Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
Umysł, charakter, osobowość I - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Rozdział 26 — Braterska miłość

    Miłość do innych wnosi radość — Chciałabym powiedzieć to moim wszystkim braciom: Pielęgnujcie miłość Chrystusa! Powinna ona tryskać z duszy chrześcijanina jak strumienie na pustyni, odświeżając i upiększając, wnosząc zadowolenie, pokój i radość w życie danego człowieka i w życie innych. — Testimonies for the Church V, 565 (1889).UCO1 206.1

    Nieodparty przykład niesamolubnej miłości — Im bardziej upodabniamy się charakterem do Zbawiciela, tym większa będzie nasza miłość ku tym, za których umarł. Chrześcijanie, którzy okazują ducha niesamolubnej miłości we wzajemnych stosunkach, wydają o Chrystusie świadectwo, któremu niewierzący nie są w stanie zaprzeczyć ani się oprzeć. Nie sposób przecenić siły takiego przykładu. Nic tak skutecznie nie pokona forteli szatana i jego wysłanników, nic tak nie zbuduje królestwa Chrystusa, jak Jego miłość objawiona w członkach Kościoła. — Testimonies for the Church V, 167-168 (1882).UCO1 206.2

    Własne ja może przyćmić miłość — Miłość jest czynną zasadą: stale ma na względzie dobro innych, powstrzymując nas w ten sposób od nieprzemyślanych działań, byśmy nie stracili z oczu celu, jakim jest zdobywanie dusz dla Chrystusa. Miłość nie szuka swego. Nie będzie nakłaniać ludzi do starania się o własną wygodę ani do folgowania sobie. To właśnie umiłowanie własnego ja tak często przeszkadza wzrastać w miłości. — Testimonies for the Church V, 124 (1882).UCO1 206.3

    Pokora wyrasta z miłości — Miłość nie jest chełpliwa. Cechuje się pokorą. Nigdy nie skłania człowieka do przechwalania się ani wywyższania. Miłość do Boga i bliźnich nie będzie się objawiać w nierozważnych czynach ani prowadzić do władczego, krytykanckiego, tyrańskiego zachowania. Miłość nie nadyma się. Serce, w którym panuje miłość, będzie się kierować szlachetnością, uprzejmością i współczuciem w stosunkach z innymi bez względu na to, czy nas szanują, czy nami pomiatają. — Testimonies for the Church V, 123-124 (1882).UCO1 206.4

    Prawdziwa miłość unika rozgłosu — Pobożność, jakiej wymaga Bóg, przejawia się w niekłamanej miłości do tych, za których Chrystus oddał życie. Chrystus zamieszkujący w sercu objawi się poprzez miłość, którą zaleca swoim uczniom. Jego wierne dzieci będą stawiać innych wyżej od siebie. Nie przeznaczą większości czasu ani miejsca dla siebie, bo nie uważają, jakoby mieli większe zdolności od braci. Gdy rzeczywiście tak będzie, nastąpi objawienie miłości okazanej przez Chrystusa ludziom w postaci bezinteresownej, niekłamanej miłości, która przedkładała dobro innych nad własne. — Manuscript 121, 1899.UCO1 207.1

    Miłość przekształca charakter — Niech tym, którzy nie znają prawdy, zostanie okazana miłość Chrystusa, a zadziała niczym zaczyn, który przekształci ich charaktery. — Testimonies for the Church VIII, 60 (1904). UCO1 207.2

    Samolubna miłość — Bóg chciałby, by Jego dzieci uświadomiły sobie, że aby Go uwielbić, muszą skierować uczucia w stronę najbardziej potrzebujących. (...). Niech żadne samolubstwo w spojrzeniu, słowie ani czynie nie zostanie okazane współwyznawcom drogocennej wiary (...) bez względu na to, czy są wysokiego czy niskiego stanu, bogaci czy biedni. Miłość, która przejawia się w uprzejmych słowach tylko w stosunku do garstki osób, podczas gdy innych traktuje się chłodno i obojętnie, nie jest miłością, lecz samolubstwem. Nie będzie ona w żaden sposób działać dla dobra dusz ani ku Bożej chwale. Nasza miłość nie może być zarezerwowana tylko dla ludzi wyjątkowych i jednocześnie lekceważyć innych. Zapach rozlanych perfum wypełnia przecież cały dom. — Manuscript 17, 1899; Our High Calling 231.UCO1 207.3

    Zdolności nie zastąpią miłości — Puste słowa, faryzeizm i samochwalstwo są bardzo powszechne, ale w ten sposób nie zdobędzie się nigdy dusz dla Chrystusa. Czysta, uświęcona miłość, jaką okazywał Chrystus w swojej działalności, jest jak święta woń. Podobnie jak stłuczony przez Marię słoik z maścią, wypełnia aromatem cały dom. Elokwencja, znajomość prawdy, rzadkie talenty połączone z miłością — wszystko to są cenne dary, ale same zdolności, same najwyborniejsze talenty nie są w stanie zastąpić miłości. — Testimonies for the Church VI, 84 (1900).UCO1 207.4

    Hojność dowodem miłości — Dowodem naszej miłości jest duch Chrystusowy, chęć dzielenia się dobrami danymi nam przez Boga oraz gotowość do wyrzeczeń i ofiarności w celu wspomagania sprawy Bożej i niesienia pomocy cierpiącym. Nigdy nie powinniśmy przechodzić obojętnie obok osób potrzebujących naszej hojnej ręki. Postępując jak wierni szafarze łaski Bożej, pokazujemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia. Bóg powierzył nam należące do Niego dobra. Dał nam też słowo, że jeśli będziemy wiernymi szafarzami, zgromadzimy sobie w niebie niezniszczalny skarb. — The Review and Herald, 15 maj 1900.UCO1 207.5

    Okazywanie niesamolubnej miłości oznaką uczniostwa — Bez względu na wzniosłość wyznania wiary ten, którego serce nie jest napełnione miłością do Boga i bliźnich, nie jest prawdziwie uczniem Chrystusa. Choćby nawet posiadał wielką wiarę, a nawet moc czynienia cudów, to jednak bez miłości jego wiara byłaby bezwartościowa. Choćby przejawiał niespotykaną dobroczynność, to jednak gdyby czynił to z przesłanek innych niż niesamolubna miłość, nie zyska tym przychylności Bożej, nawet gdyby całe swoje mienie oddał, by nakarmić ubogich. Gdyby wreszcie w swej gorliwości poniósł śmierć męczeńską, ale przy tym nie był motywowany miłością, zostałby uznany przez Boga za zwiedzionego fanatyka albo ambitnego obłudnika. — Działalność apostołów 174 (1911). UCO1 208.1

    Serce, w którym panuje miłość — Serce, w którym panuje miłość, nie będzie wypełnione furią ani mściwością z powodu krzywd, które duma i miłość własna uznałyby za coś nie do zniesienia. Miłość nie jest podejrzliwa, zawsze w ludzkich czynach i motywach doszukuje się dobrego. — Testimonies for the Church V, 168-169 (1882).UCO1 208.2

    Aktywność armii szatana, niebezpieczeństwa, które otaczają ludzką duszę, wymagają wysiłków ze strony każdego sługi Bożego. Ale nie wolno do niczego przymuszać. Zepsucie ludzkie powinno się spotkać z Bożą miłością, cierpliwością i zrozumieniem. — Testimonies for the Church VI, 237 (1900).UCO1 208.3

    Miłość koryguje nasze dziwactwa — Gdy człowiek stanie się uczestnikiem boskiej natury, miłość Chrystusa będzie zamieszkującą w duszy zasadą, a własne ja i związane z nim dziwactwa nie będą eksponowane. — Testimonies for the Church VI, 52 (1900).UCO1 208.4

    Tylko miłość Chrystusa może uleczyć — Tylko miłość płynąca prosto z serca Jezusowego ma moc uzdrawiającą. Jedynie On, w którym płynie miłość tak jak soki w drzewie, a krew w ciele ludzkim — może spowodować zagojenie ran. — Wychowanie 80 (1903).UCO1 208.5

    Miłość przygotowuje na każdą ewentualność — Każdy, kto naprawdę kocha Boga, będzie mieć Ducha Chrystusowego i gorącą miłość do braci. Im ściślejsza będzie łączność serca z Bogiem, im bardziej uczucia będą skupione wokół Chrystusa, tym mniej będzie trosk związanych z życiowymi wybojami i przeszkodami. — Testimonies for the Church V, 483-484 (1889).UCO1 208.6

    Braterstwa nie zyskuje się na drodze kompromisu — Ci, którzy miłują Jezusa i ludzi, za których umarł, będą szerzyć pokój. Ale muszą się zatroszczyć, żeby usiłując zapobiec dysharmonii, nie wyrzekli się prawdy, żeby starając się ustrzec jakichkolwiek podziałów, nie poświęcili zasad. Prawdziwego braterstwa bowiem nigdy nie można uzyskać kosztem zasad. Gdy chrześcijanie będą się upodabniać do Chrystusa i stawać czyści w duchu i w działaniu, poczują jad węża. Duchowe chrześcijaństwo wzbudza sprzeciw ze strony dzieci buntu. (...). Pokój i zgoda, jakie zyskuje się na drodze wzajemnych ustępstw, aby tylko uniknąć sprzecznych opinii, nie zasługują nawet na tę nazwę. W stosunkach międzyludzkich powinny czasem mieć miejsce ustępstwa, ale dla doprowadzenia do zgody nigdy nie wolno poświęcać ani jednej zasady. — The Review and Herald, 16 styczeń 1900.UCO1 209.1

    Boża miłość jest bezstronna — Chrystus przyszedł na ziemię z przesłaniem miłosierdzia i przebaczenia. Położył podwaliny pod religię, dzięki której Żydzi i poganie, czarni i biali, wolni i niewolnicy mogą być połączeni więzami braterstwa, równi w oczach Boga. Miłość Zbawiciela do każdej istoty ludzkiej jest bezgraniczna. Chrystus w każdym człowieku widzi zdolności, które można udoskonalić. Z Bożą energią i nadzieją przyjmuje wszystkich, za których oddał życie. — Testimonies for the Church VII, 225 (1902).UCO1 209.2

    Miłość spaja wspólnotę ludzką w Bożym uścisku — Miłość ludzi do siebie jest czymś świętym. W swoim wielkim dziele chrześcijańska miłość — o wiele większa, trwalsza, bardziej uprzejma i bardziej bezinteresowna, niż to widzimy — zachowuje chrześcijańską troskliwość, życzliwość i uprzejmość oraz spaja wspólnotę ludzką w Bożym uścisku, uznając godność, którą Bóg obdarzył człowieka. Godność tę chrześcijanie muszą stale pielęgnować ku czci i chwale Boga. — Letter 10, 1897; SDA Bible Commentary V, 1140-1141.UCO1 209.3

    Miłość do ludzi miernikiem miłości do Boga — Miłość, jaką przejawiał Chrystus w swoim życiu pełnym samozaparcia i poświęcenia, powinna uwidoczniać się w życiu Jego naśladowców. Jesteśmy powołani do tego, aby “tak postępować, jak On postępował”. 1 Jana 2,6. (...). Naszym przywilejem jest otrzymywać światło z nieba. Właśnie tak Henoch chodził z Bogiem. Wcale nie łatwiej było sprawiedliwie żyć Henochowi w tamtych czasach, niż nam obecnie. Ówczesny świat nie sprzyjał wzrostowi w łasce i świętości bardziej niż dzisiejszy. (...). Żyjemy obecnie w niebezpiecznych czasach końca i musimy otrzymywać moc z tego samego źródła. Musimy chodzić z Bogiem. (...).UCO1 209.4

    Bóg wzywa was do zaangażowania wszystkich sił w Jego dziele. Powinniście dokładnie ocenić, ile mogliście uczynić dobra, gdybyście zajmowali właściwe stanowisko. Czas, żebyście stali się współpracownikami Chrystusa i aniołów niebieskich. Ockniecie się w końcu? Wśród was znajdują się dusze potrzebujące pomocy. Czy odczuliście już brzemię zaprowadzenia ich pod krzyż? Pamiętajcie, że swoim braciom i osobom, które bez Chrystusa są skazane na zagładę, okażecie dokładnie tyle miłości, ile jej macie do Boga. — The Review and Herald, 9 styczeń 1900.UCO1 210.1

    Doskonała miłość w Kościele celem Chrystusa — Jezus mógł rozjaśnić promieniami światła najskrytsze tajemnice nauki, tyle że nie chciał tracić ani chwili na uczenie o zbawieniu. Swój czas, wiedzę, zdolności i samo życie traktował tylko jako środki działania na rzecz zbawienia dusz ludzkich. Co za wspaniała, niezrównana miłość!UCO1 210.2

    Porównajcie swoje mdłe, apatyczne, nieporadne wysiłki z dziełem Pana Jezusa. Posłuchajcie Jego słów w modlitwie do Ojca: “I objawiłem im imię twoje, i objawię, aby miłość, którą mnie umiłowałeś, w nich była, i Ja w nich”. Jana 17,26. Cóż za niezwykłe słowa! Jakaż w nich głębia! Jezus pragnie podzielić się miłością z każdym członkiem Jego ciała, Kościoła, tak aby jej soki życiowe mogły przepływać przez każdą część ciała i przebywać w nas, tak jak przebywają w Nim. Pan może umiłować upadłego człowieka tak, jak kocha swego własnego Syna, i oświadcza, że nie zadowoli go nic pośledniejszego niż to, co chce dla nas uczynić. — Manuscript 11, 1892.UCO1 210.3

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents