Κεφάλαιο 19 - Φως μέσα από το Σκότος

Το έργο του Κυρίου επί της γής παρουσιάζει από τη μία γενεά στην άλλη μία καταπληκτική ομοιότητα ανάμεσα σε όλες τις μεγάλες μεταρρυθμιστικές ή θρησκευτικές κινήσεις. Ο Θεός συμπεριφέρεται πρός τους ανθρώπους με τις ίδιες πάντοτε αρχές. Τα σημαντικά κινήματα του παρόντος καιρού βαδίζουν παράλληλα με εκείνα του παρελθόντος και η πείρα της εκκλησίας των περασμένων εποχών προσφέρει πολύτιμα μαθήματα γιά τη σύγχρονη εποχή μας.TΠ88 410.1

Καμία αλήθεια δεν διδάσκει ευκρινέστερα η Αγία Γραφή από το ότι ο Θεός ιδιαίτερα καθοδηγεί με το Πνεύμα Του το Άγιο τους δούλους Του επί της γής κατά τα μεγάλα κινήματα τα οποία αποσκοπούν στην εξάπλωση του έργου της σωτηρίας. Οι άνθρωποι είναι τα όργανα στα χέρια του Θεού τα οποία χρησιμοποιεί γιά την εκπλήρωση των προθέσεών Του που είναι όλο χάρη και ευσπλαχνία. Καθένας έχει το ρόλο του να παίξει. Στον καθένα χορηγείται η δόση του φωτός που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής του και να επαρκεί γιά την εκπλήρωση του έργου που του έχει αναθέσει να κάνει ο Θεός. Κανένας όμως από τους ανθρώπους αυτούς, όσο και αν ευνοήθηκαν από τον Ουρανό, κατόρθωσε ποτέ να φθάσει στην τέλεια κατανόηση του μεγάλου απολυτρωτικού σχεδίου, ή ακόμη και στην ακριβή αντίληψη των θεϊκών προθέσεων γιά το έργο της σύγχρονης εποχής του. Οι άνθρωποι αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τις λεπτομερείς προθέσεις του Θεού μέσα στα πλαίσια των εθυνών που τους ανατίθενται. Δεν κατανοούν όλες τις επιπτώσεις του μηνύματος που μεταδίδουν στο όνομά Του.TΠ88 410.2

«Δύνασαι να εξιχνιάσεις τα βάθη του Θεού; Δύνασαι να εξιχνιάσεις τον Παντοδύναμον με εντέλειαν;» «Διότι αι βουλαί Μου δεν είναι βουλαί υμών, ουδέ αι οδοί υμών αι οδοί Μου, λέγει Κύριος. Αλλ’ όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γής, ούτως αι οδοί Μου είναι υψηλότεροι των βουλών υμών και αι βουλαί Μου των οδών υμών.» « Εγώ είμαι ο Θεός και ουδείς όμοιός Μου, όστις απ’ αρχής αναγγέλλω το τέλος και από πρότερον τα μη γεγονότα.» (Ιώβ 11:7, Ησαΐας 55:8-9, 46:9, 10.)TΠ88 410.3

Ούτε και αυτοί οι προφήτες που είχαν ευνοηθεί με ιδιαίτερη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, μπόρεσαν να έχουν σαφή αντίληψη της σημασίας των ανατεθειμένων σ’αυτούς αποκαλύψεων. Η σημασία επρόκειτο να αποκαλυφθεί από γενεά σε γενεά σύμφωνα με τις ανάγκες του λαού του Θεού γιά τις καθοδηγήσεις που περιείχαν οι αποκαλύψεις αυτές.TΠ88 411.1

Γράφοντας γιά τη σωτηρία, όπως αυτή παρουσιάζεται στο ευαγγέλιο, ο Πέτρος λέγει: «Περί της οποίας σωτηρίας εξεζήτησαν και εξερεύνησαν οι προφήται, οι προφητεύσαντες περί της χάριτος ήτις έμελλε να έλθη εις εσάς, ερευνώντες εις τίνα ή ποίον καιρόν εφανέρωνε το εν αυτοίς Πνεύμα του Χριστού, ότε προεμαρτύρει τα πάθη του Χριστού και τας μετά ταύτα δόξας. Εις τους οποίους απεκαλύφθη ότι ουχί δι εαυτούς, αλλά δι ημάς υπηρέτουν αυτά.» (Α’ Πέτρου 1:10-12.)TΠ88 411.2

Παρ’ όλο ότι δεν αναμένονταν από τους προφήτες να συνειδητοποιήσουν τις λεπτομέρειες των όσων αποκαλύπτονταν σ’ αυτούς, εκείνοι όμως κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια γιά να επωφεληθούν από όλο το φώς το οποίο ο Θεός ευδόκησε να τους στείλει: «Εξεζήτησαν και εξερεύνησαν ... ερευνώντες εις τίνα ή ποίον καιρόν εφανερώθη το εν αυτοίς Πνεύμα του Θεού.» Τι σπουδαίο μάθημα αυτό γιά το λαό του Θεού της χριστιανικής εποχής χάρη του οποίου οι προφητείες αυτές είχαν δοθεί στους δούλους Του! « Εις τους οποίους απεκαλύφθη ουχί δι’ εαυτούς, αλλά δι’ ημάς.» Παρατηρείστε τους αγίους εκείνους ανθρώπους του Θεού πως «εξεζήτησαν και εξερεύνησαν” τις παρουσιαζόμενες σ’ αυτούς αποκαλύψεις που αφορούσαν γενεές ανθρώπων οι οποίοι δεν είχαν ακόμη γεννηθεί. Συγκρίνετε τον αγιασμένο ζήλο τους με την ψυχρή αδιαφορία την οποία οι ευνοούμενοι των μεταγενεστέρων εποχών δείχνουν γιά το ιδιαίτερο αυτό προφητικό χάρισμα του Ουρανού. Οποία επίπληξη γιά την αδιαφορία αυτών που, ζώντας μέσα στην κοσμική θαλπωρή και στη νωχέλεια, αρκούνται στο να ισχυρίζονται ότι οι προφητείες δεν εξηγούνται!TΠ88 411.3

Είναι αλήθεια ότι η ανθρώπινη περιορισμένη διάνοια δεν είναι δυνατόν να εισχωρήσει στις βουλές του Απείρου Θεού και να αντιληφθεί απόλυτα το μηχανισμό των προθέσεών Του. Αλλά είναι επίσης γεγονός ότι η μερική τουλάχιστο αποτυχία της κατανόησης των ουρανίων αγγελιών οφείλεται σε κάποιο λάθος ή αμέλεια από δικής τους πλευράς. Συχνά συμβαίνει ώστε ο νούς των ανθρώπων, ακόμη και των ιδιαιτέρων δούλων του Θεού, να απορροφάται τόσο πολύ από τις ανθρώπινες γνώμες, παραδόσεις και εσφαλμένες διδασκαλίες, ώστε ενμέρη μόνο να αντιλαμβάνεται τα όσα έχει αποκαλύψει μέσα στο λόγο Του ο Θεός. Αυτό συνέβη με τους μαθητές του Χριστού και μάλιστα όταν ο Σωτήρας βρίσκονταν ακόμη προσωπικά μαζύ τους. Στη σκέψη τους είχε τόσο πολύ ριζώσει η λαϊκή πεποίθηση ότι ο Μεσσίας έπρεπε να είναι ένας πρόσκαιρος αρχηγός ο οποίος θα ανέβαζε τον Ισραήλ στο θρόνο της διεθνούς κοσμοκρατορίας, ώστε δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη σημασία των λόγων Του όταν τους ανήγγειλε τα πάθη και το θάνατό Του.TΠ88 412.1

Η αγγελία που ο ίδιος ο Χριστός τους έστειλε να διακηρύξουν, « Επληρώθη ο καιρός και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού μετανοείτε και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον,” (Μάρκου 1:15,) στηρίζονταν πάνω στην προφητεία του 9ου κεφαλαίου του Δανιήλ. Σύμφωνα μ’ αυτή οι εξήντα εννέα εβδομάδες, όπως είχε δηλώσει ο άγγελος, θα έφθαναν ακριβώς μέχρι τον καιρό «του Χριστού του Ηγουμένου.» Γεμάτοι λοιπόν από ελπίδες και χαρούμενες προσδοκίες, οι μαθητές πρόσμεναν να ιδούν την εγκαθίδρυση στην Ιερουσαλήμ της μεσσιανικής βασιλείας που θα κυριαρχούσε σ’ όλη τη γή.TΠ88 412.2

Κήρυξαν το μήνυμα που ο Χριστός τους ανέθεσε να κηρύξουν, αν και οι ίδιοι είχαν παρεξηγήσει το νόημά Του. Η αγγελία τους μπορεί να βασίζονταν στο Δανιήλ 9:25, αλλά δεν πρόσεξαν ότι το αμέσως επόμενο εδάφιο του ιδίου κεφαλαίου ανέφερε ότι ο Μεσσίας επρόκειτο να κοπεί (να σταυρωθεί). Από τη μέρα που γεννήθηκαν, οι καρδιές τους είχαν τραφεί με την ιδέα της προσδοκώμενης δόξας μιάς επίγειας βασιλείας και η πεποίθηση αυτή σκότισε τη σκέψη τους στο να καταλάβουν τις λεπτομέρειες της προφητείας και τα λόγια του Χριστού.TΠ88 412.3

Είχαν εκπληρώσει το καθήκον τους με το να απευθύνουν στο ιουδαϊκό έθνος την πρόσκληση της ευσπλαχνίας. Και τότε, ακριβώς τη στιγμή που περίμεναν να ιδούν τον Κύριό τους να ανέρχεται στο θρόνο του Δαβίδ, Τον είδαν να συλλαμβάνεται σαν κακοποιός, να μαστιγώνεται, να χλευάζεται, να καταδικάζεται και να κρέμεται στο σταυρό του Γολγοθά. Τι αγωνία και απόγνωση συνέθλιβε τις καρδιές των μαθητών εκείνων τις ημέρες που ο Κύριός τους αναπαύονταν στον τάφο!TΠ88 413.1

Και όμως ο Χριστός είχε έρθει ακριβώς στον καιρό και με τον τρόπο που είχε εξαγγείλει η προφητεία. Η μαρτυρία των Γραφών είχε εκπληρωθεί σε όλες της τις λεπτομέρειες της επίγειας διακονίας Του. Κήρυττε την αγγελία της σωτηρίας και «ο λόγος Αυτού ήτο μετά δυνάμεως.» Οι ακροατές Του το αισθάνονταν με την καρδιά τους ότι ήταν σταλμένος από τον ουρανό. Τόσο ο λόγος όσο και το Πνεύμα του Θεού πιστοποιούσαν τη θεϊκή προέλευση της αποστολής Του.TΠ88 413.2

Παρ’ όλο που οι μαθητές ήταν ακόμη προσηλωμένοι με ακράδαντη αφοσίωση στον αγαπημένο τους Δάσκαλο, οι σκέψεις τους όμως βασανίζονταν από την αβεβαιότητα και την αμφιβολία. Μέσα στην αγωνία τους δεν θυμώταν τα λόγια που ο Χριστός τους είχε πεί σχετικά με τα παθήματα και με το θάνατό Του. Αν ο Ιησούς ο Ναζωραίος ήταν ο πραγματικός Μεσσίας, έπρεπε τότε να έχουν βυθισθεί σε μία τέτοια θλίψη και απόγνωση; Αυτή η ερώτηση βασάνιζε τις ψυχές τους ενώ ο Σωτήρας βρίσκονταν στον τάφο τις απελπιστικές εκείνες ώρες του Σαββάτου που μεσολάβησαν ανάμεσα στο θάνατο και στην ανάστασή Του.TΠ88 413.3

Αν και οι οπαδοί εκείνοι του Χριστού βρίσκονταν ζωσμένοι από το καταθλιπτικό αυτό σκοτάδι, δεν είχαν όμως εγκαταληφθεί μονάχοι τους. Όπως αναφέρει ο προφήτης: «Αν και εκάθησα εν σκότει, ο Κύριος θέλει είσθαι φώς εις εμέ ... Θέλει με εξάξει εις χο φώς. Θέλω ιδεί την δικαιοσύνην Αυτού.» «Και αυτό το σκότος δεν σκεπάζει ουδέν από Σού και η νύξ λάμπει ως η ημέρα. Εις Σε χο σκότος είναι ως το φώς.» Ο Κύριος είχε πεί: «Φώς ανατέλλει εν τω σκότει δια τους ευθείς.» «Θέλω φέρει τους τυφλούς δι’ οδού την οποίαν δεν ήξευρον, θέλω οδηγήσει αυτούς εις τρίβους τας οποίας δεν εγνώριζον. Το σκότος θέλω κάμει φώς έμπροσθεν αυτών, και τα σκολιά ευθέα. Ταύτα τα πράγματα θέλω κάμει εις αυτούς, και δεν θέλω εγκαταλείψει αυτούς.» (Μιχαίας 7:8, 9, Ψαλμοί 139:12, 112:4, Ησαΐας 42:16.)TΠ88 413.4

Η είδηση που διέδωσαν οι μαθητές στο όνομα του Κυρίου, ήταν από κάθε άποψη ακριβής μερικά μάλιστα από τα αναφερόμενα σ’ αυτή γεγονότα έβρισκαν την εκπλήρωσή τους στην ίδια εκείνη σύγχρονη εποχή. «Επληρώθη ο καιρός, η βασιλεία του Θεού είναι επί τας θύρας.» Αυτή την αγγελία μετέδιναν. ‘Οταν πληρώθηκε «ο καιρός—ο καιρός των εξήντα εννέα εβδομάδων της προφητείας του Δανιήλ που θα επεκτείνονταν μέχρι του Μεσσία του « Κεχρισμένου »—ο Χριστός έλαβε το χρίσμα του Πνεύματος κατά το βάπτισμά Του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό, και «η βασιλεία του Θεού,” που όπως διακήρυτταν βρίσκονταν «επί τας θύρας,» πράγματι εγκαινιάσθηκε με το θάνατο του Χριστού. Η βασιλεία όμως αυτή δεν ήταν, όπως είχαν διδαχθεί να πιστεύουν, μία επίγεια αυτοκρατορία. Ούτε ήταν εκείνη η μελλοντική ακατάλυτη βασιλεία που θα παρουσιάζονταν όταν «η βασιλεία και η κυριαρχία και η μεγαλωσύνη των βασιλειών των υπό κάτω παντός του ουρανού θέλουσι δοθή εις τον λαόν των αγίων του Υψίστου,»—η αιώνια δηλαδή εκείνη βασιλεία όπου « πάσαι αι εξουσίαι θέλουσι λατρεύσει και υπακούσει εις Αυτόν.» (Δανιήλ 7:27.) Η έκφραση «βασιλεία του Θεού,” όπως χρησιμοποιείται στη Βίβλο, έχει τη διπλή έννοια της βασιλείας της χάρης και της βασιλείας της δόξας. Η βασιλεία της χάρης αναφέρεται από τον απόστολο Παύλο στην επιστολή του πρός τους Εβραίους. Αφού μιλάει γιά το Χριστό, τον ευσπλαχνικό Μεσίτη μας, «τον δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών,” ο απόστολος καταλήγει: «Ας πλησιάσωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν.» (Εβραίους 4:15, 16.) Ο θρόνος της χάρης παριστάνει τη βασιλεία της χάρης. Επειδή η ύπαρξη του θρόνου προϋποθέτει την ύπαρξη βασιλείας. Σε πολλές από τις παραβολές Του ο Χριστός χρησιμοποιεί την έκφραση της «βασιλείας των ουρανών,» υπονοώντας μ’ αυτό το έργο της θεϊκής χάρης μέσα στις ανθρώπινες καρδιές.TΠ88 414.1

Έτσι λοιπόν και ο θρόνος της δόξας συμβολίζει τη βασιλεία της δόξας. Και αυτή τη βασιλεία εννοεί ο Σωτήρας όταν λέγει: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη Αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ Αυτού, τότε θέλει καθίσει επί τον θρόνον της δόξης Αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν Αυτού πάντα τα έθνη.» (Ματθαίου 25:31 -32.) Η βασιλεία αυτή είναι ακόμη μελλοντική. Δεν πρόκειται να ιδρυθεί πρίν από τη δευτέρα παρουσία του Χριστού.TΠ88 415.1

Η βασιλεία της χάρης εγκαινιάσθηκε αμέσως μετά την πτώση του ανθρώπου, με την εκπόνηση του σχεδίου της απολύτρωσης γιά την ένοχη ανθρώπινη φυλή. Από τότε υφίσταται βάση της υπόσχεσης του Θεού και κατά την πρόθεσή Του. Αλλά η βασιλεία αυτή, της οποίας υπήκοοι καθίστανται οι άνθρωποι μέσο της πίστης, δεν είχε στην πραγματικότητα εγκαθιδρυθεί πριν από το θάνατο του Χριστού. Και μετά ακόμη που είχε αναλάβει ο Σωτήρας να εκπληρώσει την επίγεια αποστολή Του, μπορούσε απηυδησμένος από την πεισματική αντίσταση και την αχαριστία των ανθρώπων, να αποτραβηχθεί από την τελική θυσία του Γολγοθά. Έτρεμε στη Γεθσημανή βαστάζοντας το πικρό ποτήρι του πόνου. Μπορούσε και τότε ακόμη να σκουπίσει τον κρύο ιδρώτα που σαν αίμα έσταζε από το μέτωπό Του, και να εγκαταλείψει την ένοχη φυλή να χαθεί μέσα στην αμαρτωλή κατάστασή της. Αν το είχε κάνει αυτό, δεν υπήρχε σωτηρία γιά τον αμαρτωλό άνθρωπο. Όταν όμως ο Σωτήρας παρέδωσε τη ζωή Του και αφίνοντας τήν τελευταία Του πνοή φώναξε « τετέλεσται,” τότε μόνο επεσφραγίσθηκε το κύρος του απολυτρωτικού σχεδίου. Η υπόσχεση της σωτηρίας που δόθηκε στο ένοχο ζευγάρι μέσα στον κήπο της Εδέμ επεκυρώθηκε. Και η βασιλεία της χάρης, που μέχρι εκείνο τον καιρό υφίστατο σαν θεϊκή υπόσχεση, τότε εδραιώθηκε.TΠ88 415.2

Έτσι ο θάνατος του Χριστού, το γεγονός ακριβώς που οι μαθητές θεωρούσαν σαν την τελειωτική των ελπίδων τους εξάληψη, ήταν εκείνο που εγγυώταν την παντοτεινή των ελπίδων επαλήθευση. Παρ’ όλο ότι τους προξένησε πικρή απογοήτευση, ήταν η πιό περίτρανη απόδειξη ότι η πίστη τους βασίζονταν σε στερεό βάθρο. Το γεγονός που τους γέμισε με πένθος και απελπισία, ήταν εκείνο ακριβώς που άνοιγε το δρόμο της ελπίδας γιά κάθε απόγονο του Αδάμ και εκείνο γύρω από το οποίο συγκεντρώνονταν η μελλοντική ζωή και η παντοτεινή ευτυχία όλων των πιστών οπαδών του Θεού καιθόλους τους αιώνες.TΠ88 416.1

Παρά την απογοήτευση όμως των μαθητών, οι προθέσεις της απέραντης ευσπλαχνίας του Θεού έβρισκαν την εκπλήρωσή τους. Αν και οι καρδιές τους είχαν κατακτηθεί από τη θεϊκή χάρη και δύναμη της διδαχής Εκείνου που μιλούσε «όπως άνθρωπος ουδέποτε ωμίλησε,» ανάμικτο όμως με την αγνή σαν ατόφιο χρυσάφι αγάπη τους γιά το Χριστό, βρίσκονταν το εξευτελιστικό κράμα της κοσμικής υπερηφάνειας και των εγωïστικών φιλοδοξιών. Ακόμη και στο υπερώο τη βραδιά του Πάσχα, την κρίσιμη εκείνη ώρα όπου ο Κύριός τους ήδη ζώνονταν από τις πένθιμες σκιές της Γεθσημανή, «έγεινε φιλονεικία μεταξύ αυτών περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλύτερος.» (Λουκά 22:24.) Δεν έβλεπαν μπροστά τους παρά θρόνους, στέμματα και δόξες, ενώ ένα βήμα μόνο τους χώριζε από τον εξευτελισμό και την αγωνία του κήπου, τη σκηνή του δικαστηρίου και το σταυρό του Γολγοθά. Η υπερηφάνεια της καρδιάς και η δίψα τους γιά την κοσμική, δόξα τους έκανε να προσκολλώνται με τέτοια επιμονή στις εσφαλμένες διδαχές της εποχής τους, ώστε να μη δίνουν προσοχή στα λόγια του Σωτήρα που τους φανέρωναν την πραγματική φύση της βασιλείας Του και έκαναν μνεία γιά τα πάθη και το θάνατό Του. Και αυτά τα λάθη τους κατέληξαν στη δοκιμασία—σκληρή μα απαραίτητη δοκιμασία—που τους ήρθε γιά να τους επαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Παρ’ όλο ότι οι μαθητές είχαν παρερμηνεύσει το νόημα της αγγελίας που ανέλαβαν να δώσουν και είχαν αποτύχει να αναγνωρίσουν την ουσία των προσδοκιών τους, είχαν όμως εξαγγείλει την προειδοποίηση που τους ανέθεσε ο Θεός και ο Κύριος προτίθονταν να τους ανταμείψει γιά την πίστη τους και να τους τιμήσει γιά την υπακοή τους. Σ’ αυτούς είχε τώρα χορηγηθεί το προνόμιο να εξαγγείλουν σε όλα τα έθνη το ένδοξο ευαγγέλιο του αναστημένου τους Κυρίου. Με σκοπό να προκαταρτισθούν γιά το έργο αυτό τους είχε επιτραπεί να περάσουν την τόσο πικρή εκείνη δοκιμασία.TΠ88 416.2

Μετά την ανάστασή Του, ο Χριστός παρουσιάσθηκε χωρίς να γνωρισθεί σε δύο μαθητές Του στο δρόμο της Εμμαούς και «αρχίσας από Μωϋσέως και από πάντοον των προφητών, διερμήνευεν εις αυτούς τα περί Εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις Γραφαίς.» (Λουκά 24:27.) Οι καρδιές των μαθητών σκίρτησαν. Η πίστη ξαναζωντάνεψε. Και αυτοί ξαναγεννήθηκαν με ζωντανή ελπίδα πρίν ακόμη ο Χριστός τους αποκαλυφθεί ποιός είναι. Επειδή ακριβώς σ’ αυτό αποσκοπούσε, στο να διαφωτίσει το νoύ τους και να στερεώσει την πίστη τους πάνω στον «βεβαιότερον προφητικόν λόγον.» Επιθυμούσε να ιδεί την αλήθεια ριζωμένη βαθειά στη σκέψη τους, όχι μόνο επειδή αυτή στηρίζονταν στην προσωπική Του μαρτυρία, αλλά επειδή αποτελούσε την αναντίρρητη απόδειξη και εφαρμογή των συμβόλων και σκιών του τελετουργικού νόμου και των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης. Χρειάζονταν οι οπαδοί του Χριστού να έχουν πίστη υγιά και σταθερή, όχι μόνο γιά δικό τους όφελος, αλλά γιά να κατορθώσουν να καταστήσουν το Χριστό γνωστό σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Και σαν πρώτο βήμα γιά την απόκτηση της γνωριμίας αυτής, ο Χριστός παρέπεμψε τους μαθητές Του στα γραπτά του «Μωϋσέως και ... πάντων των προφητών.» Αυτή τη μαρτυρία έδινε ο αναστημένος Σωτήρας γιά την αξία και πολυτιμότητα των Γραφών της Παλαιάς Διαθήκης.TΠ88 417.1

Τι καταπληκτική μεταλλαγή παρατηρήθηκε στις καρδιές των μαθητών καθώς αντίκρυζαν και πάλι το αγαπημένο πρόσωπο του Κυρίου τους! (Λουκά 24:32.) Τώρα μπορούσαν να είναι βέβαιοι περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε ότι είχαν βρεί «Εκείνον τον οποίον έγραψεν ο Μωϋσής εν τω νόμω και οι προφήται.» (Ιωάννη 1:45.) Η αβεβαιότητα, η αγωνία και η απελπισία υποχώρησαν και τη θέση τους πήραν τώρα η στερεή πεποίθηση και η ακλόνητη πίστη. Τι θαυμάσιο ότι μετά την ανάσταση του Χριστού «ήσαν πάντοτε εν τω ιερώ δοξάζοντες και ευλογούντες τον Θεόν.» Ο λαός που δεν γνώριζε παρά μόνο τον επαίσχυντο θάνατο του Χριστού, περίμενε να ιδεί ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους τη θλίψη, τη σύγχυση και τη συντριβή. Αντίθετα όμως, διέκριναν μόνο τη χαρά και το θρίαμβο. Τι σπουδαία προκατάρτιση έλαβαν οι μαθητές γιά το προκείμενο έργο τους! Είχαν περάσει από τη φοβερότερη δοκιμασία που μπορούσαν ποτέ να υποστούν και διεπίστωσαν ότι και όταν ακόμη όλα φαίνονταν χαμένα κατά τους ανθρώπινους υπολογισμούς, ο λόγος του Θεού εκπληρώνονταν τότε με τρόπο θριαμβευτικό. Τι θα μπορούσε απ’ εδώ κι εμπρός να κλονίσει την πίστη τους ή να ψυχράνει τη θέρμη της αγάπης τους; Στις σφοδρότερες θλίψεις είχαν τώρα «ισχυράν παρηγορίαν» «τηνTΠ88 417.2

προκειμένην ελπίδα ... ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν.» » (Εβραίους 6:18, 19.) Είχαν παραστεί μάρτυρες της σοφίας και της δύναμης του Θεού και ήταν πεπεισμένοι ότι «ούτε θάνατος ούτε ζωή, ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα ούτε βάθος, ούτε άλλη τις κτίσις, θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.» Επειδή «εις πάντα ταύτα,» έλεγαν, «υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς.» (Ρωμαίους 8:38-39, 37.) « Ο λόγος όμως του Κυρίου μένει εις τον αιώνα.» (Α’ Πέτρου 1:25.) «Τις θέλει είσθαι ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, Όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, ‘Οστις και μεσιτεύει υπέρ ημών.» (Ρωμαίους 8:34.)TΠ88 418.1

Ο Κύριος λέγει: «Ο λαός Μου δεν θέλει καταισχυνθή εις τον αιώνα.» (Ιωήλ 2:26.) «Το εσπέρας δύναται να συγκατοικήση κλαθμός, αλλά το πρωί έρχεται αγαλλίασις.» (Ψαλμοί 30:5.) Όταν το πρωί της ανάστασής Του οι μαθητές συνήντησαν το Σωτήρα και οι καρδιές τους φλέγονταν ακούοντας τα λόγια Του όταν ξαναντίκρυσαν το αγαπημένο εκείνο κεφάλι και τα χέρια και τα πόδια που είχαν πληγωθεί γιά χάρη τους όταν λίγο πρίν αναληφθεί, ο Χριστός οδηγώντας τους στη Βηθανία, ύψωσε τα χέρια σε στάση ευλογίας με την εντολή, « Υπάγετε εις όλον τον κόσμον και κηρύξατε το ευαγγέλιον,” προσθέτοντας, «Ιδού, Εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας» (Μάρκου 16:15, Ματθαίου 28:20) όταν την ημέρα της Πεντηκοστής ήρθε ο Παράκλητος κατά τη θεϊκή υπόσχεση χορηγώντας τη δύναμη από ψηλά και οι ψυχές των πιστών σκίρτησαν από χαρά, ξέροντας ότι ο Σωτήρας τους βρίσκονταν τώρα στον ουρανό τότε, παρόλο που το μονοπάτι τους οδηγούσε όπως και το δικό Του στη θυσία και στο μαρτύριο, ήταν ποτέ δυνατό να ανταλλάξουν τότε το ευαγγέλιο της θεϊκής χάρης και «τον της δικαιοσύνης στέφανον,” που τους περίμενε κατά την παρουσία Του, γιά τη δόξα ενός επίγειου θρόνου στον οποίο απέβλεπαν κατά τα προηγούμενα χρόνια της μαθητείας τους; Εκείνος ο οποίος είναι ικανός «να προσθέση υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν,» τους είχε χορηγήσει μαζύ με την κοινωνία των παθημάτων Του και τη συμμετοχή της χαράς Του, τη χαρά του να «φέρη πολλούς υιούς εις την δόξαν,» ανεκλάλητη δόξα, « αιώνιο βάρος δόξης,» πλάϊ στην οποία, λέγει ο Παύλος, «η ελαφρά ημών θλίψις, η προς στιγμήν ... δεν είναι άξια να συγκριθή.»TΠ88 418.2

Η πείρα των μαθητών που κήρυξαν το «ευαγγέλιον της βασιλείας” κατά την πρώτη παρουσία του Χριστού, επαναλήφθηκε ακριβώς με την πείρα εκείνων που διέδωσαν την αγγελία της δευτέρας παρουσίας Του. Όπως οι μαθητές εξήλθαν να κηρύξουν ότι: «Ήλθε το πλήρωμα του χρόνου•επλησίασεν η βασιλεία του Θεού,” έτσι και ο Μύλλερ με τους συντρόφους του διακήρυτταν ότι η μεγαλύτερη και τελευταία προφητική περίοδος που αναφέρει η Γραφή κόντευε να λήξει, ότι η κρίση πλησίαζε και ότι η αιώνια βασιλεία του Θεού επρόκειτο να εγκαινιασθεί. Το αποστολικό κήρυγμα γιά τον προσδιορισμό του χρόνου (των εβδομήντα εβδομάδων) στηρίζονταν στο κεφάλαιο 9 του Δανιήλ. Το κήρυγμα του Μύλλερ και των συνεργατών του ανήγγειλε το τέλος των 2300 ημερονυκτίων του Δανιήλ 8:14 του οποίου μέρος αποτελούν οι εβδομήντα εβδομάδες. Και τα δύο κηρύγματα βασίζονταν στην εκπλήρωση ενός διαφορετικού τμήματος της ίδιας μακράς προφητικής περιόδου.TΠ88 419.1

Όπως οι πρώτοι μαθητές, έτσι και ο Μύλλερ με τους συντρόφους του δεν κατάλαβαν την ακριβή σημασία της αγγελίας που μετέδιδαν. Παλιά ριζωμένα λάθη μέσα στην εκκλησία τους εμπόδιζαν από του να καταλήξουν στην ορθή εξήγηση ενός σημαντικού σημείου της προφητείας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αν και μετέδιδαν πιστά την αγγελία που τους ανέθεσε ο Θεός να μεταδώσουν στον κόσμο, γεύθηκαν όμως και αυτοί μια πικρή απογοήτευση, εξαιτίας μιάς ορισμένης παρεξήγησης που είχαν κάνει στο νόημά της.TΠ88 420.1

Ερμηνεύοντας το εδάφιο 8:14 του Δανιήλ, «έως δύο χιλιάδων και τριακοσίων ημερονυκτίων, τότε το αγιαστήριον θέλει καθαρισθή,» ο Μύλλερ, όπως αναφέρεται πάρα πάνω, έκανε το λάθος να υιοθετήσει την κοινή γνώμη των συγχρόνων του ότι το αγιαστήριο συμβόλιζε τη γή. Και πίστευε ότι ο καθαρισμός του αγιαστηρίου υπονοούσε τον καθαρισμό της γής με τη φωτιά κατά την παρουσία του Κυρίου. Επομένως όταν ανακάλυψε ότι το τέλος των 2300 ημερών είχε συγκεκριμένα προκαθορισθεί, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή η ακριβής ημερομηνία καθόριζε την ημερομηνία της δευτέρας παρουσίας. Το λάθος του οφείλονταν στο ότι ασπάσθηκε τη γενική αντίληψη των συγχρόνων του ως προς τη φύση του αγιαστηρίου.TΠ88 420.2

Στο τελετουργικό σύστημα που απεικόνιζε τη θυσία και το ιερατικό έργο του Χριστού, ο καθαρισμός του αγιαστηρίου αποτελούσε το τελευταίο καθήκον του αρχιερέα με το οποίο έκλεινε ο ετήσιος κύκλος της ιερατείας του. Αποτελούσε την τελευταία βαθμίδα του εξιλαστικού έργου, την απόσβεση ή εξάλειψη των αμαρτιών του λαού Ισραήλ. Σκιαγραφούσε την τελική φάση της ιερουργίας του μεγάλου Αρχιερέα μας στον ουρανό όταν θα απομακρύνει ή θα εξαλείψει τις καταχωρημένες στα ουράνια κατάστιχα αμαρτίες του λαού Του. Η υπηρεσία αυτή προϋποθέτει μία διερεύνηση, μία κρίση η οποία προηγείται άμέσα από την ένδοξη παρουσία του Χριστού στα σύννεφα του ουρανού μέ δύναμη και με μεγάλη δόξα. Επειδή όταν Εκείνος έρχεται, η υπόθεση του καθενός έχει ήδη εκδικασθεί. Ο Ιησούς λέγει: «Ο μισθός Μου είναι μετ’ Εμού, δια να αποδώσω εις έκαστον κατά τα έργα αυτού.» (Αποκάλυψη 22:12.) Αυτό το έργο της κρίσης το οποίο άμεσα προηγείται της δευτέρας παρουσίας, είναι εκείνο που αναφέρεται στην αγγελία του πρώτου αγγέλου της Αποκάλυψης 14:7: «Φοβήθητε τον Θεόν και δότε δόξαν εις Αυτόν διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως Αυτού.»TΠ88 420.3

Εκείνοι που διακήρυξαν την αγγελία αυτή μετέδωσαν το κατάλληλο μήνυμα στην κατάλληλη στιγμή. Αλλ’ όπως οι πρώτοι μαθητές διακήρυτταν ότι «επληρώθη ο καιρός, και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού, » στηριζόμενοι στην προφητεία του Δανιήλ 9, χωρίς να προσέξουν ότι ο θάνατος του Μεσσία αποτελούσε μέρος της ίδιας εκείνης προφητείας, έτσι και ο Μύλλερ και οι σύντροφοί του κήρυτταν μία αγγελία βασισμένη στα εδάφια του Δανιήλ 8:14 και της Αποκάλυψης 14:7 και δεν πρόσεξαν ότι στο 14ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης υπήρχαν και άλλες αγγελίες που έπρεπε επίσης να δοθούν πρίν από την παρουσία του Κυρίου. Όπως οι μαθητές εξαπατήθηκαν ως προς τον χαρακτήρα της βασιλείας που θα ιδρύονταν στο τέλος των εβδομήντα εβδομάδων, έτσι και οι Αντβεντιστές εκείνοι παρερμήνευσαν από άγνοια το γεγονός που θα μεσολαβούσε στο τέλος των 2300 ημερών. Κοινό λάθος των δύο περιπτώσεων ήταν η αποδοχή, μάλλον η προσκόλληση, σε γενικευμένα λάθη που συσκότισαν το φώς της αλήθειας στην ανθρώπινη σκέψη. Και οι δύο τάξεις εκπλήρωσαν το θέλημα του Θεού, με το να γνωστοποιήσουν την αγγελία που ήθελε να διαδώσουν, όπως επίσης και οι δύο γεύθηκαν την απογοήτευση με την παρεξήγηση που έκαναν ερμηνεύοντας το μήνυμά τους.TΠ88 421.1

Και όμως ο καλοπροαίρετος σκοπός του Θεού εκπληρώθηκε, έστω και αν η προειδοποίηση της κρίσης Του δόθηκε με τον τρόπο που δόθηκε. Η μεγάλη μέρα πλησίαζε. Γι’ αυτό η θεϊκή πρόνοια έφερε το λαό αντιμέτωπο με τις ιδιαίτερες εκείνες καιρικές περιστάσεις που θα τους βοηθούσαν να ανακαλύψουν τι έκρυβαν στις καρδιές τους. Η αγγελία αποσκοπούσε στο να δοκιμάσει και να καθαρίσει την εκκλησία. Θα οδηγούσε τους ανθρώπους να εξιχνιάσουν αν τα αισθήματά τους έκλιναν με τον κόσμο ή με το Χριστό και τα επουράνια. Ισχυρίζονταν ότι αγαπούσαν το Σωτήρα. Τώρα ήταν καιρός να το αποδείξουν. Θα ήταν πρόθυμοι να αποκηρύξουν τις εγκόσμιες επιδιώξεις και φιλοδοξίες τους και να χαιρετίσουν με χαρά τον ερχομό του Κυρίου τους; Η αγγελία σ’ αυτό ακριβώς απέβλεπε στο να τους βοηθήσει να ανακαλύψουν την πραγματική πνευματική τους κατάσταση. Τους είχε σταλεί με ευσπλαχνία και αγάπη γιά να τους παρακινήσει να εκζητήσoυν το Θεό με πνεύμα μετάνοιας και ταπεινοφροσύνης.TΠ88 421.2

Αλλά και αν ακόμη η απογοήτευση ήταν αποτέλεσμα της από μέρους τους παρανόησης της αγγελίας που μετέδιδαν, επρόκειτο όμως να μετατραπεί γιά το καλό. Έμελλε να δοκιμάσει τις καρδιές εκείνων οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι είχαν δεχθεί την προειδοποίηση. Ενόψη της απογοήτευσης, θα έσπευδαν να εγκαταλείψουν τη χριστιανική τους πείρα και να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από το λόγο του Θεού; ή θα κατέληγαν να προσπαθήσουν με προσευχή και ταπεινοφροσύνη να ανακαλύψουν πού έσφαλαν στην από μέρους τους ερμηνεία της προφητείας; Πόσοι από αυτούς είχαν παρακινηθεί από το φόβο, από τον αυθορμητισμό ή από το θρησκευτικό παροξυσμό; Πόσοι έδειξαν απείθεια ή ακολουθούσαν με μισή καρδιά; Πλήθη ισχυρίζονταν ότι επιθυμούσαν την παρουσία του Κυρίου. Θα διατηρούσαν όμως την πίστη τους όταν θα είχαν να αντιμετωπίσουν τους χλευασμούς και την περιφρόνηση του κόσμου, τη δοκιμασία της αναβολής και την απογοήτευση; Όταν δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν πάραυτα τη στάση του Θεού απέναντί τους, θα έφθαναν στο σημείο να απορρίψουν ακόμη και τις αλήθειες εκείνες οι οποίες υποστηρίζονται ακράδαντα μέσα στο λόγο Του;TΠ88 422.1

Η δοκιμή αυτή θα απεκάλυπτε το σθένος εκείνων που με ειλικρινή πίστη είχαν υπακούσει σε ότι παραδέχονταν γιά διδαχή προερχόμενη από το λόγο και το ΙΙνεύμα του Θεού. Θα τους δίδασκε με τρόπο που μόνο μία τέτοια εμπειρία μπορούσε να διδάξει, τον κίνδυνο που διατρέχει κανείς όταν παραδέχεται τις θεωρίες και τις ερμηνείες των ανθρώπων αντί να αφήσει τη Γραφή να ερμηνεύσει η ίδια τον εαυτό της. Γιά τα πιστά παιδιά του Θεού, η αμηχανία και η θλίψη που θα επακολουθούσαν το λάθος τους θα επέφεραν την απαιτούμενη επανόρθωση. Θα τους οδηγούσαν σε μία προσεκτικότερη μελέτη του προφητικού λόγου. Θα τους δίδασκαν να εξετάσουν ακριβέστερα τα θεμέλια της πίστης τους και να απορρίψουν κάθε στοιχείο ξένο προς τις γραφικές αλήθειες, άσχετα ποιά γενική απήχηση βρίσκει ανάμεσα στο χριστιανικό κόσμο.TΠ88 422.2

Γιά τους πιστούς αυτούς, όπως και γιά τους πρώτους μαθητές, όλα όσα θα φαίνονταν σκοτεινά και δυσνόητα την ώρα της δοκιμασίας, αργότερα θα διασαφίζονταν. Όταν θα έβλεπαν «τα τέλη του Κυρίου,” θα αναγνώριζαν ότι παρά τη δοκιμασία στην οποία οφείλονταν στα λάθη τους, οι προθέσεις της πρός αυτούς αγάπης Του είχαν κατά γράμμα εκπληρωθεί. Σαν αποτέλεσμα της ευλογημένης αυτής πείρας θα μάθαιναν «ότι είναι πολυεύσπλαχνος ο Κύριος και οικτίρμων » και ότι «πάσαι αι οδοί Αυτού είναι έλεος και αλήθεια εις τους φυλάττοντας την διαθήκην και τα μαρτύρια Αυτού.» TΠ88 423.1