Απογοητευμένοι αλλά όχι Εγκαταλειμμένοι

Καινούρια όμως απογοήτευση τούς περίμενε. Η προθεσμία πέρασε και ο Σωτήρας δεν παρουσιάστηκε. Είχαν περιμένει τον ερχομό Του με ακράδαντη εμπιστοσύνη και ένιωσαν τότε όπως η Μαρία που, φτάνοντας στον τάφο του Χριστού και βρίσκοντάς τον άδειο, ξέσπασε σε λυγμούς και φώναξε: «Εσήκωσαν τον Κύριόν μου και δεν εξεύρω πού έθεσαν αυτόν” (Ιωαν. κ’ 13).ΙΑ 290.1

Ένα αίσθημα δέους, ένας φόβος ότι μπορούσε και να βγει σωστή η αγγελία, επενεργούσε για ένα διάστημα σαν χαλινός στα πλήθη των απίστων. Το χαλινάρι αυτό δεν αφαιρέθηκε αμέσως μετά το πέρασμα της προθεσμίας. Στην αρχή δεν τολμούσαν να δείξουν το θρίαμβό τους απέναντι σ’ αυτούς που είχαν καταληφθεί από απογοήτευση. Αδυνατώντας να διακρίνουν στον ορίζοντα κάποιο σημάδι της οργής του Θεού, άρχισαν να συνέρχονται από τους φόβους τους και να επιδίδονται στις επικρίσεις και στους σαρκασμούς. Τότε μία μεγάλη μερίδα από αυτούς που ισχυρίζονταν ότι πίστευαν στην επιστροφή του Χριστού εγκατέλειψαν την πίστη τους. Ορισμένοι που είχαν πιστέψει με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, ένιωσαν τόσο πληγωμένη την αξιοπρέπεια τους που ήθελαν να εξαφανιστούν από το πρόσωπο της γης. Όπως ο Ιωνάς, άρχισαν και αυτοί να παραπονούνται στον Θεό, προτιμώντας το θάνατο παρά τη ζωή. Άλλοι, που είχαν στηρίξει την πίστη τους σε απόψεις τρίτων και όχι στο Λόγο του Θεού, βρέθηκαν και πάλι έτοιμοι να ξαναλλάξουν γνώμη. Οι εμπαίκτες, κερδίζοντας με την παράταξή τους τούς ασταθείς και τους δειλούς, διατυμπάνιζαν ότι από εδώ και πέρα ούτε φόβοι ούτε προσδοκίες αναμένονταν. Η προθεσμία πέρασε, ο Χριστός δεν είχε έρθει και ο κόσμος μπορούσε να μείνει ο ίδιος για χιλιάδες χρόνια ακόμη.ΙΑ 290.2

Οι ένθερμοι, καθιερωμένοι πιστοί είχαν απαρνηθεί τα πάντα για τον Χριστό και είχαν ετοιμαστεί όσο ποτέ προηγουμένως για την παρουσία Του. Είχαν μεταδώσει στον κόσμο την τελευταία, όπως πίστευαν, προειδοποίηση. Περιμένοντας ότι σύντομα θα έρχονταν σε άμεση επικοινωνία με το θεϊκό τους Δάσκαλο και τους ουράνιους αγγέλους, είχαν ως επί το πλείστον, αποξενωθεί από τη συναναστροφή εκείνων που απέρριπταν την αγγελία. Με λαχτάρα που έβγαινε από τα βάθη της καρδιάς τους είχαν προσευχηθεί: «Έρχου, Κύριε Ιησού, ναι έρχου ταχέως”. Εκείνος όμως δεν ήρθε. Και τώρα έπρεπε να επιστρέψουν και να αναλάβουν πάλι το βαρύ φορτίο με τις έγνοιες και φροντίδες της καθημερινής ζωής, έχοντας επιπλέον να αντιμετωπίσουν την προσβολή και το σαρκασμό του κόσμου. Τι τρομερή δοκιμασία πίστης και υπομονής!ΙΑ 290.3

Και όμως, η απογοήτευση αυτή δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο εκείνη που πέρασαν οι μαθητές κατά την πρώτη παρουσία του Χριστού. Με τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, οι οπαδοί Του πίστευαν ότι θα ανέβαινε στο θρόνο του Δαβίδ και θα λύτρωνε τον Ισραήλ από τα χέρια των καταδυναστών του. Οι ελπίδες τους κορυφώθηκαν και με χαρούμενα προαισθήματα, συναγωνίζονταν μεταξύ τους ποιος θα δείξει τη μεγαλύτερη εύνοια στον Βασιλιά τους. Πολλοί έστρωναν τα πανωφόρια τους για χαλί στο δρόμο Του, ή κουνώντας πυκνά δαφνόκλαδα στο πέρασμά Του, Τον ζητωκραύγαζαν μέσα σε ένα παραλήρημα χαράς και ενθουσιασμού: «Ωσαννά τω Υιώ Δαβίδ!».ΙΑ 291.1

Όταν οι Φαρισαίοι, δυσαρεστημένοι και εξοργισμένοι από το ξέσπασμα αυτό της χαράς, ζήτησαν από τον Ιησού να επιτιμήσει τους μαθητές Του, Εκείνος απάντησε: «Εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει” (Λουκάς ιθ’ 40). Η προφητεία έπρεπε να εκπληρωθεί. Οι μαθητές πραγματοποιούσαν το σκοπό του Θεού και όμως, αναπόφευκτα και αυτοί θα περνούσαν την πικρή απογοήτευση. Ελάχιστες μέρες αργότερα έγιναν μάρτυρες της επιθανάτιας αγωνίας του Σωτήρα και κατέβαζαν το σώμα Του στον τάφο. Οι προσδοκίες τους δεν βρήκαν την παραμικρή επαλήθευση και, μαζί με το θάνατο του Χριστού, έσβησαν και οι δικές τους ελπίδες. Μόνο όταν ο Χριστός βγήκε νικητής από τον τάφο, μόνο τότε κατάλαβαν ότι όλα αυτά είχαν προαναφερθεί στην προφητεία και ότι «έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών» (Πραξ. ιζ’ 3).ΙΑ 291.2

Ο κόσμος παρακολουθούσε περιμένοντας ότι όταν θα έληγε η προθεσμία και ο Χριστός δεν θα εμφανιζόταν, ολόκληρο το οικοδόμημα του Αντβεντισμού θα κατέρρεε. Ενώ όμως πολλοί εγκατέλειψαν την πίστη, άλλοι εξακολούθησαν να παραμένουν σταθεροί. Δεν μπορούσαν να ανακαλύψουν λάθος στον υπολογισμό των προφητικών περιόδων. Η αλήθεια είναι ότι απέτυχαν στον καθορισμό της έλευσης του μεγάλου γεγονότος, αυτό όμως δεν στάθηκε ικανό να κλονίσει την πίστη τους στην Αγία Γραφή.ΙΑ 291.3

Ο Θεός δεν εγκατέλειψε το λαό Του. Το Πνεύμα Του εξακολουθούσε να παραμένει με εκείνους που δεν πήραν τη βιαστική απόφαση να απομακρυνθούν από το φως που τους είχε δοθεί και να απορρίψουν το κίνημα του Αντβεντισμού. Ο απόστολος Παύλος, στην προς Εβραίους επιστολή, είχε γράψει λόγια ενθαρρυντικά και προειδοποιητικά για τους δοκιμασμένους, υπομονητικούς δούλους του Θεού κατά την κρίσιμη εκείνη ώρα. «Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν. Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει, ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως. Και εάν τις συρθεί οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν. Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής” (Εβρ. ι’ 35-39).ΙΑ 292.1

Η μόνη ασφαλής πορεία τους ήταν να εκτιμήσουν την αλήθεια που ο Θεός είχε μέχρι τότε στείλει, να παραμείνουν σταθεροί στις υποσχέσεις Του, να συνεχίσουν την έρευνα των Γραφών και με υπομονή και καρτερικότητα να αγρυπνούν μέχρι να τους χορηγηθεί πρόσθετο φως.ΙΑ 292.2