Oczekiwany czas przeminął

Dla ludu oczekującego Boga zbliżała się chwila, w której radosna nadzieja miała wypełnić się przyjściem Zbawcy. Ale czas znowu minął a powrót Jezusa nie nastąpił. To było gorzkie rozczarowanie dla młodego stada, którego wiara była tak silna a nadzieja tak wielka. Byliśmy zaskoczeni wolnością jaką dał nam Pan oraz silnym podparciem Jego mocy i łaski.ZD 61.1

Doświadczenia poprzedniego okresu powtarzały się ale teraz razem były o wiele silniejsze. Ogromne rzesze wyrzekły się swojej wiary. Duma niektórych bardzo pewnych siebie była tak zraniona że wydawało się iż chcą uciec z tego świata. Jak Jonasz oskarżali Boga gotowi wybrać raczej śmierć niż życie. Ci, co budowali swoją wiarę na dowodach innych ludzi a nie na Bożym Słowie, byli gotowi zmienić swe poglądy. Ta druga poważna próba odsłoniła masę bezwartościowych prądów płynących silnym strumieniem adwentowej wiary, tych, którzy narodzili się w czasach wśród prawdziwie wierzących i gorliwych pracowników.ZD 61.2

Byliśmy rozczarowani ale nie straciliśmy otuchy. Postanowiliśmy powstrzymać się od szemrania podczas tej ciężkiej próby za pomocą której Pan oczyścił nas i wypławił jako złoto pławione bywa w piecu. Wszystko po to aby cierpliwie podporządkować się procesowi oczyszczenia serc co teraz Bóg uważa za potrzebne dla nas a także aby czekać z cierpliwą nadzieją na Tego, który zbawi swój wypróbowany i wierny lud.ZD 61.3

Zdecydowanie wierzyliśmy że głoszenie o tym precyzyjnym okresie czasu pochodziło od Boga. Ta wiara prowadziła ludzi do pilnego badania Biblii, do odkrywania prawd wcześniej niezauważanych. Jonasz był wysłany przez Boga aby głosić na ulicach Niniwy że miasto w ciągu 40 dni będzie zniszczone. Ale Bóg przyjął upokorzenie mieszkańców Niniwy i przedłużył okres próby. Poselstwo, które Jonasz przynosił było od Boga a Niniwa była wypróbowana zgodnie z Jego wolą. Świat patrzył na naszą nadzieję jak na złudzenie a na nasze rozczarowanie jako na konsekwencję tego błędu. I chociaż popełniliśmy błąd co do wydarzenia, które miało mieć miejsce w tym czasie, to nie było żadnym uchybieniem co do prawdziwości obliczeń okresu, który wydawał się opóźniać.ZD 62.1

Ci, którzy oczekiwali przyjścia Jezusa, nie byli bez pociechy. Otrzymali cenną wiedzę badając Słowo. Plan zbawienia był dla nich prosty do zrozumienia. Każdy dzień odkrywał nowe skarby zapisane na świętych stronach i cudowna harmonia wypływała z nich. Jedno pismo wyjaśniało inne a żadne słowo nie zostało użyte na próżno. Nasze rozczarowanie nie było tak wielkie jak rozczarowanie uczniów.ZD 62.2

Gdy Syn Człowieczy wjeżdżał triumfalnie do Jerozolimy, oczekiwali że będzie koronowany jako król. Ludzie napływali z całej okolicy i wołali: “Hosanna Synowi Dawida”. Mateusza 21,9. A kiedy kapłani i starsi prosili Jezusa aby uspokoił tłumy, Ten oświadczył że jeśli oni zamilkną, to wnet kamienie będą krzyczeć aby proroctwo zostało wypełnione. A w kilka dni później uczniowie widzieli swego ukochanego Mistrza, o którym myśleli że będzie panował na tronie Dawida, rozciągniętego na krzyżu ponad szydzącymi docinającymi faryzeuszami. Ich największe oczekiwania zawiodły a ciemności śmierci opadły na nich. Ale Jezus nie zawiódł w swoich obietnicach. Słodkie było pocieszenie, które dał swojemu ludowi, bogata nagroda prawdy i sprawiedliwości.ZD 62.3

Miller i ci co byli z nim w jedności zakładali że oczyszczenie świątyni przepowiedziane w Danielu 8,14 oznacza oczyszczenie ziemi przez ogień poprzedzający przyjście Jezusa po swoich świętych. Uznano to za drugie przyjście Chrystusa. Zatem oczekiwaliśmy tego wydarzenia w końcu 2300 dni czyli lat. Ale po rozczarowaniu zaczęto ostrożnie badać Pisma z modlitwą i gorliwym rozważaniem. I po okresie niepewności, światło wypełniło ciemności. Wątpliwości znikły.ZD 63.1

Było teraz oczywiste że proroctwo z Daniela 8,14 odnosiło się nie do oczyszczenia ziemi ale do ostatniego dzieła naszego Najwyższego Kapłana w niebiosach, kończącego czas pokuty i przygotowującego lud na oczekiwanie dnia Jego przyjścia.ZD 63.2