Apel kaznodziei Browna

W jednym przypadku kiedy Stockman wygłaszał kazanie, kaznodzieja Brown — pastor Baptystów, którego nazwisko było wspominane wcześniej w opowiadaniu — siedział z wielkim zainteresowaniem słuchając przemawiającego. Zaczął gwałtownie się ruszać i nagle jego twarz zbladła jak u martwego, zaczął zsuwać się z krzesła a starszy Stockman złapał go za ramiona właśnie gdy upadał na podłogę i położył go na kanapie z tyłu mównicy. Leżał tam bezwładnie aż do końca kazania. Kiedy powstał wciąż blady lecz rozpromieniony od Słońca Sprawiedliwości, dał bardzo mocne świadectwo. Wyglądał jakby miał święte namaszczenie z góry. Zwykle mówił powoli, poważnie, całkowicie bez podnieceń. W tym wypadku jego uroczyście wyrażone słowa niosły nową moc.ZD 55.1

Przedstawiał swoje doświadczenia z taką prostotą i szczerością że wielu, którzy byli bardzo uprzedzeni, poruszyli się do łez. Duch Boży był wyczuwany z jego słów i wyrazu twarzy. Ze świętym wzruszeniem odważnie stwierdził że wziął Słowo Boże jako doradcę, wtedy jego wątpliwości zachwiały się a jego wiara wzmocniła się. Z gorliwością zaprosił braci kaznodziejów, członków kościoła, grzeszników i niewierzących do badania Biblii, zobowiązał też do tego aby żaden człowiek nie odłączył ich od badania tego co jest prawdą.ZD 55.2

Kiedy skończył przemówienie, ci co przyszli aby modlić się z ludem Bożym, zostali zaproszeni do powstania. Setki odpowiedziały na to wezwanie. Duch Święty spoczął na zgromadzeniu. Niebiosa i ziemia przybliżyły się do siebie. Zgromadzenie trwało aż do późnych godzin nocnych. Moc Boża spoczęła na młodych, starych i w średnim wieku.ZD 55.3

Brat Brown ani wtedy ani potem nie zerwał swych związków z kościołem ale cieszył się wielkim szacunkiem ludu.ZD 56.1