Κεφάλαιο 33 - Η Αρχική μεγάλη Απάτη

Μόλις πρωτοεμφανίσθηκε ο άνθρωπος, ο Σατανάς άρχισε τις προσπάθειές του γιά να εξαπατήσει τη φυλή μας. Εκείνος που πρωτοστάτησε στην ανταρσία του ουρανού ήθελε να κάνει τους κατοίκους της γής να συμμαχήσουν μαζί του στον αγώνα του εναντίον της διακυβέρνησης του Θεού. Ο Αδάμ και η Εύα ήταν τρισευτυχισμένοι εκδηλώνοντας υπακοή στο νόμο του Θεού, γεγονός που αποτελούσε μία διαρκή μαρτυρία εναντίον του ισχυρισμού που ο Σατανάς πρόβαλε στον ουρανό ότι ο νόμος του Θεού ήταν καταπιεστικός και αντίθετος προς το καλό των δημιουργημάτων Του. Επί πλέον ο φθόνος του Σατανά είχε εξαφθεί ενώ παρατηρούσε την ωραία κατοικία, την ετοιμασμένη γιά το αναμάρτητο ζευγάρι. Πήρε την απόφαση να προκαλέσει την πτώση τους και όταν θα τους χώριζε από το Θεό και θα τους υπέβαλε κάτω από τη δική του δύναμη, τότε θα αποκτούσε την κυριότητα της γής πάνω στην οποία θα ίδρυε το δικό του βασίλειο αντιπολιτευόμενος του Υψίστου.TΠ88 634.1

Εάν ο Σατανάς είχε αποκαλύψει τον πραγματικό του χαρακτήρα, θα είχε αμέσως απωθηθεί, επειδή ο Αδάμ και η Εύα είχαν προειδοποιηθεί γιά τον επικίνδυνο αυτόν εχθρό. Εργάζονταν όμως στα κρυφά, συγκαλύπτοντας τα σχέδιά του, γιά να μπορέσει να επιτύχει το σκοπό του κατά τρόπο αποτελεσματικότερο. Μεταχειριζόμενος γιά μεσάζοντα το φίδι—μία ύπαρξη με συναρπαστική την εποχή εκείνη όψη—απευθύνθηκε στην Εύα: «Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;” (Γένεση 3:1.) Αν η Εύα απέφευγε να μπλέξει σε συζήτηση με τον πειραστή, θα ήταν ασφαλής. Αλλά αποτόλμησε να πιάσει την κουβέντα μαζί του και έπεσε θύμα της πονηρίας του. Με τον ίδιο τρόπο πολλοί νικούνται και σήμερα. Αμφιβάλλουν και προβάλλουν αντιρρήσεις εν σχέση με τις απαιτήσεις του Θεού. Και αντί να υπακούσουν στις θεϊκές εντολές, παραδέχονται τις ανθρώπινες θεωρίες οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά καλυμμένα τεχνάσματα του Σατανά.TΠ88 634.2

«Είπεν η γυνή πρός τον όφιν, Από του καρπού των δένδρων του παραδείσου δυνάμεθα να φάγωμεν από δε του καρπού του δένδρου το οποίον είναι εν τω μέσω του παραδείσου είπεν ο Θεός, Μη φάγητε απ’ αυτού, μηδέ εγγίσητε αυτόν, διά να μή αποθάνητε. Και είπεν ο όφις πρός την γυναίκα, Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει αλλ’ εξεύρει ο Θεός ότι καθ’ ήν ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» (Εδ. 2-5.) Δήλωσε ότι θα γίνονταν σαν το Θεό, ότι θα αποκτούσαν σοφία ανώτερη από αυτή που είχαν μέχρι τότε και ότι θα ήταν ικανοί να εισέλθουν σε σφαίρες ανώτερες του είναι τους. Η Εύα ενέδωσε στον πειρασμό και με την επιρροή της παρέσυρε και τον Αδάμ στην αμαρτία. Παραδέχθηκαν τα λόγια του φιδιού ότι ο Θεός δεν εννοούσε αυτά που έλεγε. Δεν έδωσαν εμπιστοσύνη στον Πλάστη τους και νόμισαν ότι περιόριζε την ελευθερία τους και ότι παραβαίνοντας το νόμο Του θα μπορούσαν να αποκτήσουν μεγαλύτερη σοφία και εξύψωση.TΠ88 635.1

Τι ανακάλυψε όμως αφού αμάρτησε ο Αδάμ ότι σήμαιναν τα λόγια: «Καθ’ ήν ημέραν φάγης απ’ αυτού θέλεις εξάπαντος αποθάνει;” (Γένεση 2:17.) Ανακάλυψε μήπως ότι σήμαιναν, όπως ο Σατανάς τον έκανε να πιστέψει, ότι θα εισέρχονταν στην υψηλότερη εκείνη σφαίρα της ευδαιμονίας; Στην περίπτωση αυτή η παράβαση θα είχε φέρει σαν αποτέλεσμα ένα μεγάλο καλό και ο Σατανάς θα είχε αποδειχθεί ευεργέτης της ανθρώπινης φυλής. Ο Αδάμ όμως διαπίστωσε ότι αυτή δεν ήταν η σημασία της θεϊκής φράσης. Ο Θεός ανακοίνωσε ότι ο άνθρωπος θα επέστρεφε στη γή από την οποία προήρχετο. «Γή είσαι και εις γήν θέλεις επιστρέψει.» (Γένεση 3:19.) Τα λόγια του Σατανά: «Θέλουσιν ανοιχθεί οι οφθαλμοί σας,» αποδείχθηκαν αληθινά μόνο κάτω από αυτή την έννοια. Μετά την παρακοή τους στο Θεό, τα μάτια του Αδάμ και της Εύας άνοιξαν γιά να διακρίνουν την τρέλλα τους γνώρισαν πράγματι το κακό και γεύθηκαν τον πικρό καρπό της παρακοής.TΠ88 635.2

Στη μέση του Εδεμικού κήπου βρίσκονταν το δένδρο της ζωής του οποίου ο καρπός είχε την ιδιότητα να διατηρεί τη διαιώνιση της ζωής. Αν ο Αδάμ είχε παραμείνει υπάκουος στο Θεό, θα εξακολουθούσε να νέμεται ελεύθερα τον καρπό του δένδρου αυτού και θα ζούσε αιωνίως. Αφότoυ όμως αμάρτησε, αποκλείσθηκε από τη συμμετοχή του καρπού του δένδρου της ζωής και υπήχθη στο θάνατο. Η θεϊκή έκφραση: «Γή είσαι και εις γήν θέλεις επιστρέψει,” σημαίνει τον ολοσχερή αφανισμό της ζωής.TΠ88 636.1

Η αθανασία η οποία είχε δοθεί σαν υπόσχεση στον άνθρωπο με τον όρο της υπακοής, ακυρώθηκε με την πράξη της παρακοής. Ο Αδάμ δεν μπορούσε να μεταβιβάσει στους απογόνους του αυτό που δεν κατείχε πλέον. Και δεν θα υπήρχε καμία ελπίδα γιά την αμαρτωλή φυλή, αν ο Θεός μέσο της θυσίας του Υιού Τoυ, δεν καθιστούσε την αθανασία και πάλι εφικτή στον άνθρωπο. Ενώ «διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον,» ο Χριστός «κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου.» (Ρωμαίους 5:12, Β’ Τιμοθέου 1:10.) Και η αφθαρσία μόνο μέσο του Χριστού μπορεί να αποκτηθεί. « Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν.» (Ιωάννη 3:36.) Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει την ανεκτίμητη αυτή ευλογία όταν συμμορφώνεται με τους όρους. Σε όλους «τους ζητούντας δι’ υπομονής έργου αγαθού, δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν,» ο Κύριος απονέμει «ζωήν αιώνιον.» (Ρωμαίους 2:7.)TΠ88 636.2

Ο μόνος που υποσχέθηκε ζωή σαν αποτέλεσμα της παρακοής ήταν ο μεγάλος απατεώνας. Και η δήλωση του φιδιού πρός την Εύα στην Εδέμ—«Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει,»—αποτελεί το πρώτο κήρυγμα που έγινε ποτέ περί της αθανασίας της ψυχής. Και όμως η ανακοίνωση αυτή που βασίζεται ολότελα πάνω στην εξουσία του Σατανά αντηχεί από τους άμβωνες του χριστιανικού κόσμου και γίνεται ασπαστή από την πλειοψηφία των ανθρώπων με την ίδια ευκολία που την ασπάσθηκαν οι προπάτορες μας. Η θεϊκή ρήση :TΠ88 636.3

«Η ψυχή η αμαρτάνουσα αυτή θέλει αποθάνει,” (Ιεζεκιήλ 18:20,) κατέληξε να σημαίνει: Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή δεν θέλει αποθάνει, αλλά θέλει ζήσει αιωνίως. Δεν μπορεί παρά να απορεί κανείς με τον ανεξήγητο παραλογισμό που δείχνουν οι άνθρωποι όταν γίνονται τόσο ευκολόπιστοι στα λόγια του Σατανά, ενώ δυσπιστούν στα λόγια του Θεού.TΠ88 637.1

Αν μετά την πτώση του, επιτρεπόταν στον άνθρωπο να έρχεται ελεύθερα σε επαφή με το δένδρο της ζωής, τότε θα ζούσε αιωνίως και η αμαρτία επίσης θα διαιωνίζετο. Στα χερουβείμ όμως με το φλόγινο σπαθί ανατέθηκε « να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής» (Γένεση 3:24) και δεν επετράπηκε σε κανένα απολύτως μέλος της οικογενείας του Αδάμ να περάσει το φράγμα και να φάγει από το ζωοδότη καρπό. Επομένως δεν υπάρχει αθάνατος αμαρτωλός.TΠ88 637.2

Μετά την Πτώση όμως, ο Σατανάς ζήτησε από τους αγγέλους του να καταβάλουν μία ιδιαίτερη προσπάθεια γιά να ενσταλάξουν στον άνθρωπο την πεποίθηση της φυσικής του αθανασίας. Και αφού θα παρέσυρε τους ανθρώπους να πιστέψουν στην πλάνη αυτή, θα τους έκανε μετά να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ο αμαρτωλός θα εξακολουθούσε να ζεί μέσα στην αιώνια δυστυχία. Έτσι ο άρχοντας του σκότους, εργαζόμενος μέσο των πρακτόρων του, παριστάνει το Θεό σαν ένα τύραννο εκδικητικό, δηλώνοντας ότι βυθίζει στην κόλαση όλους εκείνους που δεν Του προξενούν ευχαρίστηση και τους αναγκάζει, να γεύονται την παντοτεινή οργή Του και ότι ενώ αυτοί υποφέρουν από απερίγραπτη αγωνία, και σφαδάζουν μέσα στις αιώνιες φλόγες, ο Δημιουργός τους τους βλέπει από ψηλά με ικανοποίηση.TΠ88 637.3

Με αυτό τον τρόπο ο μεγάλος εχθρός αποδίδει τα δικά του χαρακτηριστικά στο Δημιουργό και Ευεργέτη της ανθρωπότητας. Η σκληρότητα είναι σατανική. Ο Θεός είναι αγάπη και κάθε τι που δημιούργησε ήταν αγνό, άγιο και πανέμορφο μέχρις ότου η αμαρτία διαπράχθηκε από τον πρώτο μεγάλο αντάρτη. Αυτός ο ίδιος ο Σατανάς είναι ο εχθρός ο οποίος πειράζει τον άνθρωπο να αμαρτήσει και μετά, εκεί όπου μπορεί, τον καταστρέφει. Και όταν βεβαιωθεί γιά την τύχη των θυμάτων του, τότε πανηγυρίζει γιά την καταστροφή που προξένησε. Αν είχε το δικαίωμα, θα παρέσυρε ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή στα δύχτια του. Αν δεν επενέβαινε η θεϊκή δύναμη, ούτε ένας από τους απογόνους του Αδάμ θα γλύτωνε.TΠ88 637.4

Ο Σατανάς προσπαθεί να νικήσει τους ανθρώπους σήμερα όπως νίκησε τους προπάτορές μας με το να υποσκάπτει την εμπιστοσύνη τους πρός το Δημιουργό τους και να τους κάνει να αμφιβάλουν γιά την ορθότητα του διακυβερνητικού Του συστήματος και γιά τη δικαιοσύνη της νομοθεσίας Του. Ο Σατανάς και οι απεσταλμένοι του παριστάνουν το Θεό χειρότερο ακόμη από τον εαυτό τους προκειμένου να δικαιολογήσουν τη δική τους κακεντρέχεια και ανταρσία. Ο μεγάλος απατεώνας προσπαθεί να ρίξει την τρομερή σκληρότητα του δικού του χαρακτήρα πάνω στον ουράνιο Πατέρα μας γιά να παρουσιάσει τον εαυτό του αφάνταστα αδικημένο με την αποβολή του από τον ουρανό όταν δεν μπορούσε να υποταχθεί σ’ ένα τέτοιο άδικο κυβερνήτη. Παριστάνει στον κόσμο την ελευθερία που του είναι δυνατό να απολαύσει κάτω από τη δική του επιεική κυριαρχία, την τόσο διαφορετική από τη σκλαβιά που επιβάλλουν τα αυστηρά διατάγματα του Κυρίου. Έτσι πετυχαίνει να αποσπάσει τους ανθρώπους από την αφοσίωσή τους πρός το Θεό.TΠ88 638.1

Πόσο αποκρουστική σε κάθε αίσθημα αγάπης και ευσπλαχνίας, ακόμη και στη δική μας αντίληψή της δικαιοσύνης, είναι η διδασκαλία ότι οι νεκροί αμαρτωλοί βασανίζονται με φωτιά και θειάφι μέσα σε μία διαρκώς φλεγόμενη κόλαση ότι γιά τις αμαρτίες της σύντομης επίγειας ζωής, πρέπει να υπομένουν βασανιστήρια που εξακολουθούν να υφίστανται όσο υφίσταται και ο αιώνιος Θεός. Μολαταύτα η διδασκαλία αυτή διδάσκεται ευρύτατα και βρίσκεται ακόμη ενσωματωμένη σε πολλά από τα σύμβολα πίστης του χριστιανικού κόσμου. Κάποιος διάσημος διδάκτορας της θεολογίας αποφαίνεται: «Η θέα των βασάνων της κόλασης θα θέλγει με παντοτεινή ευτυχία τους αγίους. Όταν θα αντικρύζουν άλλους που είχαν την ίδια με αυτούς φύση και είχαν γεννηθεί . κάτω από τις ίδιες με αυτούς συνθήκες, να είναι βυθισμένοι σε μία τέτοια δυστυχία, ενώ εκείνοι ζούν τόσο τιμημένοι, αυτό θα τους βοηθήσει να καταλάβουν πόσο ευτυχείς είναι.» Κάποιος άλλος χρησιμοποιεί τα ακόλουθα λόγια: «Ενώ η καταδικαστική ποινή εκτελείται αιωνίως επάνω στα σκεύη της οργής, παράλληλα ο καπνός του βασανισμού τους θα ανεβαίνει αιωνίως μπροστά στα μάτια των σκευών της ευσπλαχνίας τα οποία, αντί να παίρνουν το μέρος των αθλίων αυτών αντικειμένων, θα λέγουν: Αμήν, αλληλούïα! Δόξα στο Θεό! ”TΠ88 638.2

Σε ποιό μέρος στις σελίδες του λόγου του Θεού απαντάται μία τέτοια διδαχή; Θα απογυμνωθούν λοιπόν οι λυτρωμένοι από κάθε αίσθημα λύπης και συμπόνοιας ακόμη και από αυτά τα αισθήματα της στοιχειώδους ανθρωπιάς; Θα αντικατασταθούν μήπως αυτά με την αδιαφορία των στοϊκών ή με τη σκληρότητα των αγρίων; Ασφαλώς όχι. Τέτοια πράγματα δεν διδάσκει το Βιβλίο του Θεού. Αυτοί οι οποίοι εκφράζουν τις παραπάνω απόψεις μπορεί να είναι μορφωμένοι, μάλιστα και έντιμοι άνθρωποι, πλανώνται όμως από τις σοφιστείες του Σατανά. Αυτός τους οδηγεί να παραποιήσουν ορισμένες έντονες εκφράσεις των Γραφών προσδίδοντας στο λεκτικό τη χροιά της πικρίας και της κακεντρέχειας που αρμόζει σ’ αυτόν τον ίδιο, αλλά όχι στο Δημιουργό μας. « Ζώ Εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζή επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών διατί να αποθάνητε; » (Ιεζεκιήλ 33:11.)TΠ88 639.1

Τι θα κέρδιζε ο Θεός αν παραδεχόμαστε ότι τέρπεται να παρακολουθεί τα βασανιστήρια τα δίχως τελειωμό; Ότι αγάλλεται να ακούει τα βογγητά και τις τσιρίδες και τα αναθέματα των βασανισμένων υπάρξεων που διατηρεί μέσα στις φλόγες της κόλασης; Μπορούν αυτοί οι φρικιαστικοί θόρυβοι να ακούονται σαν μουσική στα αυτιά της Άπειρης Αγάπης; Υποστηρίζεται ότι με την επιβολή ατέλειωτης δυστυχίας στους ασεβείς φανερώνεται το μίσος που τρέφει ο Θεός γιά την αμαρτία η οποία είναι καταστρεπτική γιά την ειρήνη και την ευταξία τoυ σύμπαντος. Τι τρομερή βλασφημία! Σαν να είναι το μίσος του Θεού κατά της αμαρτίας αφορμή γιά τη διαιώνισή της. Επειδή, σύμφωνα με τις διδασκαλίες των θεολόγων αυτών, τα συνεχή βασανιστήρια χωρίς καμία ελπίδα ευσπλαχνίας εξαγριώνουν μέχρι τρέλλας τα πανάθλια θύματα τους που εξωτερικεύουν την παραφορά τους με κατάρες και βλαστήμιες, αβγατίζοντας έτσι συνεχώς το βάρος της ενοχής τους. Η δόξα του Θεού δεν εξαίρεται με τη διαιώνιση της κατ’ αυτόν τον τρόπο διαρκώς αυξανομένης αμαρτίας μέσα στο αέναο κύλισμα του χρόνου.TΠ88 639.2

Ο ανθρώπινος νoύς δεν μπορεί να υπολογίσει το μέγεθος της βλάβης που προξένησε η αιρετική εκδοχή των αιωνίων βασάνων. Η θρησκεία της Βίβλου, όλο αγάπη και καλωσύνη και γεμάτη από συμπόνοια, αμαυρώνεται από τη δεισιδαιμονία και καλύπτεται από τρόμο. Όταν αναλογίξεται κανείς με ποιά μελανά χρώματα ο Σατανάς αναπαρέστησε το χαρακτήρα του Θεού, είναι μετά να απορεί ότι ο ευσπλαχνικός Δημιουργός μας εμπνέει με φόβο και με τρόμο ακόμη και με μίσος τους ανθρώπους; Οι απαίσιες απόψεις περί Θεού, οι οποίες διαδόθηκαν στον κόσμο από τις διδασκαλίες του άμβωνα έχουν δημιουργήσει χιλιάδες, μάλιστα εκατομμύρια, σκεπτικιστών και απίστων.TΠ88 640.1

Η θεωρία των αιωνίων βασάνων είναι μία από τις ψευτοδιδασκαλίες που αποτελούν το κρασί των βδελυγμάτων της Βαβυλώνας με το οποίο πότισε όλα τα έθνη. (Αποκάλυψη 14:8, 17:2.) Το ότι χριστιανοί ιεροκήρυκες θα μπορούσαν ποτέ να δεχθούν μία τέτοια αίρεση και να τη μεταδώσουν από τον ιερό άμβωνα, είναι ένα πραγματικό μυστήριο. Την πήραν από τη Ρώμη όπως πήραν και το κίβδηλο Σάββατο. Είναι αλήθεια ότι την έχουν διδάξει μεγάλοι και καλοί άνθρωποι. Αλλα εκείνοι δεν είχαν φωτισθεί στο σημείο αυτό με το φώς που έφθασε σ’ εμάς. Αυτοί ευθύνονται μόνο γιά το φώς που έφεγγε στις μέρες τους. Και εμείς είμαστε υπεύθυνοι γιά το φώς που φέγγει στις μέρες μας. Αν αποστρεφόμαστε τη μαρτυρία του λόγου του Θεού και δεχόμαστε τις νόθες διδασκαλίες μόνο και μόνο επειδή μας τις δίδαξαν οι πατέρες μας, τότε υποκείμεθα στην καταδίκη που προφέρεται εναντίον της Βαβυλώνας. Πίνομε από το κρασί των βδελυγμάτων της.TΠ88 640.2

Μία άλλη κατηγορία ανθρώπων, επειδή απεχθάνονται τη διδαχή των αιωνίων βασάνων, καταλήγουν στην εντελώς αντίθετη πλάνη. Αντιλαμβάνονται ότι οι Γραφές παριστάνουν το Θεό σαν μία ύπαρξη αγάπης και συμπόνοιας και δεν μπορούν να πιστέψουν ότι Αυτός θα παρέδιδε ποτέ τα πλάσματά Του στις φλόγες μιάς κόλασης που καίει στην αιωνιότητα. Παραδεχόμενοι όμως ότι η ψυχή είναι από φυσικού της αθάνατη, δεν βρίσκουν άλλη διέξοδο από του να καταλήξουν στο ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα τελικά θα σωθεί. Πολλοί ερμηνεύουν τις απειλές της Βίβλου ότι αποσκοπούν μόνο στο να φοβήσουν τους ανθρώπους γιά να υπακούσουν, αλλ’ ότι δεν εκπληρώνονται στην πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν ο αμαρτωλός μπορεί να ζεί μάσα στις εγωïστικές του απολαύσεις, αψηφώντας τις απαιτήσεις του Θεού, αλλά περιμένοντας να γίνει στο τέλος ευνοούμενος Αυτού. Μία τέτοια διδαχή που προϋποθέτει την ευσπλαχνία του Θεού, αλλά αγνοεί τη δικαιοσύνη Του, ευχαριστεί τη σαρκική καρδιά και ενθαρρύνει τους ασεβείς στο να παρανομούν.TΠ88 641.1

Προκειμένου να αποδείξει κανείς πως αυτοί που πιστεύουν στην Παγκόσμια Σωτηρία διαστρεβλώνουν τις Γραφές με σκοπό να υποστηρίξουν τα ψυχοφθόρα δόγματα τους, θα αρκούσε μόνο να αναφερθεί στα λεγόμενα αυτών των ιδίων. Στην κηδεία ενός αρνησίθρησκου νέου ο οποίος είχε σκοτωθεί αυτοστιγμή σ’ ένα δυστύχημα, ο αντιπροσωπευτικός της Παγκόσμιας Σωτηρίας ιεροκήρυκας διάλεξε γιά Γραφικό εδάφιο της ομιλίας του την περικοπή που λέγει γιά το Δαβίδ ότι «είχε παρηγορηθή διά τον θάνατον του Αμνών.» (Β’ Σαμουήλ 13:39.)TΠ88 641.2

« Συχνά με ρωτούν, » ανέφερε ο ομιλητής, « ποιά θα είναι η μοίρα αυτών που φεύγουν από αυτόν τον κόσμο ζώντας μέσα στην αμαρτία, που πεθαίνουν πιθανόν πάνω στο μεθύσι, πεθαίνουν χωρίς τα αιμοσταγή στίγματα του εγκλήματος να έχουν πλυθεί από τα ρούχα τους, ή πεθαίνουν όπως αυτός εδώ ο νέος, χωρίς ποτέ να έχουν κάνει μία ομολογία πίστης ή να έχουν ποτέ δοκιμάσει μία θρησκευτική εμπειρία. Οι Γραφές μας ικανοποιούν. Η απάντηση που μας δίνουν λύνει το φοβερό αυτό πρόβλημα. Ο Αμνών ήταν στο άκρο αμαρτωλός. Έμενε αμεταμέλητος, μέθυσε και επάνω στο μεθύσι του σκοτώθηκε. Ο Δαβίδ ήταν προφήτης του Θεού. Θα έπρεπε να ξέρει αν στον επόμενο κόσμο θα ήταν ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος ο Αμνών. Πώς αισθανόταν η καρδιά του; «Επεπόθησε ο βασιλεύς Δαβίδ να υπάγη πρός τον Αβεσσαλώμ, διότι είχε παρηγορηθή δια τον θάνατον του Αμνών.» (Εδ. 39.)TΠ88 641.3

«Τι συμπέρασμα εξάγεται από τα λεγόμενα αυτά; Δεν είναι φανερό ότι τα βάσανα δεν αποτελούσαν μέρος των θρησκευτικών του πεποιθήσεων; Αυτό καταλαβαίνομε. Και με αυτό ανακαλύπτομε ένα θριαμβευτικό επιχείρημα γιά την υποστήριξη της περισσότερο ευχάριστης, περισσότερο διαφωτιστικής και περισσότερο φιλάνθρωπης υπόθεσης της τελειωτικής παγκόσμιας αγνότητας και ειρήνης. Παρηγορήθηκε ξέροντας το γιό του νεκρό. Και γιατί αυτό; Επειδή με το προφητικό του μάτι μπορούσε να ατενίσει μακρυά στο λαμπρό μέλλον και να διακρίνει το γιό εκείνο απομακρυσμένο από όλους τους πειρασμούς, αποδεσμευμένο από τη σκλαβιά της αμαρτίας και εξαγνισμένο απ’ αυτή και, αφού πιά καταστεί όσο πρέπει άγιος και διαφωτισθεί, γίνεται δεκτός στη σύναξη των εξυψωμένων και αγαλλιασμένων πνευμάτων. Η μόνη του παρηγοριά ήταν ότι αφού μετατέθηκε από την παρούσα αμαρτωλή και ταλαίπωρη κατάστασή του, ο αγαπημένος του γιός είχε πάει εκεί όπου μεγαλόπρεπα πνέει το Πνεύμα το ‘Αγιο φέγγοντας μέσα στη σκοτεινιασμένη του ψυχή, εκεί όπου η σκέψη του θα μπορούσε να εκτεθεί στη σοφία του ουρανού και στη γλυκειά αγαλλίαση της αιώνιας αγάπης και τότε, εφοδιασμένος με μία άγια φύση, να απολαύσει την ανάπαυση και την κοινωνία της επουράνιας κληρονομιάς. ”TΠ88 642.1

« Oι σκέψεις αυτές μας κάνουν να πιστεύομε ότι η ουράνια σωτηρία μας δεν εξαρτάται από τίποτα που μπορούμε να κάνομε σ’ αυτή τη ζωή ούτε από καμία τωρινή μεταλλαγή της καρδιάς, ούτε από καμία τωρινή πίστη, ή τωρινή θρησκευόμενη ζωή.»TΠ88 642.2

Μ’ αυτό τον τρόπο ο δήθεν κήρυκας του Χριστού επαναλαμβάνει το ψέμμα που το φίδι χρησιμοποίησε στην Εδέμ: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει.»TΠ88 642.3

«Καθ’ ήν ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί.» Δηλώνει ότι ο απεχθέστερος αμαρτωλός—ο εγκληματίας, ο κλέφτης και ο μοιχός—θα βρεθεί έτοιμος μετά το θάνατο να εισαχθεί στην αιώνια μακαριότητα.TΠ88 643.1

Και από που ορμώμενος ο διαστρεβλωτής αυτός των Γραφών καταλήγει στα συμπεράσματά του; Από μία απλή φράση που εκφράζει την υποταγή του Δαβίδ στη βούληση της Πρόνοιας. Η καρδιά του «επεπόθησε ... να υπάγη πρός τον Αβεσσαλώμ, διότι είχε παρηγορηθή διά τον θάνατον του Αμνών.» Όταν κόπασε κάπως με τον καιρό η μεγάλη του θλίψη, η σκέψη του στράφηκε από το νεκρό γιό στο ζωντανό που είχε αυτοεξορισθεί φοβούμενος τη δίκαια τιμωρία γιά το έγκλημά του. Και αυτό εκλαμβάνεται σαν απόδειξη ότι ο αιμομίκτης και μέθυσος Αμνών την ώρα του θανάτου του μεταφέρθηκε αυτόματα στις μονές της ευδαιμονίας γιά να καθαρισθεί εκεί και να ετοιμασθεί γιά τη συντροφιά των αναμαρτήτων αγγέλων! Ευχάριστος πράγματι μύθος αυτός, κατάλληλος γιά την ικανοποίηση της σαρκικής καρδιάς! Αυτή δεν είναι άλλη παρά η διδαχή του Σατανά και εκπληρεί το έργο του αποτελεσματικότατα. Πρέπει να απορούμε μετά αν με μία τέτοια διδασκαλία αυξάνει η εξαχρείωση;TΠ88 643.2

Η τακτική που ακολουθεί ο ένας αυτός ψευτοδάσκαλος αποτελεί παράδειγμα της τακτικής πολλών άλλων. Μερικά λόγια της Γραφής αποχωρίζονται από το κείμενο το οποίο σε πολλές περιπτώσεις θα απέδειχνε εντελώς την αντίθετη έννοια από την ερμηνεία που του αποδίδουν. Και τέτοιες αποσυνδεμένες περικοπές διαστρεβλώνονται και χρησιμοποιούνται σαν αποδεικτικά στοιχεία γιά διδαχές οι οποίες δεν έχουν καμία βάση στο λόγο του Θεού. Η μαρτυρία που αναφέρεται σαν απόδειξη ότι ο μέθυσος Αμνών βρίσκεται στον ουρανό είναι απλώς ένα συμπέρασμα που άμεσα αντιφάσκει με την απλή και θετική Γραφική δήλωση ότι κανένας μέθυσος δεν θα κληρονομήσει τη βασιλεία του Θεού. (Α’ Κορινθίους 6:10.) Μ’ αυτό το σύστημα οι αμφισβητούντες, οι άπιστοι και οι σκεπτικιστές διαστρέφουν την αλήθεια σε ψεύδος. Και πλήθη ανθρώπων έχουν εξαπατηθεί από τις σοφιστείες τους και νανουρίζονται με αυτές να κοιμηθούν μέσα στο λίκνο της σαρκικής ασφάλειας.TΠ88 643.3

Αν ήταν αλήθεια ότι όλοι γενικά οι άνθρωποι τραβούν κατευθεία γιά τον ουρανό την ώρα της αποσύνθεσης που μεσολαβεί με το θάνατο, τότε θα κάναμε καλύτερα να επιθυμούμε το θάνατο μάλλον παρά τη ζωή. Πολλοί έχουν επηρεασθεί από τη σκέψη αυτή γιά να θέσουν τέρμα στη ζωή τους. Όταν κυριεύεται κανείς από την απελπισία, τη δυσκολία και την αμηχανία, εύκολο του φαίνεται να κόψει το νήμα της ζωής και να πετάξει στον αιώνιο κόσμο της μακαριότητας.TΠ88 644.1

Μέσα στο λόγο Του ο Θεός έχει δώσει αναμφισβήτητη μαρτυρία ότι θα τιμωρήσει τους παραβάτες του νόμου Του. Αυτοί που αρέσκονται να κολακεύονται ότι ο Θεός είναι τόσο ευσπλαχνικός που δεν μπορεί να εφαρμόσει τη δικαιοσύνη Του κατά των αμαρτωλών, δεν έχουν παρά να κυττάξουν στο σταυρό του Γολγοθά. Ο θάνατος ταυ άσπιλου Υιού του Θεού μαρτυρεί ότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος,» ότι κάθε παράβαση του νόμου του Θεού θα λάβει τη δίκαια μισθαποδοσία. Ο αναμάρτητος Χριστός έγινε αμαρτία γιά τον άνθρωπο. ‘Ανθεξε σηκώνοντας την ενοχή της παράβασης και την αποστροφή του προσώπου του Πατέρα Του. Υπέστη όλη αυτή τη θυσία γιά να καταστήσει δυνατή την απολύτρωση των αμαρτωλών. Με κανένα άλλο τρόπο δεν μπορούσε ο άνθρωπος να απαλλαγεί από την ποινή της αμαρτίας. Και κάθε ψυχή που αρνείται να συμμετάσχει στον εξιλασμό αυτόν που εξασφαλίσθηκε με ένα τέτοιο κόστος, αναλαμβάνει να σηκώσει μόνη της την ενοχή και την τιμωρία της παράβασης.TΠ88 644.2

Ας εξετάσομε τι διδάσκει περαιτέρω η Γραφή σχετικά με τους άθεους και αμεταμέλητους τους οποίους οι οπαδοί της Παγκόσμιας Σωτηρίας τοποθετούν στον ουρανό σαν άγιους και μακαρίους αγγέλους.TΠ88 644.3

«Εγώ θέλω δώσει εις τον διψώντα εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν.» (Αποκάλυψη 21:6.) Αυτή η υπόσχεση δίνεται μόνο σ’ αυτούς που διψούν. Κανένας άλλος εκτός από εκείνους που νοιώθουν την ανάγκη του νερού της ζωής και που το αναζητούν έστω και αν πρόκειται να χάσουν ότι άλλο έχουν, θα εφοδιασθούν με αυτό. « Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός, και αυτός θέλει είσθαι εις Εμέ υιός.» (Εδ. 7.) Και εδώ επίσης οι όροι διευθετούνται. Προκειμένου να κληρονομήσει κανείς τα πάντα, πρέπει προηγουμένως να αντισταθεί και να νικήσει την αμαρτία.TΠ88 644.4

Με τον προφήτη Ησαΐα δηλώνει τα ακόλουθα ο Θεός : «Είπατε πρός τον δίκαιον ότι καλόν θέλει είσθαι εις αυτόν ... Ουαί εις τον άνομον! Κακόν θέλει είσθαι εις αυτόν διότι θέλει φάγει τον καρπόν των έργων αυτού.» (Ησαḯας 3:10, 11.) « Αν και ο αμαρτωλός πράττη κακόν εκατοντάκις και μακροημερεύη,” λέγει ο φιλόσοφος Σολομώντας, «εγώ όμως γνωρίζω βεβαίως ότι θέλει είσθαι καλόν εις τους φοβουμένους τον Θεόν, οίτινες φοβούνται από προσώπου Αυτού εις δε τον ασεβή δεν θέλει είσθαι καλόν.» (Εκκλησιαστής 8:12, 13.) Και ο Παύλος επίσης μαρτυρεί ότι ο αμαρτωλός θησαυρίζει γιά τον εαυτό του « οργήν εν τη ημέρα της οργής και της αποκαλύψεως της δικαιοκρισίας του Θεού, όστις θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού ... θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου τoυ εργαζομένου το κακόν.» (Ρωμαίους 2:5-6, 9.)TΠ88 645.1

«Πας πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού.» (Εφεσίους 5:5.) «Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον.» (Εβραίους 12:14.) «Μακάριοι οι πράττοντες τας εντολάς Αυτού, διά να έχωσιν εξουσίαν επί το δένδρον της ζωής και να εισέλθωσι διά των πυλώνων εις την πόλιν. Έξω δε είναι οι κύνες και οι μάγοι και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πάς ο αγαπών και πράττων το ψεύδος.» (Αποκάλυψη 22:14-15.)TΠ88 645.2

Ο Θεός έκανε στους ανθρώπους μία διακήρυξη του χαρακτήρα Του και της μεθόδου την οποία εφαρμόζει έναντι της αμαρτίας: «Κύριος ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν και ουδόλως αθωώνων τον ένοχον.» (Έξοδος 34:6-7.) «Θέλει εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.» «Οι παραβάται θέλουσιν όλως εξολοθρευθεί.» (Ψαλμοί 145:20, 37:38.) Η δύναμη και η εξουσία της θεϊκής διακυβέρνησης θα χρησιμοποιηθούν γιά την εξουδετέρωση της ανταρσίας. Όλες όμως οι ενδείξεις της απονομής δικαιοσύνης θα αποδειχθούν κατά πάντα συνεπείς με το χαρακτήρα του Θεού, χαρακτήρα μιάς ευσπλαχνικής, μακρόθυμης και καλοκάγαθης ύπαρξης.TΠ88 645.3

Ο Θεός δεν βιάζει τη θέληση ούτε την κρίση κανενός. Δεν ευχαριστείται με μία δουλική υπακοή. Επιθυμεί όπως τα δημιουργήματά Του Τον αγαπούν επειδή είναι άξιος της αγάπης τους. Θέλει να Τον υπακούουν επειδή έχουν τη λογική ικανότητα να εκτιμούν τη σοφία Του, τη δικαιοσύνη και την καλοκαγαθία Του. Και όλοι όσοι έχουν ορθή αντίληψη των προσόντων αυτών θα Τον αγαπούν επειδή έλκονται πρός Αυτόν από θαυμασμό γιά τις ιδιότητές Του.TΠ88 646.1

Οι αρχές της καλωσύνης, της ευσπλαχνίας και της αγάπης όπως τις δίδαξε και τις έζησε ο Σωτήρας μας, αποτελούν αντίγραφο του θελήματος και του χαρακτήρα του Θεού. Ο Χριστός δήλωσε ότι δεν δίδαξε τίποτε άλλο εκτός από αυτό που έλαβε από τον Πατέρα Του. Οι αρχές του θεϊκού καθεστώτος βρίσκονται σε τέλεια εναρμόνιση με την εντολή του Σωτήρα, «Αγαπάτε τους εχθρούς σας.» Ο Θεός εφαρμόζει τη δικαιοσύνη Του πάνω στους ασεβείς γιά το καλό του σύμπαντος, ακόμη και γιά το καλό αυτών που θα υποστούν την τιμωρία Του. Θα τους καθιστούσε ευτυχείς αν αυτό μπορούσε να γίνει σύμφωνα με τους νόμους της διακυβέρνησής Του και με το δίκαιο χαρακτήρα Του. Τους περιβάλλει με τα δείγματα της αγάπης Του, τους χορηγεί τη γνώση του νόμου Του, τους συνοδεύει με τη προσφορά της ευσπλαχνίας Του. Αλλά αυτοί περιφρονούν την αγάπη Του, ακυρώνουν το νόμο Του και απορρίπτουν την ευσπλαχνία Του. Ενώ διαρκώς δέχονται τα δώρα Του, δεν τιμούν όμως το Δωρητή. Μισούν το Θεό επειδή ξέρουν ότι απεχθάνεται τα αμαρτήματά τους. Ο Θεός ανέχεται επί πολύ τη διαστρεβλωμένη διαγωγή τους. Φθάνει όμως κάποτε η αποφασιστική εκείνη ώρα κατά την οποία θα κριθεί η τύχη τους. Και τότε πρόκειται μήπως ο Θεός να τους δέσει τους αντάρτες αυτούς στο πλευρό Του; Να τους εξαναγκάσει να εκτελούν το θέλημά Του;TΠ88 646.2

Αυτοί που διάλεξαν το Σατανά γιά αρχηγό τους και καθοδηγούνται από τη δύναμή του, δεν είναι έτοιμοι να παρουσιασθούν μπροστά στο Θεό. Η υπερηφάνεια, η απάτη, η ακολασία, η βαναυσότητα ρίζωσαν στο χαρακτήρα τους. Μπορούν ποτέ να πάν στον ουρανό και να συγκατοικούν παντοτεινά με εκείνους που περιφρονούσαν και μισούσαν στη γή; Η αλήθεια δεν πρόκειται ποτέ να είναι ευχάριστη στον ψεύτη. Η πραότητα δεν μπορεί να ικανοποιεί την αυτοπροβολή και την υπερηφάνεια. Η αγνότητα δεν είναι ευπρόσδεκτη στον διεφθαρμένο. Η αφίλαυτη αγάπη δεν είναι επιθυμητή από τον εγωκεντρικό άνθρωπο. Ποιά πηγή ευχαρίστησης θα μπορούσε ο ουρανός να προσφέρει σ’ αυτούς που έχουν απορροφηθεί ολότελα από τα επίγεια και εγωιστικά τους ενδιαφέροντα;TΠ88 647.1

Θα μπορούσαν αυτοί οι οποίοι πέρασαν τη ζωή τους επαναστατώντας κατά του Θεού να μεταφερθούν ξαφνικά στον ουρανό και να παρατηρούν την πανόσια και κατά πάντα τέλεια κατάσταση που πάντοτε επικρατεί εκεί—την κάθε ψυχή να ξεχειλίζει από χαρά, τη συναρπαστική μουσική να υψώνεται μελωδικά τιμώντας το Θεό και το Αρνίο και τις ακατάπαυστες δέσμες του φωτός να ξεχύνονται πάνω στους λυτρωμένους προερχόμενες από το πρόσωπο του καθημένου στο θρόνο—θα μπορούσαν αυτοί των οποίων οι καρδιές είναι γεμάτες από μίσος γιά το Θεό, γιά την αλήθεια και την αγιότητα να αναμιχθούν με το ουράνιο πλήθος και να πάρουν μέρος στους ύμνους της δοξολογίας; Θα μπορούσαν να ανθέξουν στη δόξα του Θεού και του Αρνίου; Όχι, όχι. Πολλά χρόνια προθεσμίας τους είχαν χορηγηθεί γιά να σχηματίσουν χαρακτήρες κατάλληλους για τον ουρανό. Αλλά δεν εξήσκησαν ποτέ τη σκέψη τους στο να εκτιμήσουν την αγνότητα. Δεν έμαθαν ποτέ τη γλώσσα του ουρανού και τώρα είναι πιά πολύ αργά. Μία ολόκληρη ζωή ανταρσίας κατά του Θεού τους κατέστησε ακατάλληλους γιά τον ουρανό. Η αγνότητα, η αγιωσύνη και η ειρήνη του ουρανού θα τους ήταν μαρτύριο. Η δόξα του Θεού θα τους γίνονταν εξολοθρευτική φωτιά. Θα λαχταρούσαν να απομακρυνθούν από τον άγιο εκείνο τόπο. Θα δέχονταν ευχαρίστως την καταστροφή γιά να μπορέσουν να κρυφθούν από το πρόσωπο Εκείνου ο οποίος πέθανε γιά να τους απολυτρώσει. Η μοίρα των ασεβών καθορίζεται κατόπιν της ίδιας τους της εκλογής. Ο αποκλεισμός τους από τον ουρανό είναι εθελοντικός από μέρους τους και θεωρείται δίκαιος και ελεητικός από μέρους του Θεού.TΠ88 647.2

Όπως τα νερά του Κατακλυσμού, έτσι και οι φωτιές της μεγάλης εκείνης ημέρας διακηρύττουν την απόφαση του Θεού ότι οι ασεβείς είναι ανεπανόρθωτοι. Δεν έχουν καμία διάθεση να υποταχθούν στη θεϊκή εξουσία. Το θέλημά τους έχει εξοικει θεί στην ανταρσία. Και όταν σταματήσει η ζωή, είναι τότε πιά πολύ αργά γιά να στραφεί το ρεύμα των σκέψεών τους πρός την αντίθετη κατεύθυνση, πολύ αργά γιά να επιστρέψουν από την παράβαση στην υπακοή, από το μίσος στην αγάπη.TΠ88 648.1

Διατηρώντας τη ζωή του δολοφόνου Κάϊν, ο Θεός έδωσε στον κόσμο ένα παράδειγμα γιά το ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα αν επιτρεπόταν στον αμαρτωλό να ζεί συνεχίζοντας μία πορεία αχαλίνωτης παρανομίας. Με την επίδραση του δασκαλέματος και του παραδείγματος του Κάϊν, πλήθη των απογόνων του οδηγήθηκαν στην αμαρτία μέχρι που «επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γής, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» «Διεφθάρη δε η γή ενώπιον του Θεού, και ενεπλήσθη η γή αδικίας.» (Γένεση 6:5, 11.)TΠ88 648.2

Από ευσπλαχνία γιά τον κόσμο ο Θεός εξολόθρευσε τους ασεβείς συγχρόνους του Νώε. Από ευσπλαχνία κατέστρεψε τους διεφθαρμένους κατοίκους των Σοδόμων. Με την εξαπατική δύναμη του Σατανά οι εργάτες της ανομίας αποκτούν τη συμπάθεια και το θαυμασμό, εζακολουθώντας με αυτό τον τρόπο να παρασύρουν διαρκώς και άλλους στην εξέγερση. Έτσι έγινε στις μέρες του Κάϊν και του Νώε. Έτσι έγινε στον καιρό του Αβραάμ και του Λώτ. Και έτσι γίνεται στην εποχή μας. Από ευσπλαχνία Του πρός το σύμπαν ο Θεός τελικά θα καταστρέψει τους καταφρονητές της χάρης Του.TΠ88 648.3

«Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» (Ρωμαίους 6:23.) Αν η ζωή είναι η κληρονομία των δικαίων, ο θάνατος είναι η μερίδα των ασεβών. Ο Μωϋσής δήλωσε στο λαό του Ισραήλ: «Ιδού, εγώ έθεσα ενώπιον σου σήμερον την ζωήν και το αγαθόν, και τον θάνατον και το κακόν.» (Δευτερονόμιο 30:15.) Ο θάνατος που αναφέρεται στο γραφικό αυτό κείμενο δεν είναι αυτός στον οποίο καταδικάσθηκε ο Αδάμ, επειδή ολόκληρη η ανθρωπότητα υφίσταται την τιμωρία της παράβασής του. Εδώ αναφέρεται «ο θάνατος ο δεύτερος,” ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με την αιώνια ζωή.TΠ88 649.1

Σαν αποτέλεσμα της αμαρτίας του Αδάμ, ο θάνατος μεταδόθηκε σε ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή. ‘Ολοι το ίδιο καταλήγουν στον τάφο. Και με τα μέσα του σχεδίου της απολύτρωσης, όλοι πρόκειται να βγούν μία μέρα από τους τάφους τους. « Μέλλει να γίνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» «Επειδή πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.» (Πράξεις 24:15, Α’ Κορινθίους 15:22.) Αλλά υπάρχει διάκριση ανάμεσα στις δύο τάξεις των αναστημένων. «Πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν Αυτού και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάννη 5:28-29.) Όσοι κρίνονται άξιοι γιά την ανάσταση της ζωής είναι «μακάριοι και άγιοι.» «Επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν.» (Αποκάλυψη 20:6.) Όσοι όμως δεν απέκτησαν την άφεση με τη μετάνοια και την πίστη, θα δεχθούν την τιμωρία της παράβασης που είναι «ο μισθός της αμαρτίας.» Η τιμωρία που δέχονται ποικίλει σε διάρκεια και σε ένταση ανάλογα με «τα έργα αυτών,» αλλά απολήγει τελικά στο δεύτερο θάνατο. Αφού είναι αδύνατο γιά το Θεό να παραμείνει συνεπής πρός τη δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία Του σώζοντας τον αμαρτωλό που εξακολουθεί να εμμένει στην αμαρτία, του στερεί τελικά την ύπαρξη την οποία εκείνος διακύβευσε με τις παραβάσεις του και γιά την οποία αποδείχθηκε ανάξιος. Ένας εμπνευσμένος συγγραφέας λέγει: «Έτι μικρόν και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει και θέλεις ζητήσει τον τόπον αυτού και δεν θέλει ευρεθή.» Και κάποιος άλλος δηλώνει: «Θέλουσιν είσθαι ως οι μη υπάρχοντες.» (Ψαλμοί 37:10, Αβδίoυ 16.) Βουτυγμένοι στο αίσχος βυθίζονται στην αμετάλλακτη, αιώνια λησμονιά.TΠ88 649.2

Έτσι δίνεται τέλος στην αμαρτία μαζί με όλη τη συμφορά και την καταστροφή που είχε γιά επακόλουθά της. Ο ψαλμωδός λέγει: « Εξολόθρευσας τον ασεβή • το όνομα αυτών εξήλειψας εις τον αιώνα του αιώνος. Εχθρέ, αι ερημώσεις εξέλιπον διαπαντός.» (Ψαλμοί 9:5-6.) Στην Αποκάλυψη ο Ιωάννης, ατενίζοντας στη μελλοντική κατάσταση, ακούει ένα παγκόσμιο τροπάριο δοξολογίας το οποίο καμία νότα παραφωνίας δεν ασχημίζει. Κάθε ύπαρξη του ουρανού και της γής ακούονταν να αποδίδει δόξα στο Θεό. (Αποκάλυψη 5:13.) Δεν υπάρχουν τότε χαμένες ψυχές γιά να βλασφημούν το Θεό, σπαρταρώντας μέσα στα αιώνια μαρτύρια. Δεν υπάρχουν άθλιες υπάρξεις στην κόλαση γιά να σμίξουν τα τσιρίγματά τους με τους ύμνους των λυτρωμένων.TΠ88 650.1

Πάνω στη βασική πλάνη της αθανασίας της ψυχής στηρίζεται η διδαχή της συνειδητής κατάστασης του ανθρώπου κατά το θάνατο—μία διδαχή η οποία, όπως και τα αιώνια βάσανα, αντίκειται στις Γραφικές διδασκαλίες, στις υπαγορεύσεις της λογικής και στα αισθήματα του ανθρωπισμού. Σύμφωνα με τη λαϊκή εκδοχή οι λυτρωμένοι στον ουρανό έχουν συναίσθηση γιά το κάθε τι που γίνεται στη γή, ιδίως κάθε τι που αφορά τη ζωή των φίλων τους οποίους φεύγοντας άφησαν πίσω τους. Αλλά πως μπορούσε να αποβεί πηγή ευλογίας γιά τους νεκρούς το να γνωρίζουν τις στενοχώριες των ζωντανών, να συνειδητοποιούν τις αμαρτίες που διαπράττουν τα αγαπητά τους πρόσωπα και να τους βλέπουν να υποφέρουν με όλες τις θλίψεις, τις απογοητεύσεις και την αγωνία αυτής της ζωής; Πόση από την ουράνια ευδαιμονία θα μπορούσαν να απολαύσουν αυτοί που θα αιωρούνται πάνω από τους επιγείους φίλους τους; Και πόσο αφάνταστα αποκρουστική είναι η εκδοχή ότι μόλις η πνοή εγκαταλήψει το σώμα, η ψυχή των αμετανοήτων παραδίδεται στις φλόγες της κόλασης! Τι τρομερή αγωνία θα πρέπει να περνούν αυτοί που βλέπουν τους φίλους τους να κατεβαίνουν ανέτοιμοι στον τάφο γιά να εισέλθουν σε μία αιωνιότητα συμφοράς και αμαρτίας! Πολλοί έπαθαν παράκρουση από αυτή τη σπαραξικάρδια σκέψη.TΠ88 650.2

Τι λέγει η Γραφή γιά τα πράγματα αυτά; Ο Δαβίδ αναφέρει ότι με το θάνατο οι αισθήσεις του ανθρώπου χάνονται. «Το πνεύμα αυτού εξέρχεται αυτός επιστρέφει εις την γήν αυτού εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» (Ψαλμοί 146:4.) Το ίδιο πιστοποιεί και ο Σολομώντας: «Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ... Η αγάπη αυτών, και το μίσος αυτών, και ο φθόνος αυτών ήδη εχάθη και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον.» «Δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία εν τω άδη όπου υπάγεις.» (Εκκλησιαστής 9:5, 6, 10.)TΠ88 651.1

Μετά τη δεκαπενταετή παράταση ζωής που δόθηκε στον Εζεκία σαν απάντηση στην προσευχή του, ευγνώμονας ο βασιλιάς απέδωσε στο Θεό το σεβασμό του δοξολογώντας Τον γιά τη μεγάλη Του ευσπλαχνία. Στη δοξολογία αυτή αναφέρει το λόγο της αγαλλίασής του εκείνης: «Ο τάφος δεν θέλει Σε υμνήσει ο θάνατος δεν θέλει Σε δοξολογήσει οι καταβαίνοντες εις τον λάκκον δεν θέλουσιν ελπίζει επί την αλήθειάν Σου. Ο ζών, ο ζών, αυτός θέλει Σε υμνεί καθώς εγώ ταύτην την ημέραν.» (Ησαḯας 38:18-19.) Η εκλαϊκευμένη θεολογία παριστάνει τους δικαίους νεκρούς ότι βρίσκονται στον ουρανό, ότι έχουν εισαχθεί σε μία σφαίρα ευδαιμονίας και δοξολογούν αιωνίως το Θεό. Ο Εζεκίας όμως δεν μπορούσε να διακρίνει καμία τέτοια προοπτική στο θάνατο. Και η μαρτυρία που δίνει ο ψαλμωδός συμφωνεί με τα λόγια του: «Εν τω θανάτω δεν υπάρχει ενθύμησις περί Σου εν τω άδη τις θέλει Σε δοξολογήσει;» « Οι νεκροί δεν θέλουσιν αινέσει τον Κύριον, ουδέ πάντες οι καταβαίνοντες εις τον τόπον της σιωπής.» (Ψαλμοί 6:5, Ψαλμοί 115:17.)TΠ88 651.2

Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Πέτρος διακήρυξε ότι ο Δαβίδ « και ετελεύτησε και ετάφη και το μνήμα αυτού είναι παρ’ ημίν μέχρι της ημέρας ταύτης.» «Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς.» (Πράξεις 2:29, 34.) Το γεγονός ότι ο Δαβίδ παραμένει στο μνήμα μέχρι τον καιρό της ανάστασης είναι απόδειξη ότι οι δίκαιοι πεθαίνοντας δεν πηγαίνουν στον ουρανό. Μόνο με την ανάσταση και χάρη στο γεγονός ότι ο Χριστός αναστήθηκε, θα μπορέσει τελικά ο Δαβίδ να καθήσει στα δεξιά του Θεού.TΠ88 652.1

Επίσης και ο Παύλος λέγει: «Εάν δεν ανασταίνονται οι νεκροί, ουδ’ ο Χριστός ανέστη. Αλλ’ εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών. Άρα και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απωλέσθησαν.» (Α’ Κορινθίους 15:16-18.) Αν αλήθευε ότι επί τέσσερες χιλιάδες χρόνια οι δίκαιοι πεθαίνοντας πήγαιναν κατευθείαν στον ουρανό, τότε πως μπορούσε ο Παύλος να πεί ότι αν δεν υπάρχει ανάσταση, « οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απωλέσθησαν;» Δεν θα χρειάζονταν καν η ανάσταση.TΠ88 652.2

Ο μάρτυρας Τύνδαλος, αναφερόμενος στην κατάσταση των νεκρών, δήλωσε: «Απροκάλυπτα ομολογώ ότι δεν είμαι πεπεισμένος πως βρίσκονται ήδη στη σφαίρα της απόλυτης δόξας μέσα στην οποία βρίσκεται ο Χριστός ή οι εκλεκτοί άγγελοι του Θεού. Ούτε και αποτελεί αυτό άρθρο του Πιστεύω μου. Γιατί αν ήταν έτσι, τότε δεν βλέπω στο κήρυγμα της ανάστασης της σαρκός παρά κάτι το μάταιο.» (William Tyndale, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη (Εκδ. 1534.) Επανέκδοση των British Reformers—Tindal, Firth, Barnes, δελ. 349.)TΠ88 652.3

Αποτελεί γεγονός αναντίρρητο ότι η μακαρία ελπίδα της αθανασίας ευθύς μετά το θάνατο οδήγησε στη μεγάλη παραμέληση της Βιβλικής διδαχής σχετικά με την ανάσταση. Την τάση αυτή παρατήρησε ο Δόκτορας Αδάμ Κλάρκ ο οποίος είπε: «Φαίνεται ότι η διδαχή της ανάστασης είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία γιά τους πρώτους Χριστιανούς από ότι έχει τώρα! Γιατί αυτό; Οι απόστολοι επέμεναν συνεχώς πάνω στο θέμα αυτό και με αυτό παρακινούσαν τους οπαδούς του Θεού στην επιμέλεια, στην υπακοή και στην ενθάρρυνση. Αλλά οι διάδοχοί τους στη σημερινή εποχή ελάχιστα το αναφέρουν. Έτσι κήρυτταν οι απόστολοι και έτσι πίστευαν οι πρώτοι Χριστιανοί. Και εμείς έτσι κηρύττομε και έτσι πιστεύουν οι ακροατές μας. Δεν υπάρχει διδαχή του ευαγγελίου στην οποία να δίνεται μεγαλύτερη έμφαση από αυτή. Και δεν υπάρχει διδαχή στο σύγχρονο σύστημα του κηρύγματος στην οποία να δείχνεται μεγαλύτερη αμέλεια! » (Commentary, Παρατηρήσεις στο κεφάλαιο 15 των Κορινθίων, παράγραφος 3.)TΠ88 652.4

Η τακτική αυτή συνεχίσθηκε μέχρις ότου η ένδοξη αλήθεια της ανάστασης σκοτίσθηκε εντελώς και χάθηκε από τα μάτια του χριστιανικού κόσμου. Έτσι ένας διαπρεπής θρησκευτικός συγγραφέας, σχολιάζοντας τα λόγια του αποστόλου Παύλου στην πρώτη πρός Θεσσαλονικείς επιστολή κεφάλαιο 4 εδαφιο 13-18, λέγει: «Από κάθε πρακτική άποψη, πολύ πιό άνετα αισθανόμαστε αν την κάθε αμφίβολη διδασκαλία περί της δευτέρας παρουσίας του Χριστού την αντικαταστήσομε με τη διδασκαλία της μακαρίας αθανασίας των δικαίων. Ο Χριστός έρχεται γιά μας όταν πεθαίνομε. Αυτό είναι εκείνο γιά το οποίο πρέπει να αγρυπνούμε και να προσευχόμαστε. Οι νεκροί έχουν ήδη μεταβεί στη δόξα. Δεν περιμένουν τη σάλπιγγα προκειμένου να κριθούν και να λάβουν τη μακαριότητα.»TΠ88 653.1

Όταν πλησίαζε όμως να αποχωρισθεί από τους μαθητές Του, ο Ιησούς δεν τους είπε ότι σε λίγο θα πήγαιναν κοντά Του. «Υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον,» είπε, «και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς Εμαυτόν.» (Ιωάννη 14:2-3.) Και ο Παύλος συνεχίζοντας λέγει ότι « Αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα • και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.» Και καταλήγει: «Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους.» (Α’ Θεσσαλονικείς 4:16-18.) Τι μεγάλη αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτά τα παρήγoρα λόγια και σ’ εκείνα του ιεροκήρυκα της Παγκόσμιας Σωτηρίας που αναφέρθηκαν προηγουμένως! Ο τελευταίος αυτός παρηγορούσε τους θλιμμένους φίλους με τη διαβεβαίωση ότι όσο αμαρτωλός και αν υπήρξε ο νεκρός, μόλις παρέδωσε την τελευταία του πνοή εδώ στη γή, έγινε αμέσως δεκτός μεταξύ των αγγέλων. Ο Παύλος στρέφει την προσοχή των αδελφών του στο μελλοντικό ερχομό του Κυρίου όταν τα δεσμά του τάφου θα σπάσουν και οι « κοιμηθέντες εν Χριστώ» θα αναστηθούν γιά να ζήσουν αιωνίως.TΠ88 653.2

Πρίν μπορέσει κανείς να εισέλθει στις μονές της μακαριότητας οι υποθέσεις όλων πρέπει να εξετασθούν και οι χαρακτήρες και οι πράξεις τους πρέπει να ανασκοπισθούν ενώπιον του Θεού. Όλοι πρόκειται να κριθούν σύμφωνα με τα όσα είναι γραμμένα στα βιβλία και να αμειφθούν ανάλογα με τα έργα τους. Η κρίση αυτή δεν πραγματοποιείται την ώρα του θανάτου. Σημειώστε τα λόγια του Παύλου: «Διότι προσεδιώρισεν ημέραν εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον προσεδιώρισε και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας Αυτόν εκ νεκρών.» (Πράξεις 17:31.) Εδώ ο απόστολος διασαφίζει ότι ένας ιδιαίτερος καιρός, μελλοντικός ακόμη, είχε προσδιορισθεί γιά την κρίση του κόσμου.TΠ88 654.1

Στην ίδια εποχή αναφέρεται και ο Ιούδας όταν λέγει: «Αγγέλους οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον, εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, διά την κρίσιν της μεγάλης ημέρας.» Και στη συνέχεια επαναλαμβάνει τα λόγια του Ενώχ: «Ιδού, ήλθεν ο Κύριος με μυριάδες αγίων Αυτού, διά να κάμη κρίσιν κατά πάντων.» (Ιούδα 6, 14-15.) Ο Ιωάννης λέγει: «Είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν ... και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις.» (Αποκάλυψη 20:12.)TΠ88 654.2

Αλλ’ εάν οι νεκροί ήδη απολαμβάνουν την ευδαιμονία του ουρανού, ή αν σφαδάζουν μέσα στις φλόγες της κόλασης, τότε τι χρειάζεται η μελλοντική κρίση; Οι διδασκαλίες του λόγου του Θεού πάνω στα σοβαρά αυτά θέματα ούτε σκοτεινές είναι, ούτε αντιφάσκουσες. ‘Ανθρωποι με στοιχειώδη αντίληψη μπορούν να τις καταλάβουν. Ποιά όμως ειλικρινής διάνοια μπορεί να διακρίνει τη σοφία ή τη δικαιοσύνη στην εξελιγμένη αυτή θεωρία; Θα δεχθούν δηλαδή οι δίκαιοι, μετά την εξέταση των υποθέσεών τους κατά την κρίση, την επιδοκιμασία, «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ ... είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου, » τη στιγμή που θα έχουν ήδη διαμείνει στην παρουσία Του γιά ολόκληρους ίσως αιώνες; Και θα κληθούν μήπως οι άδικοι από τον τόπο των βασάνων γιά να δεχθούν την τιμωρία τους από τον Κριτή όλης της γής: «Υπάγετε απ’ Εμού, οι κατηραμένοι εις το πύρ το αιώνιον;» (Ματθαίου 25:21, 41.) Ώ, τι οικτρή ειρωνία! Επαίσχυντη προσβολή της σοφίας και της δικαιοσύνης του Θεού!TΠ88 654.3

Η θεωρία της αθανασίας της ψυχής αποτελεί μία από τις ψευτοδιδασκαλίες τις οποίες η Ρώμη δανείσθηκε από τον παγανισμό και ενσωμάτωσε μετά στη χριστιανική θρησκεία. Ο Μαρτίνος Λούθηρος την κατέτασσε ανάμεσα στους «τερατώδεις μύθους οι οποίοι αποτελούν μέρος των Ρωμαϊκών απορριμάτων και δεκρεταλίων.» (Ε. Petavel, The Problem of Immortality, δελ. 255.) Σχολιάζοντας τα λόγια του Σολομώντα στο βιβλίο του Εκκλησιαστή ότι οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτε, ο Μεταρρυθμιστής λέγει: «Άλλο ένα σημείο όπου αποδεικνύεται ότι οι νεκροί ... είναι αναίσθητοι. Μας λέγει ότι ούτε καθήκον, ούτε επιστήμη, ούτε γνώση, ούτε σοφία υπάρχουν εκεί. Ο Σολομώντας θεωρούσε ότι οι νεκροί κοιμούνται και ότι δεν αισθάνονται απολύτως τίποτε. Επειδή οι νεκροί παραμένουν εκεί χωρίς να λογαριάζουν ούτε μέρες ούτε χρόνια, αλλά όταν θα ξυπνήσουν θα τους φαίνεται ότι κοιμήθηκαν μόλις ένα λεπτό.» (Martin Luther, Exposition of Solomon’s Booke Called Ecclesiastes , δελ. 152.)TΠ88 655.1

Πουθενά μέσα στις Άγιες Γραφές δεν απαντάται η δήλωση ότι κατά το θάνατο οι δίκαιοι λαβαίνουν αμέσως την αμοιβή τους και οι άδικοι την τιμωρία τους. Οι πατριάρχες και οι προφήτες δεν άφησαν καμία τέτοια διαβεβαίωση. Ο Χριστός και οι απόστολοί Του δεν έκαναν καμία νύξη γι’ αυτό. Η Βίβλος διδάσκει με σαφήνεια ότι οι νεκροί δεν πηγαίνουν αμέσως στον ουρανό. Τους παρουσιάζει να κοιμούνται μέχρι την ημέρα της ανάστασης. (Α’ Θεσσαλονικείς 4:14, Ιώβ 14:10-12.) Την ημέρα ακριβώς κατά της οποία θα «λυθή η αργυρά άλυσος και σπάση ο λύχνος ο χρυσούς » (Εκκλησιαστής 12:6,) οι διαλογισμοί του ανθρώπου αφανίζονται. Αυτοί που κατεβαίνουν στον τάφο ησυχάζουν. Δεν έχουν καμία ιδέα γιά οτιδήποτε συμβαίνει κάτω από τον ήλιο. (Ιώβ 14:21.) Μακαρία ανάπαυση γιά τους αποκαμωμένους δικαίους! Ο χρόνος, είτε μακρύς είτε σύντομος, δεν είναι παρά ένα λεπτό γι’ αυτούς. Κοιμούνται και ξυπνούν με τη σάλπιγγα του Θεού σε μία δοξασμένη αθανασία. «Διότι θέλει σαλπίσει και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι ... Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γίνει ο λόγος ο γεγραμμένος, Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη.» (Α’ ΚορινθίουςTΠ88 655.2

15:52-54.) Όταν καλούνται από το βαθύ τους ύπνο, συνεχίζουν τον ειρμό των σκέψεών τους εκεί όπου αυτός είχε διακοπεί. Το τελευταίο αίσθημα που είχαν νοιώσει ήταν ο πόνος του θανάτου. Η τελευταία τους σκέψη ήταν ότι έπεφταν κάτω από τη δύναμη του τάφου. Όταν βγαίνουν από τον τάφο, η πρώτη τους χαρούμενη σκέψη θα εξωτερικεφθεί με την αντήχηση της θριαμβικής κραυγής: «Πού, θάνατε, το κέντρον σου; πού, άδη, η νίκη σου;» (Εδ. 55.)TΠ88 656.1