ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 - ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ

(Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο βιβλίο Γένεσις, κεφ. γ’)

Ο Σατανάς, έχοντας τη μορφή φιδιού, κάνει την είσοδό του στην Εδέμ. Το φίδι ήταν μια όμορφη ύπαρξη με φτερά που έμοιαζαν με αστραφτερό χρυσάφι. Καθώς βρισκόταν στον αέρα, η παρουσία του έλαμπε. Δεν σερνόταν στη γη, αλλά πετώντας πήγαινε από το ένα μέρος στο άλλο και έτρωγε φρούτα όπως οι άνθρωποι. Ο Σατανάς εισχώρησε στο φίδι, κάθισε στο δέντρο της γνώσης και άρχισε να τρώει με την ησυχία του τον καρπό.ΙΑ 17.1

Η Εύα, απορροφημένη από τις ασχολίες της, χωρίς αρχικά να το συναισθανθεί, απομακρύνθηκε από τον άντρα της. Όταν κατάλαβε ότι ήταν μόνη της, ένοιωσε ότι κινδύνευε, αλλά απέρριψε τους φόβους της με τη σκέψη ότι είχε σοφία και δύναμη να αντιληφθεί και να αντιμετωπίσει το κακό. Αυτό την είχαν προειδοποιήσει οι άγγελοι να μην το κάνει. Η Εύα άρχισε να παρατηρεί τον καρπό του απαγορευμένου δέντρου με ανάμικτη περιέργεια και θαυμασμό. Το φρούτο φαινόταν πολύ ωραίο και αναρωτιόταν γιατί ο Θεός τούς είχε τόσο ρητά απαγορέψει να το φάνε ή να το αγγίξουν. Αυτή ήταν η ευκαιρία του Σατανά. Της έκανε την ερώτηση σαν να ήταν ικανός να διαβάσει τη σκέψη της: «Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;” Με γλυκά, ευχάριστα λόγια και με μελωδική φωνή, απευθύνθηκε στην κατάπληκτη Εύα η οποία ξαφνιάστηκε όταν άκουσε ένα φίδι να μιλάει. Εκείνο παίνεψε την ομορφιά της και την εξαίρετη χάρη της και τα λόγια του δεν της ήταν καθόλου δυσάρεστα.ΙΑ 17.2

Η σκηνή αυτή προκάλεσε την περιέργεια της Εύας. Αντί να απομακρυνθεί από το μέρος εκείνο, έδωσε προσοχή στα λόγια ενός φιδιού. Ούτε καν πέρασε από τη σκέψη της η υποψία ότι το φίδι θα μπορούσε να είναι το μέσο που χρησιμοποιούσε ο εξόριστος εχθρός. Ο Σατανάς ήταν εκείνος που μιλούσε, όχι το φίδι. Η Εύα κολακεύτη κε, γοητεύτηκε, ξεμυαλίστηκε. Αν είχε συναντήσει ένα επιβλητικό πρόσωπο με μορφή αγγελική, θα προφυλαγόταν. Εκείνη όμως η παράξενη φωνή έπρεπε να την στείλει στο πλευρό του συζύγου της για να τον ρωτήσει πώς κάποιος άλλος μπορούσε με τόση άνεση να της μιλάει. Αντί γι’ αυτό, άρχισε να συζητάει με το φίδι. Στην ερώτησή του απάντησε: «Από του καρπού των δένδρων του παραδείσου δυνάμεθα να φάγωμεν, από δε του καρπού του δένδρου, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, Μη φάγητε απ’ αυτού, μηδέ εγγίσητε αυτόν, δια να μη αποθάνητε». Στα λόγια αυτά το φίδι αποκρίθηκε: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει, αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθεί οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν”.ΙΑ 17.3

Ο Σατανάς έκανε την Εύα να σκεφτεί ότι, εάν έτρωγαν από το απαγορευμένο δέντρο, θα αποκτούσαν καινούργια και ανώτερη γνώση από εκείνη που είχαν μέχρι τότε. Αυτό είναι το έργο του Σατανά από τον καιρό της πτώσης του μέχρι σήμερα και το εκτελεί με μεγάλη επιτυχία. Παρακινεί τους ανθρώπους να ερευνούν τα μυστικά του Παντοδύναμου χωρίς να ικανοποιούνται με αυτά που ο Θεός τούς έχει αποκαλύψει και ούτε να υπακούουν σε όσα τους έχει προστάξει. Επιδιώκει να τους παρασύρει στην παραβίαση των εντολών του Θεού και να τους κάνει να πιστεύουν ότι εισέρχονται σε ένα θαυμάσιο πεδίο γνώσης. Αυτό δεν είναι παρά μία μεγάλη απάτη. Οι άνθρωποι αρνούνται να καταλάβουν αυτά που ο Θεός έχει αποκαλύψει και παραβλέπουν τις εντολές Του. Προσπαθούν να ανακαλύψουν όσα Αυτός έκρινε σωστό να μη φανερώσει στους ανθρώπους. Ενθουσιάζονται με τις προοδευτικές ιδέες τους, γοητεύονται με τη δική τους μάταιη φιλοσοφία. Με αυτή όμως τη γνώση είναι σαν να ψηλαφίζουν σε πυκνό σκοτάδι. Δεν μαθαίνουν ποτέ και ποτέ δεν είναι ικανοί να πλησιάσουν την αλήθεια.ΙΑ 18.1

Δεν ήταν θέλημα Θεού το άγιο ζευγάρι να γνωρίσει το κακό. Τους είχε δοθεί το καλό, αλλά είχε κατακρατηθεί το κακό. Η Εύα έκρινε ότι ήταν σοφά τα λόγια του φιδιού και δέχτηκε από αυτό τη διαβεβαίωση: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει, αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθεί οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν”. Παρουσιάζοντας ψεύτη τον Δημιουργό τους, ο Σατανάς υπαινίχθηκε με θράσος ότι ο Θεός τούς είχε απατήσει με σκοπό να τους εμποδίσει να αποκτήσουν ανώτερη γνώση σαν τη δική Του. Ενώ ο Θεός δήλωσε: «...καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει», ο Σατανάς είπε: «...δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει”.ΙΑ 18.2

Ο πειραστής διαβεβαίωσε την Εύα ότι μόλις αυτή θα έτρωγε τον καρπό θα αποκτούσε γνώση που θα την έκανε ίση με τον Θεό. Κέρδισε την προσοχή της. Το φίδι έφαγε άφοβα από τον καρπό του δέντρου και τον χαρακτήρισε όχι μόνο τελείως ακίνδυνο, αλλά νοστιμότατο και αναζωογονητικό. Της είπε ότι επειδή ο καρπός είχε θαυμάσιες ιδιότητες να χορηγεί σοφία και δύναμη, ο Θεός τούς απαγόρεψε να τον δοκιμάσουν ακόμα και να τον αγγίξουν. Δήλωσε ότι απέκτησε την ικανότητα της ομιλίας, επειδή είχε φάει από τον απαγορευμένο καρπό. Υπαινίχθηκε ότι ο Θεός δεν ήταν ικανός να εκτελέσει την τιμωρία. Αυτή ήταν μόνο μία απειλή για να τους τρομάξει και να τους στερήσει από μεγαλύτερο καλό. Ο πειραστής είπε ακόμη ότι δεν ήταν δυνατό να πεθάνουν αφού είχαν ήδη φάει από το δέντρο που διαιώνιζε την αιώνια ζωή. Ισχυρίστηκε ότι ο Θεός τους εξαπατούσε για να τους εμποδίσει να βρουν μεγαλύτερη ευτυχία. Ο πειραστής έκοψε το φρούτο και το έδωσε στην Εύα. Αυτή το πήρε στο χέρι της. Τότε της είπε: «σου είχε απαγορευτεί ακόμη και να το αγγίξεις, μην τυχόν πεθάνεις». Όπως δεν έπαθε κανένα κακό αγγίζοντας τον καρπό, έτσι, δεν θα της συνέβαινε τίποτα τρώγοντάς τον. Η Εύα ξεθάρρεψε επειδή δεν αισθάνθηκε άμεσα δείγματα της δυσαρέσκειας του Θεού. Έβρισκε τα λόγια του πειραστή λογικά και σωστά. Έφαγε, ενθουσιάστηκε με τη θαυμάσια γεύση του καρπού και της φάνηκε ότι ένοιωσε την καταπληκτική επίδρασή του.ΙΑ 19.1