Znak naszej misji

W naszych sanatoriach i szpitalach jest tendencja do objawiania ducha braku poszanowania i beztroski w przestrzeganiu dnia sobotniego. Na mężach odpowiedzialnych za pracę w misji lekarskiej spoczywa obowiązek poinformowania lekarzy, pielęgniarek i służby pomocniczej o świętości dnia Pańskiego. Szczególnie lekarze powinni starać się świecić dobrym przykładem. Pełniąc swe obowiązki są zdania, że mogą wykonywać w sobotę wiele rzeczy, od czynienia których powinni się powstrzymywać. Jeśli to jest tylko możliwe, powinni tak rozplanować pracę, żeby w sobotę móc odłożyć na bok swoje zwykłe obowiązki.SS3 89.6

Często lekarze i pielęgniarki są wzywani w dniu sobotnim do opiekowania się chorymi i czasami jest to niemożliwe, by znaleźć czas na odpoczynek i na pójście na nabożeństwo. Potrzeby cierpiących ludzi powinno się zawsze zaspokajać. Zbawiciel swym przykładem pokazał nam, że jest rzeczą słuszną nieść w sobotę ulgę cierpiącym. Natomiast pracę niekonieczną, taką jak wszelkie zwykłe zabiegi przy chorych i operacje, które mogą być wykonane w innym dniu, należy odłożyć. Chorzy zrozumieją, że zarówno lekarze, jak i służba pomocnicza powinni mieć jeden dzień na odpoczynek. Dajcie pacjentom do zrozumienia, że pracownicy boją się Boga i chcą zachować w świętości dzień, który On wyznaczył swym naśladowcom jako znak pomiędzy sobą a nimi.SS3 90.1

Wychowawcy i wszyscy uczący się w naszych placówkach medycznych powinni pamiętać, że właściwe świętowanie dnia sobotniego ma wielkie znaczenie zarówno dla nich, jak i dla ich podopiecznych. Zachowując dzień, który Bóg kazał święcić, dają do zrozumienia, że jest on znakiem ich misji, wyraźnie pokazując, że stoją po stronie Pana.SS3 90.2

Teraz i zawsze mamy trwać jako lud osobliwy, wolny od wszelkiej polityki świata, nie obciążony więzami z ludźmi, którzy nie mają na tyle mądrości, by zrozumieć żądania Boże, tak jasno przedstawione w Jego zakonie. Wszystkie nasze placówki służby zdrowia zostały założone jako instytucje adwentystów dnia siódmego, żeby przedstawić różne cechy ewangelicznej, medycznej służby misjonarskiej, a tym samym przygotowywać drogę na przyjście Pana. Mamy pokazać, że usilnie staramy się pracować w harmonii z niebem. Mamy nieść świadectwo wszystkim narodom, rodzajom i językom, świadectwo, że jesteśmy ludem miłującym Boga i lękającym się Go, ludem zachowującym Jego świętą pamiątkę dzieła stworzenia, znak między Nim a posłusznymi dziećmi, które On uświęca. Mamy wyraźnie objawiać naszą wiarę w rychłe przyjście Pana na obłokach niebieskich.SS3 90.3

Jako wspólnota zostaliśmy wielce upokorzeni postępowaniem niektórych naszych braci na odpowiedzialnych stanowiskach, którzy poszli drogą daleką od dawnych szlaków. Są to ci, którzy w celu zrealizowania swoich planów, przez swoje słowa zaparli się swej wiary. Jest to dowodem tego, jak mało można polegać na ludzkiej mądrości i rozsądku. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, trzeba dostrzegać niebezpieczeństwo grożące nieostrożnym odstępstwem od posłuszeństwa przykazaniom Bożym.SS3 90.4

Musimy zdać sobie sprawę z tego, że Bóg zlecił nam zanieść światu ostatnie poselstwo przestrogi, podobnie jak niegdyś dał Noemu poselstwo do świata przedpotopowego.SS3 91.1

Niech lud wystrzega się umniejszania znaczenia dnia sobotniego w celu połączenia się z niewierzącymi! Niech się strzeże odstępstwa od zasad naszej wiary, tłumacząc sobie, że dostosowywanie się do świata nie jest złem. Niech obawia się słuchać rady kogokolwiek, bez względu na to, jakie zajmuje stanowisko, jeśli działa sprzeciwiając się temu, co Bóg ustalił i postanowił, chcąc odłączyć swoje dzieci od świata.SS3 91.2