Rozdział 3 — Doktryna “Świętego Ciała”

[Fanatyczna nauka nazwana przez jej zwolenników “Doktryną Świętego Ciała” została zapoczątkowana w 1900 roku w Indiana, pociągając za sobą prezydenta Konferencji i różnych pracowników. Twierdząc, że gdy Chrystus przeszedł przez mękę w Getsemane otrzymal święte ciało, takie jakie posiadał Adam przed swoim upadkiem, teoria ta utrzymywała, że ci, którzy podążają za Zbawicielem muszą również posiąść ten sam stan fizycznej bezgrzeszności jako konieczne przygotowanie do przemienienia. Doniesienia naocznych świadków sprawozdają, że na swoich nabożeństwach ci fanatycy doprowadzali do wysokiego poziomu podniecenia przez użycie takich instrumentów muzycznych jak: organów, fletów, skrzypiec, tamburynów, rogów, a nawet wielkiego basowego bębna. Dążyli do fizycznej demonstracji, krzyczeli, modlili się i śpiewali dopóki ktoś w zgromadzeniu nie upadł skrajnie wyczerpany i nieprzytomny ze swojego miejsca. Jeden lub dwóch mężczyzn, chodzących w tym celu tam i z powrotem wzdłuż bocznej nawy, wywlekalo tę osobę, która upadla, na mównicę. Potem okolo tuzin osób gromadziło się wokół tego leżącego na ziemi ciała, niektórzy śpiewali, niektórzy krzyczeli, a niektórzy modlili się, wszyscy w tym samym czasie. Gdy osoba poddawana temu zabiegowi odzyskiwała przytomność, była zaliczana pomiędzy tych, którzy przeszli przez doświadczenie Getsemane, otrzymali święte ciało i posiadali przemienienie wiary. Od tego czasu — jak zapewniano — osoba ta nie może zgrzeszyć i nigdy nie umrze. Starsi S. N. Haskell i A. J. Breed, dwaj z czołowych kaznodziejów naszej denominacji, zostali posłani na spotkanie namiotowe organizowane w Muncie, Indiana w dniach od 13 do 23 września 1900 roku, aby stawić czoło temu fanatyzmowi. Wydarzenia te zostały objawione pani White podczas gdy była ona w Australii w styczniu 1900 roku i niosła przeciwko temu świadectwo ostrzeżenia i napomnienia, widoczne w dwóch poniższych poselstwach. — Kompilatorzy]WP2 31.1