Capitol 5.—Bæn drottins

“Þjer skuluð því biðja þannig”

Bæn Drottins er tvisvar sinnum gefin af Frelsaranum, fyrst söfnuðinum, í fjallræðunni, og svo nokkru seinna lærisveinunum einum. Lærisveinarnir höfðu verið skildir frá Drotni um stuttan tíma, og er þeir komu aftur, fundu þeir hann sokkinn niður í samtal við Guð. Án þess að sýnilegt væri að hann yrði var návistar þeirra, hjelt hann áfram að biðja hátt. Af andliti hans lýsti himneskur Ijómi. Hann virtist staddur í nálægð hins Ósýnilega sjálfs, og í orðum hans var lifandi kraftur, eins og þess, er talaði við Guð.FRN 129.1

Lærisveinarnir urðu mjög hrærðir í hjarta, er þeir heyrðu bæn hans. Þeir höfðu veitt því eftirtekt, hversu oft hann var tímunum sanan einn að tala við Föðurinn. Hann varði dögunum til að hjálpa mannf jöldanum er safnaðist í kring um hann, og til þess að fletta ofan af hinni sviksamlegu villu lærifeðranna, og við þetta óaflátanlega starf, varð hann oft svo uppgefinn, að móðir hans og bræður hans, sem og lærisveinar hans, höfðu oft óttast, að lífi hans væri hætta búin. En er hann kom aftur frá þessum bænastundum, sem hinum erfiða degi lauk með, þá veittu þau eftirtekt friðarblænum á ardliti hans og fjörinu, er lýsti sjer í svip hans og látbragði. Það var eftir þessar stundir, sem hann varði til bænar til Guðs, að hann morgun eftir morgun gekk fram til þess að færa mönnunum Ijósið himneska. Lærisveinarnir voru komnir að þeirri niðurstöðu, að eitthvert samband væri milli þessara bænastunda og þess kraftar, er kom í ljós í orðum hans og verkum. Er þeir nú heyrðu bæn hans, fyltust þeir lotningu og fundu til blygðunar; og er hann hafði lokið bæn sinni, var það með tilfinningu fyrir hinni miklu þörf sjálfra þeirra, að þeir sögðu: “Herra! kenn oss að biðja” Lúk. 11, 1.FRN 129.2

Jesús gefur þeim enga nýja reglu viðvíkjandi bæn. Það sem henn hefir kent þeim áður, það endurtekur hann, eins og hann vildi segja: Þið þurfið að fá skilning á því, sem jeg hefi þegar gefið; það hefir meiri þýðingu, heldur en þið skynjið enn.FRN 130.1

Frelsarinn einskorðar oss ekki við að nota einmitt þessi orð. Sem sá, er var eitt með mönnunum, heldur hann fram sínum eigin hugsjónum viðvíkjandi bæn — svo einföldum orðum, að lítið barn getur notað þau, og þó svo efnisríkum, að jafnvel hinn háfleygasti mannsandi getur aldrei að fullu gripið mikilvægi þeirra. Vjer erum hvattir til að koma til Guðs með þakklæti vort, segja honum frá þörfum vorum, játa syndir vorar og gjöra tilkall til miskunnar hans samkvæmt loforðum hans.FRN 130.2