Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
Wybrane poselstwa III - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Część 6 — Nauczanie — szkoła kościelna, a uniwersytety świata

    Wprowadzenie

    W 1902 r. społeczność otaczająca sanatorium St. Helena, społeczność, w której Ellen White zamieszkiwała od 1901 roku do swojej śmierci, była obsługiwana przez jednopokojową szkołę publiczną w Crystal Springs. Zajęcia prowadził pan Anthony — oddany nauczyciel będący adwentystą dnia siódmego.WP3 184.1

    Na przełomie wieków adwentyści dnia siódmego w niektórych częściach Stanów Zjednoczonych, w dużej mierze na skutek rady Ellen White, właśnie skłaniali się do zakładania szkół kościelnych dla dzieci w wieku szkoły podstawowej. O godzinie 6 rano w poniedziałek 14 lipca 1902 r. Ellen White zwróciła się do członków zboru w sanatorium, namawiając ich do założenia szkoły kościelnej i jako zachętę zaproponowała przekazanie do użytku na ten projekt pobliskiej części swojej ziemi w Elmshaven. Fragmenty z tego będącego na czasie przemówienia, jakie wygłosiła, rozpoczynają tę część.WP3 184.2

    Zbór w sanatorium przyjął propozycję Ellen White, lecz gdy szkoła została otwarta jesienią, nie dokonano zaopatrzenia dla małych dzieci, ponieważ wnioskowano, że te będące w wieku poniżej ośmiu czy dziesięciu lat powinny być nauczane w domu zgodnie z przekazanym wcześniej pouczeniem Ellen White.WP3 184.3

    Nie wszyscy rodzice byli przygotowani, by stawić czoło ideałowi, który przedstawiła ona w swoich wcześniejszych pismach, a to pozostawiło sporo dzieci, by dryfowały bez dyscypliny czy właściwego szkolenia w czasie swoich dziecinnych łat. Tym czynnikiem odstraszającym od dokonywania ze strony kościoła zaopatrzenia dla młodszych dzieci była często cytowana wypowiedź E. G. White napisana w 1872 r., że “rodzice powinni być jedynymi nauczycielami swoich dzieci, dopóki nie osiągną one wieku ośmiu czy dziesięciu lat”. — Testimonies for the Church III, 137.WP3 184.4

    Wydawało się, że istniał wyraźny podział zdań ze strony urzędników kościelnych i członków w tej ważnej kwestii.WP3 184.5

    Z upływem czasu zarząd szkoły kościełnej umówił się na rozmowę z Ellen White w jej domu wczesnym rankiem w czwartek 14 stycznia 1904 r., aby omówić kwestię wieku uczęszczania do szkoły i odpowiedzialności Kościoła za nauczanie małych dzieci. W. C. White uważał, Że to spotkanie do pewnego stopnia było punktem zwrotnym, który miał ustalić pewien wzór dla innych szkól kościelnych w kraju.WP3 184.6

    Ellen White z wyprzedzeniem została poinformowana o sprawie, która miała być omawiana, a więc była przygotowana, by rozmawiać w tej kwestii w kilku jej aspektach. Sporządzono protokoły spotkania i ich kopię wprowadzono do ogólnej kartoteki dokumentów w piwnicy Elmshaven. Jednakie przez jakieś niedopatrzenie żadna kopia nie została umieszczona w formalnej kartotece listów i manuskryptów E. G. White. Jako protokoły spotkania zarządu szkoły stracono je z oczu na wiele lat. W 1975 r. w czasie gruntownych poszukiwań wszelkich materiałów odnoszących się do wczesnego szkolenia dzieci, protokoły tej pouczającej rozmowy wyszły na światło 24 kwietnia 1975 r. i zostały w pełni opublikowane w The Review and Herald, 24 kwiecień 1975, (obecnie “Adventist Review”).WP3 185.1

    Krótkie fragmenty apelu o szkołę kościelną z roku 1902 i ta część protokołów zarządu z 14 stycznia 1904 r., która odnosi się bezpośrednio do odpowiedniego wieku szkolnego dla dzieci adwentystycznych rodziców, zostały przedstawione w rozdziałach 23 i 24.WP3 185.2

    Rozdział 25 łączy kilka różnych wybranych wypowiedzi pod tytułem “Ogólne zasady przewodnie”.WP3 185.3

    W 1887 r. Ellen White zasugerowała w Testimonies for the Church V, 583.584, że “silni młodzi ludzie, wkorzenieni i utwierdzeni w wierze” mogą “jeśli tak doradzą im nasi prowadzący bracia, wstąpić do wyższych szkół w naszym kraju, gdzie będą mieli szersze pole dla studiowania i obserwacji” i którzy jak waldensi “mogą wykonać dobre dzieło, nawet wtedy gdy zdobywają swoje wykształcenie”. Wypowiedzi te zostały powtórzone kilkakrotnie w ciągu następnego dziesięciolecia, podkreślając możliwości, jakie da to dla skutecznego świadczenia w szkołach nienależących do adwentystów dnia siódmego, jednocześnie sygnalizując w stosownej chwili ostrzeżenia. Rozdział 26 kończy się wyborem takich rad.WP3 185.4

    Członkowie Zarządu

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents