Kafli 5—Kristur réttlœti okkar

„Ef vér játum syndir vorar, þá er hann trúr og réttlátur, svo að hann fyrirgefur oss syndirnar og hreinsar oss af öllu ranglæti.”b 1. Jóh. 1, 9.BS 50.1

Guð krefst þess, að við játum syndir okkar og auðmýkjum hjörtu okkar fyrir honum, en á sama tíma ættum við að hafa tiltrú á hann sem blíðan föður, sem yfirgefur eigi þá, sem setja traust sitt til hans. Mörg okkar ganga eftir skoðun, en ekki eftir trú. Við trúum því, sem séð verður, en metum eigi þau dýrmætu fyrirheit, sem eru okkur gefin í orði Guðs. Samt getum við ekki vanheiðrað Guð á áþreifanlegri hátt en með því að sýna, að við vantreystum því, sem hann segir og efum það, að hann sé einlægur í samskiptum sínum við okkur eða höldum jafnvel að hann blekki okkur.BS 50.2

Guð hættir ekki við okkur vegna synda okkar. Okkur kann að verða á og hryggja Anda hans, en er við iðrumst og komum til hans með sundurrifin hjörtu, mun hann ekki vísa okkur frá. Það þarf að víkja hindrunum úr vegi. Það hefur verið alið á röngum tilfinningum og það hefur verið hroki, sjálfbirgingsskapur, óþolinmæði og möglun. Allt þetta hefur aðskilið okkur frá Guði. Syndir verður að játa og verk náðarinnar verður að ganga dýpra niður í hjartað. Þeir, sem finnst þeir vera veikir og niðurbeygðir, geta orðið styrkir guðsmenn og gert göfugt verk fyrir meistarann. En þeir verða að vinna með háleitt sjónarmið í huga. Þeir mega ekki láta eigingjarnan tilgang hafa áhrif á sig.BS 50.3

Við verðum að nema í skóla Krists. Ekkert nema réttlæti hans getur gefið okkur aðgang að svo miklu sem einni af blessunum náðarsáttmálans. Lengi höfum við þráð þessar blessanir og reynt að öðlast þær, en eigi fengið, því að við höfum haft þá hugmynd, að við gætum gert eitthvað til að gera okkur verðug þeirra. Við höfum ekki litið í burtu frá okkur sjálfum og trúað, að Jesús væri lifandi frelsari. Við megum ekki halda, að okkar eigin náð og verðleikar muni bjarga okkur. Eina von okkar um hjálpræði er náð Jesú Krists. Þetta fyrirheit gefur Guð fyrir spámann sinn: „Hinn óguðlegi láti af breytni sinni og illvirkinn af vélráðum sínum og snúi sér til Drottins, þá mun hann miskunna honum, til Guðs vors, því að hann fyrirgefur ríkulega.” Jes. 55, 7. Við verðum að trúa fyrirheitinu eins og það kemur fyrir og eigi meðtaka tilfinningu í stað trúar. Þegar við treystum Guði fullkomlega, og byggjum á verðleikum Jesú sem frelsara, er fyrirgefur syndir, munum við fá alla þá hjálp, sem við getum óskað eftir.BS 50.4

Við lítum til okkar sjálfra eins og við hefðum kraft til að frelsa okkur, en Jesús dó fyrir okkur, af því við höfum engan kraft til að gera þetta. Í honum er von okkar, réttlæting okkar, réttlæti okkar. Við ættum ekki að örvænta og óttast það, að við eigum engan frelsara eða hann beri ekki til okkar hugsanir um náð. Einmitt nú er hann að framkvæma starf sitt fyrir okkur og býður hann okkur að koma til sín í hjálparleysi okkar og láta frelsast. Við vanheiðrum hann með vantrú okkar. Það er furðulegt, hvernig við komum fram við allra bezta vin okkar, hve litla tiltrú við sýnum honum, sem megnar að frelsa til fulls og hefur gefið okkur hvers konar vitnisburð um sinn mikla kærleika.BS 51.1

Búizt þið við því, bræður mínir, að verðleikar ykkar muni ávinna ykkur hylli Guðs og haldið þið, að þið verðið að vera lausir við synd, áður en þið getið treyst mætti hans til að frelsa? Ef þetta eru þau umbrot, sem eiga sér stað í huga ykkar, óttast ég, að þið öðlizt engan styrk, en missið að lokum kjarkinn.BS 51.2

Þegar Drottinn leyfði í eyðimörkinni eiturormum að stinga uppreisnargjarna Ísraelsmenn, var Móse sagt að lyfta upp eirormi og bjóða öllum særðum að líta til hans og lifa. En margir sáu eigi hjálp í þessu himinborna úrræði. Dánir og deyjandi menn voru allt umhverfis þá og þeir vissu, að örlög þeirra væru ráðin, ef ekki kæmi guðleg hjálp til. En þeir hörmuðu ben sín, kvalir sínar og vísan dauða, þar til þrótturinn var þrotinn og augun glansandi, á sama tíma sem þeir gætu hafa fengið tafarlausa lækningu.BS 51.3

„Og eins og Móse hóf upp höggorminn í eyðimörkinni”, þannig var manns-sonurinn „upphafinn, til þess að hver, sem trúir, hafi í samfélaginu við hann eilíft líf.” Ef syndir þínar eru þér meðvitaðar, skaltu ekki eyða öllum kröftunum til að harma þær, heldur skaltu líta og lifa. Jesús er eini frelsari okkar og þó að milljónir manna, sem þarfnast lækningar, muni hafna náðartilboði hans, mun enginn farast, sem treystir verðleikum hans. Um leið og við gerum okkur grein fyrir hjálparleysi okkar án Krists, megum við ekki missa kjarkinn. Við verðum að byggja á krossfestum og upprisnum frelsara. Veslings syndum særða, hugdapra sál, lít þú upp og lifðu. Við höfum orð Jesú fyrir því Hann mun frelsa alla þá, sem koma til hans.BS 51.4

Kom til Jesú og fá hvíld og frið. Þú getur hlotið blessunina strax núna. Satan segir, að þú sért umkomulaus og getir eigi blessað sjálfan þig. Satt er þáð, þú ert umkomulaus. En lyftu upp Jesú fyrir honum: „Ég á upprisinn frelsara. Á hann set ég traust mitt og hann mun aldrei leyfa, að ég lúti í lægra haldi. Í hans nafni sigra ég. Hann er réttlæti mitt og kóróna gleði minnar.” Engum finnist mál sitt vonlaust, því að það er það eigi. Þér kann að finnast þú vera syndugur og að úti sé um þig, en það er einmitt þess vegna, sem þú þarfnast frelsara. Ef þú hefur syndir, sem þarf að játa, skaltu ekki bíða með það. Augnablikin eru dýrmæt. „Ef við játum syndir vorar, þá er hann trúr og réttlátur, svo að hann fyrirgefur oss syndirnar og hreinsar oss af öllu ranglæti.” 1. Jóh. 1, 9. Þeir, sem hungrar og þyrstir eftir réttlætinu, munu saddir verða, af því að Jesús hefur lofað því Dýrmæti frelsari! Hann hefur opnað faðminn til að taka á móti okkur og hið mikla kærleikshjarta hans bíður þess að blessa okkur.BS 51.5

Svo lítur út sem sumum finnist þeir verði að vera til reynslu og verði að sanna það fyrir Drottni, að þeir hafi batnað, áður en þeir geti beðið um blessanir hans. En þessar kæru sálir geta beðið um blessanir hans strax nú. Þær verða að hafa náð hans, Anda Krists, til að hjálpa veikleika sínum, því að annars geta þeir ekki mótað kristilega lyndiseinkunn. Jesús hefur yndi af, að við komum til hans, rétt eins og við erum — syndug, umkomulaus, ósjálfstæð.BS 52.1

Bæði iðrun og fyrirgefning eru gjafir Guðs fyrir Krist. Það er fyrir áhrif Heilags anda, að við sannfærumst um synd og finnum þörf á fyrirgefningu. Engum er fyrirgefið, nema þeim, sem iðrast, en það er náð Guðs, sem gerir hjartað iðrandi. Hann þekkir alla veikleika okkar og hverflyndi og hann mun hjálpa okkur.BS 52.2

Sumum, sem koma til Guðs í iðrun og játningu og trúa jafnvel, að syndir þeirra séu fyrirgefnar, er áfátt í því að biðja um fyrirheit Guðs sem skyldi. Þeir sjá eigi, að Jesús er frelsari, sem ætíð er nálægur og eru eigi fúsir til að fela honum að hafa umsjá með sálum sínum, byggja á honum að fullkomna verk náðarinnar, sem hafið er í hjörtum þeirra. Á sama tíma og þeir halda, að þeir séu að fela sig Guði, er mikið um sjálfstraust. Það eru til einlægar sálir, sem treysta sumpart á sig og sumpart á Guð. Þetta fólk lítur eigi til Guðs, til þess að hann varðveiti það með krafti sínum, heldur byggir það á því að vera vakandi gegn synd og því að framkvæma ákveðnar skyldur í þeim tilgangi að hann veiti þeim viðtöku. Það eru ekki neinir sigrar í slíkri trú. Slíkir erfiða til einskis, sál þeirra er felld í varanlegan fjötur og finnur eigi hvíld, þar til byrðar hennar verða lagðar að fótum Jesú.BS 52.3

Þörf er á því að vera stöðugt vakandi og sýna einlæga og ástríka helgun. En slíkt kemur sem eðlileg afleiðing þess, að sálin er varðveitt af krafti Guðs fyrir trú. Við getum ekkert gert, alls ekkert, til að ávinna okkur hylli Guðs. Við megum alls ekki treysta á sjálf okkur eða okkar góðverk. En er við komum til Krists sem villuráfandi, syndugar mannverur, getum við fundið hvíld í kærleika hans. Guð mun veita viðtöku hverjum þeim, sem kemur til hans og treystir algerlega á verðleika hins krossfesta frelsara. Kærleikurinn sprettur upp í hjartanu. Má vera að tilfinningarnar séu eigi spenntar upp í sjöunda himin, en það er stöðugt, friðsælt traust. Hver byrði er léttbær, því að okið, sem Kristur leggur á, er indælt. Skylduverkin verða unaður og fórnirnar ánægja. Sá stígur, sem áður virtist myrkri hulinn, verður nú bjartur af geislum réttlætissólarinnar. Þetta er að ganga í ljósinu eins og Kristur er í ljósinu.^{12TT, bls.91-96.}BS 52.4