Część 6 — Egoizm a godność osobista
Rozdział 28 — Godność osobista
Rozwijanie poczucia własnej godności — Jeśli chcemy wyświadczać ludziom dobro, nasz sukces w postępowaniu z nimi będzie proporcjonalny do ich wiary w to, w co my wierzymy i jak ich szanujemy. Szacunek okazywany zmagającemu się z grzechem człowiekowi to akceptowany przez Jezusa Chrystusa pewny środek, który prowadzi do odnowienia utraconego przez człowieka poczucia godności osobistej. Nasze rozwijające się poglądy na temat tego, kim taki człowiek może się stać, są pomocą, której sami nie potrafimy w pełni docenić. — Letter 50, 1893; Fundamentals of Christian Education 281.UCO1 219.1
Poszanowanie godności człowieka — Ilekroć w grę nie wchodzi złamanie zasad prawa Bożego, wzgląd na innych powinien skłonić do poszanowania panujących zwyczajów. Prawdziwa uprzejmość nie żąda jednak poświęcenia zasad na rzecz konwenansów. Nic sobie nie robi z podziału na kasty. Uczy poszanowania godności własnej i bliźniego oraz szacunku dla każdego członka wielkiej rodziny ludzkiej. — Education 240 (1903). UCO1 219.2
Zachować poczucie własnej godności — Część ludzi, z którymi się stykacie, może być grubiańska i niegrzeczna, ale nie pozwalajcie sobie z tego powodu na nieuprzejmość. Kto pragnie zachować poczucie własnej godności, musi uważać, by nie urazić poczucia godności innych osób. Ta zasada powinna być święcie przestrzegana nawet w stosunku do najmniej rozgarniętych i najgorzej sobie radzących. Nie wiecie, jakie Bóg ma zamiary w stosunku do tych na pozór mało obiecujących ludzi. Bóg przyjmował w przeszłości ludzi właśnie tego pokroju, aby wykonali wielkie dzieło ku Jego chwale. Duch Boży, działając na serce, pobudzał wszystkie zdolności do sprawnego działania. Pan widział w tych surowych, nieobrobionych kamieniach szlachetny materiał, który przetrzyma burze i ogień. Bóg nie patrzy na to, na co patrzy człowiek, Bóg nie osądza tak jak człowiek: Bóg bada serca i osądza sprawiedliwie. — Gospel Workers 122-123 (1915).UCO1 219.3
Sumienność budzi szacunek — Ludzi z zasadami nie trzeba pilnować ani śledzić. Zawsze postępują uczciwie i honorowo bez względu na to, czy ktoś ich widzi, czy są sami. Nigdy nie splamią duszy dla jakiegokolwiek zysku ani samolubnej korzyści. Pogardzają niegodnym czynem. Chociaż z pewnością nikt by się o nim nie dowiedział, oni sami wiedzieliby o tym, co zniszczyłoby ich szacunek do samych siebie. Gdyby nie istniejące prawa, ograniczenia i kary, ci, którzy są niesumienni i niewierni w małych rzeczach, nie poprawiliby się. — Special Testimonies to Physicians and Helpers 62 (1879); Counsels on Health 410.UCO1 220.1
Szacunek trzeba troskliwie pielęgnować — Moralna czystość, szacunek do samego siebie i siła do stawienia oporu muszą być troskliwie i stale pielęgnowane. Trzeba się ciągle mieć na baczności. Jeden akt spoufalenia czy niedyskrecji może narazić duszę na niebezpieczeństwo, otwierając drzwi pokusie i osłabiając w ten sposób siłę do stawienia oporu. — Health, Philanthropic, and Medical Missionary Work 26 (1885); Counsels on Health 295.UCO1 220.2
Szacunek dla siebie miarą szacunku dla innych — Uleganie grzechowi niszczy poczucie własnej godności, a tym samym szacunek dla innych. Zaczynamy wtedy myśleć, że inni są tak samo grzeszni jak my. — Testimonies for the Church VI, 53 (1900).UCO1 220.3
Złe nawyki niszczą poczucie własnej godności — Przez złe nawyki [] traci poczucie własnej godności i panowanie nad sobą. Nie potrafi rozsądnie myśleć na temat spraw, które powinny go najbardziej obchodzić. Nierozważnie i nieracjonalnie szafuje siłami umysłu i ciała. Złe nawyki doprowadzają go w końcu do ruiny. Nie może być szczęśliwy, bo nie rozwinął w sobie czystych, zdrowych zasad, przez co kontrolę nad nim sprawują burzące spokój nawyki. Lata wytężonych studiów przepadły. Nadwerężył swoje fizyczne i umysłowe siły, zrujnował świątynię ducha, zmarnował życie doczesne i wieczne. Zdawało mu się, że osiągając ziemską mądrość, zdobywa skarb, nie wiedział jednak, że odkładając Biblię, składa w ofierze skarb cenniejszy niż wszystko na świecie. — Christ's Object Lessons 108-109 (1900). UCO1 220.4
Słowa wyrażające niecierpliwość szkodzą poczuciu własnej godności — Ci, którzy dopuszczają się takich wypowiedzi [], doświadczą wstydu, stracą szacunek i zaufanie do siebie i będą gorzko żałować, że pozwolili sobie utracić panowanie nad sobą i mówić w taki sposób. O ileż lepiej byłoby, gdyby tego rodzaju słowa nigdy nie były wypowiadane. O ileż lepiej byłoby mieć oliwę łaski w sercu, by móc znieść każdą prowokację i wytrzymać wszystko z chrześcijańską cichością i cierpliwością. — The Review and Herald, 27 luty 1913; Poselstwo do młodzieży 244.UCO1 220.5
Niech rodzice nieprzemyślanymi słowami nie tracą poczucia godności osobistej — Niech z Twoich ust nie wychodzi żadne słowo wyrażające zdenerwowanie, obcesowość ani namiętność. Łaska Chrystusa czeka na Ciebie. Jego Duch będzie panował nad Twoim sercem i sumieniem, kierując słowami i czynami. Nigdy nie wyrzekaj się szacunku do samej siebie przez pochopne, nieprzemyślane słowa. Pilnuj, aby Twoje słowa były czyste, a rozmowy święte. Dawaj dzieciom przykład tego, jakimi pragniesz, by były. (...). Niech Twoim życiem rządzą: pokój, miłe słowo i pogodne oblicze. — Letter 28, 1890; Child Guidance 219. UCO1 221.1
Masturbacja niszczy szacunek do samego siebie — Takie upadlające nawyki wywołują różne skutki w zależności od umysłu. Niektóre dzieci, mające mocno rozwinięte siły moralne, przez obcowanie z dziećmi praktykującymi onanizm zaczęły robić to samo. Skutki tego bardzo często objawiają się w postaci melancholii, drażliwości i zazdrości. Osoby takie mogą jednak nie utracić poszanowania dla nabożeństw ani nie okazywać szczególnej niewierności względem spraw duchowych. Będą czasem cierpieć dotkliwie z powodu wyrzutów sumienia, czuć się poniżone we własnych oczach i tracić w ten sposób szacunek do samych siebie. — Testimonies for the Church II, 392 (1870).UCO1 221.2
Nie niszczyć poczucia godności osobistej — Jeżeli błądzący człowiek uznaje swoją winę, uważajcie, żeby nie zniszczyć jego poczucia godności osobistej. Nie zniechęcajcie go obojętnością ani nieufnością. Nie mówcie: “Zanim mu zaufam, poczekam jeszcze i zobaczę, jak długo wytrwa”. Niejeden może się o taką nieufność potknąć. — The Ministry of Healing 167-168 (1905).UCO1 221.3
Umiejętność zarobienia na siebie podnosi poczucie własnej godności — Ludziom pragnącym poprawy życia należy dać jakieś zajęcie. Nikogo zdolnego do pracy nie należy przyzwyczajać do otrzymywania odzieży, wyżywienia ani mieszkania za darmo. Choćby przez wzgląd na samego otrzymującego powinno się mu umożliwić danie pewnej zapłaty za to, co dostaje. Popierajcie każdy wysiłek zmierzający do zarobienia na siebie. Praca podniesie poczucie własnej godności i dobrze pojętej niezależności. Zajęcie umysłu i ciała pożyteczną pracą jest bardzo ważną obroną przeciwko pokusie. — The Ministry of Healing 177 (1905).UCO1 221.4
Posiadanie czegoś pomaga biednym zyskać poczucie godności osobistej — Poczucie bycia właścicielem własnego domu da im [] silne pragnienie poprawy życia. W szybkim czasie nabędą umiejętność planowania i główkowania na swój własny użytek; ich dzieci nauczą się pracowitości i oszczędności, a intelekt dozna wielkiego wzmocnienia. Ludzie tacy powinni odczuć, że nie są niewolnikami, a wtedy będą w stanie odzyskać w dużym stopniu utracone poczucie godności osobistej i moralną niezależność. — Historical Sketches of the Foreign Missions of the Seventh-day Adventists 165-166 (1886); Adventist Home 373.UCO1 222.1
Kultura i godność — Kaznodzieje muszą odczuć potrzebę posiadania kultury osobistej, która przyozdobi ich powołanie i pomoże im zachować godność. Bez ćwiczenia umysłu z pewnością nie podołają wszystkiemu, czego się podejmują. — Testimonies for the Church II, 500-501 (1870). UCO1 222.2
Wystrzegać się roztkliwiania nad sobą — Powinniśmy się wystrzegać roztkliwiania nad sobą. Nie dawaj nigdy upustu uczuciu, że nie jesteś tak ceniony, jak powinieneś być, że twoje wysiłki nie są doceniane albo że za wiele się od ciebie wymaga. Niech pamięć o tym, co Chrystus zniósł dla nas, uciszy każdą buntowniczą myśl. Jesteśmy traktowani lepiej niż nasz Pan. “A ty żądasz dla siebie rzeczy wielkich? Nie żądaj!” Jeremiasza 45,5. — Śladami Wielkiego Lekarza 352 (1905).UCO1 222.3
Chrystus przywraca poczucie godności — Nie powinno być trudności z zapamiętaniem tego, że nasz Pan pragnie, abyśmy złożyli nasze troski i kłopoty u Jego stóp i tam je pozostawili. Przyjdźmy do Niego ze słowami: “Panie, te ciężary są dla mnie za ciężkie. Czy mógłbyś je ze mnie zdjąć?”. On wówczas odrzeknie: “Wezmę je od ciebie. ‘W wiecznej miłości zlitowałem się nad tobą’. Izajasza 54,8. Wezmę od ciebie grzechy i dam ci pokój. Miej na nowo poczucie godności, bo nabyłem cię za cenę własnej kr wi. Należysz do mnie. Wzmocnię twoją osłabioną wolę, usunę twoje wyrzuty sumienia z powodu grzechu”. — Letter 2, 1914; Testimonies to Ministers and Gospel Workers 519-520.UCO1 222.4
Stać się doradcą tego, kto utracił poczucie godności — Jezus Cię kocha i przekazał mi dla Ciebie posłanie. Jego wielkie serce pełne nieskończonej czułości pochyla się nad Tobą za współczuciem. Jezus mówi Ci, że możesz wyrwać się z sideł wroga. Możesz odzyskać szacunek do samego siebie. Możesz dojść do takiego momentu, w którym nie będziesz się uważać za przegranego, ale, dzięki uszlachetniającemu wpływowi Ducha Bożego, za zwycięzcę. Uchwyć się dłoni Chrystusa i nie puszczaj. — Letter 228, 1903; Medical Ministry 43.UCO1 222.5
Pielęgnować poczucie godności osobistej — Bóg wcale nie ma upodobania w tym, kiedy uważacie się za nic niewartych. Powinniście pielęgnować poczucie godności osobistej, prowadząc życie, któremu nie będą mieć nic do zarzucenia: wasze sumienie, inni ludzie ani aniołowie. (...). Waszym przywilejem jest przyjść do Jezusa, by zostać oczyszczonym i stanąć w obliczu prawa bez wstydu i wyrzutów sumienia. “Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie”. Rzymian 8,1. Choć nie powinniśmy mieć o sobie wyższego mniemania, niż należy, Słowo Boże nie potępia właściwego poczucia własnej godności. Ponieważ jesteśmy synami i córkami Boga, winna cechować nas świadoma godność, z którą pycha i zarozumiałość nie mają nic wspólnego. — The Review and Herald, 27 marzec 1888; Our High Calling 143.UCO1 223.1