Κεφάλαιο 27 - Σύγχρονες Αναζωπυρώσεις

Οπουδήποτε ο λόγος του Θεού μεταδόθηκε με πιστότητα, τα επακολουθήσαντα αποτελέσματα επεβεβαίωναν τη θεϊκή του προέλευση. Το Πνεύμα του Θεού συνόδευε το προειδοποιητικό άγγελμα των δούλων Του και ο λόγος μεταδίδονταν με δύναμη. Η συνείδηση των αμαρτωλών αφυπνίζονταν. Το φώς εκείνο «το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον,” φώτιζε τους μυστικούς θαλάμους της ψυχής και τα κρυφά του σκότους γίνονταν φανερά. Ο νούς και η καρδιά καταλαμβάνονταν από ένα βαθύ αίσθημα ενοχής. Οι άνθρωποι πείθονταν «περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί της μελλούσης κρίσεως.» Έρχονταν σε επίγνωση της δικαιοσύνης του Θεού και η ακαταλληλότητά τους να παρουσιασθούν όπως ήταν με το βάρος της ενοχής και της ρυπαρότητας μπροστά στο μεγάλο Ερευνητή των καρδιών τους γέμιζε με δέος. Μέσα στην απόγνωσή τους αναφωνούσαν και εκείνοι: «Τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου;” Καθώς ο σταυρός του Γολγοθά, σύμβολο της ανυπολόγιστης θυσίας γιά τη σωτηρία του αμαρτωλού τους αποκαλύπτονταν, έβλεπαν ότι τίποτε άλλο παρά μόνο η αξία του Χριστού μπορούσε να τους λυτρώσει από την ενοχή της αμαρτίας. Μόνο αυτό μπορούσε να τους συμφιλιώσει με το Θεό. Με πίστη και ταπείνωση δέχονταν τον Αμνό του Θεού τον αίροντα την αμαρτία του κόσμου και το αίμα του Χριστού τους εξασφάλιζε την άφεση «των προγενομένων αμαρτημάτων.»TΠ88 550.1

Οι ψυχές αυτές παρουσίαζαν καρπούς αξίους της μετανοίας. Πίστευαν, βαπτίζονταν και άρχιζαν μία ανακαινισμένη ζωή. Γίνονταν «νέα κτίσματα εν Χριστώ Ιησού” — όχι πιά προσαρμοζόμενοι με τις πρότερες αμαρτωλές επιθυμίες, αλλά με πίστη στον Υιό του Θεού, ακολουθώντας τα ίχνη Του, αντανακλώντας το χαρακτήρα Του και « καθαρίζοντες εαυτούς καθώς Εκείνος είναι καθαρός.» Πράγματα που άλλοτε μισούσαν, τώρα τα αγαπούσαν και εκείνα που κάποτε αγαπούσαν, τώρα τα απεχθάνονταν. Οι περήφανοι και αλαζόνες γίνονταν πράοι και ταπεινοί στην καρδιά. Οι ματαιόδοξοι και υπεροπτικοί μεταβάλλονταν σε συνετούς και σεμνοπρεπείς. Οι ανόσιοι μετατρέπονταν σε ευλαβείς, οι μέθυσοι σε εγκρατείς, οι έκλυτοι σε ηθικούς. Οι μάταιες συνήθειες του κόσμου αφήνονταν κατά μέρος. Οι Χριστιανοί επεδίωκαν ο στολισμός τους να είναι «ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας, κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.» (Α’ Πέτρου 3:3-4.)TΠ88 550.2

Θρησκευτικές αναζωπυρώσεις προκαλούσαν εξονυχιστικό αυτοέλεγχο και πραγματική ταπείνωση. Χαρακτηρίζονταν από σοβαρές, ειλικρινείς εκκλήσεις, απευθυνόμενες με τρυφερό ενδιαφέρον πρός τους αμαρτωλούς γιά να αποδεχθούν τη δωρεά του αίματος του Χριστού. Άνδρες και γυναίκες προσεύχονταν και αγωνίζονταν προσευχόμενοι στο Θεό γιά τη σωτηρία των ψυχών. Οι καρποί των αναζωπυρώσεων αυτών παρουσιάζονταν στη ζωή ατόμων που όχι μόνο δεν πτοούνταν από την αυταπάρνηση και τη θυσία, αλλά μάλλον χαίρονταν ότι είχαν κριθεί άξιοι να υποφέρουν ονειδισμούς και δοκιμασίες γιά το όνομα του Χριστού. Ο κόσμος παρακολουθούσε τη μεταμόρφωση στη ζωή εκείνων που άλλοτε αρκούνταν στο όνομα μόνο του Χριστιανού. Το περιβάλλον γύρω τους ευεργετείτο από την επιρροή αυτών που συλλέγοντας μαζί με το Χριστό, έσπερναν στο Πνεύμα γιά να θερίσουν στην αιωνιότητα.TΠ88 551.1

Γι’ αυτούς εφαρμόζονταν τα λόγια: «Ελυπήθητε πρός μετάνοιαν.» «Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν πρός σωτηρίαν αμεταμέλητον • η λύπη όμως του κόσμου γεννά θάνατον. Διότι ιδού, αυτό τούτο, το ότι ελυπήθητε κατά Θεόν, πόσην σπουδήν εγέννησεν εις εσάς! Αλλά απολογίαν, αλλά αγανάκτησιν, αλλά φόβον, αλλά πόθον, αλλά ζήλον, αλλ’ εκδίκησιν! Κατά πάντα απεδείξατε εαυτούς ότι είσθε καθαροί εις τούτο το πράγμα.» (B’ Κορινθίους 7:9-11.)TΠ88 551.2

Αυτά είναι τα αποτελέσματα του έργου του Πνεύματος του Θεού. Καμία ένδειξη πραγματικής μετάνοιας δεν παρατηρείται αν δεν επέλθει η αναγέννηση. Αν επιστρέψει ο αμαρτωλός το ενέχειρο, αν αποδώσει τα κλοπιμαία, αν εξομολογηθεί τις αμαρτίες του και αν αγαπά το Θεό και τους συνανθρώπους του, μπορεί τότε να είναι βέβαιος ότι απέκτησε την ειρήνη τού Θεού. Τέτοια αποτελέσματα συνόδευαν τις θρησκευτικές αφυπνιστικές εκδηλώσεις του παρελθόντος. Κρίνοντας από τους καρπούς τους μπορούσε κανείς να πεί ότι αυτές έφεραν τη σφραγίδα της ευλογίας του Θεού γιά τη σωτηρία των ψυχών και γιά την εξύψωση της ανθρωπότητας.TΠ88 552.1

Πολλά όμως από τα σύγχρονα θρησκευτικά κινήματα παρουσιάζουν μία χτυπητή αντίθεση στις εκδηλώσεις αυτές της θεϊκής χάρης που στα περασμένα χρόνια έστεφαν με επιτυχία τους κόπους των δούλων του Θεού. Είναι αλήθεια ότι παρατηρείται ένα πλατειά διαδεδόμενο θρησκευτικό ενδιαφέρον. Πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν αναγεννηθεί και μεγάλη κοσμοσυρροή παρατηρείται στις εκκλησίες. Παρ’ όλα αυτά όμως, η φύση των αποτελεσμάτων δεν αποτελεί εγγύηση γιά την προοδευτική συνύπαρξη μιάς πνευματικής ζωής. Η φλόγα του φωτός, φουντώνοντας γιά ένα διάστημα στην καρδιά, σβύνει σε λίγο ολότελα, αφήνοντας πίσω της σκοτάδι από το προηγούμενο ακόμη πιό πυκνό.TΠ88 552.2

Οι δημοφιλείς θρησκευτικές αφυπνίσεις πολλές φορές οφείλονται στην έξαψη της φαντασίας, στην αφύπνιση των συναισθημάτων, με το να ικανοποιούν το ενδιαφέρον γιά κάτι το καινούργιο και εντυπωσιακό. Αυτού του είδους οι αφυπνιζόμενοι ελάχιστα επιθυμούν να ακούσουν τις Γραφικές αλήθειες, ελάχιστα ενδιαφέρονται γιά τη μαρτυρία των αποστόλων και προφητών. Αν οι θρησκευτικές συναθροίσεις δεν παρουσιάζουν έντονες αισθησιακές εκδηλώσεις, δεν έλκονται από αυτές. Αγγελίες απευθυνόμενες στην αισθησιακά ουδέτερη λογική δεν βρίσκουν ανταπόκριση. Οι σαφείς προειδοποιήσεις του λόγου του Θεού, οι άμεσα σχετιζόμενες με τα αιώνια διαφέροντά τους, περνούν απαρατήρητες.TΠ88 552.3

Για την πραγματικά αναγεννημένη ψυχή τα σημαντικότερα θέματα της ζωής είναι οι σχέσεις με το Θεό και με τα πράγματα που αφορούν την αιωνιότητα. Που όμως στις σημερινές εκκλησίες του κόσμου συναντά κανείς το Πνεύμα της καθιέρωσης στο Θεό; Αυτοί οι αναγεννημένοι δεν αποχωρίζονται από την υπερηφάνεια, ούτε από την αγάπη των εγκοσμίων. Δεν είναι τώρα περισσότερο πρόθυμοι να απαρνηθούν τον εαυτό τους, να σηκώσουν το σταυρό τους και να ακολουθήσουν τον πράο και ταπεινό Ιησού, από ότι ήταν πρίν από την καθιέρωσή τους. Η θρησκεία κατήντησε το σπόρ των απίστων και σκεπτικιστών, επειδή τόσοι πολλοί που φέρουν το όνομά της αγνοούν τις αρχές της. Η δύναμη της ευσέβειας έχει σχεδόν εκλείψει από πολλές εκκλησίες. Οι εκδρομές, οι θεατρικές παραστάσεις, οι εκκλησιαστικές αγορές, τα εξεζητημένα σπίτια, η ατομική επίδειξη απομάκρυναν τη σκέψη από το Θεό. Κινητή και ακίνητη περιουσία και κοσμικές απασχολήσεις αιχμαλωτίζουν το νού, ενώ πράγματα με αιώνιο ενδιαφέρον περνούν σχεδόν απαρατήρητα.TΠ88 553.1

Παρά την παρακμή που γενικά παρατηρείται στον τομέα της πίστης και της ευσέβειας, υπάρχουν πραγματικοί οπαδοί του Χριστού μέσα σ’ αυτές τις εκκλησίες. Πρίν ξεσπάσει η τελική οργή του Θεού πάνω στη γή, θα εκδηλωθεί μία τέτοια αφύπνιση της αρχικής θεοσέβειας από μέρους του λαού Του που όμοια δεν έχει ξαναπαρουσιασθεί από την εποχή των αποστόλων. Το Πνεύμα και η δύναμη του ουρανού θα περιβάλλουν τους δούλους του Θεού. Τότε πολλοί θα εγκαταλείψουν τις εκκλησίες αυτές όπου η αγάπη του κόσμου αντικατέστησε την αγάπη του Θεού και του λόγου Του. Πολλοί, τόσο από τα λαϊκά μέλη όσο και από τους ποιμένες, πρόθυμα θα ασπασθούν τις μεγάλες αυτές αλήθειες που ο Θεός γνωστοποιεί γιά τη σύγχρονη εποχή μας με σκοπό να προετοιμάσει ένα λαό γιά τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου. Αυτό το έργο επιθυμεί να το εμποδίσει ο εχθρός των ψυχών και πρίν φθάσει η ώρα της δραστηριότητας αυτής, θα προσπαθήσει να το ματαιώσει αντικαθιστώντας το με ένα άλλο επίπλαστο. Θα κάνει να φανεί ότι τις εκκλησίες εκείνες που ο ίδιος επηρεάζει ακόμη με την απατηλή του δύναμη, ο Θεός τις επισκέπτεται με ιδιαίτερες ευλογίες Του. Θα παρουσιάζει τα πράγματα έτσι που οι άνθρωποι να τα εκλαμβάνουν σαν σπουδαίες πνευματικές εκδηλώσεις. Πλήθη ολόκληρα θα πανηγυρίζουν ότι ο Θεός εργάζεται κατά ένα θαυμάσιο τρόπο γι’ αυτούς, ενώ στην πραγματικότητα άλλο είναι το πνεύμα που ενεργεί. Μεταμφιεσμένος κάτω από το θρησκευτικό μανδύα, ο Σατανάς θα επιζητήσει να επεκτείνει την επιρροή του πάνω στο χριστιανικό κόσμο.TΠ88 553.2

Σε πολλά από τα αναζωπυρωτικά κινήματα του περασμένου μισού αιώνα, ενεργούσαν σε ευρεία ή περιορισμένη κλίμακα οι ίδιες εκείνες υποκινητικές δυνάμεις που θα εκδηλωθούν και στα ευρύτερα θρησκευτικά κινήματα του μέλλοντος. Οι δυνάμεις αυτές εξωτερικεύoνται με μία έξαψη των αισθήσεων και συνίστανται από ένα κράμα γνήσιου και επίπλαστου, κατάλληλα συνυφασμένου γιά εξαπατικούς σκοπούς. Δεν χρειάζεται όμως να εξαπατηθεί κανείς. Εξετάζοντας κάτω από το φώς του λόγου του Θεού, η αναγνώριση της φύσης των θρησκευτικών αυτών εκδηλώσεων δεν είναι δύσκολη. Οπουδήποτε οι άνθρωποι παραμελούν τη μαρτυρία των Γραφών, περιφρονώντας τις σαφείς, ψυχοσωτήριες αλήθειες που απαιτούν την αυταπάρνηση και την εγκατάληψη των εγκοσμίων, εκεί μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν υπάρχει η ευλογία του Θεού. Και κρίνοντας με τον κανόνα που ο ίδιος ο Χριστός συνιστά, «από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς,” (Ματθαίου 7:16,) είναι φανερό ότι αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι έργο του Πνεύματος του Θεού.TΠ88 554.1

Με τις αλήθειες του λόγου Του, ο Θεός έχει αποκαλύψει στους ανθρώπους τον Εαυτό Του και σε όλους όσους τις δέχονται, αυτές χρησιμεύουν σαν ασπίδα ενάντια στις πλάνες του Σατανά. Η παραμέληση των αληθειών αυτών άνοιξε διάπλατα τις πόρτες σέ όλα τα τρωτά που τώρα έχουν πιά γενικεφθεί στο θρησκευτικό κόσμο. Η υπόσταση και η σπουδαιότητα του νόμου του Θεού εξέλιπαν σχεδόν από τα μάτια του κόσμου. Η εσφαλμένη αντίληψη γιά το χαρακτήρα, το αιώνιο κύρος και την υποχρεωτική τήρηση του νόμου του Θεού, οδήγησε σε πλάνες στον τομέα της πνευματικής ανάνηψης και της καθαγιασμένης ζωής των ανθρώπων και κατέληξε στην υποστολή της σημαίας της ευλάβειας μέσα στην εκκλησία. Εδώ πρέπει να αναζητηθεί το μυστικό που εξηγεί την απουσία του Αγίου Πνεύματος και της δύναμης του Θεού από τις σύγχρονες πνευματικές αναζωπυρώσεις.TΠ88 554.2

Μέσα στις διάφορες χριστιανικές εκκλησίες, άνθρωποι με ήθος και χαρακτήρα αναγνωρίζουν και αποδοκιμάζουν το γεγονός αυτό. Ο καθηγητής Εδουάρδος Πάρκ, εκθέτοντας τους κινδύνους που απειλούν το σύγχρονο θρησκευτικό κόσμο, πολύ σωστά παρατηρεί: «Μία πηγή του κινδύνου είναι η παραμέληση του άμβωνα να εφιστά την προσοχή στην εφαρμογή του νόμου του Θεού. Άλλοτε ο άμβωνας αποτελούσε την ηχώ της φωνής της συνείδησης ... Οι διασημότεροι θεολόγοι μας, μιμούμενοι το παράδειγμα του Δασκάλου, προσέδιδαν μία θαυμάσια αίγλη στα κηρύγματά τους αναφερόμενοι στη σπουδαιότητα του νόμου, των προσταγμάτων του και των ενημερωτικών απειλών του. Επαναλάβαιναν τα δύο μεγάλα αξιώματα ότι ο νόμος είναι το αντίγραφο της θεϊκής τελειότητας και ότι ο άνθρωπος που δεν αγαπά το νόμο, δεν αγαπά ούτε το ευαγγέλιο • επειδή ο νόμος, όπως και το ευαγγέλιο, είναι ένας καθρέπτης όπου αντανακλάται ο πραγματικός χαρακτήρας του Θεού. Αυτός ο κίνδυνος οδηγεί σ’ έναν άλλο: στην υποτίμηση του κακού που περικλείει η αμαρτία καθώς και του μεγέθους της και της βλαβερότητάς της. Όσο σημαντική είναι η νομιμότητα της εντολής, εξίσου σημαντικό είναι και το πταίσμα της παρακοής.TΠ88 555.1

«Συνακόλουθος με τους παραπάνω κινδύνους είναι ο κίνδυνος της υποτίμησης της δικαιοσύνης του Θεού. Η τάση του σύγχρονου άμβωνα είναι να διαζεύξει τη θεϊκή δικαιοσύνη από την καλοκαγαθία του Θεού και να υποβιβάσει την τελευταία αυτή στη μοίρα του απλού αισθήματος, αντί να την ανεβάσει στο επίπεδο του ηθικού κανόνα. Ότι ο Θεός συνέζευξε χωρίζεται από το σύγχρονο θεολογικό καλειδοσκόπιο. Ο νόμος του Θεού είναι ένα καλό ή ένα κακό; Ένα καλό. Τότε η δικαιοσύνη είναι και αυτή καλή, αφού επιλαμβάνεται την εφαρμογή του νόμου. Ξεκινώντας οι άνθρωποι από τη συνήθεια να υποτιμούν το νόμο και τη δικαιοσύνη του Θεού — συνήθεια που πηγάζει από την απεχθή ανθρώπινη παρακοή — εύκολα μετά εξοικειώνονται στο να υποτιμούν τη χάρη εκείνη που εξασφαλίζει την εξιλέωση της αμαρτίας.» Έτσι το ευαγγέλιο χάνει την αξία και τη σπουδαιότητά του στα μάτια των ανθρώπων που σε λίγο δεν διστάζουν να απορρίψουν και την ίδια τη Γραφή.TΠ88 555.2

Πολυάριθμοι θεολόγοι υποστηρίζουν ότι με το θάνατό Του ο Χριστός κατήργησε το νόμο και επομένως οι άνθρωποι τώρα απαλλάσσονται από την υποχρέωση να τον τηρήσουν. Μερικοί τον παριστάνουν σαν δυσβάστακτο ζυγό και, σαν αντίθεση της δήθεν υποδούλωσης στο νόμο, εκθειάζουν την ελευθερία που υπόσχεται το ευαγγέλιο.TΠ88 556.1

Αλλά οι προφήτες και οι απόστολοι δεν έβλεπαν έτσι τον άγιο νόμο του Θεού. Ο Δαβίδ έλεγε: « Θέλω περιπατεί εν ευρυχωρία διότι εξεζήτησα τας εντολάς Σου .» (Ψαλμοί 119:45.) Ο απόστολος Ιάκωβος που έγραψε μετά το θάνατο του Χριστού, χαρακτηρίζει το Δεκάλογο σαν «νόμον βασιλικόν” και «τελειον νόμον της ελευθερίας.» (Ιακώβου 2:8, 1:25.) Και ο οραματιστής της Πάτμου, μισόν αιώνα μετά τη σταύρωση, προφέρει έναν ιδιαίτερο μακαρισμό επιφυλασσόμενο γιά τους «πράττοντας τας εντολάς Αυτού, διά να έχωσιν εξουσίαν επί το δένδρον της ζωής, και να εισέλθωσιν διά των πυλώνων εις την πόλιν.» (Αποκάλυψη 22:14.)TΠ88 556.2

Ο ισχυρισμός ότι ο Χριστός με το θάνατό Του κατήργησε το νόμο του Πατέρα Του είναι αβάσιμος. Αν ήταν δυνατό να αλλάξει ή να παραμερισθεί ο νόμος, τότε δεν θα ήταν ανάγκη να πεθάνει ο Χριστός γιά να σώσει τον άνθρωπο από την καταδίκη της αμαρτίας. Ο θάνατος του Χριστού όχι μόνο δεν καταλύει το νόμο, αλλά αντίθετα αποδεικνύει ότι ο νόμος είναι αναλλοίωτος. Ο Υιός του Θεού ήρθε γιά να «μεγαλύνη τον νόμον και καταστήση αυτόν έντιμον.» (Ησαΐας 42:21.) Ο Χριστός είπε: « Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ... Έως αν παρέλθη η γή, ιώτα εν, ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου.» (Ματθαίου 5:17, 18.) Και προσωπικά γιά τον Εαυτό Του δηλώνει: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά Σου • και ο νόμος Σου είναι εν τω μέσω της καρδίας Μου.» (Ψαλμοί 40:8.)TΠ88 556.3

Ο νόμος του Θεού αποδεικνύεται αμετάβλητος από αυτή τη φύση του. Αποτελεί την αποκάλυψη του θελήματος και του χαρακτήρα του Νομοθέτη. Ο Θεός είναι αγάπη, και ο νόμος Του είναι αγάπη. Οι δύο μεγάλες αρχές του συνοψίζονται στην αγάπη γιά το Θεό και στην αγάπη γιά τον άνθρωπο. «Είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη.» (Ρωμαίους 13:10.) Ο χαρακτήρας του Θεού είναι δικαιοσύνη και αλήθεια. Τέτοια είναι και η φύση του νόμου Του. Ο ψαλμωδός παρατηρεί: «Ο νόμος Σου είναι αλήθεια” καιTΠ88 557.1

«πάντα τα προστάγματά Σου είναι δικαιοσύνη.» (Ψαλμοί 119: 142, 172.) Και ο απόστολος Παύλος διακηρύττει και αυτός: «Ο νόμος Σου είναι άγιος, και η εντολή αγία και δικαία και αγαθή.» (Ρωμαίους 7:12.) Ένας τέτοιος νόμος που εκφράζει το πνεύμα και το θέλημα του Θεού, δεν μπορεί παρά να είναι το ίδιο αιώνιος όπως και ο Εμπνευστής του.TΠ88 557.2

Το έργο της πνευματικής ανάτασης και του αγιασμού είναι να συμφιλιώσει τους ανθρώπους με το Θεό φέρνοντάς τους σε πλήρη εναρμόνιση με τις αρχές του νόμου Του. Δημιουργημένος αρχικά κατά την εικόνα του Θεού, ο άνθρωπος βρίσκονταν σε τέλεια συνταύτιση με το χαρακτήρα και το νόμο του Θεού. Οι αρχές της δικαιοσύνης ήταν γραμμένες στην καρδιά του. Αλλά η αμαρτία τον αποξένωσε από τον Πλάστη του. Τότε έπαψε πιά ο άνθρωπος να αντανακλά την εικόνα του Θεού. Η καρδιά του επαναστάτησε κατά των απαιτήσεων του θεϊκού νόμου. «Διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν • επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ’ ουδέ δύναται.» (Ρωμαίους 8:7.) Όμως «τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή,” γιά να επαναφέρει τον άνθρωπο σε συμφιλίωση με το Θεό. Μόνο με την αξία του Χριστού είναι δυνατόν να αποκατασταθούν οι αρμονικές σχέσεις του με το Δημιουργό του. Η καρδιά του πρέπει να ανακαινισθεί με την επέμβαση της θεϊκής χάρης. Πρέπει να αναγεννηθεί «άνωθεν.» Χωρίς τη μεταλλαγή αυτή — τη γνωστή σαν αναγέννηση — ο Χριστός λέγει ότι «ουδείς δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού.»TΠ88 557.3

Πρώτο βήμα πρός τη συμφιλίωση με το Θεό είναι η συναίσθηση της αμαρτίας. «Αμαρτία είναι η ανομία.» (Α’ Ιωάννη 3:4.) «Επειδή διά του νόμου γίνεται η γνώρισις της αμαρτίας.» (Ρωμαίους 3:20.) γιά να αναγνωρίσει την ενοχή του, ο αμαρτωλός οφείλει να ελέγξει το χαρακτήρα του συγκρίνοντάς τον με το μεγάλο κανόνα της δικαιοσύνης του Θεού. Αυτός είναι ο καθρέπτης που αποδίδει μία ακριβή απεικόνηση του τέλειου χαρακτήρα και ικανώνει τον άνθρωπο να ανακαλύψει τις ατέλειες του δικού του χαρακτήρα.TΠ88 558.1

Ο νόμος φανερώνει στον άνθρωπο τις αμαρτίες του, χωρίς όμως να του παρέχει κανένα θεραπευτικό μέσο. Υπόσχεται ζωή στο νομοταγή, ενώ στον παραβάτη γνωστοποιεί ότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος. Μόνο το ευαγγέλιο του Χριστού μπορεί να απαλλάξει τον αμαρτωλό από την καταδίκη και από το μολυσμό της αμαρτίας. Οφείλει να δηλώσει μεταμέλεια πρός το Θεό του οποίου το νόμο παραβίασε επίσης πίστη πρός το Χριστό ο οποίος είναι η εξιλαστική του θυσία. Μ’ αυτό τον τρόπο αποκτά την «άφεσιν των προηγουμένων αμαρτημάτων” και γίνεται συμμέτοχος της θεϊκής φύσης. Θεωρείται παιδί του Θεού, αφού έλαβε το πνεύμα της υιοθεσίας και μ’ αυτό φωνάζει: «Αββά, ο Πατήρ! ”TΠ88 558.2

Είναι λοιπόν τώρα ελεύθερος ο άνθρωπος να παραβεί το νόμο του Θεού; Ο Παύλος αποφαίνεται σχετικά: «Νόμον λοιπόν καταργούμεν δια της πίστεως; Μη γένοιτο αλλά νόμον συνιστώμεν.» (Ρωμαίους 3:31.) « Ημείς οίτινες απεθάνομεν κατά την αμαρτίαν, πως θέλομεν ζήσει πλέον εν αυτή;” (Ρωμαίους 6:2.) Και ο Ιωάννης διακηρύττει: «Αύτη είναι η αγάπη του Θεού το να φυλάττωμεν τας εντολάς Αυτού και αι εντολαί Αυτού βαρείαι δεν είναι. (Α’ Ιωάννη 5:3.) Κατά την αναγέννηση, η καρδιά εναρμονίζεται με το Θεό και συμβιβάζεται με το νόμο Του. Μόλις γίνει η σπουδαία αυτή μεταλλαγή, ο αμαρτωλός περνάει από το θάνατο στη ζωή, από την αμαρτία στην αγιότητα, από την παράβαση και την ανταρσία, στην υπακοή και στη νομιμοφροσύνη. Η πρότερη ζωή της αποξένωσης από το Θεό τελειώνει και αρχίζει μία νέα ζωή συμφιλίωσης, πιστότητας και αγάπης. Τότε είναι δυνατό «να πληρωθή η δικαιοσύνη του νόμου εις ημάς τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα.» (Ρωμαίους 8:4.) Και τότε η φωνή της καρδιάς θα είναι: «Πόσον αγαπώ τον νόμον Σου! Όλην την ημέραν είναι μελέτη μου.» (Ψαλμοί 119:97.)TΠ88 558.3

« Ο νόμος του Κυρίου είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν.» (Ψαλμοί 19:7.) Χωρίς το νόμο οι άνθρωποι δεν μπορούν να ορθογνωμήσουν ούτε γιά τον άγιο και αγνό χαρακτήρα του Θεού, ούτε γιά τη δική τους ενοχή και ρυπαρότητα. Δεν μπορούν να συλλάβουν την πραγματική έννοια της αμαρτίας και επομένως δεν αισθάνονται την ανάγκη της μετανοίας. Αγνοώντας την απελπιστική κατάστασή τους, σαν παραβάτες που είναι του θεϊκού νόμου, δεν συναισθάνονται πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν από το εξιλαστικό αίμα του Χριστού. Δέχονται την ελπίδα της σωτηρίας χωρίς τη ριζική μεταλλαγή της καρδιάς ή την αναγέννηση της ζωής. Έτσι οι επιφανειακές αναγεννήσεις πολλαπλασιάζονται, και πλήθη ενώνονται με την εκκλησία, χωρίς να έχουν ποτέ πραγματικά ενωθεί με το Χριστό.TΠ88 559.1

Πλανεμένες διδαχές σχετικά με τον αγιασμό, που και αυτές απορρέουν από την παραμέληση ή την παραμέριση του θεϊκού νόμου, παίζουν σημαντικό ρόλο στα αναζωπυρωτικά κινήματα των ημερών μας. Οι διδαχές αυτές είναι όχι μόνο στη θεωρία λαθεμένες, αλλά και στην εφαρμογή επικίνδυνες. Ακριβώς επειδή βρίσκουν τέτοια μεγάλη απήχηση στο κοινό, θα έπρεπε οι άνθρωποι να εφιστήσουν ακόμη περισσότερο την προσοχή τους στο να κατανοήσουν τι ακριβώς διδάσκει η Γραφή στο σημείο αυτό.TΠ88 559.2

Ο πραγματικός αγιασμός είναι Βιβλική διδαχή. Ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του πρός την εκκλησία της Θεσσαλονίκης παρατηρεί: «Τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας.» Και η προσευχή του είναι: «Αυτός ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάση ολοκλήρως.» (Α’ Θεσσαλονικείς 4:3, 5:23.) Η Βίβλος με σαφήνεια διδάσκει τι είναι ο αγιασμός και πως μπορεί να φθάσει κανείς σ’ αυτόν. Στην προσευχή γιά τους μαθητές Του ο Σωτήρας ανέφερε: «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία Σου ο λόγος ο ιδικός Σου είναι αλήθεια.» (Ιωάννη 17:17.) Ο Παύλος διδάσκει ότι η ζωή των πιστών πρέπει να είναι «ηγιασμένη διά του Πνεύματος του Αγίου.» (Ρωμαίους 15:16.) Ποιό είναι το έργο του Αγίου Πνεύματος, ο Χριστός εξήγησε στους μαθητές Του: «Όταν δε έλθη Εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν.» (Ιωάννη 16:13.) Και ο ψαλμωδός λέγει: «Ο νόμος Σου είναι αλήθεια.» Ώστε λοιπόν ο νόμος και το Πνεύμα του Θεού αποκαλύπτουν στους ανθρώπους τις μεγάλες αρχές της δικαιοσύνης τις ενσωματωμένες με το νόμο Του. Και αφού η εντολή του Θεού είναι «αγία και δικαία και καλή,” ένα ακριβές αντίγραφο της θεϊκής τελειότητας, συνάγεται μ’ αυτό ότι ο χαρακτήρας που μέσο της υπακοής σχηματίζεται σύμμορφος με την εντολή αυτή, είναι και εκείνος άγιος. Ο Χριστός αποτελεί το τέλειο πρότυπο ενός τέτοιου χαρακτήρα. Λέγει: «ΕγώTΠ88 559.3

ετήρησα τας εντολάς του Πατρός Μου.» (Ιωάννη 15:10.) Και αλλού : « Εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις Αυτόν.» (Ιωάννη 8:29.) Οι οπαδοί του Χριστού οφείλουν να εξομοιωθούν με Αυτόν, οφείλουν δηλαδή να σχηματίσουν με τη χάρη του Θεού χαρακτήρα σύμφωνο πρός τις αρχές του αγίου νόμου Του. Αυτός είναι ο αγιασμός όπως τον εννοεί η Γραφή.TΠ88 560.1

Ένα τέτοιο έργο μόνο με πίστη στο Χριστό και με τη δύναμη του ενοικούντος Πνεύματος του Θεού μπορεί να επιτευχθεί. Ο Παύλος συμβουλεύει τους πιστούς: «Μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν Αυτού.» (Φιλιππησίους 2:12-13.) Ο Χριστιανός εξακολουθεί να υφίσταται την εσωτερική παρόρμηση της αμαρτίας, αλλά βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο εναντίον της. Εδώ ακριβώς χρειάζεται η βοήθεια του Χριστού. Η θεϊκή δύναμη συμπράττει με την ανθρώπινη αδυναμία και ο πιστός αναφωνεί: «Χάρις εις τον Θεόν όστις δίδει εις ημάς την νίκην δια τoυ Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (Α’ Κορινθίους 15:57.)TΠ88 560.2

Οι Γραφές διδάσκουν με σαφήνεια ότι το έργο του αγιασμού είναι προοδευτικό. Όταν με την προσέλευσή του στο Θεό ο αμαρτωλός αποκτά με το αίμα του εξιλασμού την ειρήνη του μ’ Αυτόν, εγκαινιάζει μόλις τότε την πορεία της χριστιανικής του ζωής. Τώρα πρέπει να βαδίσει πρός την τελειότητα και να προχωρήσει πρός «το τέλειον μέτρον του πληρώματος της ηλικίας του Χριστού.» Ο απόστολος Παύλος λέγει: «Έν πράττω, τα μεν οπίσωTΠ88 561.1

λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω πρός τον σκοπόν διά το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.» (Φιλιππησίους 3:13-14.) Και ο Πέτρος μας παρουσιάζει τα σκαλοπάτια που οδηγούν μέχρι τον αγιασμό: « Καταβαλόντες πάσαν σπουδήν προσθέσατε εις την πίστην σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην ... διότι ταύτα κάμνοντες, δεν θέλετε πταίσει ποτέ.» (Β’ Πέτρου 1:5-10.)TΠ88 561.2

Όσοι φθάσουν στο σημείο του αγιασμού όπως τον εννοεί η Γραφή θα εκδηλώσουν ένα πνεύμα ταπεινοφροσύνης. Όπως ο Μωϋσής, έτσι και αυτοί οραματίζονται με δέος το μεγαλείο της αγιωσύνης και αναγνωρίζουν την αναξιότητά τους σε αντίθεση με την αγνότητα και την άφθαστη τελειότητα του Άπειρου Θεού.TΠ88 561.3

Παράδειγμα πραγματικού αγιασμού αποτελεί ο προφήτης Δανιήλ. Η μακρόχρονη ζωή του υπήρξε μία άψογη υπηρεσία αφιερωμένη στον Κύριό του. Σύμφωνα με την ουράνια προσφώνηση ο Δανιήλ ήταν «ανήρ σφόδρα αγαπητός.» (Δανιήλ 10:11.) Και όμως, αντί να ισχυρίζεται ότι είναι αγνός και άγιος, ο τιμημένος αυτός προφήτης συνταύτισε τον εαυτό του με τον αμαρτωλό Ισραήλ καθώς εκλιπαρούσε το Θεό γιά το καλό του λαού του: « Ημείς, » έλεγε « δεν προσφέρομεν τας ικεσίας ημών ενώπιόν Σου διά τας δικαιοσύνας ημών, αλλά διά τους πολλούς οικτιρμούς Σου.» «Ημαρτήσαμεν, ησεβήσαμεν.» (Δανιήλ 9:18, 15.) Και πιό κάτω αναφέρει: «Εγώ ελάλουν έτι, και προσηυχόμην, και εξομολογούμην την αμαρτίαν μου, και την αμαρτίαν του λαού μου Ισραήλ.» (Δανιήλ 9:20.) Αργότερα, όταν ο Υιός του Θεού παρουσιάσθηκε μπροστά του γιά να του δώσει σχετικές οδηγίες, ο Δανιήλ λέγει: «Η ακμή μου μετεστράφη εν εμοί εις μαρασμόν, και δεν έμεινεν ισχύς εν εμοί.» (Δανιήλ 10:8.)TΠ88 561.4

Όταν ο Ιώβ διέκρινε τη φωνή του Θεού μέσα από τον ανεμοστρόβιλο, φώναξε: «Βδελύττομαι εμαυτόν και μετανοώ εν χώματι και σποδώ.» (Ιώβ 42:6.) Όταν ο Ησαΐας είδε τη δόξα του Θεού και άκουσε την προσφώνηση των χερουβείμ, “‘Αγιος, άγιος, άγιος, Κύριος των δυνάμεων,” αναφώνησε: «Ώ τάλας εγώ! Διότι εχάθην.» (Ησαΐας 6:3, 5.) Ο Παύλος, αφού «ηρπάγη έως τρίτου ουρανού και ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση,” (Β’ Κορινθίους 12:3-4,) ονομάζει τον εαυτό του «τον πλέον ελάχιστον πάντων των αγίων.» (Εφεσίους 3:8.) Και ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής που έγειρε στο στήθος του Χριστού και που αντίκρυσε τη δόξα Του, έπεσε σαν νεκρός στα πόδια ενός αγγέλου. (Αποκάλυψη 1:17.) Καμία αυτοεξύψωση, καμία καυχησιολογία επειδή ελευθερώθηκαν από τα δεσμά της αμαρτίας δεν αρμόζει σ’ αυτούς που βαδίζουν στη σκιά του σταυρού του Γολγοθά. Αναγνωρίζουν ότι οι αμαρτίες τους ευθύνονται γιά τη σπαραξικάρδια αγωνία που προξένησαν στον Υιό του Θεού και αυτή η σκέψη τους κρατάει ταπεινούς. Εκείνοι που ζούν πλησιέστερα στο Χριστό διακρίνουν καθαρότερα την ευπάθεια και αμαρτωλότητα της ανθρώπινης φύσης και έχουν γιά μοναδική τους ελπίδα την αξία ενός σταυρωμένου και αναστημένου Σωτήρα.TΠ88 562.1

Ο αγιασμός που κατακτά διαρκώς έδαφος στο σημερινό θρησκευτικό κόσμο, προσκομίζει ένα πνεύμα αυτοεξύψωσης και περιφρόνησης του νόμου του Θεού που τον χαρακτηρίζει ξένο πρός τη θρησκεία της Γραφής. Οι υποστηρικτές τoυ πρεσβεύουν ότι ο αγιασμός είναι έργο της στιγμής μέσο του οποίου, μόνο με την πίστη, φθάνει κανείς στην τελειότητα της καθιερωμένης ζωής: «Πίστεψε μόνο,” λέγουν, «και η ευλογία σου είναι εξασφαλισμένη.» Υποτίθεται ότι καμία πρόσθετη προσπάθεια δεν χρειάζεται να καταβληθεί γι’ αυτή τη δωρεά. Ταυτόχρονα αρνούνται το κύρος του νόμου του Θεού με το πρόσχημα ότι έχουν απαλλαγεί από την υποχρέωση της τήρησης των εντολών. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να αγιάζονται οι άνθρωποι σύμφωνα με το θέλημα και το χαρακτήρα του Θεού, χωρίς να υποτάσσονται στις αρχές εκείνες που αποτελούν την έκφραση της φύσης και του θελήματος Του και καθιστούν γνωστό τι είναι αυτό που Τον ευαρεστεί;TΠ88 562.2

Η επιθυμία των ανθρώπων να προσκολληθούν σε μία εύκολη θρησκεία, μία θρησκεία χωρίς απαιτήσεις και αγώνες, χωρίς αυταπάρνηση και χωρισμό από τις τρέλλες του κόσμου, είναι εκείνη που κατέστησε τη διδαχή της «πίστης και αποκλειστικά της πίστης» τόσο δημοφιλή. Τι λέγει όμως ο λόγος του Θεού; Ο απόστολος Ιάκωβος τονίζει: «Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν λέγη τις ότι έχει πίστιν, και έργα δεν έχη; μήπως η πίστις δύναται να σώση αυτόν; ... Θέλεις να γνωρίσης, ώ άνθρωπε μάταιε, ότι η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά; Αβραάμ ο πατήρ ημών δεν εδικαιώθη εξ έργων, ότε προσέφερεν Ισαάκ τον υιόν αυτού επί το θυσιαστήριον; Βλέπεις ότι η πίστις συνήργει εις τα έργα αυτού, και εκ των έργων η πίστις ετελειώθη; ... Βλέπετε λοιπόν ότι εξ έργων δικαιούται ο άνθρωπος και ουχί εκ πίστεως μόνον; (Ιακώβου 2:14-24.)TΠ88 563.1

Η μαρτυρία του λόγου του Θεού αντιτίθεται σ’ αυτή τη δελεαστική διδαχή της πίστης χωρίς έργα. Το να απαιτεί κανείς την εύνοια του Ουρανού χωρίς να συμμορφώνεται με τους όρους που εξασφαλίζουν το έλεος του Θεού, δεν είναι πίστη είναι προπέτεια. Επειδή η πραγματική πίστη είναι θεμελιωμένη πάνω στις υποσχέσεις και στα προμηθευτικά μέσα των Γραφών.TΠ88 563.2

Κανείς ας μη εξαπατάται ότι μπορεί να φθάσει στον αγιασμό αν εσκεμμένα αθετεί και μία μόνο από τις απαιτήσεις του Θεού. Η διάπραξη μιάς γνωστής αμαρτίας κατασιγάζει την καταμαρτυρούσα φωνή του Πνεύματος και αποξενώνει την ψυχή από το Θεό. «Αμαρτία είναι η ανομία.» Και «πάς ο αμαρτάνων [ο παραβαίνων τον νόμον] δεν είδεν Αυτόν, ουδέ εγνώρισεν Αυτόν.» (Α’ Ιωάννη 3:6.) Αν και ο Ιωάννης στις επιστολές του ασχολείται τόσο βαθειά με το θέμα της αγάπης, δεν διστάζει όμως να αποκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα εκείνης της κατηγορίας των ανθρώπων που ενώ διατείνονται ότι έφθασαν στον αγιασμό, εξακολουθούν να ζούν παραβαίνοντας το έργο του Θεού. «Όστις λέγει εγνώρισα Αυτόν, και τας εντολάς Αυτού δεν φυλάττει, ψεύστης είναι και εν τούτω η αλήθεια δεν υπάρχει. Όστις όμως φυλάττει τον λόγον Αυτού, αληθώς εν τούτω η αγάπη του Θεού είναι τετελειωμένη.» (Α’ Ιωάννη 2:4-5.) Έτσι δοκιμάζεται η θρησκεία του καθενός. Είναι αδύνατο να αποδοθεί σε οποιονδήποτε άνθρωπο η αγιότητα αν αυτός δεν αντιπαραβληθεί με το μοναδικό του Θεού κανόνα αγιωσύνης τόσο στον ουρανό, όσο και στη γή. Άτομα που δεν εκτιμούν τη βαρύτητα του ηθικού νόμου, που υποτιμούν και κρίνουν ασήμαντα τα διατάγματα του Θεού, που παραβαίνουν έστω και μία από τις ελάχιστες εντολές του Θεού και διδάσκουν τους συνανθρώπους τους να κάνουν το ίδιο, δεν έχουν καμία αξία στα μάτια του Ουρανού και μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι οι ισχυρισμοί τους είναι αβάσιμοι.TΠ88 563.3

Και μόνος ο ισχυρισμός ότι τώρα είναι χωρίς αμαρτία, αποτελεί απόδειξη ότι μακρυά απέχει από του να είναι άγιος ο ισχυριζόμενος. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει ορθή αντίληψη γιά την απέραντη αγνότητα και αγιωσύνη του Θεού, ούτε ξέρει σε ποιό σημείο πρέπει να φθάσουν εκείνοι που επιθυμούν να βρεθούν εναρμονισμένοι με το χαρακτήρα Του. Όταν ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του άγιο, δεν έχει πραγματική αντίληψη ούτε γιά την αγνότητα και την υπέροχη ερασμιότητα του Ιησού, ούτε γιά την κακοήθεια και τη μισαρότητα της αμαρτίας. Όσο πιό μακρυνή η απόσταση που τον χωρίζει από το Χριστό, και όσο πιό ανεπαρκής η από μέρους του εκτίμηση του χαρακτήρα και των αξιώσεων του Θεού, τόσο περισσότερο δίκαιος φαίνεται στα μάτια του.TΠ88 564.1

Ο αγιασμός, όπως τον περιγράφει η Γραφή, εγκολπώνεται ολόκληρη την ύπαρξη — σώμα, πνεύμα και ψυχή. Ο Παύλος προσεύχονταν γιά τον ολοκληρωματικό αγιασμό των Θεσσαλονικέων γιά « να διατηρηθή ολόκληρον το πνεύμα σας και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (Α’ Θεσσαλονικείς 5:23.) Σε μία άλλη περίπτωση απευθύνεται στους πιστούς με αυτά τα λόγια: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, δια των οικτιρμών του θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία.» (Ρωμαίους 12:1.) Στην ιουδαϊκή εποχή, κάθε ζώο προοριζόμενο γιά θυσία στο Θεό έπρεπε να περάσει από προσεκτικό έλεγχο. Ζώο που παρουσίαζε ένα οποιοδήποτε ελάττωμα απορρίπτονταν. Επειδή ο Θεός είχε διατάξει ότι η θυσία έπρεπε να είναι «άμωμος.» Το ίδιο και οι Χριστιανοί καλούνται να παραστήσουν τα σώματά τους «θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν.» Γιά να το επιτύχουν αυτό οφείλουν να διατηρούν όλες τους τις δυνάμεις σε όσο το δυνατόν καλύτερη κατάσταση. Κάθε έξη που τείνει να εξασθενήσει τις σωματικές ή διανοητικές δυνάμεις, καθιστά τον άνθρωπο ακατάλληλο γιά την υπηρεσία του Δημιουργού του. Και θα ικανοποιηθεί ο Θεός με οτιδήποτε υποδεέστερο από ότι το καλύτερο μπορούμε να Του προσφέρομε; Ο Χριστός είπε: « Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου.» Όσοι αγαπούν το Θεό με την καρδιά τους θα ποθούν να Του προσφέρουν την καλύτερη υπηρεσία στη ζωή τους. Θα προσπαθούν διαρκώς να υποτάξουν όλες τις δυνάμεις του είναι τους στους νόμους εκείνους που υποβοηθούν στην ανάπτυξή τους με σκοπό την αποδοτικότερη εκτέλεση του θελήματος Του. Δεν θα επιτρέψουν στην αδυναμία τους γιά τις ορέξεις ούτε και στα πάθη τους να εξασθενήσουν ή να μολύνουν τη θυσία της προσφοράς τους στον ουράνιο Πατέρα τους.TΠ88 565.1

Ο Πέτρος συμβουλεύει: «Να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής.» (Α’ Πέτρου 2:11.) Κάθε παραχώρηση στην αμαρτία τείνει να παραλύσει τις φυσικές δυνάμεις, να απονεκρώσει τις πνευματικές και ψυχικές ικανότητες σε σημείο που ο λόγος και το Πνεύμα του Θεού αμυδρή μόνο απήχηση μπορεί να βρούν στην καρδιά. Γράφοντας στους Κορινθίους, ο Παύλος παρότρυνε: «Ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.» (Β’ Κορινθίους 7:1.) Και στον κατάλογο των καρπών του Πνεύματος όπως η «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης,» καταχωρεί επίσης και την «εγκράτεια.» (Γαλάτας 5:22-23.)TΠ88 565.2

Παρ’ όλες τις εμπνευσμένες αυτές δηλώσεις, πόσοι καλούμενοι Χριστιανοί φθείρουν τις δυνάμεις τους γινόμενοι σκλάβοι του κέρδους ή λάτρεις της μόδας. Πόσοι εξευτελίζουν τη θεοσύστατη αξιοπρέπειά τους με τη λαιμαργία, το μεθύσι και τα γλέντια. Και η εκκλησία αντί να ελέγχει, πολλές φορές ενθαρρύνει το κακό, κάνοντας έκκληση στην όρεξη, στην επιθυμία του κέρδους, ή στην αγάπη γιά διασκέδαση, προκειμένου να ενισχύσει τα ταμεία της που αποκλειστικά η αγάπη των πιστών γιά το Χριστό αδυνατεί να εφοδιάσει επαρκώς. Αν έμπαινε ο Ιησούς στις σημερινές εκκλησίες και παρατηρούσε τα πανηγύρια και το ανόσιο εμπόριο που διοργανώνονται στο όνομα της θρησκείας, δεν θα έδιωχνε άραγε τους σύγχρονους αυτούς βεβηλωτές όπως έδιωξε άλλοτε τους αργυραμοιβούς από το ναό;TΠ88 566.1

Ο απόστολος Ιάκωβος λέγει ότι «η άνωθεν σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά.» Αν συναντούσε σήμερα αυτούς που προφέρουν το πολύτιμο όνομα του Χριστού με χείλη μολυσμένα από τον καπνό, αυτούς που η αναπνοή και οι ίδιοι ολόκληροι αποσμούν τη δηλητηριασμένη αποφορά του, μολύνοντας την ατμόσφαιρα του ουρανού και αναγκάζοντας και όλους τους άλλους γύρω τους να αναπνέουν το δηλητήριο, αν ο απόστολος ερχόταν σε επαφή με μία συνήθεια τόσο αντίθετη πρός την αγνότητα του ευαγγελίου, δεν θα την καυτηρίαζε λέγοντας ότι είναι «επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης;» Σκλάβοι του καπνού, ισχυρίζονται ότι έχουν υποστεί τον ολοκληρωτικό αγιασμό και μιλούν γιά την ελπίδα της αιώνιας ζωής.TΠ88 566.2

Αλλ’ ο λόγος του Θεού δηλώνει με σαφήνεια ότι « δεν θέλει εισέλθει εις αυτήν ουδέν το οποίον μιαίνει.» (Αποκάλυψη 21:27.)TΠ88 566.3

«Δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν, το οποίον έχετε από Θεού, και δεν είσθε κύριοι εαυτών; Διότι ηγοράσθητε δια τιμής • δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν δια του σώματός σας, και δια του πνεύματός σας, τα οποία είναι τoυ Θεού.» (Α’ Κορινθίους 6:19-20.) Εκείνος του οποίου το σώμα θεωρείται ναός του Αγίου Πνεύματος δεν θα υποδουλωθεί από καμία βλαβερή συνήθεια. Οι δυνάμεις του ανήκουν στο Χριστό που τον εξαγόρασε με την τιμή του αίματός Τoυ. Η περιουσία του είναι του Κυρίου. Πως θα δικαιολογηθεί αν κατασπαταλάει το κεφάλαιο που του έχει εμπιστευθεί; Χριστιανοί κατ’ όνομα ξοδεύουν τεράστια ποσά κάθε χρόνο σε άχρηστες και βλαβερές απολαύσεις, ενώ ψυχές χάνονται από άγνοια του λόγου του Θεού. Ενώ κλέβουν το Θεό στα δέκατα και στις προσφορές, θυσιάζουν πάνω στο βωμό της καταστρεπτικής λαγνείας ποσά μεγαλύτερα από όσα προσφέρουν γιά την ανακούφιση των πτωχών ή γιά την ενίσχυση του ευαγγελίου. Αν όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι είναι οπαδοί του Χριστού γνώριζαν τον πραγματικό αγιασμό, τότε αντί να σπαταλούν τα πλούτη τους σε περιττές, μάλιστα και σε επιβλαβείς απολαύσεις, θα τα πρόσφεραν στο ταμείο του Κυρίου και οι Χριστιανοί θα έδιναν το καλό παράδειγμα της εγκράτειας, της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας. Τότε θα γίνονταν το φώς του κόσμου.TΠ88 567.1

Ο κόσμος έχει παραδοθεί στις απολαύσεις. «Η επιθυμία της σαρκός, η αλαζονεία των οφθαλμών και η υπερηφανεία του βίου» έχουν κυριεύσει τις μάζες των ανθρώπων. Οι οπαδοί του Χριστού όμως έχουν μία ιερή υποχρέωση: «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον.» Εξετάζοντας κάτω από το φώς του λόγου του Θεού, έχομε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζομε ότι αγιασμός που δεν συνεπάγεται την ολοσχερή εγκατάληψη των αμαρτωλών κοσμικών επιδιώξεων και απολαύσεων δεν μπορεί να είναι γνήσιος.TΠ88 567.2

Σε όσους συμμορφώνονται με τους όρους: «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών, και αποχωρίσθητε ... και μη εγγίσητε ακάθαρτον,» δίνεται η υπόσχεση του Θεού: «Εγώ θέλω σας δεχθεί, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σείς θέλετε είσθαι υιοί Μου και θυγατέρες Μου, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ.» (Β’ Κορινθίους 6:17-18.) Η απόκτηση μιάς βαθειάς και πλούσιας θρησκευτικής εμπειρίας αποτελεί προνόμιο, συνάμα και καθήκον του κάθε Χριστιανού. «Εγώ είμαι το φώς του κόσμου,” δήλωσε ο Χριστός. «Όστις ακολουθεί Εμέ, δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φώς της ζωής.» (Ιωάννη 8:12.) « Η οδός των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φώς το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γίνει τελεία ημέρα.» (Παροιμίες 4:18.) Κάθε προοδευτικό βήμα στον τομέα της πίστης και της υπακοής φέρνει την ψυχή σε στενότερη επαφή με το Φώς του κόσμου « εν τω οποίω σκοτία δεν υπάρχει.» Η φωτεινή δέσμη του Ηλίου της Δικαιοσύνης λάμπει επάνω στους δούλους του Θεού και αυτοί οφείλουν να αντανακλούν τις ακτίνες Του. Όπως τα άστρα μας μιλούν γιά το μεγάλο φώς του ουρανού από όπου δανείζονται τη δόξα της λαμπρότητάς τους, το ίδιο και οι Χριστιανοί οφείλουν να γνωστοποιήσουν ότι επάνω στο θρόνο του σύμπαντος κάθεται ένας Θεός του οποίου ο χαρακτήρας είναι άξιος γιά εγκωμιασμό και γιά απομίμηση. Η χάρη του Πνεύματός Του και η αγνότητα και αγιότητα του χαρακτήρα Του θα εκδηλωθούν στη ζωή των αντιπροσώπων Του.TΠ88 568.1

Ο Παύλος, στην επιστολή του πρός τους Κολοσσαείς, εκθέτει τις ευλογίες που πλουσιοπάροχα χαρίζονται στα παιδιά του Θεού. «Δεν παύομεν,» λέγει, «προσευχόμενοι διά σας, και δεόμενοι να εμπλησθήτε από της επιγνώσεως του θελήματος Αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως διά να περιπατήσητε αξίως του Κυρίου ευαρεστούντες κατά πάντα, καρποφορούντες εις παν έργον αγαθόν, και αυξανόμενοι εις την επίγνωσιν του Θεού ενδυναμούμενοι εν πάση δυνάμει κατά το κράτος της δόξης Αυτού, εις πάσαν υπομονήν και μακροθυμίαν μετά χαράς.» (Κολοσσαείς 1:9-11.)TΠ88 568.2

Αλλου πάλι εκφράζει την επιθυμία όπως οι αδελφοί της Εφέσου φθάσουν στο σημείο να κατανοήσουν κατά βάθος την αξία των χριστιανικών προνομίων. Με την πιό γλαφυρή γλώσσα τους παρουσιάζει τη θαυμάσια δύναμη και γνώση που μπορεί να έχουν στη διάθεσή τους σαν γιοί και θυγατέρες του Υψίστου Θεού. Έχετε, λέγει, το προνόμιο «να κραταιωθήτε εν δυνάμει διά του Πνεύματος Αυτού εις τον εσωτερικόν άνθρωπον ... ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων, τι το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος και να γνωρίσητε την αγάπην του Χριστού, την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν.» Αλλά ο απόστολος φθάνει στο κορύφωμα του προνομίου αυτού όταν καταλήγει προσευχόμενος: « Διά να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού.» (Εφεσίους 3:16-19.)TΠ88 569.1

Εδώ μας παρουσιάζεται το ύψος των επιτευγμάτων στο οποίο μπορούμε να φθάσομε όταν, με πίστη στις υποσχέσεις του ουρανίου Πατέρα μας, εκπληρώνομε τους απαιτουμένους όρους. Τα προνόμια του Χριστού μας παρέχουν το δικαίωμα να πλησιάσομε στο θρόνο του Παντοδυνάμου. «Όστις τον ίδιον Εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν Αυτόν υπέρ πάντων ημών, πως και μετ’ Αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;» (Ρωμαίους 8:32.) Ο Πατέρας χορήγησε στον Υιό Του το Πνεύμα Του σε απεριόριστο βαθμό και εμείς μπορούμε να συμμερισθούμε την πληρότητα αυτή. Ο Ιησούς λέγει: «Εάν λοιπόν σείς, πονηροί όντες, εξεύρετε να δίδετε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσον μάλλον ο Πατήρ ο ουράνιος θέλει δώσει Πνεύμα Άγιον εις τους αιτούντας παρ’ Αυτού;» (Λουκά 11:13.) «Εάν ζητήσητε τι εν τω ονόματί Μου, Εγώ θέλω κάμει αυτό.» (Ιωάννη 14:14.) «Αιτείτε και θέλετε λαμβάνει, διά να ήναι πλήρης η χαρά σας.» (Ιωάννη 16:24.)TΠ88 569.2

Αν και η ζωή του πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ταπεινοφροσύνη, ο Χριστιανός όμως δεν χρειάζεται να παρουσιάζεται κατηφής, ούτε να υποτιμά τον εαυτό του. Ο καθένας έχει το προνόμιο να διάγει βίο τέτοιο που να επισύρει την επιδοκιμασία και τις ευλογίες του Θεού. Δεν είναι θέλημα του ουρανίου Πατέρα μας να ζούμε διαρκώς μέσα στο σκοτάδι κάτω από το άγχος της καταδίκης. Να βαδίζει κανείς με σκυμμένο κεφάλι και την καρδιά απορροφημένη από ατομικές έγνοιες, δεν είναι ένδειξη ταπεινοφροσύνης. Έχομε το προνόμιο να πάμε στο Χριστό, να εξαγνισθούμε και να σταθούμε μετά αντιμέτωποι στο νόμο χωρίς ντροπή και τύψεις. «Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα.» (Ρωμαίους 8:1.)TΠ88 569.3

Μέσο του Ιησού οι αμαρτωλοί υιοί του Αδάμ γίνονται «υιοί του Θεού.» «Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες δι’ ήν αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς.» (Εβραίους 2:11.) Η ζωή του Χριστιανού πρέπει να είναι ζωή πίστης, νίκης και θεόπρεπης χαράς. «Διότι παν ότι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.» (Α’ Ιωάννη 5:4.) Είναι ορθή η παρατήρηση του Νεεμία: «Η χαρά του Κυρίου είναι η ισχύς σας.» (Νεεμίας 8:10.) Και η σύσταση του Παύλου είναι: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε και πάλιν θέλω ειπεί, χαίρετε.» (Φιλιππησίους 4:4.) «Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε: Κατά πάντα ευχαριστείτε διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού πρός εσάς εν Χριστώ Ιησού.» (Α’ Θεσσαλονικείς 5:16 - 18.)TΠ88 570.1

Αυτοί είναι, κατά τα Γραφικά δεδομένα, οι καρποί της αναζωπύρωσης και του αγιασμού. Αν οι καρποί αυτοί σπανίζουν, αυτό συμβαίνει επειδή ο χριστιανικός κόσμος ελάχιστη σημασία αποδίδει στις σημαντικές αρχές της δικαιοσύνης όπως αυτές εκτίθενται στο νόμο του Θεού. Και αυτός είναι ο λόγος που τόσο εξασθενημένα εκδηλώνεται η βαθειά εκείνη εσωτερική επίδραση του Πνεύματος του Θεού, η τόσο γνωστή κατά τις πνευματικές αφυπνίσεις σε προγενέστερες εποχές.TΠ88 570.2

Με το να παρατηρούμε μεταβαλλόμαστε. Και όταν οι ιερές αυτές εντολές με τις οποίες ο Θεός αποκαλύπτει στούς ανθρώπους την τελειότητα και αγιότητα του χαρακτήρα Του παραμελούνται, και οι σκέψεις των ανθρώπων στρέφονται κατά προτίμηση σε ανθρώπινες διδαχές και θεωρίες, τι το περίεργο αν ακολουθεί παρακμή της ζωντανής ευλάβειας μέσα στην εκκλησία; Ο Κύριος λέγει: «Εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» (Ιερεμίας 2:13.)TΠ88 570.3

« Μακάριος ο άνθρωπος όστις δεν περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών ... Αλλ’ εν τω νόμω του Κυρίου είναι το θέλημα Αυτού, και εν τω νόμω Αυτού μελετά ημέραν και νύκτα. Και θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον παρά τους ρύακας των υδάτων, το οποίον δίδει τον καρπόν αυτού εν τω καιρώ αυτού, και το φύλλον αυτού δεν μαραίνεται και πάντα, όσα αν πράττη θέλουσιν ευοδωθή.» (Ψαλμοί 1:1-3.) Μόνον όταν ο νόμος του Θεού αποκατασταθεί στη θέση που του αρμόζει, μόνο τότε μπορεί να επέλθει η αναζωπύρωση της αρχικής πίστης και θεοσέβειας ανάμεσα στο χριστιανικό κόσμο. «Ούτω λέγει Κύριος στήτε επί τας οδούς, και ιδέτε, και ερωτήσατε περί των αιωνίων τρίβουν. Που είναι η αγαθή οδός; και περιπατείτε εν αυτή και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εις τας ψυχάς σας.» (Ιερεμίας 6:16.)TΠ88 571.1