Nathaniel i Anna White

Po powrocie z naszej wschodniej podróży pokazano mi że byliśmy w niebezpieczeństwie wzięcia na siebie ciężaru, którego Bóg od nas nie oczekiwał. Mieliśmy swoją część do wykonania w sprawie Bożej a nie powinniśmy przymnażać swoich trosk poprzez powiększanie swojej rodziny by zaspokajać czyjekolwiek pragnienia. Widziałam że w sprawie zbawienia dusz powinniśmy chętnie znosić ciężary i stworzyć możliwości aby brat mojego męża Nataniel i jego siostra Anna przybyli i zamieszkali z nami. Oboje byli chorzy, wysłaliśmy do nich serdeczne zaproszenie, które przyjęli.ZD 146.3

Wkrótce ujrzeliśmy Nataniela, obawialiśmy się że choroba płuc doprowadzi go do grobu. Gorączkowy rumieniec był na jego policzku, modliliśmy się mając nadzieję że Pan go oszczędzi, że jego talent może być wykorzystany w sprawie Bożej. Ale Pan wybrał inne rozwiązanie.ZD 147.1

Nathaniel i Anna przyjęli prawdę ostrożnie ale i ze zrozumieniem rozważyli dowody, które im przedstawiono i świadomie poświęcili się dla prawdy. 6. maja 1853 roku przygotowaliśmy Nathanielowi kolację ale wkrótce powiedział że jest słaby i nie ma pewności ale chyba umrze. Posłał po mnie i gdy tylko weszłam do pokoju wiedziałam już że umrze i powiedziałam mu: “Drogi Nathanielu ufaj Bogu, On kocha ciebie a ty Jego. Ufaj Mu jak dziecko ufa rodzicom. Nie martw się. Pan ciebie nie zostawi”. Odpowiedział: “Tak, tak”. Modliliśmy się i odpowiedział: “Amen, chwała Panu”. Nie wyglądał aby cierpiał ból. Nie krzyknął ani razu, nie czynił żadnych grymasów twarzy, twarz miał spokojną, jedynie oddech stawał się coraz krótszy aż zasnął w wieku 21 lat.ZD 147.2