Musimy zawsze polegać na Bogu — 3 kwiecień

“Przez wiarę opuścił Egipt, nie uląkłszy się gniewu królewskiego; trzymał się bowiem tego, który jest niewidzialny, jak gdyby go widział”. Hebrajczyków 11,27.TC 100.1

Mojżesz był dzieckiem Bożym, wybranym do szczególnego dzieła. Będąc przybranym synem córki faraona, był otaczany wielkim szacunkiem na dworze królewskim. Jako wnuk króla był wywyższany i sławiony przez wszystkich ponad miarę. Wszyscy widzieli w nim następcę tronu.TC 100.2

Mojżesz był człowiekiem o nieprzeciętnej inteligencji, a Bóg w swej opatrzności umieścił go tam, gdzie mógł zdobyć wiedzę i przygotowanie do wielkiego dzieła. Został wszechstronnie wykształcony jako wódz. Kiedy wyruszał do walki, odnosił zwycięstwo za zwycięstwem, a po powrocie z bitwy cała armia wznosiła hymny pochwalne na jego cześć.TC 100.3

Pomimo tego Mojżesz stale pamiętał, że przez jego ręce Bóg wyzwoli dzieci Izraela. Ponieważ jednak kształcił się wśród Egipcjan, w służbie faraona, jego umysł został tak ukształtowany, iż nie nadawał się do wspaniałego dzieła, jakie miał wykonać. Ta jego słabość objawiła się wówczas, gdy odwiedził swoich braci i zabił Egipcjanina, który pastwił się nad Hebrajczykiem. Mojżesz wziął sprawę w swoje ręce i samowolnie powziął decyzję odebrania życia oprawcy. (...)TC 100.4

Aby Mojżesz mógł być przygotowany do wyznaczonego dzieła, Bóg Niebios odłączył go od środowiska, w którym dotychczas żył. Mojżesz wstąpił do innej szkoły — szkoły Opatrzności. Wtedy w życiu i w codziennych zajęciach Mojżesza zaszła radykalna zmiana! (...)TC 100.5

Patrząc na to doświadczenie z ludzkiego punktu widzenia postronni obserwatorzy mogliby ogłosić spektakularny upadek Mojżesza. Zamiast temu wyuczonemu wodzowi, który uważał, że jest w pełni przygotowany do wyznaczonego mu dzieła, pozwolić uczynić to, co zostało mu przepowiedziane, Pan posłał go w góry, by nauczył się tego, co mogło go uczynić wodzem Izraela. (...)TC 100.6

Bóg postanowił, by Mojżesz w odosobnieniu nauczył się polegać na Nim, nauczył się z Nim rozmawiać i ufać Mu. (...) Każdy musi mieć w tej kwestii indywidualne doświadczenie. Zawsze powinniśmy uczyć się tego, czego Opatrzność pragnie nas nauczyć. (...) Jeśli polegamy na innych ludziach licząc na ich wsparcie i polegając na ich pomocy, nie poznamy naszej siły, gdyż nie potrafimy samodzielnie trzymać się Boga jako naszego Pomocnika. Kiedy znajdujemy się w sytuacjach, w których nie możemy liczyć na nikogo z ludzi, wówczas nasza wiara umacnia się na naszej jedynej podporze — nieskończonym Bogu. — Manuscript 36, 1885.TC 100.7