Η Θαρραλέα Άμυνα του Πέτρου

Μέχρι εκείνη την ώρα, οι ιερείς είχαν αποφύγει να αναφέρουν το γεγονός της σταύρωσης και της ανάστασης του Ιησού. Τώρα όμως, σύμφωνα με το καθήκον τους, ήταν υποχρεωμένοι να ρωτήσουν τους κατηγορουμένους με ποια δύναμη είχαν επιτελέσει την αξιοθαύμαστη θεραπεία του χωλού. Ο Πέτρος γεμάτος με Πνεύμα Άγιο, απευθύνθηκε στους ιερείς και δήλωσε: «Ας ήναι γνωστόν εις πάντας υμάς και εις πάντα τον λαόν του Ισραήλ, ότι δια του ονόματος του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, τον οποίον σεις εσταυρώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, δια τούτου παρίσταται ούτος ενώπιον υμών υγιής. Ούτος είναι ο λίθος ο εξουθενηθείς υφ’ υμών των οικοδομούντων, όστις έγινε κεφαλή γωνίας. Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν” (Πραξ. δ’ 10-12).ΙΑ 192.3

Η σφραγίδα του Χριστού είχε τεθεί στα λόγια του Πέτρου και το πρόσωπό του είχε φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Κοντά του στεκόταν, σαν μάρτυρας υπερασπίσεως, ο άνθρωπος που είχε τόσο θαυματουργικά θεραπευτεί. Η παρουσία του ατόμου αυτού - που μόλις πριν λίγες ώρες ήταν ένας ανίκανος ανάπηρος και είχε τώρα αποκατασταθεί σε πλήρη σωματική υγεία και φωτιστεί με την επίγνωση του Ιησού του Ναζωραίου - πρόσθετε βαρύτητα στα λόγια του Πέτρου. Οι ιερείς, οι άρχοντες και ο λαός, σίγησαν. Οι δικαστές δεν ήταν ικανοί να αντικρούσουν την απολογία του απόστολου. Βρέθηκαν αναγκασμένοι να ακούσουν αυτό που με κάθε τρόπο ήθελαν να αποφύγουν: το γεγονός της ανάστασης του Ιησού Χριστού και τη δύναμή Του να κάνει θαύματα από τον ουρανό στη γη μέσω των αποστόλων Του.ΙΑ 193.1

Η υπεράσπιση του Πέτρου, κατά την οποία αποκάλυψε με τόλμη από πού προερχόταν η δύναμή του, τούς συγκλόνισε. Αναφέρθηκε στην πέτρα που εξουθένωσαν οι οικοδόμοι - εννοώντας τις εκκλησιαστικές αρχές οι οποίες όφειλαν να έχουν αντιληφθεί την αξία Εκείνου που περιφρόνησαν - και που μολαταύτα έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος. Με αυτά τα λόγια εννοούσε απευθείας τον Χριστό που θεωρείται το θεμέλιο της εκκλησίας.ΙΑ 193.2

Οι Ισραηλίτες απορούσαν με το θάρρος των μαθητών. Υπέθεταν ότι, επειδή εκείνοι ήταν αγράμματοι ψαράδες, θα είχαν βρεθεί σε δύσκολη θέση ερχόμενοι αντιμέτωποι με τους ιερείς, τους γραμματείς και τους πρεσβύτερους. Ήταν φανερή όμως η επιρροή της συναναστροφής τους με τον Ιησού. Οι απόστολοι μιλούσαν όπως Εκείνος, με απόλυτη πειστική δύναμη η οποία ανάγκαζε τους αντιπάλους τους να σιγήσουν. Προκειμένου να αποκρύψουν την αμηχανία τους, οι ιερείς και οι άρχοντες διέταξαν να απομακρύνουν τους κατηγορούμενους για να συσκεφτούν ιδιαιτέρως.ΙΑ 193.3

Ομόφωνα συμφώνησαν ότι δεν τους συνέφερε να αρνηθούν το γεγονός ότι ο άνθρωπος είχε θεραπευτεί με τη δύναμη που απέκτησαν οι απόστολοι στο όνομα του σταυρωμένου Ιησού. Ευχαρίστως θα είχαν καλύψει το θαύμα με ψευτιές. Η δίκη όμως είχε γίνει το καταμεσήμερο, μπροστά στα μάτια του πλήθους και είχε ήδη διαδοθεί σε χιλιάδες. Αισθάνονταν ότι το έργο των αποστόλων έπρεπε να σταματήσει αμέσως. Διαφορετικά, ο Χριστός θα αποκτούσε πολλούς οπαδούς, θα ακολουθούσε η δική τους καταισχύνη και θα αποκαλύπτονταν ένοχοι για τη δολοφονία του Υιού του Θεού.ΙΑ 193.4

Παρά τη διάθεσή τους να εξοντώσουν τους μαθητές, δεν τόλμησαν να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να τους απειλήσουν με την πιο αυστηρή ποινή αν συνέχιζαν να διδάσκουν και να εργάζονται στο όνομα του Ιησού. Ο Πέτρος και ο Ιωάννης, απτόητοι, δήλωσαν ότι το έργο τους είχε ανατεθεί από τον Θεό και ότι δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά παρά να λένε αυτά που είχαν δει και ακούσει. Οι ιερείς ευχαρίστως θα είχαν τιμωρήσει τους σπουδαίους αυτούς άντρες για την πιστότητα στην ιερή κλήση τους, αλλά φοβόνταν το λαό, «διότι πάντες εδόξαζον το Θεόν δια το γεγονός” (Πραξ. δ’ 21). Ύστερα από επανειλημμένες απειλές και απαγορευτικές διατάξεις, οι απόστολοι αφέθηκαν ελεύθεροι.ΙΑ 193.5