεράστιες καταστροφές.TΠ88 362.1

Αλλά τη σφοδρότερη δόνηση την αισθάνθηκαν η Ισπανία και η Πορτογαλλία. Λέγεται ότι το κύμα που εισώρμησε στο Καδίζ έφθασε τα δέκα οκτώ μέτρα. «Μερικά από τα μεγαλύτερα βουνά της Πορτογαλλίας σείσθηκαν από θεμέλια με τέτοια παραφορά, που ορισμένα σχίσθηκαν στην κορυφή από όπου άρχισαν να πετούν κατά θεαματικότατο τρόπο πελώριες μάζες από τα σπλάχνα τους, τινάζοντάς τες στις γειτονικές κοιλάδες. Διηγούνται ότι και φλόγες ακόμη ξεπετάχθηκαν από τα βουνά αυτά.» (Sir Charles Lyell, Principles of Geology, σελ. 495.)TΠ88 362.2

Στη Λισσαβώνα «ακούσθηκε πρώτα μία υπόκωφη βοή από τα έγκατα της γής που τη διαδέχθηκε αμέσως μία σφοδρή δόνηση καταστρέφοντας το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Μέσα σε έξη περίπου λεπτά της ώρας εξήντα χιλιάδες άνθρωποι εξολοθρεύθηκαν. Η θάλασσα πρώτα αποτραβήχθηκε αφήνοντας την ακτή στεγνή. Κατόπιν επέστρεψε με τέτοια ορμή που τα κύματα της σηκώθηκαν σε ύψος δεκαπέντε περίπου μέτρων πάνω από την κανονική της επιφάνεια. «Ανάμεσα στα καταπληκτικά γεγονότα που αναφέρονται σχετικά με την καταστροφή της Αισσαβώνας, είναι η καθίζηση μιάς καινούργιας και πολυδάπανης μαρμάρινης προκυμαίας. Ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων είχε καταφύγει σ’ αυτή γιά ασφάλεια πιστεύοντας ότι δεν θα τους έφθαναν μέχρι εκεί τα χαλάσματα των γκρεμισμένων σπιτιών. Έξαφνα όμως ολόκληρη η προκυμαία καταποντίσθηκε, παρασύροντας μαζί της όλη εκείνη την ανθρώπινη μάζα, χωρίς ποτέ ούτε ένα πτώμα να φανεί πλέοντας στην επιφάνεια.» (Ίδιο μέρος, σελ. 495.)TΠ88 363.1

«Τη σεισμική δόνηση επηκολούθησε το στιγμιαίο γκρέμισμα όλων των εκκλησιών, όλων των μοναστηριών, σχεδόν όλων των δημοσίων κτιρίων και πάνω από το ένα τέταρτο των ιδιωτικών σπιτιών. Δύο περίπου ώρες μετά την αρχική δόνηση, πυρκαγιές είχαν εκραγεί σε διάφορες συνοικίες της πόλης. Τόσο σφοδρή ήταν η ένταση της πυρκαγιάς γιά τρείς ολόκληρες μέρες, ώστε η πόλη καταστράφηκε τελείως. Έτυχε ο σεισμός να γίνει σε χρονιάρα μέρα όταν οι εκκλησίες και τα μοναστήρια ήταν κατάμεστα από κόσμο, ελάχιστοι από τους οποίους γλύτωσαν. (Encyclopedia Americana, Έκδοση 1831, Άρθρο «Λισσαβώνα,” σημείωση.) «Ο πανικός του πληθυσμού ήταν απερίγραπτος. Κανείς δεν έκλαιγε. Από τη σαστιμάρα δεν μπορούσαν να κλάψουν. Οι άνθρωποι έτρεχαν εδώ κι εκεί, έξαλλοι από το φόβο και την απόγνωση, κτυπώντας τα πρόσωπά τους και τα στήθη τους και φωνάζοντας: «Έλεος! Έφθασε το τέλος του κόσμου! » Μητέρες, λησμονώντας τα παιδιά τους, έτρεχαν στους δρόμους φορτωμένες με εικόνες και σταυρούς. Γιά κακή τους τύχη, πολλοί κατέφυγαν στις εκκλησίες να σωθούν. Αλλά μάταια η θέα του θείου μυστηρίου. Μάταια οι δυστυχισμένες υπάρξεις πιάνονταν από την Αγία Τράπεζα. Εικόνες, κλήρος και λαός καταποντίσθηκαν μέσα σ’ ένα πελώριο κοινοτάφιο.» Υπολογίζεται ότι ενενήντα χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους την ολέθρια εκείνη μέρα.TΠ88 363.2

Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα εκπληρώθηκε το επόμενο σημείο που αναφέρεται στην προφητεία: η συσκότιση του ηλίου και της σελήνης. Το γεγονός έχει εξαιρετικά ιδιάζουσα σημασία επειδή ο ακριβής καιρός της εκπλήρωσής του είχε προαναφερθεί με λεπτομέρεια. Στη συνομιλία με τους μαθητές Του πάνω στο Όρος Των Ελαιών, ο Σωτήρας περιέγραψε τη μακρόχρονη περίοδο των δοκιμασιών της εκκλησίας Του—τα 1260 χρόνια της παπικής καταδυνάστευσης που θα συντέμνονταν χάρη των πιστών.—Και αναφέρθηκε κατόπιν σε ορισμένα συμβάντα που θα μεσολαβούσαν πρίν από την παρουσία Του, τονίζοντας συγκεκριμμένα τον ακριβή καιρό όταν το πρώτο από αυτά θα παρουσιάζονταν: «Εν εκείναις ταις ημέραις, μετά την θλίψιν εκείνην, ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής.» (Μάρκου 13:24.) Οι 1260 μέρες τερματίσθηκαν το 1798. Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, οι διωγμοί σταμάτησαν σχεδόν καθολοκληρία. Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, μετά τη λήξη των διωγμών, ο ήλιος επρόκει το να σκοτισθεί. Στις 19 Μαḯου του 1780 η προφητεία εκπληρώθηκε.TΠ88 364.1

« Μοναδικό σχεδόν, αν όχι αποκλειστικό στο είδος του μυστηριακό και ανεξήγητο φαινόμενο, ... παραμένει το περιστατικό γνωστό σαν « σκοτεινή ημέρα της 19 Μαḯου, 1780,” το εντελώς δηλαδή ακατανόητο σκοτείνιασμα ολόκληρης της ορατής επιφάνειας του ουράνιου θόλου και της ατμόσφαιρας στις Πολιτείες της Νέας Αγγλίας.» (R. Μ. Devens, Our First Century, σελ. 89.)TΠ88 364.2

Ένας αυτόπτης μάρτυρας, κάτοικος της Πολιτείας της Μασσαχουσέττης, δίνει την ακόλουθη περιγραφή του γεγονότος: «Το πρωί ο ήλιος ανέτειλε λαμπρός, αλλά σε λίγο άρχισε να σκοτεινιάζει. Πυκνά σύννεφα συγκεντρώνονταν ολοένα πιό μαύρα και απειλητικά, αστραπές έσχιζαν τη μαυρίλα του ουρανού, βροντές αντηχούσαν και ψιλόβρεχε. Κατά τις εννέα η ώρα, τα σύννεφα αραίωσαν, παίρνοντας μία παράξενη όψη σαν να ήταν από χαλκό ή μπρούντζο. Αντανακλώντας το παράξενο αυτό φώς πάνω στη γή, στα βράχια, στα δένδρα, στα κτίρια, στα νερά και στους ανθρώπους, πρόσδιδε στα πάντα μία περίεργη αφύσικη όψη. Μερικά λεπτά αργότερα, ολόκληρος ο ουρανός, εκτός από μία μικρή σχισμή στον ορίζοντα, σκεπάσθηκε από ένα πυκνό, κατάμαυρο σύννεφο και τα πάντα σκοτείνιασαν σαν να ήταν εννέα η ώρα μιάς καλοκαιρινής νυχτιάς ...TΠ88 364.3

« Φόβος αγωνία και δέος κατέλαβαν τις ψυχές των ανθρώπων. Οι γυναίκες παρακολουθούσαν από το κατώφλι του σπιτιού τους τη σκοτεινιασμένη φύση ολόγυρα. Οι άνδρες επέστρεφαν από τα χωράφια τους. Οι μαραγκοί παρατούσαν τα εργαλεία τους, οι σιδεράδες τα καμίνια τους, οι έμποροι τους μπάγκους τους. Τα σχολεία έκλεισαν και τα παιδιά γύριζαν στα σπίτια τους κατατρομαγμένα. Οι ταξιδιώτες ξεπέζευαν στα κοντινότερα αγροτόσπιτα. Και ο καθένας διερωτώταν: «Τι να σημαίνει αυτό;» Φαίνονταν ότι ένας τυφώνας θα ξεσπούσε από στιγμή σε στιγμή γιά να σαρώσει ολόκληρη τη χώρα, ή ότι είχε φθάσει η συντέλεια του κόσμου.TΠ88 365.1

«Κεριά άναψαν στα σπίτια, και στα τζάκια φεγγοβολούσαν οι φωτιές όπως σε μία αφέγγαρη φθινοπωρινή βραδιά ... Οι κότες κούρνιαζαν στα κοτέτσια τους να κοιμηθούν, τα ζώα μαζεύονταν από τα λειβάδια στους φράχτες κι όλο μούγκρηζαν, οι βατράχοι κρόαζαν, τα πουλιά του δάσους έψαλλαν τους νυχτερινούς ύμνους τους και οι νυχτερίδες άρχιζαν να φτερουγίζουν ολόγυρα. Οι άνθρωποι όμως ήξεραν ότι δεν είχε νυχτώσει ...TΠ88 365.2

«Ο Δόκτορας Ναθαναήλ Χουήτακερ, ο ποιμένας μιάς εκκλησίας του Σέηλεμ, κάλεσε μία έκτακτη θρησκευτική συνάθροιση και στο κήρυγμα υποστήριξε ότι το σκότος αυτό ήταν ένα αποκλειστικά υπερφυσικό φαινόμενο. Παρόμοιες εκκλησιαστικές συναθροίσεις έγιναν σε διάφορα άλλα μέρη. Τα εδάφια που χρησιμοποιούνταν στα έκτακτα αυτά κηρύγματα ήταν πάντοτε εκείνα που απέδειχναν ότι η εμφάνιση του σκότους συμφωνούσε με την προφητεία... Το σκότος έφθασε στο πυκνότερο σημείο λίγο μετά τις ένδεκα η ώρα.» (The Essex Antiquarian, Απρίλιος 1899, Τόμ. 3, Αρ. 4, σελ. 53-54.) Στα περισσότερα μέρη της χώρας τόσο πυκνό ήταν το σκότος της ημέρας που οι άνθρωποι ούτε μπορούσαν να καταλάβουν από τα ωρολόγια τί ώρα είναι, ούτε να κανονίσουν γιά φαγητό, ούτε να κάνουν τίς δουλειές του σπιτιού χωρίς το φώς των κεριών .TΠ88 365.3

«Το σκότος έλαβε καταπληκτικές διαστάσεις. Ανατολικά έφθανε μέχρι το Φάλμουθ. Δυτικά επεκτείνονταν μέχρι τα μακρυνοτέρα μέρη της Πολιτείας της Κοννεκτικούτης και της πόλης της Αλβανίας της Νέας Υόρκης. Στο νότο έγινε αισθητό μέχρι τις θαλάσσιες ακτές, και στο βορρά μέχρι τα πιό απόμακρα όρια των Αμερικανικών κτήσεων.» (William Gordon, History of the Rise, Progress and Establishment of the Independence of the U. S. Α., Τόμ. 3, σελ. 57.)TΠ88 366.1

Μία ή δύο ώρες πρίν πέσει η νύχτα, το έντονο σκοτάδι της ημέρας το διαδέχθηκε ένας μερικά καθάριος ουρανός και τότε φάνηκε ο ήλιος, αν και σκεπασμένος ακόμη από μία σκοτεινή πυκνή ομίχλη. «Μετά τη δύση του ηλίου, τα σύννεφα συγκεντρώθηκαν πάλι και τότε σκοτείνιασε με καταπληκτική ταχύτητα. Η νυχτερινή αυτή συσκότιση δεν ήταν λιγότερο παράξενη και τρομακτική από την ημερήσια. Παρ’ όλο ότι το φεγγάρι ήταν σχεδόν ολόγιομο, κανένα αντικείμενο δεν μπορούσε να διακριθεί χωρίς τη βοήθεια τεχνητού φωτός. Παρατηρούμενο από τα κοντεινά σπίτια ή από μακρυνότερα μέρη, το φώς έδινε την εντύπωση μιάς Αραβικής νύχτας, αδιαπέραστης σχεδόν από τις φωτεινές ακτίνες.» (Isaiah Thomas, Massachusetts Spy ή American Oracle of Liberty, Τόμ. 10, Ap. 472, 25 Μαḯου 1780.) Ένας αυτόπτης μάρτυρας διηγείται: «Εκείνη την ώρα δεν μπορούσα παρά να σκέπτομαι ότι αν όλα τα φωτεινά σώματα του σύμπαντος είχαν σαβανωθεί με αδιαπέραστες σκιές, ή αν ξαφνικά έπαυαν να υπάρχουν, τελειότερο σκοτάδι απ’ αυτό δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί.» Επιστολή τού Δρα. Σαμουήλ Τέννεη από το ‘Εξητερ του New Hampshire, Δεκέμβριος 1785 (Massachusetts Historical Society Collections, 1792. Σειρά Πρώτη, Τόμ. 1, σελ. 97.) Αν και στις εννηά το βράδυ παρουσιάσθηκε πανσέληνος, «δεν είχε όμως την παραμικρή δύναμη να διαλύσει το σκότος που έμοιαζε σαν του θανάτου,» Μετά τα μεσάνυχτα το σκότος εξαφανίσθηκε και το φεγγάρι, όταν πρωτοφάνηκε, έμοιαζε σαν να ήταν από αίμα.TΠ88 366.2

Η 19 Μαḯου του 1780 αναφέρεται στην ιστορία σαν «Σκοτεινή Ημέρα.» Τέτοια μία σκοτεινή περίοδος με την ίδια πυκνότητα, εδαφική επέκταση και χρονική διάρκεια δεν έχει ποτέ καταχωρηθεί στην ιστορία του κόσμου από την εποχή του Μωϋσή και των Αιγυπτιακών πληγών. Η περιγραφή του φαινομένου, όπως την αποδίδουν εκείνοι που την έζησαν, δεν είναι παρά η πιστή ηχώ των λόγων του Κυρίου, καταχωρημένη από τον προφήτη Ιωήλ, δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πρίν συμβεί: «Ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος και η σελήνη εις αίμα, πρίν έλθη η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής.» (Ιωήλ 2:31.)TΠ88 367.1

Ο Χριστός παρότρυνε το λαό Του να αγρυπνούν περιμένοντας τα σημεία της παρουσίας Του και να χαίρονται όταν θα αναγνώριζαν τα προαγγέλματα του ερχομένου Βασιλιά τους. «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνονται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» Δείχνοντας στους μαθητές Του τα ανοιξιάτικα μπουμπουκιασμένα δένδρα, τους είπε: «Όταν ήδη ανοίξωσι, βλέποντες γνωρίζετε αφ’ εαυτών ότι ήδη το θέρος είναι πλησίον. Ούτω και σείς, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού.» (Λουκά 21:28, 30-31.)TΠ88 367.2

Καθώς όμως το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης και της καθιέρωσης που επικρατούσε στην εκκλησία υπεχώρησε σιγά - σιγά μπροστά στην υπερηφάνεια και στην τυπολατρεία, η αγάπη γιά το Χριστό και η πίστη στον ερχομό Του κρύωσαν. Απορροφημένος από το πνεύμα του κόσμου και την αναζήτηση της τρυφηλότητας, ο καλούμενος λαός του Θεού μυώπαζε ως προς τις οδηγίες του Σωτήρα τις σχετιζόμενες με τα σημεία της επιστροφής Του. Η διδαχή της δευτέρας παρουσίας είχε παραμεληθεί. Οι Γραφικές περικοπές οι αναφερόμενες σ’ αυτή είχαν παρερμηνευθεί σε τέτοιο σημείο που ή τις αγνοούσε ο κόσμος κατά το μεγαλύτερο μέρος, ή τις είχε λησμονήσει. Αυτό ιδιαίτερα αλήθευε γιά τις εκκλησίες της Αμερικής. Η ελευθερία και η άνεση που απολάβαιναν όλες οι κοινωνικές τάξεις, η φιλόδοξη επιθυμία γιά το κέρδος πλούτου και πολυτέλειας, η απορρόφηση που δημιουργεί η φιλοχρηματία, η αεικίνητη δραστηριότητα γιά την απόκτηση δύναμης και δημοφιλίας, έκαναν τους ανθρώπους να συγκεντρώνουν όλο τους το ενδιαφέρον και τις ελπίδες τους στα γήϊνα και πρόσκαιρα, αποθώντας κάπου μακρυά στο απώτερο μέλλον, τη σημαντική εκείνη μέρα κατά την οποία τα πράγματα του κόσμου θα απολεσθoύν γιά πάντα.TΠ88 367.3

Αναφέροντας ο Σωτήρας στους οπαδούς Του τα σημεία της επιστροφής Του, προφήτευσε και τη γενική χλιαρότητα και αποστασία που θα παρατηρείτο πρίν από τη δευτέρα παρουσία Του. Θα παρουσιάζονταν όπως και στην εποχή του Νώε, η ίδια μεγάλη διάθεση και δραστηριότητα γιά τις κοσμικές επιχειρήσεις και το κυνηγητό των απολαύσεων: οι άνθρωποι θα πουλούσαν, θα αγόραζαν, θα φύτευαν, θα έκτιζαν, θα παντρεύονταν και θα πάντρευαν τα παιδιά τους, λησμονώντας το Θεό και τη μελλοντική ζωή. Γιά όσους ζούν σ’ αυτή την εποχή, ο Χριστός δίνει την ακόλουθη προειδοποίηση: «Προσέχετε εις εαυτούς, μήποτεTΠ88 368.1

βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών και επέλθη αιφνίδιος εφ’ ημάς η ημέρα εκείνη.» «Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι, και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.» (Λουκά 21:34-36.)TΠ88 368.2

Στην Αποκάλυψη, η κατάσταση της εκκλησίας της εποχής αυτής περιγράφεται με τα ίδια τα λόγια του Σωτήρα: « ‘Ονομα έχεις ότι ζής και είσαι νεκρός.» Και σ’ αυτούς που αρνούνται να ξυπνήσουν από το λήθαργο της αδιαφορίας τους, δίνεται η επίσημη προειδοποίηση: «Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω ελθεί επί σε ως κλέπτης και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώρα θέλω ελθεί επί σε.» (Αποκάλυψη 3:1, 3.)TΠ88 368.3

’Οχι μόνο είναι απαραίτητο να ξυπνήσουν οι άνθρωποι μπροστά στον κίνδυνο που τους απειλεί, αλλά και να προετοιμασθούν γιά τα σοβαρά γεγονότα που συμπίπτουν με τη χρονολογική αυτή περίοδο της χάρης. Ο προφήτης του Θεού αναγγέλλει: «Η ημέρα του Κυρίου είναι μεγάλη και τρομερά σφόδρα και τις δύναται να υποφέρη αυτήν; » Ποιός μπορεί να σταθεί στην παρουσία Εκείνου του Οποίου «οι οφθαλμοί είναι καθαρώτεροι” παρ’ ώστε να βλέπη πονηρά, και δεν δύναται «να επιβλέπη εις την ανομίαν; » (Ιωήλ 2:11, Αββακούμ 1:13.) Γι’ αυτούς οι οποίοι κράζουν: « Θεέ μου, Σε γνωρίζoμεν,” αλλά παραβαίνουν τη διαθήκη Του, οι οποίοι τρέχουν «κατόπιν άλλων θεών, » υποθάλποντας την ανομία στην καρδιά τους και αγαπώντας τα μονοπάτια της αδικίας, γι’ αυτούς «θέλει είσθαι σκότος η ημέρα του Κυρίου και ουχί φώς, μάλιστα ζόφος και φέγγος μη έχουσα.» (Ωσηέ 8:2, 1, Ψαλμοί 16:4, Αμώς 5:20.) «Εν τω καιρώ εκείνω,” λέγει ο Κύριος, «θέλω εξερευνήσει την Ιερουσαλήμ με λύχνους και εκδικηθή προς άνδρας τους αναπαυομένους επί την τρυγίαν αυτών, τους λέγοντας εν τη καρδία αυτών, ο Κύριος δεν θέλει αγαθοποιήσει ουδέ θέλει κακοποιήσει.» (Σοφονίας 1:12.) «Θέλω παιδεύσει τον κόσμον δια την κακίαν αυτού και τους ασεβείς δια την ανομίαν αυτών και θέλω παύσει την μεγαλαυχίαν των υπερηφάνων και ταπεινώσει την υψηλοφροσύνην των φοβερών.» (Ησαΐας 13:11.) « Ουδέ το αργύριoν αυτών, ουδέ το χρυσίον αυτών θέλει δυνηθή να λυτρώση αυτούς.» ” Τα αγαθά αυτών θέλουσιν είσθαι εις διαρπαγήν και οι οίκοι αυτών εις αφανισμόν.» (Σοφονίας 1:18, 13.)TΠ88 369.1

Ο προφήτης Ιερεμίας, οραματιζόμενος το φοβερό αυτό καιρό, αναφώνησε: «Τα εντόσθιά μου, τα εντόσθιά μου πονώ εις τα βάθη της καρδίας μου η καρδία μου θορυβείται εν εμοί δεν δύναμαι να σιωπήσω, διότι ήκουσας, ψυχή μου, ήχον σάλπιγγος, αλαλαγμόν πολέμου. Συντριμμός επί συντριμμόν διακηρύττεται.» (Ιερεμίας 4:19, 20.)TΠ88 369.2

« Ημέρα οργής η ημέρα εκείνη, ημέρα θλίψεως και στενοχωρίας, ημέρα ερημώσεως και αφανισμού, ημέρα σκότους και γνόφου, ημέρα νεφέλης και ομίχλης, ημέρα σάλπιγγος και αλαλαγμού.» (Σοφονίας 1:15-16.) «Ιδού, η ημέρα του Κυρίου έρχεται ... δια να καταστήση την γήν έρημον και θέλει εξαλείψει απ’ αυτής τους αμαρτωλούς αυτής.» (Ησαΐας 13:9.)TΠ88 369.3

Ενόψη της μεγάλης εκείνης ημέρας, ο λόγος του Θεού καλεί με τα πιό σπουδαία και εντυπωσιακά λόγια όλο το λαό Του να ξυπνήσουν από τον πνευματικό τους λήθαργο και να εκζητήσουν το πρόσωπό Του με μετάνοια και ταπείνωση: «Σαλπίσατε σάλπιγγα εν Σιών, και αλαλάξατε εν τω όρει τω αγίω Μου ας τρομάξωσι πάντες οι κατοικούντες την γήν διότι έρχεται η ημέρα του Κυρίου, διότι είναι εγγύς.» «Αγιάσατε νηστείαν, κηρύξατε σύναξιν επίσημον. Συναθροίσατε τον λαόν, αγιάσατε την σύναξιν, συνάξατε τους πρεσβυτέρους, συναθροίσατε τα νήπια ...ας εξέλθη ο νυμφίος εκ του κοιτώνος αυτού και η νύμφη εκ του θαλάμου αυτής. Ας κλαύσωσιν οι ιερείς, οι λειτουργοί του Κυρίου, ρεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου.» « Επιστρέψατε πρός Εμέ εξ όλης της καρδίας υμών και εν νηστεία και εν κλαυθμώ και εν πένθει. Και διαρρήξατε την καρδίαν σας και μη τα ιμάτιά σας και επιστρέψατε προς Κύριον τον Θεόν σας διότι είναι ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος.» (Ιωήλ 2:1, 15-17, 12-13.)TΠ88 370.1

Προκειμένου να ετοιμασθεί ένας λαός γιά να σταθεί κατά την ημέρα του Κυρίου, χρειάζονταν ένα ιδιαίτερο μεταρρυθμιστικό έργο. Ο Θεός έβλεπε ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών που ισχυρίζονταν ότι είναι λαός Tου δεν ενδιαφέρονταν ειλικρινά γιά την αιωνιότητα, και μέσα στη μεγάλη Του ευσπλαχνία, θα τους έστελνε σε λίγο ένα προειδοποιηρικό μήνυμα γιά να τους ξυπνήσει από τη νάρκη τους και να τους προετοιμάσει γιά την παρουσία του Κυρίου.TΠ88 370.2

Το μήνυμα αυτό απαντάται στο 14 κεφάλαιο της Αποκάλυψης. Εδώ αναφέρεται μία τριπλή αγγελία, όπως την εξαγγέλλουν οι ουράνιοι απεσταλμένοι, και ακολουθείται αμέσως μετά από την παρουσία του Υιού του ανθρώπου ο οποίος έρχεται γιά να θερίσει «τον θερισμόν της γής.» Η πρώτη από τις προειδοποιήσεις αυτές αγγέλλει την επικείμενη κρίση. Ο προφήτης παρατήρησε έναν άγγελο «πετώμενον εις το μεσουράνημα, όστις είχεν ευαγγέλιoν αιώνιον, διά να κηρύξη εις τους κατοικούντας επί της γής και εις πάν έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν. Και έλεγε μετά φωνής μεγάλης: Φοβήθητε τον Θεόν και δότε δόξαν εις Αυτόν διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως Αυτού και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γήν και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.» (Αποκάλυψη 14:6-7.)TΠ88 370.3

Η αγγελία αυτή αναφέρεται ότι αποτελεί μέρος από το «ευαγγέλιον το αιώνιον.» Και ξέρομε ότι το κήρυγμα του ευαγγελίου δεν έχει ανατεθεί σε αγγέλους, αλλά στους ανθρώπους. Άγιοι άγγελοι ασχολούνται με την καθοδήγηση του έργου αυτού, ευθύνονται γιά τα σοβαρά μέτρα που ενδείκνυνται γιά τη σωτηρία των ανθρώπων. Το καθαυτό όμως έργο της διακήρυξης του ευαγγελίου επιτελείται από τους δούλους του Χριστού πάνω στη γή.TΠ88 371.1

Άτομα πιστά, υπάκουα στις παροτρύνσεις του Πνεύματος του Θεού και στις διδασκαλίες του λόγου Του, επρόκειτο να γνωστοποιήσουν στον κόσμο την αγγελία αυτή. Ήταν τα άτομα εκείνα που είχαν δώσει προσοχή στον «βεβαιότερον ... προφητικόν λόγον ... ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φωσφόρος ανατείλη.» (Β’ Πέτρου 1:19.) Είχαν εκζητήσει τη γνώση του Θεού περισσότερο από όλους τους κρυμμένους θησαυρούς, επειδή τη θεωρούσαν καλύτερη «παρά το εμπόριον του αργυρίου και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν.» (Παροιμίες 3:14.) Και σ’ αυτούς τους ανθρώπους ο Θεός απεκάλυψε σπουδαία πράγματα ενσχέση με τη βασιλεία Του. «Το απόρρητον του Κυρίου είναι μετά των φοβουμένων Αυτόν και την διαθήκην Αυτού θέλει φανερώσει εις αυτούς.» (Ψαλμοί 25:14.)TΠ88 371.2

Δεν ήταν οι διακεκριμμένοι θεολόγοι εκείνοι που κατανόησαν τη σοβαρή αυτή αλήθεια και ανέλαβαν να τη διακηρύξουν. Αν αυτοί ήταν πιστοί φρουροί και ερευνούσαν τις Γραφές με προσοχή και προσευχή, θα αναγνώριζαν την ώρα του σκότους. Οι προφητείες θα τους απεκάλυπταν τα γεγονότα που έμελλαν σε λίγο να διαδραματισθούν. Αλλά δεν βρίσκονταν στο πόστο τους και η αγγελία ανατέθηκε σε ταπεινότερους ανθρώπους. Ο Χριστός είπε: «Περιπατείτε ενόσω έχετε το φώς, διά να μη σας καταφθάση το σκότος.» (Ιωάννη 12:35.) Όσοι στρέφονται μακρυά από το φώς που χορηγεί ο Θεός ή αδιαφορούν να το εκζητήσουν όσο έχουν ακόμη την ευκαιρία, εγκαταλείπονται στο σκότος. Αλλ’ ο Σωτήρας μας δηλώνει: «Όστις ακολουθεί Εμέ, δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φώς της ζωής .» (Ιωάννη 8:12.) Όποιος ειλικρινά αναζητεί να κάνει το θέλημα του Θεού και προσαρμόζεται με τις υποδείξεις του φωτός που του δόθηκε ήδη, πρόκειται να λάβει περισσότερο φώς. Σε μία τέτοια ψυχή κάποιο φωτεινό αστέρι θα στείλει ο ουρανός γιά να την καθοδηγήσει σε όλη την αλήθεια.TΠ88 371.3

Την εποχή της πρώτης παρουσίας του Χριστού, οι γραμματείς και οι ιερείς της Αγίας Πόλης στους οποίους είχαν χορηγηθεί οι χρησμοί του Θεού, θα μπορούσαν να έχουν διακρίνει τα σημεία των καιρών και να έχουν εξαγγείλει την παρουσία του αναμενόμενου Μεσσία. Η προφητεία του Μιχαία προσδιορίζει με σαφήνεια τον τόπο της γέννησής Του, και ο Δανιήλ αναφέρει με λεπτομέρεια τον καιρό του ερχομού Του. (Μιχαίας 5:2, Δανιήλ 9:25.) Ο Θεός είχε καταστήσει τους ηγέτες του Ισραήλ υπεύθυνους γιά τις προφητείες αυτές. Ήταν αδικαιολόγητοι γιά την άγνοια και την αμέλειά τους να γνωστοποιήσουν στο λαό ότι ο ερχομός του Μεσσία πλησίαζε. Η άγνοιά τους ήταν το αποτέλεσμα μιάς ψυχρής αδιαφορίας. Οι Ιουδαίοι οικοδομούσαν μνημεία γιά τους μάρτυρες προφήτες του Θεού, αλλά με το να συμμορφώνονται με τους μεγάλους της γής, απέδιδαν τιμή στους οπαδούς του Σατανά. Απορροφημένοι από τη φιλόδοξη άμιλλα μεταξύ τους γιά δύναμη και γιά θέσεις, έχασαν τον οραματισμό των υψηλών τιμών που τους προσφέρονταν από το Βασιλιά του ουρανού.TΠ88 372.1

Οι ηγήτορες του Ισραήλ όφειλαν να μελετούν με βαθύ, ευλαβικό ενδιαφέρον γιά τον τόπο, το χρόνο και τις συνθήκες που σχετίζονταν με το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας του κόσμου, τον ερχομό του Υιού του Θεού γιά την επίτευξη της απολύτρωσης του ανθρώπου. Όλος ο λαός έπρεπε να αγρυπνάει και να περιμένει, γιά να είναι από τους πρώτους που θα υποδέχονταν τον Σωτήρα του κόσμου. Αλλά να! ξαφνικά δύο ταλαιπωρημένοι ταξιδιώτες, οδοιπορώντας από τα ορεινά μέρη της Ναζαρέτ, διασχίζουν τον κεντρικό στενόδρομο της Βηθλεέμ από τη μία άκρη ως την άλλη, φθάνοντας μέχρι τα ανατολικά άκρα της πόλης, ζητώντας άδικα να βρούν ένα μέρος γιά να ξεκουρασθούν και να προφυλαχθούν τη νύχτα. Καμία πόρτα δεν ανοίγεται γι’ αυτούς. Τελικά ζήτησαν άσυλο σ’ ένα πανάθλιο χαμοκάλυβο που στέγαζε τα ζώα, κι εκεί μέσα γεννήθηκε του κόσμου ο Λυτρωτής.TΠ88 372.2

Οι άγγελοι του ουρανού, γνωρίζοντας την ισότιμη με του Πατέρα δόξα που απολάμβανε ο Υιός του Θεού από καταβολής κόσμου, παρακολουθούσαν με ζωηρό ενδιαφέρον τον ερχομό Του σ’ αυτή τη γή σαν το πιό χαρμόσυνο γεγονός γιά ολόκληρο τον κόσμο. Στους αγγέλους είχε ανατεθεί να κομίσουν το χαρμόσυνο μήνυμα σ’αυτούς που ήταν έτοιμοι να το δεχθούν και που πρόθυμα θα το γνωστοποιούσαν μετά στον υπόλοιπο κόσμο. Ο Χριστός είχε ταπεινωθεί γιά να περιβληθεί τη φύση του ανθρώπου. Θα πρόσφερε την ψυχή Του λύτρο γιά την αμαρτία, σηκώνοντας το τεράστιο βάρος της ανθρώπινης συμφοράς. Αλλά και μεσα στην ταπείνωσή Του οι άγγελοι επιθυμούσαν να ιδούν τον Υιό του Υψίστου Θεού να παρουσιάζεται στους ανθρώπους με την αξιοπρέπεια και τη δόξα που ταιριάζουν στο χαρακτήρα Του. Θα είχαν άραγε οι μεγάλοι της γής συγκεντρωθεί στην ισραηλινή πρωτεύουσα γιά να Τον υποδεχθούν; Θα είχαν οι αγγελικές λεγεώνες το προνόμιο να Τον παρουσιάσουν στα πρόθυμα πλήθη;TΠ88 373.1

Ένας άγγελος περιτρέχει τη γή να διαπιστώσει ποιοί είναι έτοιμοι να δεχθούν τον Ιησού. Δεν διακρίνει όμως τίποτε που να προδίδει προσμονή. Δεν ακούει καμία φωνή δοξολογίας και θριάμβου που να προμηνύει ότι έφθασε η ώρα του ερχομού του Μεσσία. Ο άγγελος αιωρείται γιά ένα διάστημα πάνω από την εκλεκτή την πόλη, πάνω από το ιερό όπου η θεϊκή παρουσία καθημερινά εμφανίζονταν επί ολόκληρους αιώνες. Αλλά και εδώ συναντάει την ίδια αδιαφορία. Με επιδεικτικότητα και υπερηφάνεια οι ιερείς προσφέρουν μυσαρές θυσίες στο βωμό του ιερού. Φωνασκώντας απευθύνονται οι Φαρισαίοι στο λαό, ή προσεύχονται με στόμφο στις γωνιές του δρόμου. Ούτε στα βασιλικά ανάκτορα, ούτε στις φιλοσοφικές συνελεύσεις ούτε στα ραββινικά σχολεία φαίνεται να νοιάζεται κανείς γιά το καταπληκτικό γεγονός που πλημμύρισε τον ουρανό με χαρά και υμνωδίες επειδή ο Λυτρωτής του κόσμου έρχονταν να γεννηθεί στη γή.TΠ88 373.2

Τίποτε δεν δείχνει ότι αναμένεται ο Χριστός. Καμία προετοιμασία γιά τον Αρχηγό της ζωής. Έκπληκτος ο θεϊκός απεσταλμένος ετοιμάζεται να επιστρέψει στον ουρανό με την επαίσχυντη είδηση, όταν ξαφνικά ανακαλύπτει μία συντροφιά βοσκών που φυλάγουν τα κοπάδια τους στο ύπαιθρο τη νύχτα. Ατενίζοντας στον ξάστερο ουρανό, φέρνουν στη θύμησή τους την προφητεία γιά το Μεσσία που αναμένονταν στη γή και λαχταρούν να ιδούν τον ερχομό του Λυτρωτή του κόσμου. Να επί τέλους μία ομάδα έτοιμη να δεχθεί το ουράνιο μήνυμα. Ο άγγελος τους παρουσιάζεται ξαφνικά και τους γνωστοποιεί τα καλά νέα που φέρνουν τη μεγάλη χαρά. Μία ουράνια δόξα πλημμυρίζει ολόκληρη την πεδιάδα. Ένα αμέτρητο πλήθος αγγέλων παρουσιάζεται τότε και, σαν να μη έφθανε η φωνή ενός μόνο αγγέλου γιά να μεταδώσει μία τόσο μεγάλη χαρά, άπειρες ταυτόχρονα φωνές ξεσπούν σε μιά υμνωδία που θα την ψάλλουν ομόφωνα μιά μέρα όλα μαζύ τα έθνη των λυτρωμένων: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.» (Λουκά 2:14.)TΠ88 374.1

Ω, τι μάθημα διδάσκει αυτή η θαυμάσια ιστορία της Βηθλεέμ! Πώς μας ψέγει γιά την απιστία μας, την υπερηφάνειά μας και την αυτοεξάρτησή μας! Πως μας προειδοποιεί να είμαστε προσεκτικοί, μη τυχόν με τη μοιραία αδιαφορία μας δεν κατορθώσομε ούτε, εμείς να διακρίνομε τα σημεία των καιρών και καταλήξομε να αγνοήσομε μαζύ μ’ αυτούς την «ημέρα της επισκέψεώς » μας.TΠ88 374.2

Δεν ήταν μόνο πάνω στους λόφους της Ιουδαίας και ούτε μόνο ανάμεσα στους ταπεινούς βοσκούς που οι άγγελοι συνήντησαν ψυχές να περιμένουν τον ερχομό του Μεσσία. Σε μία χώρα εθνικών υπήρχαν επίσης μερικοί που Τον περίμεναν. Ήταν άνθρωποι συνετοί, πλούσιοι και ευγενικής καταγωγής, οι φιλόσοφοι της Ανατολής. Μελετώντας τη φύση, οι Μάγοι εκείνοι διέκριναν το Θεό μέσα στα έργα της δημιουργίας Του. Από τις εβραϊκές Γραφές είχαν ανακαλύψει γιά το Άστρο εκείνο που θα ανέτειλε από τη γενεολογία του Ιακώβ και με βαθειά λαχτάρα πρόσμεναν τον ερχομό Εκείνου που θα γίνονταν όχι μόνο η «παρηγορία του Ισραήλ,” αλλά και το «φώς εις φωτισμόν των εθνών” και «προς σωτηρίαν έως εσχάτου της γής.» (Λουκά 2:25, 32, Πράξεις 13:47.) Ερευνούσαν γιά φώς και το φώς του θρόνου του Θεού έλαμψε στο δρόμο τους. Όταν οι ιερείς και οι ραββίνοι της Ιερουσαλήμ, οι διορισμένοι θεματοφύλακες και ερμηνευτές της αλήθειας, βρίσκονταν βυθισμένοι στο σκότος, εκείνους τους ξένους Εθνικούς οδήγησε το αστέρι του ουρανού μέχρι τον τόπο του νεογέννητου Βασιλιά του Ισραήλ.TΠ88 374.3

« Εις τους προσμένοντας Αυτόν προς σωτηρίαν,” ο Χριστός «θέλει φανή εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας.» (Εβραίους 9:28.) Όπως η αγγελία της γέννησης του Σωτήρα, έτσι και το μήνυμα της δευτέρας παρουσίας Του δεν ανατέθηκε στους θρησκευτικούς αρχηγούς του λαού. Αυτοί είχαν αποτύχει να διατηρήσουν την επικοινωνία τους με το Θεό και είχαν αρνηθεί το φώς του ουρανού. Επομένως δεν συγκαταλέγονταν μεταξύ εκείνων τους οποίους περιγράφει ο απόστολος Παύλος: «Αλλά σείς,αδελφοί, δεν είσθε εν σκότει, ώστε η ημέρα να σας καταφθάση ως κλέπτης. Πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας δεν είμεθα νυκτός, ουδέ σκότους.» (Α’ Θεσσαλονικείς 5:4-5.)TΠ88 375.1

Οι φρουροί πάνω στα τείχη της Σιών θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι να πάρουν είδηση γιά τον ερχομό του Σωτήρα οι πρώτοι να υψώσουν τη φωνή τους ότι Αυτός πλησίαζε να έρθει οι πρώτοι να προειδοποιήσουν το λαό να ετοιμασθεί γιά την παρουσία Του. Αλλ’ αυτοί επαναπαύονταν ονειροπολώντας την ειρήνη και την ασφάλεια, ενώ ο λαός κοιμώταν μέσα στην αμαρτία. Ο Χριστός είδε την εκκλησία Του σαν την άκαρπη συκιά, κατάφορτη από θεωρητικά φύλλα, αλλ’ απογυμνωμένη από τον πολύτιμο καρπό. Παρατηρείτο μία καυχησιάρικη προσκόλληση στους τύπους της θρησκείας, ενώ το πνεύμα της πραγματικής ταπεινοφροσύνης, της μετάνοιας και της πίστης—που μόνο αυτές καθιστούν τη λατρεία ευπρόσδεκτη στο Θεό—εξέλειπε εντελώς. Αντί να εκδηλώνουν τα χαρίσματα του Πνεύματος, έδειχναν υπερηφάνεια, στεγνή τυπολατρεία, ματαιοδοξία, εγωïσμό και καταδυνάστευση. Μία πεσμένη στα παλιά λάθη εκκλησία που έκλεινε τα μάτια στα σημεία των καιρών. Δεν ήταν ο Θεός Εκείνος που την εγκατέλειψε ή που δεν φέρθηκε πιστά απέναντί της. Αλλ’ εκείνη μόνη της αποξενώθηκε από Αυτόν και αποχωρίσθηκε από την αγάπη Του. Και αφού εκείνη αρνήθηκε να τηρήσει τις υποχρεώσεις της, οι πρός αυτήν υποσχέσεις του Θεού δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν.TΠ88 375.2

Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αδιαφορίας του να εκτιμήσει κανείς και να αναδείξει το φώς και τα προνόμια τα οποία παραχωρεί ο Θεός. Όταν η εκκλησία δεν βαδίζει στον υποδεικνυόμενο από τη Θεία Πρόνοια δρόμο γιά να αποδέχεται κάθε ακτίνα φωτός και να εκτελεί κάθε προσδιορισμένο καθήκον, αναπόφευκτα η θρησκεία εκφυλίζεται, περιορισμένη στην τυπολατρεία, ενώ το πνεύμα της ζωτικής ευσέβειας εξαφανίζεται. Η αλήθεια αυτή έχει επανειλημμένα απεικονισθεί στην ιστορία της εκκλησίας. Ο Θεός απαιτεί από το λαό Του έργα πίστης και υπακοής, που να ανταποκρίνονται στις χορηγούμενες ευλογίες και στα προνόμια. Η υπακοή προϋποθέτει αυτοθυσία και συνεπάγεται σταυρό. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που τόσοι φαινομενικά οπαδοί του Χριστού αρνήθηκαν να δεχθούν το φώς του ουρανού και, όπως οι Ιουδαίοι του παλιού καιρού, δεν γνώρισαν και αυτοί τον καιρό της επίσκεψής τους. (Λουκά 19:44.) Εξ αιτίας της υπερηφάνειας και της απιστίας τους, ο Θεός τους προσπέρασε γιά να αποκαλύψει την αλήθειά Του σ’ εκείνους οι οποίοι, σαν τους Βηθλεεμίτες βοσκούς και τους Ανατολίτες Μάγους, έδωσαν όλη τους την προσοχή στο φώς που τους αποκαλύφθηκε.TΠ88 376.1