Służba w więzieniu

Podczas pobytu w Oregon odwiedziłam więzienie w Salem w towarzystwie braterstwa Carter i siostry Jordan. Gdy nadszedł czas posługi, poprowadzono nas do kaplicy gdzie było dość przyjemnie z powodu obfitości światła i czystego świeżego powietrza. Na dźwięk dzwonów, dwóch mężczyzn otwarło wielkie żelazne wrota i weszli więźniowie. Drzwi zostały za nimi zamknięte i po raz pierwszy w życiu uwięziono mnie za murami.ZD 232.5

Spodziewałam się ujrzeć odpychających mężczyzn ale byłam mile zaskoczona. Wielu z nich wyglądało inteligentnie a niektórzy mieli duże zdolności. Ubrani byli w szorstkie ale czyste więzienne uniformy, włosy mieli równe a buty wyczyszczone. Gdy ujrzałam różne twarze przed sobą, pomyślałam: “Każdemu z tych mężczyzn powierzono szczególne dary i talenty aby je używali dla chwały Bożej i korzyści świata ale oni pogardzili darami niebios i nadużyli je”. Gdy spojrzałam na młodych mężczyzn od 18 do 30 lat, pomyślałam o ich nieszczęśliwych matkach, o zmartwieniach i wyrzutach sumienia, które były ich gorzką dolą, o sercach tych matek złamanych z powodu złego postępowania ich dzieci.ZD 233.1

Gdy wszyscy byli zebrani, brat Carter wyznaczył pieśń. Wszyscy mieli książki i przyłączyli się szczerze do śpiewania. Jeden z nich, który był muzykiem, grał na organach. Otworzyłam nabożeństwo modlitwą i wszyscy ponownie połączyli się w śpiewie. Przemawiałam słowami Jana. “Patrzcie jaką miłość dał nam Ojciec abyśmy dziatkami Bożymi nazwani byli. Dlatego świat nie zna nas iż Onego nie zna. Najmilsi! teraz dziatkami Bożymi jesteśmy ale się jeszcze nie objawiło czym będziemy lecz wiemy iż gdy się on objawi, podobni mu będziemy, albowiem ujrzymy go tak jako jest”. 1 Jana 3,1.2.ZD 233.2

Wywyższałam przed nimi niewymowną ofiarę uczynioną przez Ojca, który dał swojego ukochanego Syna za upadłych ludzi aby mogli być przemienieni przez posłuszeństwo i aby zostali uznani za synów Bożych.ZD 234.1