23—ماهیت معبد

آیه ای از کتاب مقدس که بیش از همه اساس و ستون اصلی ایمان منتظران ظهور دوباره بوده است اع ام « تا دو هزار و سیصد شام و صبح؛ آنگاه معبد تطهیر خواهد شد » بود. دانیال فصل ۸ آیه ۱۴ . این کلمات برای همه ایمانداران به برگشت زودهنگام خداوند بسیار آشنا بود. این نبوت به عنوان شعار ایمان بر لب های هزاران نفر تکرار می گشت. همه احساس کردند که درخشان ترین انتظار و عزیزترین امیدشان به وقایع پیش بینی شده در آن وابسته بود. نشان داده شده بود که این مدت نبوی در پاییز سال ۱۸۴۴ خاتمه می یابد. منتظران برگشت همراه با بقیه دنیای مسیحی موافق بودند که زمین و یا بخشی از آن همان معبد است. آنان چنین فهمیدند که تطهیر معبد تطهیر زمین با آتش روز عظیم آخر خواهد بود و اینکه این واقعه در برگشت دوم صورت خواهد گرفت. از این رو نتیجه این بود که مسیح در سال ۱۸۴۴ به زمین بازخواهد گشت.NA 393.1

ولی زمان مقرر گذشته بود و خداوند ظاهر نشده بود. مومنین می دانستند که کلام خدا امکان نداشت نادرست در بیاید؛ پس تفسیر ایشان در مورد نبوت می باید اشتباه باشد؛ ولی اشتباه در چه چیزی بود؟ بسیاری با انکار این که ۲۳۰۰ روز در سال ۱۸۴۴ پایان می یابد شتاب زده گره گشایی کردند. هیچ دلیلی برای این انکار وجود نداشت جز اینکه مسیح در تاریخ مورد انتظار برنگشته بود. آنها دلیل می آوردند که اگر مدت نبوی در سال ۱۸۴۴ خاتمه یافته بود مسیح برای تطهیر معبد با تطهیر زمین بواسطه آتش برمی گشت و چون برنگشته بود پس روزها نمی توانند پایان یافته باشد. NA 393.2

پذیرش چنین نتیجه گیری مفهومش تکذیب محاسبه پیشین دوره نبوی بود. یقین یافته بودند که آغاز مدت ۲۳۰۰ روز به زمان اجرای فرمان اردشیر برای تعمیر و بنای اورشلیم در پاییز ۴۵۷ قبل از می د برمی گردد. با در نظر ا گرفتن این تاریخ بعنوان نقطه شروع، یک هماهنگی کامل در کاربرد همه وقایع پیش بینی شده در تفسیر این مدت در دانیال فصل آیه های ۲۵ تا ۲۷ ۹ وجود داشت. شصت و نه هفته یا ۴۸۳ سال نخست از این ۲۳۰۰ سال به ظهور مسیح، آن مسح شده موعود می رسید؛ و تعمید و نزول روح القدس بر مسیح در سال ۲۷ می دی درست مطابق جزئیات تحقق یافت. در وسط هفته ا هفتادم بنا بود مسیح منقطع گردد. مسیح سه سال و نیم پس از تعمیدش در بهار سال ۳۱ می دی مصلوب شد. این هفتاد هفته و یا ۴ ۰ سال بطور خاص ا ۹ متعلق به قوم یهود بود. قوم در خاتمه این مدت نبوی رد کردن مسیح را با جفا رساندن به شاگردان او نهایی نمود و در نتیجه رسولان در سال ۳۴ می دی به ا دعوت غیر یهودیان پرداختند. با پایان یافتن ۴ ۰ سال از ۲۳۰۰ سال ۱۸۱۰ ۹ سال باقی ماند. از سال ۳۴ می دی با اضافه کردن ۱۸۱۰ سال به سال ۱۸۴۴ ا میرسیم. فرشته گفت « آنگاه معبد تطهیر خواهد شد. » کلیه جزئیات نبوت بدون شک در زمان معین تحقق یافته بود.NA 394.1

در این محاسبه همه چیز روشن و هماهنگ بود جز اینکه واقعه ای دال بر تطهیر معبد در سال ۱۸۴۴ دیده نشده بود. انکار این که مدت در آن تاریخ خاتمه یافته یعنی همه امر را به اغتشاش کشاندن و رد نگرشی است که با تحقق بی شائبه نبوت ها تثبیت شده بود. ولی خدا قوم خود را در جنبش انتظار برای برگشت دوباره هدایت کرده بود؛ قدرت و جلالش همراه کار بود و اجازه نمی داد که به تاریکی و سرخوردگی بیانجامد و همچون هیجان غلط و متعصب مورد سرزنش قرار گیرد. او نخواهد گذاشت که کلامش درگیر شک و تردید باشد. گرچه بسیاری محاسبه مدت نبوی پیشین را کنار گذاشتند و صحت جنبش را بر مبنای آن انکار کردند ولی دیگران تمایل نداشتند تا نکات ایمان و تجربه ای را که بواسطه کتاب مقدس و شهادت روح خدا بدست آورده بودند تکذیب نمایند. آنها باور داشتند که اصول صحیح تفسیر را در مطالعه نبوتها پذیرفته اند و وظیفه شان حفظ حقایقی است که به دست آورده اند و ادامه همان روش پژوهشی در کتاب مقدس. با دعاهای جدی نظریات خود را مرور کرده و کتاب مقدس را برای کشف اشتباه شان مطالعه نمودند. وقتی نتوانستند در محاسبه مدت نبوی اشتباهی بیابند به مطالعه دقیق تر موضوع معبد راهنمایی شدند.NA 394.2

آنها در تحقیق شان آموختند که هیچ دلیل و مدرک کتاب مقدسی در حمایت از نظریه مردمی مبنی بر اینکه زمین معبد است وجود ندارد؛ ولی توضیح کاملی در مورد معبد، ماهیت، محل و خدماتش را در کتاب مقدس یافتند؛ شهادت نویسندگان مقدس آنچنان واضح و مفصل بود که شکی باقی نگذاشت. پولس رسول در رساله به عبرانیان می گوید: « عهد نخست، قوانینی برای عبادت داشت و نیز از محراب گاهی زمینی برخوردار بود. خیمه ای بر پا شده بود که در اتاق نخست آن، چراغدان، میز و نان حضور قرار داشت؛ این مکان قُدس خوانده می شد. پشت پردۀ دوّم نیز اتاقی بود که قُدس الاقداس نام داشت؛ در این اتاق، بخور دان زرّینِ و صندوق عهد قرار داشت که با ط پوشانیده شده ا بود. در این صندوق، ظرفِ زرّینِ مَنّا، عصای هارون که شکوفه آورده بود و الواح سنگی عهد قرار داده شده بود. بر بالای صندوق، کروبیانِ ج ل بر جایگاه کفّاره ا سایه گستر بودند. » رساله به عبرانیان فصل آیه های یک تا ۹ .۵NA 395.1

قدسی که پولس در اینجا به آن اشاره می کند خیمه ای بود که موسی به دستور خدا به عنوان محل اقامت زمینی باری تعالی ساخت. « آنگاه باید معبدی برایم بسازند تا در میان ایشان ساکن شوم » )سفر خروج فصل ۲۵ آیه ۸( دستوری بود که خدا به موسی بر کوه داد. بنی اسرائیل در بیابان سفر می کردند و معبد یا خیمه عبادت چنان ساخته شده بود که بشود آن را از محلی به محل دیگر انتقال داد؛ با وجود این ساختارش بسیار باشکوه بود. دیوارهایش از تخته هایی تشکیل شده بود که روکش قابل ملاحظه از ط داشت و در ا پوشش نقره ای قرار گرفته بودند در حالی که بام آن را بوشن های متعدد، پرده ها، لایه های خارجی پوست و لایه داخلی کتان مرغوب که به زیبایی مزین به تصاویر کروبیان بود تشکیل می داد. گذشته از این محوطه حیاط شامل مذبح قربانی های سوختنی بود، خود خیمه عبادت شامل دو اتاق معروف به قُدس و قُدس الاقداس بود که با پرده یا چادری مجلل و زیبا از هم جدا می شدند؛ پرده ای مشابه ورودی به اتاق اول را می پوشاند.NA 395.2

در مکان قدس چراغدان در سمت جنوب قرار داشت و با هفت شاخه خود روز و شب نور قدس را تأمین می کرد؛ در قسمت شمال قدس میز نان حضور قرار داشت و در برابر پرده ای که قدس را از قدس الاقداس جدا می کرد مذبح طلایی بخور قرار داشت که از آن روزانه درخواست های بنی اسرائیل با ابری از رایحه معطر به حضور خدا صعود می نمود.NA 396.1

در قدس الاقداس صندوق عهد قرار داشت، صندوقی از چوب گرانبها که با ط پوشانیده شده بود و داخل آن دو لوح سنگی قرار داشت که خدا ا ده فرمان را بر روی آنها نگاشته بود. بر بالای صندوق عهد که پوشش صندوق مقدس را تشکیل می داد تخت رحمت، قطعه ای ساخته شده با مهارتی باشکوه و دو کروبی از ط ی خالص در دو انتهای آن بود. در این اتاق حضور ا الهی در ابری از ج ل بین دو کروبی ظاهر می گشت. اNA 396.2

پس از استقرار یهودیان در کنعان معبد سلیمان جانشین خیمه عبادت شد گرچه ساختمانی دائمی و در ابعادی بزرگتر بود ولی به همان خصوصیات و اسباب تجهیز شده بود. معبد به این شکل وجود داشت جز در دوران دانیال که آسیب دیده بود و تا انهدام آن به دست رومی ها در سال ۷۰ می دی. ا این تنها معبد موجود بر روی زمین است که کتاب مقدس در مورد آن اطلاعاتی را ارائه می دهد. پولس این مکان را معبد عهد نخست خواند. ولی آیا عهد جدید معبد نداشت؟NA 396.3

با مراجعه به رساله عبرانیان جویندگان حقیقت دریافتند که وجود معبد دوم و یا معبد عهد جدید در گفتار پولس بطور سربسته نقل شده است: « عهد نخست، قوانینی برای عبادت خدا داشت و نیز از معبد زمینی برخوردار بود؛ » و استفاده از کلمه « نیز » مشخص می کند که پولس قب ا به این معبد اشاره کرده بود. با مراجعه به آغاز فصل پیش آنان چنین می خوانند: « خلاصه کلام در آنچه می گوییم این است که ما چنین کاهن اعظمی داریم که بر جانب راست تختِ مقام کبریا در آسمان نشسته و خدمتگزار مکان اقدس یعنی آن خیمۀ حقیقی است که خداوند بر پا کرده و نه انسان. » رساله به عبرانیان فصل ۸ آیه های ۱ و ۲.NA 396.4

در اینجاست که معبد عهد جدید آشکار گردیده است. معبد عهد نخست به دست انسان و توسط موسی برپا شد ولی دومی به دست خداوند و نه انسان. در آن معبد کاهنان دنیوی خدمتشان را انجام می دادند: در این یکی مسیح کاهن اعظم ما به دست راست خدا خدمت می نماید. یک معبد بر روی زمین بود و دیگری در آسمان است.NA 397.1

اضافه بر این معبد ساخته شده به دست موسی مطابق طرحی ساخته شد. خداوند او را راهنمایی نمود: « این مسکن و تمام اسباب آن را درست مطابق طرحی که به تو نشان خواهم داد، بسازید؛ » و دوباره دستور داده شد، « آگاه باش که این همه را مطابق طرحی بسازی که در کوه به تو نشان داده شد. » سفر خروج فصل ۲۵ آیه های و ۴۰ . و پولس می گوید که ۹ خیمه نخست « مثالی است برای زمان حاضر که در آن، هدایا و قربانی ها تقدیم می شد؛ » و اینکه اماکن مقدس آن « شبیه چیزهای آسمانی » بودند و کاهنانی که بنا بر شریعت هدایا تقدیم می کردند « تنها شبیه و سایۀ چیزهای آسمانی » خدمت می کردند؛ و اینکه « مسیح به معبدی داخل نشد که ساختۀ دست بشر و تنها شبیه معبد حقیقی باشد، بلکه به خودِ آسمان داخل شد تا اکنون به نمایندگی از ما در حضور خدا ظاهر شود. » رساله به عبرانیان فصل آیه های و ۲۳ ؛ فصل ۸ آیه ۵ و فصل آیه ۹ ۹ ۹ .۲۴NA 397.2

معبد آسمانی که در آن مسیح در قبال ما خدمت می کند مکان عظیم اصلی است که موسی معبد زمینی را مطابق آن نمونه بنا نمود. خدا روح خویش را بر سازندگان معبد زمینی قرار داد. مهارت هنری به کار برده شده در ساختمان آن تجلی حکمت الهی بود. دیوارها ظاهری چون ط ی یکپارچه داشتند که ا نور چراغدان طلایی هفت شاخه را به همه جهت منعکس می نمودند. میز نان حضور و مذبح بخور چون ط ی پرداخت شده می درخشیدند. پرده های ا مجلل که سقف خیمه را تشکیل میداد بافته شده با تصاویری از فرشتگان به رنگهای آبی و ارغوانی و بنفش به زیبایی صحنه می افزودند. و پس پرده دوم ج ل مقدس، جلوه دیدنی ج ل خداوند بود که هیچ کس جز کاهن اعظم ا ا نمی توانست وارد آن گردد و زنده بماند.NA 397.3

شکوه بی نظیر خیمه عبادت زمینی در نظر انسانها ج ل معبد آسمانی را ا که در آن طلایه دار ما مسیح در برابر تخت خدا برایمان میانجی گری می کند به ظهور می رساند. جای سکونت شاه شاهان که هزاران هزار خدمتش می کنند و کُرورها کُرور به حضورش می ایستند )دانیال فصل ۷ آیه ۱۰ (؛ آن معبد مملو از ج ل تخت ابدی شد که سَرافین ها محافظان درخشان آن با صورت ا های پوشیده خویش در حین پرستش می توانستند در مجلل ترین ساختمان ساخته شده به دست بشر بدون انعکاسی ناچیز از ج ل و عظمت آن بیابند. ا با این وجود حقایق مهم درباره معبد آسمانی و کار بزرگی که در آن برای نجات بشر انجام می گرفت بوسیله معبد زمینی و خدمات آن تعلیم داده شد.NA 397.4

مکان های مقدس معبد در آسمان توسط دو اتاق معبد زمینی به نمایش گذاشته می شوند. وقتی یوحنای رسول در رویا نظری به معبد خدا در آسمان انداخت در آنجا « پیشاپیش تخت، هفت مشعلِ مشتعل » را دید. مکاشفه فصل ۴ آیه ۵. او فرشته ای دید « که بخورسوزی از ط با خود داشت و پیش ا مذبح ایستاد. به او بخور بسیار داده شد تا آن را با دعاهای همۀ مقدسین بر مذبح طلاییِ پیش تخت تقدیم کند. » مکاشفه فصل ۸ آیه ۳. در اینجا به نبی اجازه داده شد تا اتاق نخست معبد آسمانی را ببیند و آنجا « هفت مشعلِ مشتعل » و « مذبح طلایی » که در معبد زمینی با چراغدان و مذبح بخور نشان داده شده بود ببیند. دوباره « معبد خدا در آسمان گشوده شد » )مکاشفه فصل ۱۱ آیه ۱( و او نظری به پس پرده داخلی بر قُدس الاقداس ۹ انداخت. او در آنجا « صندوق عهد او » را مشاهده نمود که نماد صندوق مقدس ساخته شده بدست موسی برای نگهداشتن احکام خدا بود.NA 398.1

بدین ترتیب آنانی که این موضوع را مطالعه می نمودند شواهد غیر قابل انکاری از وجود معبد آسمانی یافتند. موسی معبد زمینی را مطابق طرحی که به او نشان داده شده بود بنا نمود. پولس تعلیم میدهد که طرح از روی معبد حقیقی بود که در آسمان است و یوحنا نیز شهادت میدهد که آن را در آسمان دیده است.NA 398.2

در معبد آسمانی محل سکونت خدا، تخت او در عدالت و داوری مستقر گشته است. در قدس الاقداس احکام او یعنی معیار کل حقیقت که همه بشریت بوسیله آن آزمایش می شوند موجود است. صندوقی که حامل الواح احکام است با تخت رحمت پوشیده می شود که در برابرش مسیح خون خود را در قبال گنهکاران ارائه می نماید. این نماد وحدت عدالت و رحمت در نقشه نجات بشر است. این وحدت حکمت سرمدی به تنهایی می توانست چاره جوید و قدرت بیکران به نتیجه برساند؛ و آن وحدتی است که تمام آسمان را در حیرت و تمجید فرو می برد. کروبیانَ معبد زمینی که محترمانه بر تخت رحمت می نگریستند نماد توجهی بود که لشکریان آسمان به کار نجات دارند. این راز رحمت همان چیزی است که فرشتگان مشتاقند ببینند که خدا می تواند عادل باشد در حالیکه گنهکار پیشمان را تبرئه می کند و رابطه خود با نسل ساقط در گناه را تجدید می نماید و اینکه مسیح می توانست خود را خوار کند تا عده بی شماری را از ورطه نابودی نجات دهد و ایشان را با ردای پاک عدالت خویش بپوشاند تا با فرشتگانی که هرگز سقوط نکرده اند متحد شده و برای ابد در حضور خدا زندگی کنند.NA 398.3

کار مسیح در نقش میانجی بشر در نبوت زیبای زکریای نبی ارائه شده است که می گوید: « مردی که نامش شاخه است،... او معبد خداوند را بنا خواهد کرد و از ج ل ملوکانه برخوردار خواهد شد و بر تخت او نشسته، ا فرمان خواهد راند؛ و کاهنی نیز بر تخت او خواهد بود و میان آن دو مشورت صلح آمیز برقرار خواهد بود. » زکریا فصل آیه های ۱۲ و ۶ .۱۳NA 399.1

« او معبد خداوند را بنا خواهد کرد. » مسیح با قربانی شدن و شفاعتش هم اساس و هم بنا کننده کلیسای خداست. پولس رسول به او چنین اشاره کرده می گوید: « سنگ زاویه که در او تمامی این بنا به هم می پیوندد و به صورت معبدی مقدّس در خداوند بر پا می شود؛ و در او شما نیز با هم بنا می شوید تا به صورت مسکنی درآیید که خدا به واسطۀ روحش در آن ساکن است. » رساله به افسسیان فصل ۲ آیه های ۲۰ تا ۲۲ .NA 399.2

« او از ج ل ملوکانه برخوردار خواهد شد. » ج ل نجات نسل ساقط بشر ا ا به مسیح تعلق دارد. در همه اعصار ابدیت سرود نجات یافتگان « بر او که ما را محبت می کند و با خون خود ما را از گناهان مان رهانید، ... بر او ج ل و ا قدرت باد، تا ابد. آمین! » خواهد بود. مکاشفه فصل ۱ آیه های ۵ و .۶NA 399.3

او « بر تخت پدر نشسته، فرمان خواهد راند؛ و کاهنی نیز بر تخت او خواهد بود. » نه اکنون « بر تخت پر شکوه خود » چرا که ملکوت ج ل هنوز ا مستقر نگشته است. تا زمانی که کارش بعنوان میانجی تمام نشده خدا « تخت پادشاهی پدرش داوود را به او عطا » نخواهد فرمود، پادشاهی که « هرگز در آن زوالی نخواهد بود. » انجیل لوقا فصل یک آیه های ۳۲ و ۳۳ . مسیح اکنون به عنوان کاهن همراه با پدر بر تخت او نشسته است. مکاشفه فصل ۳ آیه ۲۱ . بر آن تخت همراه با آنکه ابدی و قائم به وجود ازلی خود است کسی نشسته که « رنج های ما بود که او بر خود گرفت و دردهای ما بود که او حمل کرد، » کسی است که « از هر حیث همچون ما وسوسه شده است، بدون اینکه گناه کند » تا « قادر باشد آنان را که آزموده می شوند، یاری رساند. « » امّا اگر کسی گناهی کرد، شفیعی نزد پدر داریم. » اشعیا فصل ۵۳ آیه ۴؛ رساله به عبرانیان فصل ۴ آیه ۱۵ و فصل ۲ آیه ۱۸ و نامه اول یوحنا فصل ۲ آیه ۱. شفاعت او به خاطر بدن شکافته و شکسته و بدون عیب اوست. دست های مجروح، پهلوی شکافته، پاهای صدمه دیده برای انسان ساقط که نجاتش با چنین قیمت بی حد و حصری بدست آمده دادخواهی می کند.NA 399.4

« و میان آن دو شواری صلح برقرار خواهد بود. » محبت پدر نه کمتر از محبت پسر اساس رستگاری برای نسل گمگشته است. عیسی قبل از ترک شاگردان گفت: « به شما نمی گویم که من از جانب شما از پدر خواهم خواست، چرا که پدر خودْ شما را دوست می دارد. » انجیل یوحنا فصل ۱ آیه های ۲ و ۲۷ . خدا « در مسیح جهان را با خود آشتی داد. » رساله ۶ ۶ دوم به قرنتیان فصل ۵ آیه ۱. و در خدمت معبد آسمانی « میان آن دو ۹ شورای صلح برقرار خواهد بود. « » خدا جهان را آنقدر محبت کرد که پسر یگانۀ خود را داد تا هر که به او ایمان آوَرَد ه ک نگردد، بلکه حیات جاویدان ا یابد. » انجیل یوحنا فصل ۳ آیه ۶ .۱NA 400.1

این سوال که معبد چیست؟ در کتاب مقدس بوضوح جواب داده شده است. کلمه « معبد » یا هیکل همانطور که در کتاب مقدس بکار رفته در درجه نخست به خیمه عبادت ساخته شده بدست موسی مطابق الگوی آسمانی و در درجه دوم به « خیمه حقیقی » در آسمان که معبد زمینی به آن اشاره دارد مربوط می شود. با مرگ مسیح خدمت نمادین پایان یافت. « خیمه حقیقی » در آسمان معبد عهد جدید است؛ و همانطور که نبوت فصل ۸ آیه ۱۴ کتاب دانیال در این دوره و عصر تحقق می یابد معبدی که به آن اشاره می کند باید معبد عهد جدید باشد. در پایان ۲۳۰۰ روز در سال ۱۸۴۴ معبدی بر روی زمین برای قرنه ای متمادی وجود نداشت. بنابراین نبوت « تا دو هزار و سیصد شام و صبح؛ آنگاه معبد تطهیر خواهد شد » بدون شک به معبد آسمانی اشاره می کند.NA 400.2

ولی سوال بسیار مهمی بدون پاسخ باقیمانده است: منظور از تطهیر معبد چیست؟ اینکه چنین مراسمی در مورد معبد زمینی وجود داشت در کتب عهد قدیم قید شده است. ولی آیا ممکن است چیزی در آسمان احتیاج به تطهیر داشته باشد؟ در فصل رساله به عبرانیان تطهیر معبد زمینی و آسمانی بوضوح ۹ تعلیم داده شده است. « تقریباً همه چیز به وسیلۀ خون پاک می شود و بدون ریختن خون، آمرزشی نیست. پس می بایست شبیه چیزهای آسمانی با این قربانی ها )خون حیوانات( پاک شود، امّا اصل آنها با قربانی هایی بهتر از اینها » )رساله به عبرانیان فصل آیه های ۲۲ و ۲۳ ( حتی به خون پُر بهای مسیح. ۹NA 400.3

تطهیر در خدمت نمادین و حقیقی باید توسط خون صورت بگیرد: در مورد قبلی خون حیوانات و در مورد دوم خون مسیح. پولس دلیل لزوم انجام تطهیر توسط خون را اینچنین توضیح می دهد که بدون ریختن خون آمرزشی نیست. آمرزش و یا کنار گذاشتن گناه کاری است که باید انجام پذیرد. ولی چگونه گناه با معبد آسمانی و زمینی ارتباط پیدا می کند؟ با اشاره به خدمت نمادین است که این موضع قابل درک میشود؛ زیرا کاهنانی که بر زمین مراسم را بجا می آوردند « تنها شبیه و سایۀ چیزهای آسمانی » را خدمت می کردند. رساله به عبرانیان فصل ۸ آیه ۵.NA 401.1

خدمت در معبد زمینی شامل دو قسمت بود: کاهنان روزانه در قدس خدمت می نمودند در حالیکه کاهن اعظم یکبار در سال کار مخصوص کفاره در قدس الاقداس برای تطهیر معبد را انجام می داد. روزانه گناهکار توبه کننده هدیه اش را به در خیمه عبادت می آورد و دست بر سر قربانی گذاشته و گناهان خود را اعتراف می نمود و بدین ترتیب آنها را از خود به قربانی بی گناه منتقل می نمود. آنگاه حیوان کشته می شد. رسول می گوید: « بدون ریختن خون » آمرزشی برای گناه نیست. « زیرا حیات هر جاندار در خون است. » سفر لاویان فصل ۱۷ آیه ۱۱ . قانون نقض شده ی خدا جان گناهکار را می طلبید. این خون که نماد جان از دست رفته گناهکار است و گناهش را قربانی حمل می نماید توسط کاهن به قُدس برده می شد تا در برابر پرده که پشت سر آن صندوق حاوی ده فرمانی که گناهکار آنرا نقض نموده بود پاشیده شود. با این مراسم گناه توسط خون به معبد منتقل می شد. در بعضی موارد خون به معبد منتقل نمی شد بلکه گوشت قربانی طبق دستور موسی به پسران هارون داده می شد با گفتن: « خدا آن را به شما داده تا تقصیر جماعت را برگیرید » می باید توسط کاهن خورده می شد. کتاب لاویان فصل ۱۰ آیه ۱۷ . در هر دو رسم نماد انتقال گناه از گناهکار توبه گرا به معبد بود.NA 401.2

این بود نوع مراسمی که روزانه در طی سال انجام می گرفت. گناهان بنی اسرائیل بدین وسیله به معبد منتقل می گشت و انجام یک کار خاص برای پاک کردن آنان ضروری می بود. خدا دستور داد تا کفاره ای برای هر یک از دو اتاق مقدس انجام گیرد. « بدین گونه برای معبد کفّاره به جا خواهد آورد، به جهت ناپاکی های قوم اسرائیل و نافرمانی هایشان، یعنی برای تمامی گناهان آنها. آری، او برای خیمۀ ملاقات که با ایشان در میان ناپاکی هایشان ساکن است، چنین به عمل خواهد آورد. » کفاره ای همچنین باید برای مذبح انجام گیرد « تا آن را از ناپاکی های بنی اسرائیل تطهیر کرده، تقدیس نماید. » کتاب لاویان فصل ۱ آیه های ۱ و ۹ ۶ ۶ .۱NA 402.1

یک بار در سال در روز بزرگ کفاره کاهن اعظم برای تطهیر معبد وارد قدس الاقداس می شد. کاری که آنجا انجام می شد خدمت سالیانه را کامل می کرد. در روز کفاره دو بزغاله را به در معبد می آوردند و بر آنها قرعه می افکندند « یک قرعه برای خداوند و دیگری برای عَزازیل. » آیه ۸. بزی را که قرعه ی خداوند بر آن می افتاد می بایست به عنوان قربانی گناه مردم ذبح می شد و کاهن خونش را داخل قدس الاقداس بر روی تخت رحمت و در برابر تخت رحمت می پاشید. خون همچنین می بایست بر مذبح بخور که در برابر پرده قرار داشت پاشیده می شد.NA 402.2

« هارون دو دست خود را بر سر بز زنده بنهد و بر آن به تمامی تقصیرات بنی اسرائیل و همۀ نافرمانی هایشان، یعنی به تمامی گناهان آنها اعتراف کند. او این همه را بر سر بز بگذارد و بز را به دست شخصی قابل، به بیابان روانه سازد. بز همۀ تقصیرات ایشان را بر خود به جایی دورافتاده خواهد برد. » آیه های ۲۱ و ۲۲ . بز عَزازیل دیگر وارد اردوگاه بنی اسرائیل نمی شد و شخصی که بز را به صحرا روانه کرده بود می بایست قبل از ورود به اردوگاه خود و لباس هایش را بشوید.NA 402.3

تمام مراسم چنان طراحی شده بود تا قدوسیت خدا و اکراه او از گناه در ذهن مردم نقش ببندد و ع وه بر آن به ایشان ثابت کند که نمی توانند با ا گناه تماس داشته باشند بدون اینکه به آن آلوده شوند. از هر شخصی انتظار می رفت تا زمانی که این کار کفاره ادامه داشت جان خود را رنجور سازد. همه کسب و کارها کنار گذاشته می شدند و تمامی جماعت بنی اسرائیل می بایست آن روز را با فروتنی از صمیم قلب در حضور خدا همراه با دعا و روزه و تفحص قلب بگذرانند.NA 402.4

حقایق مهمی در خصوص کفاره توسط این مراسم نمادین آموخته می شد. جایگزینی به جای فرد گناهکار پذیرفته می شد؛ ولی گناه بوسیله خون قربانی از بین نمی رفت. وسیله ای فراهم می گشت که گناه به معبد منتقل گردد. گناهکار با تقدیم خون اقتدار احکام را تصدیق و خطای خود را در نافرمانی اعتراف و علاقه خود را به آمرزش گناه توسط ایمان به ظهور نجات دهنده آینده آشکار می نمود؛ ولی با این حال از محکومیت احکام بطور کامل آزاد نشده بود. در روز کفاره کاهن اعظم با دریافت قربانی از مردم همراه با خون قربانی به قدس الاقداس داخل می شد و آن را بر تخت رحمت، مستقیم فوق احکام می پاشید تا رضایت مطالبات آن را ارضاء نماید. سپس در نقش میانجی گناهان را بر خود گرفته از قُدس خارج می نمود. دست های خود را بر سر بز عَزازیل گذاشته همه این گناهان را اعتراف می نمود و تمثیل وار آنان را از خود به بز منتقل می نمود. آنگاه بز گناهان را با خود می گرفت و آن گناهان برای همیشه از مردم جدا شده در نظر گرفته می شدند.NA 403.1

خدمتی که انجام می گرفت « تنها شبیه و سایۀ چیزهای آسمانی » بود؛ و آنچه که به عنوان نمونه در خدمت معبد زمینی انجام می گرفت در واقع انجام خدمت در معبد آسمانی است. نجات دهنده مان پس از صعود به آسمان کارش را به عنوان کاهن اعظم ما شروع نمود. پولس می گوید: « مسیح به محرابگاهی داخل نشد که ساختۀ دست بشر و تنها شبیه محرابگاه حقیقی باشد، بلکه به خودِ آسمان داخل شد تا اکنون به نمایندگی از ما در حضور خدا ظاهر شود. » رساله به عبرانیان فصل آیه ۹ .۲۴NA 403.2

خدمت کاهن در طی سال در اتاق اول معبد « قدس درون حجاب » که درب معبد را تشکیل می داد و قدس را از صحن بیرونی جدا می نمود نماینده خدمتی است که مسیح در صعودش به آسمان شروع نمود. کار کاهن در خدمت روزانه این بود که خون قربانی گناه و همچنین بخوری را که با دعاهای بنی اسرائیل صعود می نمود به حضور خدا ارائه دهد. به همین ترتیب مسیح خون خود را با التماس در قبال گناهکاران عرضه کرد و همچنین دعاهای مومنین نادم را با رایحه ی گرانبهای عدالت خویش به حضور خدا ارائه می نماید. این بود کار خدمت در اتاق اول معبد آسمانی.NA 403.3

آنجاست که ایمان شاگردانش مسیح را تعقیب نمود موقعی که در برابر دیدگانشان به آسمان صعود نمود. در آن است که ایمانشان متمرکز شد، پولس چنین گفت: « این امید، به منزلۀ لنگری محکم و ایمن برای جان ماست، امیدی که به محرابِ درون حجاب راه می یابد؛ جایی که عیسی چون پیشرو ما و به نمایندگی از ما، داخل شد؛ همان که جاودانه کاهن اعظم شده است. « » به خون بزها و گوساله ها داخل نشد، بلکه یک بار برای همیشه به خون خود به قُدس الاقداس داخل شد و رهایی ابدی را حاصل کرد. » رساله به عبرانیان فصل آیه های ۱ و ۲۰ و فصل آیه ۹ ۹ ۶ .۱۲NA 404.1

این کار خدمت برای هجده قرن در اتاق اول ادامه داشت. خون مسیح در قبال ایمانداران نادم تقاضای آمرزش می نمود و آمرزش و پذیرش آنها را از پدر دریافت می نمود ولی گناهان ایشان کماکان در دفاتر نوشته باقی می ماند. همچنانکه در خدمت نمادین یک کار کفاره در خاتمه هر سال وجود داشت بدین سان قبل از تکمیل کار مسیح برای نجات بشر کار کفاره ای برای از بین بردن گناهان از معبد وجود دارد. این خدمتی است که با اختتام پایان ۲۳۰۰ روز شروع شد. در آن تاریخ طبق پیشگویی دانیال نبی، کاهن اعظم ما به قدس الاقداس داخل شد تا بخش نهایی کار هیبت آور خود را برای تطهیر معبد انجام دهد.NA 404.2

همان طور که در قدیم گناهان مردم با ایمان بر قربانی گناه قرار می گرفت و بواسطه خون آن به شکل نمادین به معبد زمینی منتقل می گشت در عهد جدید نیز گناهان فرد توبه کار با ایمان بر مسیح قرار می گیرد و در واقع به معبد آسمانی منتقل می گردد؛ و همانطور که تطهیر نمادین معبد زمینی با از بین بردن گناهانی که معبد را آلوده ساخته بود تکمیل می شد در واقع تطهیر معبد آسمانی نیز با از بین بردن و یا زدودن گناهانی که در دفاتر ثبت شده اند کامل می گردد. ولی قبل از اینکه این امر انجام گیرد احتیاج به بررسی دفاتر ثبت شده است تا مشخص شود چه کسانی توسط توبه از گناهان و ایمان به مسیح مستحق مزایای کفاره او هستند. بنابراین تطهیر معبد مستلزم کار بازجویی کار داوری است. این کار باید پیش از بازگشت مسیح برای نجات قومش انجام شود زیرا وقتی که بازگردد پاداشش با اوست تا به هر کس بر حسب اعمالش جزا دهد. مکاشفه فصل ۲۲ آیه ۱۲ .NA 404.3

بدین ترتیب آنانی که نور کلام نبوی را پیروی نمودند دیدند که مسیح به جای برگشت به زمین در خاتمه ۲۳۰۰ روز در سال ۱۸۴۴ داخل قدس الاقداس معبد آسمانی شد تا کار پایانی کفاره مقدم بر برگشتش را انجام دهد.NA 405.1

همچنین دیده شد در حالی که قربانی گناه اشاره به مسیح به عنوان قربانی می نمود و کاهن اعظم نقش منجی را ایفا می کرد، بز عَزازیل نماد شیطانی بود که مؤلف گناه است و گناهان توبه کاران واقعی سرانجام بر او قرار خواهد گرفت. وقتی کاهن اعظم بواسطه فضیلت خون قربانی گناه گناهان را از معبد خارج می نمود آنان را بر بز عَزازیل قرار می داد. وقتی مسیح به فضیلت خونش گناهان قوم خود را در پایان خدمتش از معبد آسمانی خارج می کند او آنان را بر شیطان قرار خواهد داد که در اجرای داوری باید قصاص نهایی را بپردازد. بز عَزازیل به بیابان فرستاده می شد تا دیگر هرگز به اردوگاه بنی اسرائیل برنگردد. بدین ترتیب شیطان نیز برای همیشه از حضور خدا و قومش اخراج و در نابودی نهایی گناه و گناهکاران از صحنه هستی محو خواهد شد.NA 405.2